Toen ik zwanger was van Anna besloot ik mijn sociaal leven weer serieus op te krikken, na de bevalling dan wel. Sinds Zelie was dat allemaal een beetje op een (soms vreselijk) laag pitje gezet. En toen kwam Louis erbij. Dan Jan. En uiteindelijk Anna.
Die kalme jaren, dat was nodig. Babies zijn druk, kleine kinderen ook, en telkens er eentje bijkomt moet ge toch weer een beetje uwen draai vinden én proberen genieten van al dat nieuwe leven. Maar zeven jaar was meer dan genoeg geweest en ik nam mij voor om hoedanook weer iets voor mijzelf te doen, na de geboorte van Anna dus.
Toen Louis naar school ging had ik al de eerste stappen gezet en mij opgegeven als klasverantwoordelijke. Drie vergaderingen per jaar was zoveel niet gevraagd en zo kwam ik een beetje meer in contact met de school. Altijd interessant om te weten wat er zoal omgaat in de school van uw kinderen en het contact met andere ouders (lees ‘volwassenen’) was ook niet te versmaden.
Twee jaar geleden heb ik dan een volgende stap gezet: ik gaf mijn kandidatuur op voor de oudervereniging en het lukte: ik werd lid van de raad van bestuur. Maandelijks vergaderen deze keer en vooral: navergaderen. Wreed toffe en wijze mensen leren kennen en mijn sociaal leven is weer volledig hersteld (niet alleen daardoor hé, maar dat was er een deeltje van).
Dat eerste jaar was nog een beetje aftasten: wie wat doet en hoe ik daarin pastte en waar ik kon helpen. Het tweede jaar vond ik zo ‘mijn’ dada’s en ik denk dat ik dat wel goed gedaan heb.
Het mandaat is voor twee jaar, wat dus wil zeggen dat ik dit jaar mij opnieuw verkiesbaar moet stellen. Een paar weken geleden heb ik dus opnieuw mijn kandidatuur ingezonden en volgende week is het verkiezing. Spannend hé.