Thema 2: Wijftijdverblijf

De week is goed ingezet en ik zie dat het vlot loopt. Een ongelooflijk aantal straffe madammen doen mee en mens, ik vind de week nu al geslaagd. Maar het is nog maar dag 2, dus hier onderwerp twee.

Jaren aan een stuk heb ik het mezelf ontzegt, al was het niet bewust: shoppen.

‘k Ben er eigenlijk nooit zo’n fan van geweest, van te shoppen gewoon om te shoppen. Als ik iets nodig had ging ik winkelen in de winkels waar ik wist dat ze dingen hadden die ik graag zag. Als tiener nam ik de trein naar Gent om te komen shoppen: een leuke wandeling naar de Veldstraat en rechtstreeks naar Mac & Maggie. Those were the days.

Eens de kinderen kwamen ‘vergat’ ik zelfs te gaan winkelen. Als ik dan eens een winkel binnenstapte was dat omdat ik iets leuks zag voor de kinderen. Als ik dan uiteindelijk iets kocht voor mezelf was het uit loutere noodzaak, niet uit ‘ik wil dat’ en dan had ik nog een schuldgevoel ook.

De eerste keer dat ik mijzelf overtuigd heb dat ik ook eens volledig voor mijzelf mocht gaan winkelen was toen ik 31 jaar werd. Ik gaf een feestje en toen de mensen mijn vroegen wat ik als kado wou, zei ik: ‘geld en geef het aan mijn zus want dan gaan wij samen eens gaan winkelen’. Ah ja, want zouden ze het aan mij gegeven hebben, dan was het garantie opgegaan aan … kinderkledij.

En zo ben ik tijdens de solden van 2002 eens goed gaan shoppen. Want ik mocht dan mezelf wel verplicht hebben eens aan mijn eigen te denken, ik moest mijn schuldgevoel toch onderdrukken.

Maar sindsdien gaat het beter, dokter. Elke dag een stapje vooruit en niet meer hervallen.

Tegenwoordig ga ik zelfs zover om met de vier kinderen een winkel binnen te stappen, een volwassen vrouwenwinkel welteverstaan, en dingen te passen die ik leuk vind. De kinderen vinden dat niet altijd even leuk, maar dat is dan pech. Het is niet zo dat ik telkens met iets buiten kom, maar als ik iets vind naar mijn goesting, dan neem ik het zonder enig schuldgevoel mee.

Het gaat tegenwoordig zelfs zo ver dat zelfs als ik uitdrukkelijk ga shoppen voor de kinderen, ik één van mijn winkels binnenstap waar ik iets gezien heb en dan mijzelf trakteer. U raadt het al: ik heb mijn schuldgevoel volledig achter mij gelaten.

Het enige dat niet veranderd is is mijn manier van winkelen: ik ken de winkels waar ik leuke dingen vind voor mijzelf en ik hou me bij die winkels. Op aanraden ga ik wel eens een andere winkel binnen. Valt die mee, dan voeg ik die toe aan mijn lijstje van to-do winkels. Valt hij tegen, dan zet ik er geen voet meer binnen.

Volgende stap dus: gewoon gaan shoppen om te shoppen en ik heb een goede leermeester(es) daarvoor gevonden in vriendin E. Ge zult het zien, binnen een paar jaar loop ik met een Visa kaart rond, uiteraard op naam van de wederhelft.