Sinds maandag heeft Jan geen drama’s meer gemaakt en zegt hij ook niet meer dat hij niet naar school wil. Wat er ook mag gebeurd zijn, het is blijkbaar vergeven en/of vergeten.
Alleszins veel plezanter om dan weg te rijden: dikke kus en een paar knuffels en dan staat hij voor het raam lustig te zwaaien tot hij mij niet meer ziet. Uiteraard zwaai ik terug, tot ik hém niet meer zie, maar dat is altijd een beetje gevaarlijk: als je achteruit loopt zie je niet altijd waar je loopt. Tot nu toe heb ik gelukkig nog geen ‘voorvallen’ gehad, en met mijn legendarische handigheid is dat wel een unicum.
Anna houdt haar lachend uitwuiven nu dus ook al drie dagen vol. Volgende week is het krokusvakantie, maar ze zal alleen de laatste twee dagen thuisblijven zodat het voor haar een niet te lang afscheid zal worden met kans op ’terugval’ nadien.
Alleen leuke ontwikkelingen dus *zegt ze opgelucht*
Das goed nieuws 🙂