We waren net op tijd om Jan van het kamp af te halen. Het was net beginnen regenen en de kinderen stonden onder de poort te wachten. Hij was blij om ons te zien, maar niet overdreven.
Hij keek zelfs een beetje sip en toen ik vroeg wat er was, was het: moe (doodmoe zal meer de lading dekken) en toch wat triest dat zijn weekje bij zijn tante erop zat. Dubbele gevoelens dus.
Hij heeft zich dus zeer goed gehad. Op zijn ‘rapport’ van het einde van de week heeft hij één voldoende en voor de rest allemaal zeer goed én hij heeft Frank De Bleeckere ontmoet en hij staat op de foto met hem. Niet dat hij daar van onder de indruk was, want hij wist dus niet wie het was, maar soit.
We hebben bij mijn zus gegeten en de kinderen hebben dus nog een tijdje kunnen spelen en tegen dat we naar huis gingen waren de dubbele gevoelens voorbij: hij was blij dat we er waren en dat hij terug naar huis ging.
Hij is terug en ik heb daar absoluut geen dubbele gevoelens bij: ik ben doodcontent.
ma san, zo ontroerend 😉