Nu het alsmaar dichter komt, de bevalling dus, dacht ik om mijn drie vorige eens in herinnering te brengen.
Als het ooit zo ver komt kunnen de kinderen daar dan ook eens van “genieten” alhoewel ik vermoed dat dat iets is dat je eigenlijk niet vergeet.
Voordat ik verder ga, een advies voor toekomstige moeders (en mannen in het algemeen :)): misschien is het beter om nu niet meer verder te lezen?
***
Ze zeggen van bevallingen dat, eens de bevalling over is, je de pijn vergeet en alleen het resultaat herinnert.
Ik kan mij daar maar gedeeltelijk bij aansluiten.
Je vergeet effectief dé pijn, of beter de soort pijn. De pijn van de weeën en de bevalling is namelijk zo specifiek dat het niet de vergelijken valt met een andere pijn zodat, eens de bevalling voorbij is, je de pijn “vergeet”. De pijn zelf wel maar niet de kennis dat het een vreselijk erge pijn was.
Het zal wel met opzet gedaan zijn door de evolutie en al: moesten we effectief dé pijn herinneren zouden we niet zo dwaas zijn het nog eens te doen (en in mijn geval: en nog eens en nog eens).
***
Toen ik zwanger was van Zelie ben ik nooit bang geweest voor de bevalling. De aard van het beestje zeker: ik heb geen zin om mij zorgen te maken over dingen waar ik toch niets aan kan doen. De bevalling ging er hoe dan ook komen dus zou ik wel zien wat het zou geven.
Ik was uitgerekend voor vrijdag 2 juli 1999 en werkte op dat moment als zelfstandig medewerker in een kantoor. Dus vrijdag 25 juni zei ik tegen mijn baas dat het misschien beter was dat ik de week erop van thuis uit zou werken voor het geval…
Het weekend van 26-27 juni waren we dan in Oudenaarde (mijn thuisstad by the way) voor ons jaarlijkse portie bierfeesten en we zijn zaterdagavond nog eens goed uit de bol gegaan.
Het moet eigenlijk grappig geweest zijn om te zien: we waren met 3 koppels, met mezelf zo goed als 9 maand zwanger en mijn twee vriendinnen beiden 7 maand ver. Waggel waggel.
Enfin, heel leuk weekend gehad, zondagavond terug naar huis en maandagochtend moest ik om 5u plassen. Een paar minuten later kroop ik terug in bed en ik was net in het slaap aan het vallen toen … mijn water brak.
Michel en ik zijn op ons gemak dan maar opgestaan, hebben ons gewassen en ik heb ons dan maar naar het ziekenhuis gereden (Michel heeft geen rijbewijs, weet ge nog).
Rond 6u in het ziekenhuis toegekomen, in een rolstoel beland (hospital policy) en net toen ik zat kreeg ik mijn eerste wee. Pijnlijk. Enorm. Dát herinner ik mij nog heel goed.
Zoals elke onwetende wou ik het op de natuurlijke manier proberen: geen verdoving. Miljoenen vrouwen hadden het gedaan voor mij dus ik kon dat ook.
Eens in de arbeidskamer bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had. Dat ging dus vlug en gaf me goed moed.
Ik had bij de kinesiste (mijn zusje) mijn ademhaling geoefend en telkens er een wee was kneep ik Michel zijn hand aan flarden en pastte de oefeningen toe. Dat hielp.
Een uur later had ik al 7 cm ontsluiting dus ging het goed vooruit. Dacht ik.
Wist ik veel dat dit het was voor de komende twee uur. Om 9u had ik nog steeds maar 7 cm ontsluiting maar de weeën kwamen nu wel om de halve minuut. Geen tijd meer om adem te halen, laat staan om tussendoor op adem te komen.
Toen ze mij dus (nog eens) vroegen of ik een epidurale heb ik niet meer geaarzeld: liefst gisteren al.
Gezien de weeën zo vlug opeen kwamen zat er een verpleegster én Michel op mij om mij in bedwang te houden, want voor een epidurale te steken moet je doodstil blijven zitten.
De opluchting en het geluk toen de verdoving begon te werken. Onbeschrijflijk. Kijk maar naar de video van An en dan zie je wat ik bedoel 🙂
Eens de epidurale zat ging het uiteindelijk weer sneller. De uitleg die daarbij gegeven werd was dat, hoe meer ontspannen je bent, hoe rapper je lichaam zich klaarmaakt en als de weeën om de halve minuut komen kan je je niet echt ontspannen.
Tegen 10 u was ik klaar om naar de bevallingskamer te gaan: volledige ontsluiting, zachte baarmoederhals dus de bevallingstafel op. Nog een drukje op de knop voor een beetje meer verdoving en de show kon beginnen.
Door die tweede druk op de knop was er maar één probleem: een beetje té veel verdoving. Ik voelde niets, maar dan ook niets meer en om te bevallen moet je meeduwen met de weeën. Dus was ik afhankelijk van de vroedvrouw om mij te vertellen wanneer ik moest duwen.
Om 10u15 ben ik eraan begonnen. Zelie kwam vlot naar beneden. In twee keer duwen zat ze aan de ingang … en toen was het gedaan. Zelie knikte haar hoofdje niet naar beneden waardoor ze niet naar buiten kon.
Een half uurtje gewacht opdat ze zich goed zou leggen, maar er gebeurde niet echt iets. Dus werd de zuignap gehaald om haar eruit te trekken.
Zelie moet het gehoord hebben want toen ze binnenkwamen met dat ding knikte ze haar hoofd en konden we, zonder technische hulp, voort doen. Nog twee keer geduwd, de vroedvrouw die meeduwde zittend bovenop mijn buik en daar was ons meisje: 10u56.
***
Zelie haar geboorte heeft nog een staartje gekregen. Door een onvoorzienigheid bleef ik bloeden. Persoonlijk heb ik er niets van gemerkt, maar dat kon niet gezegd worden van de omgeving.
Waarom ik niets doorhad? Ik was wakker sinds 5u, was net bevallen, had na de bevalling bijna 2 uur mogen wachten voor we naar de kamer konden. Ik was dus doodmoe. En leegbloeden maakt je nu ook niet echt actief.
Op de kamer gekomen was de vroedvrouw de eerste die iets merkte: na een bevalling verlies je wel veel bloed (heel normaal) maar niet in de mate dat, als ze op je buik duwen, het bloed in klonters naar buiten spuit.
De vroedvrouw waarschuwde dus de verpleegster om een oogje op mij te houden.
Toen de verpleegster kwam kijken en ook op mijn buik duwde spoot er nog meer bloed uit. Zij haalde er dus haar collega bij, die de handeling herhaalde en toen haalden ze er samen de hoofdverpleegster bij die nogmaals hetzelfde deed.
Daarna gingen ze met zijn drieën pow-wowen over de volgende stap: de dokter erbij halen of niet? Ja dus.
Beeld u ondertussen de situatie in: ik lig in een ziekenhuisbed waar het bloed letterlijk van afdruipt. Ik besef niets want het enige dat ik wil is slapen. Ik zie ook niet wat er aan de hand is want ik heb mijn bril niet op.
Michel daarentegen zit in een zetel naast het bed met Zelie in zijn armen te kijken naar al het personeel dat binnenkomt en met de minuut ongeruster en ongeruster wordt en naar het bloed dat van het bed loopt.
De dokter kwam toe, duwde zelf ook nog eens op mijn buik om dan met geruststellende stem te zeggen dat ik eventjes ging geopereerd worden.
De stem was geruststellend, ik maakte mij nog steeds geen zorgen (misschien was ik gewoon te moe ook) maar blijkbaar sprak zijn gezicht boekdelen.
Voor ze mij wegreden zei ik nog tegen Michel “draag goed zorg voor de kleine”. Door hem werd dat zo een beetje opgevat als een soort afscheid: hij zag al het bloed en ik zag lijkbleek tegen dan. Voor mij was het gewoon iets praktisch: het kind was ocharme 2,5 uur oud, dus moest hij er goed zorg voor dragen.
Twee verpleegsters liepen in zeven haasten met mijn bed naar de operatiezaal. En gezien ik nog steeds van toeten noch blazen wist maakte ik maar flauwe grapjes.
Toen we aan de lifdeur stonden te wachten deed ik bv. mij ogen open (ik had ze dichtgedaan met al dat fluorescerend licht van de gangen) en toen zeiden de verpleegsters: “ja madam, blijf maar wakker”. Ik antwoorde lakoniek “ik ben nog niet van plan dood te gaan hoor: ik heb net een prachtige dochter gekregen”.
Boven in de operatiezaal zei de anesthesist tegen mij: “Tot straks madam” en ik zei doodleuk “hopelijk hé” met een grote glimlach. Dienen dokter in halve paniek “maar natuurlijk, zo moogt ge niet denken hoor”.
Enfin, al’s well that ends well: een uur en een paar liter bloed later (rond 15u) was ik uit narcose op recovery en om 16u lag ik terug op mijn kamer.
De plek waar de dokter gesneden heeft (down there) heeft nog heel lang (veel) pijn gedaan (toch zo’n drietal weken) maar verder heb ik er niets aan overgehouden.
Ergens wel jammer dat ik nooit heb beseft in welke “gevarenzone” ik mij heb bevonden.