Een paar dagen geleden wou de pompbak niet meer doorlopen. Het kappen van ontstopper in de leiding hielp niet, dus werd de loodgieter gebeld.
Het ‘voordeel’ van ziek zijn is dat ge dan thuis zijt en ge zo’n mens kunt laten komen als het hem uitkomt. En het kwam hem uit om deze ochtend te komen. Nadat ik de kinderen naar school had gevoerd zou hij ongeveer aan mijn deur staan. Met vakmensen is het altijd een beetje afwachten of ze er ook effectief doorkomen, maar zorgen maken was dus overbodig: vijf minuten nadat ik thuisgekomen was, stond de loodgieter ook aan de deur. Perfect op tijd.
Ik had hem aan de telefoon al een beetje de situatie uitgelegd en hoe de afvoer in elkaar zat en dat we daar dus al chemisch spul hadden inzitten dat dus ook niet doorgelopen was en alles, en zo is hij, met de nodige bescherming aan, beginnen zoeken en doen van waar de verstopping nu eigenlijk zat.
Blijkt dat het probleem zich zo’n drie meter ver in de buizen onder de grondt bevind, een opeenstapeling van vuil en vet van 8 jaar hier te wonen. Al bij al valt het nog mee, zegt de vakman, want volledig vetloze dingen in de afwas steken, dat kan nu eenmaal niet. En ja, ik probeer zoveel mogelijk de vette dingen uit de borden en pannen te verwijderen vooraleer ik ze afwas. Maar desondanks blijft het een hoop vuiligheid.
We zijn ondertussen vier uur verder en dienen mens is nog bezig. De hoofdbuis is al volledig vrijgemaakt, maar er is blijkbaar een probleem in de aansluitingsbuis waar hij niet door geraakt. Maar hij heeft de moed nog niet opgeven en dus ben ik ervan overtuigd dat het hem wel zal lukken om alles vrij te krijgen.
De vraag is alleen: hoe lang nog?