Auteur: San

Druk?

Het wordt een druk weekend, of misschien toch niet.

Op de trein deze ochtend plannen zitten maken van wat we allemaal zouden moeten/willen doen dit weekend.

“Moeten”:

1. fuiven vanavond. ’t Is toch zielig hé als dat moet 🙂

2. vanavond de kinderen naar mamie en grandpère brengen zodat ze daar kunnen overnachten. Dat moet vroeg genoeg gebeuren, rekening houdend met volgende punten.

3. Zelie vertrekt op weekend met de scouts morgenvroeg. Dat houdt in dat ik nog vanavond haar bagage ga moeten klaarmaken en een hoop naaien want alles moet “getekend” zijn: naametiketjes naaien dus. Nu, dat naaien kan ik aan Michel overlaten: hij doet dat zeer goed 🙂 Dan zeker niet vergeten om alles nog in de auto te steken voor we aan hogergenoemd 1. beginnen, want ik ga na het fuiven ook bij de schoonouders slapen zodat we morgen op tijd kunnen vertrekken.

4. vanavond, voor 1. en na 2. en 3., een bad nemen: lang en heet (het water dus). Van mijn schatje heb ik voor mijnen kerst een soort badtapijt gekregen waardoor ge van uw bad een bubbelbad zou kunnen maken. Dat moet ik dus uitproberen vanavond (nu ik zeker niet ga gestoord worden door kindjes).

5. morgen Louis nog naar de turnles brengen ook.

“Willen”

1. naar een meubel-/keukenwinkel gaan kijken in Kluisbergen. Michel zijn mama is daar eens op gevallen en ze lijken daar zeer schoon dingen te hebben die misschien wel prachtig/ideaal zouden zijn voor in ons “middeleeuws” pand(je) (en met naar de link te zoeken zie ik opeens dat het gesloten is tot 6 maart, dus dit kunnen we al van ons lijstje schrappen 🙁 We zullen dan misschien eens naar de opendeurdagen gaan van 24-26 maart…)

2. een kookvuur vinden voor in onze toekomstig prachtig nieuwe keuken. We zijn er nog niet uit welk merk we willen en hoe het er precies moet uitzien, maar we weten dat we het zullen weten als we het zien … we zijn niet moeilijk hé?

3. naar karnaval gaan zondag. Ik heb nl. familie wonen in Aalst en het is een jaarlijkse traditie om daar met z’n allen naartoe te gaan. Dit is vooral wishfull thinking want we moeten Zelie op zondagnamiddag gaan afhalen van haar weekend. Het eindigt om 16u dus als we eerst naar Aalst willen en dan op tijd terug zijn voor Zelie, zal dat niet gaan. Geen karnaval dus dit jaar, jammer. Louis zal het ook niet leuk vinden maar wat doe je er aan? Of misschien zondagmiddag toch gaan om alleen te blijven eten???

Dus het staat zeker vast dat het vanavond druk wordt. Voor de rest van het weekend zullen we wel zien op het moment zelf hoe druk we het gaan maken.

Week 34

Weer een week dichter bij het grote gebeuren.

Nog 3 weken en 1,5 dagen te werken en nog 6 weken voor de uitgerekende bevallingsdatum. Het gaat vooruit, joepie jee.

Niets speciaals te melden: nieuwe kwaaltjes zijn de laatste tijd uitgebleven, de oude (rugpijn, geen stamina, moe …) blijven.

Den kleinen is nog altijd superbeweeglijk, wat alleen maar een goed teken is voor het moment: hij leeft nog en wat kan een moeder zich nog meer wensen. Als het ook betekent dat hij zijn “wilde haren” tegen de bevalling dan zal kwijt zijn, des te beter. Hoop doet leven, zeggen ze daartegen, want ik vrees eerder dat dit een voorbode is van wat ons te wachten staat aan activiteit.

We will keep you posted 🙂

VB

Naar aanleiding van dit, dit en dit. 

Politiek ben ik totaal niet geëngageerd: ik volg het niet, weet niet echt waarvoor de meeste partijen staan en als ik ga stemmen breng ik meestal mijn stem uit op een naam, niet op een partij. Ik weet ongeveer welke richting ik prefereer en dus zal ik wel degelijk de namen kiezen uit de lijst van één partij omdat ik mij in die standpunten het best vind.

Daarentegen kan ik wel zeggen dat ik tegen het Vlaams Belang ben. Niet zozeer omdat ik mij helemaal niet akkoord kan verklaren met of kan vinden in hun (partij)standpunt. Maar vooral om hun inconsequentie.

Ze roepen A, maar doen zelf B.

Ze klagen C aan maar kunnen absoluut geen antwoord geven hoe het dan wel te doen.

Veel schreeuwen en geen enkele oplossing.

Zo is het natuurlijk gemakkelijk.

Andere partijen beseffen tenminste dat ze moeten samenwerken om dingen te bekomen en dat “ikke, ikke, en de rest kan stikken” nu eenmaal niet werkt in een democratie.

Vandaar dat ik aan één kant wel voorstander ben om heb te laten deelnemen aan het echte beleid. Want vanuit de coulissen schreeuwen dat ze het allemaal beter kunnen ZONDER ooit te zeggen hoe het effectief beter moet is toch maar zeer gemakkelijk. Als ze zouden beleid moeten voeren, zou wel blijken dat hun slagzinnen niet werken en zou “de kiezer” wel inzien dat het veel blazen zonder inhoud is.

Langs de andere kant werkt dat dan toch weer niet.

Stel, ze zetelen mee in het lokale beleid op gemeentelijk vlak, iets lukt niet, dan kunnen ze zeggen “ja maar, het komt doordat we gehinderd worden door de “hogere regionen” (= provincie, gemeenschap, gewest, federale)”. Dus zolang ze niet nationaal regeren hebben ze altijd wel een zondebok om de schuld op af te schuiven.

En zelfs, zouden ze nationaal zetelen, dan zal het wel Europa zijn die ze kunnen gebruiken als afschuifmanoeuver. En zo zullen ze wel altijd een excuus vinden … tot ze de democratie kunnen afschaffen en gewoon hun wil opleggen.

Misschien dat het vandaag de dag niet meer zo’n vaart zal lopen als pakweg 70 jaar geleden, maar misschien wel.

En dat is toch een risico dat ik liever niet neem.

Niet plooien

We hebben allemaal een “innerlijke” klok. Bij de één werkt die al wat beter dan bij de ander, maar we hebben ze toch.

Wat ik hiermee bedoel is dat, als we dagelijks op hetzelfde uur iets doen, ik ga hier het voorbeeld geven van ‘s ochtends opstaan, we op de dagen dat we dan niet moeten opstaan, we op datzelfde uur toch zullen wakker worden.

Als volwassene ga je daar goed mee om: je negeert het, draait je om en slaapt verder.

Kinderen daarentegen zijn zo “slim” nog niet (jammer genoeg): als zij op hun gewone uur wakker worden zullen ze ook effectief opstaan. Vandaar dat uitslapen, als je kinderen hebt, er over het algemeen niet meer inzit.

Ons kinderen hebben dat dus ook. Wij staan rond 6u30 op en dus ook in de vakanties zijn Zelie en Louis er meestal vroeg bij. Gelukkig niet om 6u30, eerder tegen 7u: we merken nl. dat ze meestal op schooldagen grote moeite hebben om om 6u30 op te staan, dus een half uur meer kunnen ze goed gebruiken.

Als de vakantie een tijdje duurt slapen ze zelfs meestal tot na 7u30. Grote luxe dus voor mama en papa.

Hoe groter ze worden, hoe makkelijker het blijkbaar is om nog een beetje langer te slapen en die interne klok te negeren. Die indruk heb ik tenminste.

Vandaar dat ik nogal strikt ben met Jan.

Net zoals hij terugkerende periodes heeft van “verlatingsangst”, zo heeft hij periodes dat hij plots vroeger begint wakker te worden.

Gemiddeld slaapt hij tot minimum 7u15. Tegen die tijd hebben Zelie en Louis gegeten en kan ik hem op mijn gemak klaarmaken voor de dag. Jan eet dan zijn ontbijt in de peutertuin.

Deze week begon hij weer vroeger wakker te worden. Eerst maandag om 6u45. Zelie en Louis waren nog in de badkamer, dus heb ik Jan er maar bij gehaald. Dinsdag was het dan 6u20. Ik vond het dicht genoeg bij het “opstaan” uur, dus mocht hij uit bed en heb ik dan ook maar broer en zus al wakker gemaakt.

Maar deze morgen was hij er al om 6u. En sorry, maar daar doe ik niet aan mee. Ik weiger pertinent hem op te laten staan als hij zo vroeg wakker wordt. Ik ga er van uit dat dat “slechte gewoontes” kweken is (vooral nadelig dus voor ondergetekende :)) en als hij zo vroeg wakker wordt moet hij maar nog een beetje slapen.

Deze morgen heb ik hem dan ook resoluut terug in zijn bedje gelegd en gezegd dat hij nog moest slapen. Zeer boze reactie dus (wat dacht ge): roepen, met beer en tuut smijten, krijsen… wat ge maar wilt. Maar de aanhouder wint (ikke dus) en uiteindelijk na 15 minuten is hij stil gevallen … tot 7u15!

Voor mij, op korte termijn, maakt dat dus weinig uit: 15 minuten later moest ik toch opstaan. Maar op lange termijn maakt het véél uit want dan leert zijn innerlijke klok hem 6u niet het moment is om wakker te worden … en kan ik lekker toch een beetje langer slapen.

Doodmoe

Volledig uitgeput. Ik kan het niet anders beschrijven.

Niet dat ik vandaag uitzonderlijke dingen gedaan heb. Nee hoor: de kinderen waren braaf deze morgen, ze waren op tijd klaar zodat alles vlot verliep en we ons niet moesten opjagen, het was een goed dagje op het werk zonder pieken (hoog noch laag). Alles verliep dus zeer goed … tot ik vannavond Jan ging afhalen.

Hij heeft vandaag zijn verjaardag in de peutertuin gevierd en ik denk dat het een beetje té is geweest. Hij was goed als ik hem afhaalde, deed braaf zijn jas aan en ging vlot mee naar buiten. Alles in orde. Tot we bij de auto kwamen.

In de auto is hij beginnen bleiten, niet normaal. En ik weet eigenlijk nog altijd niet waarom. En hij is niet opgehouden tot, ik zweer het, 35 minuten later. 35 minuten onophoudelijk gehuil.

Ik ben kapot thuis gekomen en ben nu bekaf.

Grapje

Zelie moest gisteren als huiswerk 15 minuten lezen in haar boekje. Papa doet de timing en ik stond beneden een beetje te strijken.

Toen ze “klaar” was riep Zelie naar beneden:

Z: “Mama, ik heb maar 1 minuutje en 6 seconden gelezen en mijn boekje is uit”

ikke (met bewondering): “Zeer goed, proficiat. Dat is wel vlug”

… mijn radartjes beginnen te werken: 1 minuut, hoeveel bladzijden zijn dat??? Vragen dus:

ikke: “Jamaar, hoeveel moest je nog lezen in je boekje?”

Z: “Haha, grapje, maar één bladzijde meer” 🙂

Feest 2

Jan is twee jaar geworden dit weekend. Meer bepaald vorige zaterdag.

Zaterdag konden we het niet vieren want dan is het véél te druk: Zelie en Louis gaan ’s morgens turnen en in de namiddag gaat Zelie naar de scouts. Bovendien was het zaterdag ook scoutsfeest, dus een feestje thuis voor Jan zat er niet in.

Dus verlegd naar zondag: een brunch voor de “directe” familie (ouders, broers en zus) en meter en peter.

Ik ben dol op koken/dingen klaarmaken voor grote getallen. Niet dat ik dat goed doe (heeft er niets mee te maken) maar ik doe het graag. Uiteindelijk lukt het ook wel (ik ben geen slechte kok en Michel al zeker niet), maar meestal is mijn (onze?) timing niet je dat (vraag maar aan mijn schoonmoeder: ze krijgt er grijs haar van :)).

We hadden op de uitnodiging gezet “vanaf 10.30”. Gelukkig zijn ze in de familie niet zó stipt want om 10.30 waren we nog vollop bezig om alles uit te nemen en klaar te zetten. Enfin, tegen dat de eerste gasten toekwamen (rond 11.00) was 99% in orde en moest ik alleen nog naar de bakker een verjaardagstaartje ophalen.

Toen we Jan zijn kaarsjes lieten uitblazen was het een genot om zien: eerst met een grote lach die kaarsjes blazen en toen we begonnen zingen wist hij niet waar kruipen van contentement. Zóó gelukkig dat hij keek. Fantastisch.

Een brunch bleek achteraf gezien een zeer goed idee. We hadden alles uitgestald buffet-gewijs zodat de mensen zichzelf konden bedienen. Het enige waar we ons nog moesten van aantrekken was de eieren bakken, hetgeen ook geen uren duurt. Op die manier konden wij ook gezellig meegenieten en -praten en moesten we niet constant van hot naar her lopen.

Een tweede voordeel: de mensen blijven niet hangen tot een gat in de nacht en vooral als het een werk- en schooldag is de dag erop is er tijd genoeg over om op je gemak alles op te ruimen voor het bedtijd is.

Al bij al een geslaagde verjaardag.

Feest 1

Zaterdag was het groepsfeest van de scouts.

Zelie (bij de kapoenen) mocht dus optreden en keek er enorm naar uit. De week voordien hebben ze hard geknutseld, geschilderd en geöefend en zaterdagnamiddag gingen ze nog heel de namiddag voorbereiden voor ’s avonds.

Gans de familie dus in de vooravond gaan kijken naar de optredens en het was wel leuk: de tak van Zelie deed iets rond de werelddelen. Zelie was verkleed als chinees meisje en ze hadden een (kartonnen) draak gemaakt waarachter ze opkwamen. Ze deden dan nog een dansje en pakten de draak dan terug op om af te lopen. Zeer leuk gedaan.

Persoonlijk vond ik het optreden van de welpen (ook?) fantastisch: met zeer veel humor gebracht en uitgevoerd. Zéér goed.

De kinderen hadden reuzepret, waren apetrots en de ouders genoten. Niet alleen de kapoenenouders dus, maar die van alle takken.

Daarna was het eten: ofwel vleesschotel, ofwel kaasschotel. Allebei grote porties, mooi gepresenteerd en lekker. Vooral in de kaas was er veel keuze en de volwassenen hadden zelfs de mogelijkheid om nog een tweede keer terug te gaan.

Voor de kinderen was er dan een kinderfuif. Zelie en Louis waren dus rap verdwenen en raar maar waar: Jan is de hele avond bij mij gebleven zonder enige vorm van protest. Terwijl ik met enkele andere ouders gezellig zat te tafelen en kletsen was Jan doodstil op zijn eentje aan het spelen en heb ik hem geen moment gehoord. Zelfs toen we naar huis gingen protesteerde hij niet.

Een moment om vast te leggen in de annalen!

IQ

Mijn “vrees” is bevestigd: Zelie is nu ook officiëel “hoogbegaafd“.

Uiteraard ben ik apetrots. Ge moogt mij hier niet verkeerd verstaan. Maar ik ben vooral bang.

Persoonlijk heb ik daar geen last van (ik ben “Joe normal” weet ge nog :)), maar ik heb Michel meegemaakt tijdens zijn studies en ik kan u bevestigen: als buitenstaander is het enorm frustrerend als de motivatie/drive er niet is én ge weet dat ze het kunnnen.

Het is zoals de leraar zegt: er goed op letten dat ze gemotiveerd blijft en haar best blijft doen voor dingen. Maar hoe weet ge dat zeker? Hoe weet ge dat ze niet doet alsof?

Ik heb gepraat met een mama van een kindje in haar klas die ook naar de kangoeroeklas mag. Die zei dat ze het duidelijk zag dat haar kind zich (soms) verveelde. Maar bij Zelie heb ik dat nog nooit gezien, noch gehoord. Misschien een stuk van mijn karakter geërfd: ik kan mij moeilijk inbeelden dat ik mij ooit heb “verveeld”, zelfs als ik niet echt iets aan het dóen was. Ik kon mij altijd min of meer bezig houden. Maar is dat dan positief of negatief: gaan we dan niet minder rap merken dat ze zich eigenlijk te weinig inspant?

Vragen en zorgen.

One down, three to go. Als IQ erfelijk is belooft het voor de toekomst.