Naar aanleiding van deze post zei Veerle:
“…Nog enkele weken altijd gezellig met z’n tweetjes. Het is een periode waaraan ik soms nog met heimwee terugdenk …”
Het is waar: het is een unieke periode waarvan ik, ondanks alle ongemakken die ik al gehad heb met deze zwangerschap, intens geniet.
“Z’n tweetjes” zijn uiteraard de baby in mijn buik en ikzelf.
Het is een zeer unieke ervaring, waarvan je moeilijk kan uitleggen aan buitenstaanders hoe het nu eigenlijk voelt om een leven in je te hebben. En al kunnen de mannen de baby wel voelen bewegen als ze aan uw buik voelen, het is toch niet hetzelfde. Dat kan ook gewoon niet.
En dat vind ik nu het ergste aan zwanger zijn, voor de man: dat hij die ervaring eigenlijk moet missen. Al de rest (van ongemakken dan) wil ik gerust alleen doorstaan, maar ik zou zo graag willen dat mijn partner (Michel dus) dit ook écht zou kunnen voelen, en niet alleen oppervlakkig.
Maar langs de andere kant: gezien wij toch ook de ongemakken er moeten bijnemen, dan mogen we op een ander vlak toch wel gepriviligeerd zijn.