Als ge anderen hun blog leest kunt ge nog eens inspiratie opdoen.
Het plan was om deze vakantie op vrijdag op uitstap te gaan. Ik dacht aan de Grotten van Han of de Efteling. Probleem was: A en Z. 4 en 5 jaar, dat is nog heel klein eigenlijk en beide ideëen waren misschien toch een beetje te lastig met hen, alleen al aan de autorit er naartoe denkend.
En toen las ik Lilith haar blog over haar uitstap naar Oostende en ik wist het: de Spiekpietjestentoonstelling zou ideaal zijn: niet te ver, niet pokkeduur en ge moest daarvoor niet ontiegelijk vroeg opstaan om er het maximum uit te halen (het is vakantie voor iets hé).
We hadden dus een zeer gezapige voormiddag. Jan besloot bij zijn vriend te gaan spelen, Louis en Zelie bleven thuis, en zo vertrok ik kort na de middag met Anna en A en Z richting Oostende.
De tentoonstelling was een schot in de roos, volledig op maat van (kleine) kinderen gemaakt. We waren duidelijk niet de enigen die op het idee gekomen waren: de parking stond overvol en er was toch wel een serieus lange rij voor de kassa, maar dus de moeite van het wachten waard.
De kinderen kregen elk een eigen audioapparaat om het verhaal te kunnen volgen (vonden ze fantastisch) en daarna gingen we op zoek naar de verborgen spiekpietjes.
We hebben er een kleine 2 uur rondgelopen en de kinderen hebben zich rotgeamuseerd.
Daarna was het tijd om nog even in het fort zelf rond te lopen en uiteraard om richting zee te trekken: je kan toch geen bezoek aan Oostende brengen zonder een wandeling aan/langs het strand te maken.
We hadden geen geluk met het weer: het was al koud om te beginnen en tegen dat we halverwege onze wandeling waren (richting pier en terug) begon het te regenen. Maar ondanks dat was het een mooie – en vermoeiende – wandeling: niets zo zalig als goed ingepakt langs het water te lopen.
Tegen dat we terug aan de wagen waren stond hij er nog moederziel alleen en waren wij toch wel redelijk verkleumd. Blij dat we konden instappen en ons opwarmen.
