Het is één ding om een opleiding te volgen en dan gesprekken te hebben van ‘jullie zijn aanvaard’ en ‘er zijn kindjes gevonden om eventueel bij jullie te komen’ en ‘iedereen is akkoord’, het is helemaal wat anders als het dan ook reëel wordt, als er echte personen mee gemoeid gaan.
Gisteren hadden we namelijk onze eerste, échte ontmoeting: met de papa van de kindjes. Het was redelijk emotioneel en die mens ziet er een capabele mens uit en dan vraag ik mij af, wat er al allemaal moet gebeurd zijn als andere mensen in uw plaats beslissen wat er met uw kinderen gaat gebeuren. Hij ziet zijn kindjes duidelijk zeer graag en moet dat maar toestaan dat niet hij, maar wildvreemden ze nu (tijdelijk) gaan opvoeden. Hij heeft geen keuze.
Maar we hebben veel gebabbeld en informatie uitgewisseld en vragen gesteld en beantwoord. Er werden foto’s getoond en over de kindjes gebabbeld en verteld hoe ze zijn.
Het was een lange kennismaking, langer dan ik voorzien had, maar niet té lang. Nooit té lang als het om kinderen gaat en om vertrouwen proberen krijgen en iemand gerust proberen stellen dat we echt ons best gaan doen en dat wij echt niet zijn plaats willen innemen. Nooit te lang om iemand proberen gerust te stellen.
Het was emotioneel. Maar wel de moeite, want ik denk dat hij het echt wel ziet zitten met ons. Ik hoop het toch voor hem.
Wat ongelooflijk spannend! Veel succes!