Kijk zie: wijvenweek is begonnen en als regelrechte vrouw (denigrerend soms ook ‘wijf’ genoemd) doe ik daar uiteraard aan mee. Dus de komende dagen ga ik hier een beetje wijvenpraat proberen neerpennen. Niet dat er veel verschil zal zijn met andere dagen, maar toch. Enjoy.
Ik kan niet zeggen dat ik ooit mistevreden geweest ben over mijn lichaam. Als kind was ik nogal aan de magere kant. Mager genoeg om ‘opgemerkt’ te worden toen ik als 17-jarige naar huis fietste van mijn vakantiejob. Of ik geen model wou worden? Bleek na een paar vijven en zessen dat ik zou naakt moeten poseren, dus dat was direct een njet, maar zo slecht zag ik er dus niet uit.
Maar zoals mijn mama altijd zei: ik ben een valse magere. Een fijne taille maar een serieus gat waardoor het altijd leek alsof ik slanker was dan ik eigenlijk was. Maar dat gat, dat heeft mij nooit echt gestoord. Mijn mama had er geen en als ik dan toch mocht kiezen, dan liever het mijne.
Complexen heb ik niet gehad. Misschien bedenkingen nu en dan, maar echt complexen, dat denk ik niet want een complex, dat weegt door. Dat sleept ge mee. Daar wilt ge trouwens ‘iets’ aan doen, gelijk hoe of wat en die noodzaak heb ik nooit gevoeld.
Over de jaren is er een maatje bijgekomen. Of beter: dat maatje is erbij gekomen nadat ik op uitwisseling gegaan ben naar Finland. Op de noordpoolcirkel zat ik. Blijkbaar was mijn lichaam niet voorzien in de nodige bescherming tegen -35 °C en heeft het zich een beschermlaagje aangemeten: 5 volle kilo’s die ik nooit meer kwijtgeraakt ben. Niet dat ik daar eigenlijk ook maar enige moeite voor gedaan heb, maar toch.
Voordien gingen die kilo’s er vanzelf af: gewicht x voor de kerstvakantie, gewicht x+5kg na de kerstvakantie, want heb ik ooit al gezegd dat ik ongelooflijk graag én veel eet? Tijdens de kerstvakantie deed ik daar dus nog een schepje bovenop. Maar ik maakte mij daar geen zorgen over want over de loop van het jaar gingen die er zonder enig probleem af, zonder dat ik daar iets voor moest doen. Tot ik naar Finland ging dus.
Op een bepaald moment werden het twee maatjes. Hoe dat ooit zover gekomen is, daar begrijp ik tot vandaag nog steeds geen sikkepit van, maar de kilo’s waren er. Niet te miskennen, en daar waar ik in mijn leven nog nooit een dieet gedaan had, heb ik mij voor één keer verplicht om er nu wel één te doen. Want voordien at ik en at ik en er kwam geen gram bij (of toch genen die er ook definitief aanbleef) en nu plots wel.
Mijn eerste en enigste dieet dus: Montignac. Resultaat na twee maanden: 7 kg lichter en sindsdien zit ik eigenlijk op een relatief vast gewicht. Nooit geprobeerd om er meer te verliezen want ik zat daarna terug op mijn ‘begingewicht’ en dat volstond voor mij.
Veel nut heeft het niet gehad, of juist wel: een jaar later was ik zwanger en uiteindelijk is het beter om een zwangerschap met geen extra kilo’s te beginnen: er komen er toch alleen bij.
Zwanger zijn heeft ook zijn sporen nagelaten op het lijf. Vooral B&B hebben eronder te lijden gehad en de taillestreek is ook een beetje breder, maar als ik vergelijk (en ik ben een vrouw, dus uiteraard doe ik dat), dan valt het al bij al nog mee. Genoeg alleszins om er nog steeds niets aan te doen.
Alles kan beter, maar dan moet ge het karakter en de wil hebben om het te veranderen en als het op mijn lijf aankomt heb ik noch het een, noch het ander, en moet ge wat weten: het kan me geen reet schelen ook, want wat ik altijd al gezegd heb: ik heb een schone lijn, want een ronde lijnen zijn mooier dan rechte.