Twee voor de prijs van één, dacht ik zo. Zo’n belangrijk thema als uw eigen lijf, daar kunt ge oneindig over schrijven en dus doe ik er nog een schepje bovenop.
De eisen die gesteld worden aan vrouwen zijn eigenlijk toch niet te geloven. Hoe stom zijn wij eigenlijk om daaraan mee te doen. Maar het zit er zo ingebakerd dat het onnatuurlijk aanvoelt om niet mee te doen met de massa, en zij die niet meedoen worden nagewezen en aangestaard.
Als ge het nog niet doorhad: ik heb het over haar. Niet uw hoofdhaar, daar kunt ge vanalles mee doen of laten en niemand die er iets over zou zeggen. Misschien een zeer korte opmerking, maar alleszins niets om over nagestaard te worden. Van hoofdhaar zijn we allang vanalles gewoon. Hoogstens zullen de mensen nog eens hun wenkbrauwen optrekken, maar daar blijft het bij.
Ander haar, daarentegen. Wenkbrauwen, oksels, benen, bikini … noem maar op. Om één of andere reden mag dat dus niet gezien worden. Wordt dat als vies beschouwd.
Eens een meisje volwassen wordt en zij beharing krijgt op andere plaatsen dan op haar hoofd, moet dat weer verdwijnen. Volgens mij kan het dus niet anders dan dat dat door mannen opgelegd is geweest. Het ontkennen dat meisjes vrouwen worden. Het klein houden van vrouwen, of zoiets toch.
Ik heb mij daar jarenlang, minstens gedeeltelijk, tegen verzet. Niet dat ik niets deed om het te verdoezelen. Mijn beenhaar werd gebleekt, mijn okselhaar ging er af. Van mijn bikinilijn bleef ik af. Te nemen of te laten. This is me. Een volwassen vrouw met alle volwassen tekenen vandien.
En eigenlijk heb ik daar nooit commentaar op gekregen, toch niet openlijk. Wel de nodige scheve blikken die ik dan vol minachting beantwoordde.
Eigenlijk ging ik het maar één keer doen: er was een beach party. In een café. Niet op het strand dus of in het openbaar. Allemaal mensen, vrienden en kennissen zeer dicht op elkaar. De confrontatie zou een beetje te hard zijn dacht ik. De eerste keer dat ik zo ‘naakt’ onder die mensen zou komen en ik wou een goede indruk maken. Dus haalde ik het scheermes boven. Sindsdien is het dus weekelijkse kost.
Ik hou het bij een scheermes. Wax is aan mij niet besteed: ik ben geen massochist. Ooit wel crèmes geprobeerd, meer dan één merk, maar dat is maar een vieze bedoening en veel omslachtiger dan een scheermes. Ook niet altijd zo ontharend en ge hebt er meer tijd voor nodig. Bovendien kunt ge het niet overal gebruiken. Niet dat ik met een scheermes op zak loopt, maar het is de gedachte die telt, nietwaar.
Maar dat ontharen, wil dat eigenlijk zeggen dat er in elke man een pedofiel schuilt?
Dat waxen, dat valt wel mee hoor, zolang je het maar laat doen dan toch. En elke keer doet het weer minder pijn! Ik vind het het meer dan waard, vooral al die haarloze, stoppelloze, jeukloze weken zijn zalig. Dat ene halfuurtje dat ik even moet lijden heb ik er wel voor over. Er zijn ergere dingen.
Ik moet erbij zeggen, ik doe dat ook niet voor een vent. Ik vind het zelf leuker, en mooier.
Kzou het niet weten.
Ik heb drie jaar als model gewerkt en toen moest het haar er ook af, tzou geen zicht zijn anders op foto.
Maar goed, in het dagelijks leven laat ik alles maar zoals het is eigenlijk.
En als t echt moet, dan ook scheren of met veetcrème.
Een van de grote redenen waarom vrouwen vechten tegen al die dingen (ook alle tekenen van ouder worden) is omdat de man in de natuur aangetrokken wordt door jonge (dus vruchtbare) vrouwtjes om zich voort te planten, klinkt lame en wetenschappelijk, heb dat ook maar ergerns gelezen:) Maar ondertussen is het veel gecompliceerder dan dat, denk ik.
Ik ben er mijn eindwerk over aant doen en ga ook proberen de mensen bewust te maken deze belachelijke oorlog dat vrouwen (en tegenwoordig meer en meer mannen) tegen hun lichaam voeren. Moest je interesse hebben wat het wordt: http://deliable.wordpress.com
oh dat scheren, dat haat ik ook. In winter laat ik alles lekker zo hoor, maar ik voel me sociaal wel verplicht om me te scheren als ik ga zwemmen of zodra de topjes/shorts weer uit de kast gehaald worden. En intussen ben ik al genoeg geconditioneerd dat ik het ook wel “properder” vind zonder al dat haar onder de oksels.
En toch blijft dat scheren een rotjob!
De mannelijke verborgen appetijt voor alles dat erg jong is, het kan er mee te maken hebben. Meer nog lijkt het mij te zijn zoals bij de reden waarom dun, dunner, tot extreem dun in de modewereld de plak zwaait: men zegt wel eens dat de industrie geleid wordt door mannen die niet moeten weten van vrouwelijke vormen, en dus alles in het werk stellen om de vrouwen te doen lijken op dunne en vormloze jongenslijven. Of dat vrouwen gewoon moeten lijken op kapstokken. Het scheren van lichaamshaar is in de States ook al een must bij mannen, dus ik denk echt dat dit meer een poging is om te gelijken op de homo sapiens sapiens en iedere associatie met (de mogelijk nog niet uitgeroeide) homo neanderthalis te bestrijden. Ahem.
Interessante gedachtengang, iets waar ik op dezelfde manier al over nagedacht heb. Ik heb een tijdje in Barbieland gewoond en merkte dat de vrouwen er op verschillende manieren wanhopig aan het WASP ideaal willen voldoen.Ik voelde me er vaak zoals Joanna (of eerder Bobbie) in ‘The Stepford Wives’. Blij dat ik terug ben.
Willen jullie dit niet een beetje zelf,’t scheren. Voor mij moet een vrouw zich niet overal ontharen , mijn vrouw wil dit zelf. OK ik ben 49 en 29 jaar gehuwd. Mischien ben ik van den oude stempel ! Ik dacht dat vrouwen tegenwoordig meer haar op hun tanden hadden….