Dat ik eens schreef over mijn autobeschermengel? Awel, gisteren ontdekt dat hij nog steeds op mijn schouder meereist.
Het begon enige weken geleden, toen ik de ontkoppeling induwde om te schakelen en ik een ’toink’-geluid hoorde, zo van een veer die terugsprong. Michel hoorde het ook en we vonden allebei dat dat niet goed klonk en ik dus beter langs de garage kon passeren.
Maar toen maakte ik een afspraak, ook om de airconditioning te laten nakijken, en tegen dat ik naar de garage moest was dat geluid al lang gedaan en vergat ik het dus om te vragen dat na te kijken.
En toen ging ik gisteren met de kinderen naar Terneuzen, gaan zwemmen. Een heel leuke, ontspannen dag gehad, rond 16.30u afgerond om naar huis te gaan, want we hadden bezoek ’s avonds en ik wou nog langs de Colruyt om inkopen te doen.
Bijna in Gent gekomen, net voorbij de grote lichten op de Kennedybaan waarbij je kan afslaan om naar de Ring te gaan, hoorde ik een klak: iets brak. Mijn hart sloeg een paar tellen over, maar voor de rest merkte ik niets: de auto deed gewoon en normaal. Ik hoopte dat we zonder problemen thuis zouden geraken maar begon voor de zekerheid toch trager te rijden.
Een paar tellen later staan we stil voor de lichten om af te slaan naar de Afrikalaan, net tegenover de Weba. Toen ik wou vertrekken brak de koppeling door: plat tegen de vloer en geen terugslag meer. Daar stonden we dan, midden op een oerend druk kruispunt, gelukkig nog voor de lichten, en geen beweging meer in de auto te krijgen. En gelukkig dat het gebeurde op het moment dat we stilstonden.
Gevarendriehoek dan maar gezet, Touring gebeld, kinderen uit de auto gehaald en gaan wachten in de Weba: nog een geluk dus bij een ongeluk dat we toch ergens binnen konden schuilen.
Touring was gelukkig nog rap ter plaatse. Het gebroken stuk hebben ze kunnen herstellen, zodat de auto niet moest weggesleept worden en wij dus zonder auto kwamen te zitten.
De Colruyt hebben we niet meer gehaald, maar we waren wel thuis tegelijk met het bezoek. Nog een ‘voordeel’: in plaats van zelf te staan koken heb ik mij nu lekker kunnen laten verwennen op restaurant.
Mijn beschermengel heb ik ondertussen nog eens op mijn blote knieën gedankt en ik hoop dat hij nog heel, heel lang bij mij blijft.
Een gedachte over “Weet ge nog?”