Deze morgen moesten we om 8.15u aan de Baudelokaai staan. Daar werd verzameld voor alle kinders van het zesde leerjaar, want ze vertrokken op Ardenneklas.
We waren op tijd (ondanks de ochtendfile) en Jan zag het zeer goed zitten.
Ik ga hem serieus missen, mijne knuffelaar.
Wij zijn hier thuis grote fans van Studio Orka. Hier heb ik dat nog niet neergepend, maar bij Gentblogt des te meer. Sinds ik ze leerde kennen in 2012 heb ik geprobeerd om geen voorstelling meer te missen en hebben we al ongelooflijk genoten van hetgeen we konden meepikken.
En toen zag ik in september passeren (o.a. bij P.) dat ze een nieuwe voorstelling hadden, De Spreeuw. En in plaats van op lokatie, in een gewone theaterzaal dan nog wel. En ik had dat gemist. Erg! Niet alleen ik vond dat erg, maar de kinders ook.
Beginnen rondkijken op hun site om te zien wanneer en waar ze nog optraden en dan kijken of ik niet nog aan ticketjes kon geraken, want in Gent was het tegen dan uiteraard al volledig uitverkocht. Het moest nog passen in de agenda (met 4 kinders is dat niet altijd gemakkelijk) en we moesten er ook vlot kunnen geraken.
En zie, vorige week zag ik dat er nog een extra voorstelling ingelast was in Antwerpen en dus reserveerde ik prompt kaartjes en zei tegen de kinders dat we zaterdagnamiddag op uitstap gingen naar Anwerpen, zonder hen te zeggen waarvoor.
Gisteren met 4 zeer nieuwsgierige kinders naar Antwerpen vertrokken. Mooi op tijd om daar dan nog eerst frietjes te eten. Zelie had voor we vertrokken al geraden waar we naartoe gingen en tijdens het frietjeseten hebben de andere drie het uiteindelijk (met de nodige tips) ook geraden. Iedereen was content en dolenthousiast om ze nog eens aan het werk te zien.
We zagen Studio Orka in een gewone zaal, maar zonder dat het een gewone voorstelling was. Opnieuw een zeer verrassende voorstelling waar we meer dan van genoten hebben en waarvan we niet anders kunnen zeggen dan: als ge nog kunt gaan kijken, DOEN! En zelfs moest ge geen tickets voor De Spreeuw meer kunnen bemachtigen, Zoutloos spelen ze ook nog en mocht je ook nog niet gemist hebben.
Een heel leuk onderwerp, vind ik persoonlijk.
Ik heb namelijk geen klagen over mijn lijf. Het bizarre is dat ik al ongeveer heel mijn volwassen leven dezelfde maat heb. Ja, zelfs nu ik al premenopauzaal ben (of ben ik dat stadium ook al voorbij?) nog steeds.
Nochtans zijn de kilo’s wel veranderd. Ik denk dat er bijna 15 kg verschil tussen nu en 20 jaar geleden. Dat is dus het bizarre. Geen flauw idee waar die kilo’s zitten. Mij niet gelaten hoor: ik klaag niet.
(enfin, ik weet eigenlijk wel een beetje waar ze zitten. Mijn moeder noemde mij altijd ‘een valse magere’: ik heb altijd een serieus paar heupen gehad, maar een zeer smalle taille, waardoor ik veel slanker leek dan ik was. Nu is die taille absoluut niet smal meer)
Ik klaag sowieso niet over mijn lijf. Ik weet, de natuur heeft mij redelijk gezegend, maar dat wil niet zeggen dat het perfect is. Er zijn de nodige vetrolletjes, doorzakkingen en striemen en ondertussen is mijn ‘steviger vet’ eerder blubber aan het worden. Alles waar wij als vrouw nog wel eens over durven klagen. Maar ik weet dat ik te lui ben om er iets aan te doen: ik sport niet en ik weiger te diëten, want daarvoor eet ik te graag, alhoewel ik wel probeer zo gezond mogelijk te eten (en gelukkig ben ik geen zoetekauw en veel vettige happen zeggen mij ook niets). Mijn zwangerschappen hebben ook hun sporen nagelaten, maar dat zijn sporen die ik zelfs koester: ze hebben mij zoveel opgebracht.
Keuzes in het leven en ze aanvaarden, dat is mijn motto ongeveer in alles wat ik in mijn leven doe. Het heeft geen nut om te zagen over (al dan niet verkeerde) keuzes: ze zijn gemaakt, het is voorbij, op naar het volgende. Ik denk dat dat ook één van de redenen is dat Gent zo goed bij mij past: nie neute, nie pleuje.
Dus ja, ik ben content over mijn lijf en de delen waar ik niet content over ben, die camoufleer ik gewoon weg … of dat probeer ik toch 🙂
We zitten al een aantal jaar met grotendeels dezelfde ouders bij de voetbal. Hier en daar komen er kinderen bij en gaan er weg, maar het merendeel is er toch al een 3-tal jaar.
Vorig jaar zijn we met de ploeg van Jan naar Bellewaerde geweest. Een zeer leuke dag, zowel voor de kinders als voor de ouders. Weg van de voetbal en gewoon samen zijn op een andere manier.
We hebben ons zo goed geamuseerd dat we het dit jaar opnieuw wilden doen, naar een pretpark en gezien de kinders al wat groter zijn kozen we dit jaar voor Bobbejaanland. Dit keer met de 2 ploegen. Dat was een groep van 69, ouders, kinders, broers, zussen en zelfs een paar vriendjes.
Kort: we hadden prachtig weer, er waren amper wachtrijen (op één attractie na) en we hebben ons ongelooflijk goed geamuseerd, wel op een heel andere manier dan vorig jaar: de kinders liepen in groepen met elkaar rond en de volwassenen ook in een aantal groepjes.
Op naar volgend jaar.
Als je de uitnodigingen voor het oudercontact krijgt, dan weet je dat het schooljaar al goed bezig is.
Drie weken op rij oudercontact gehad: 16/10 Zelie en Anna, 23/10 Jan en gisteren Louis.
Zelie is goed bezig, zei de klastitularis. Mooie punten, goed meewerken in de klas, geconcentreerd. We hadden niet echt anders verwacht. Ze weet eigenlijk zeer goed wat ze moet doen en hoe het te doen. We hebben er geen omkijken naar. Anderzijds had ik toch een beetje schrik: ik had zo de indruk dat Zelie, sinds de vakantie, maar in vakantiemodus bleef hangen. Maar kijk, mis dus. Oef!
Van Anna dezelfde opmerkingen als altijd: zeer lief, zit in met de juf, goede punten, kan zeer goed mee in de klas, soms beetje onzeker en beetje meer doorwerken. Alles OK dus.
Ook bij Jan geen problemen. Vrolijk in de klas zonder te storen, werkt goed maar soms te rap waardoor hij stomme foutjes maakt maar gezien hij toch zeer goede punten heeft (behalve een zeer klein dipje: 3 buizen op één week) is er op leervlak geen enkel probleem. Jan kampt wel met pesters dit jaar en we hebben het er met de juf nog eens goed over gehad. Zij volgt het op zoveel ze kan en heeft benadrukt dat hij haar sowieso alles moet komen vertellen. Nu hem nog zo ver krijgen.
Het meest nieuwsgierig was ik naar Louis. Nieuwe school, nieuwe richting en aangezien Louis gene prater is wou ik toch eens de kant van de school horen. Maar kijk, behalve dat hij al teveel te laat gekomen is op school (pubers!), gaat alles meer dan goed. We hebben zijn rapport meegekregen en zijn punten zijn belachelijk hoog. Fantastisch gewoon. De studiedomeinbegeleider die ons ontving zei ook dat het in het begin van het jaar een beetje stroef ging in de klas, maar dat alles nu zeer goed gaat. En Louis zelf is opengebloeid van een stille teruggetrokken jongen naar een stille, vrolijke jongen 🙂
Het was de goed-nieuw-show dus. Voor herhaling vatbaar.
Het thema deze week is werk en wat kan ik daar in godsnaam over zeggen: ik werk niet.
Niet dat ik niet zou willen, integendeel. Ben al jaren aan het zoeken. Eigenlijk sinds 1 februari 2009. Erg hé. Want behalve tijdelijke jobs hier en daar, heb ik dus nog geen werk gevonden.
Mijn laatste ‘vaste’ job heb ik namelijk in samenspraak met de werkgever stopgezet: de inhoud was enorm veranderd en niet echt op mijn lijf geschreven. De werkgever zocht eigenlijk ook iemand voor die job die Russisch sprak, of toch tenminste een ‘oostbloktaal’. Not me, dus. Dus kwamen we snel overeen en op 1 februari 2009 kreeg ik mijn ontslag. Er was een opzegperiode tot het einde van het jaar, ik had contente werkgevers, tonnen ervaring, … dus dat zou geen probleem zijn om voor die tijd nieuw werk te vinden.
Mens, is dat nogal anders uitgedraaid. We zijn 5 jaar verder en ik heb nog steeds niets anders gevonden.
Waar het aan ligt? Ik zou het niet weten. Ik denk dat ik altijd een goede werknemer geweest ben en voor zover ik hoor van mijn ex-werkgevers ben ik zelfs zeer goed in mijn job. Alhoewel de standaardvraag ‘Heb je kinderen?’ en het antwoord ‘Ja, 4’ er waarschijnlijk ook voor iets tussenzit. Je moet de gezichten van de mensen zien als ik dat zeg.
Soit, als ik de tijdelijke jobs aftrek, dan ben ik dus al bijna 3 jaar werkloos, and counting. Geen positieve ervaringen hier te delen dus. Maar terwijl ik bezig ben (redelijk radeloos tegenwoordig): ik ben dus op zoek. Jurist, bijna 20 jaar ervaring en proper op mijn eigen. Ne mens weer maar nooit.
Anderzijds en aangezien ik een persoon ben van het glas halfvol, kan ik mijn dagen wel vullen. Maar welke vrouw niet. Ik ben ik er wel voor de kinderen en kan mij inzetten voor de scholen van de kinders, zit in het ‘organisatiecomité’ van de voetbalclub van Jan en heb tijd om koffie te drinken met mijn vriendinnen op vrijdagochtend.
De kinders zijn gezond en gelukkig en alhoewel we het niet breed hebben (duh!) lukt het al bij al nog wel, mede dankzij de steun van de familie.
Count your blessings, jong. Daar concentreer ik mij op 😉
Op school bestaan er een aantal uitwisselingsprojecten. Beperkte plaatsen en de kinderen moeten dan ‘solliciteren’ om mee te mogen doen: er moet een brief geschreven worden met de redenen waarom zij in aanmerking zouden komen om mee te mogen doen. Daarnaast tellen nog een aantal elementen mee, maar die brief, dat vind ik heel goed. Want het laat de kinderen nadenken waarom ze ergens aan willen deelnemen en het moet goed gemotiveerd zijn.
Zelie en Louis hebben in het 2e jaar zo meegedaan aan het YES-project: uitwisseling tussen een school in Barcelona, Milaan en Gent voor een project rond muziek, theater/kunst en sport. Elk jaar is elk project in een andere stad: het toert rond. Zelie deed dan aan het muziekproject mee in Gent, Louis ging naar Milaan met het kunstproject. En elk van die uitwisselingsjaren hadden wij dan ook een student hier in huis. Het jaar van Zelie was dat een Milanees meisje. Het jaar dat Louis in Milaan zat hadden wij het bezoek van een Barcelonese. Fantastische ervaringen, zowel voor de kinders als voor ons.
Dit jaar mag Zelie opnieuw meedoen: er is een bilateraal cultuurproject met Barcelona. Deze keer komt de groep eerst naar Gent en in maart gaan de Gentenaars naar Barcelona. 15 leerlingen van hier. 15 van daar. Eerst hier bij de gastgezinnen (van de deelnemers dus) slapen en straks daar blijven slapen.
Behalve dat het dit jaar niet is meegevallen. Onze Barcelonese studente was niet het meest aangename meisje en het leek haar ook helemaal niet te interesseren om hier te zijn. Bummer. En nu moet Zelie nog naar daar.
Maar kijk: dat is ook een deel van het leven. Leren omgaan met heel verschillende mensen en er het beste van maken. Want hoedanook kijkt Zelie uit om naar Barcelona te gaan en wie weet, in haar natuurlijke habitat, is dat meisje volledig anders. Misschien voelde ze zich gewoon niet op haar gemak hier en stelde ze zich daarom niet open.
Sowieso zal zij (en wij ook trouwens) weer een levenservaring rijker zijn.
Onze ontbijttafel ziet er meestal ongeveer zo uit:
Op de voorgrond koffie, havermoutshake en dan is er nog zoet en hartig beleg, brood, melk, nesquik, … Ongeveer alles waar je voor een ontbijt aan kan denken.
Enkel de eerste twee dingen, daar bestaat mijn ontbijt meestal uit. Ik heb (bijna) altijd liters yoghurt en Alpro soya in huis, bananen en ook diepvriesvruchten (aarbeien, kersen, rode vruchten, frambozen) en havermout. ’s Ochtends kap ik dat dan samen, afhankelijk van hoe mijn kop staat, en dan maak ik er een shake van. De rest staat er voor de kinders: zij eten ook boterhammen ’s middags en dus staat alles klaar om hun boterhammendoos te kunnen vullen.
Punt is dat ik jarenlang niet ontbeet. Enkel een kop koffie en dat was het. Een slechte gewoonte beginnen kweken als tiener en als volwassene volgehouden. Tot ik een aantal jaar geleden, nog niet zo heel veel eigenlijk, mijzelf begon te dwingen om ’s ochtends ook te eten.
Toen was het een boterham, meestal met confituur, heel soms met choco. Ongeveer een jaar geleden schakelde ik over op havermout. Eerst heel schoorvoetend: ik hou niet van granenontbijten. Granola, muesli, cornflakes … bweikes. Maar havermout, dat kreeg ik blijkbaar wel binnen.
Klassiek begonnen met havermout en melk. Daarna in de microgolf opgewarmd met melk: soms gewoon met een lepeltje (bij voorkeur) bruine suiker erbij, andere keren met verse appel erbij en kaneel of gewoon met banaan. Af en toe eens een mugcake. Zeer lekker, maar soms een beetje zwaar. Ik merkte wel dat ik de havermout beter verteerde als ik ze opwarmde.
En toen doken hier en daar recepten op van shakes met havermout en sinds ik die één keer probeerde is dit een vast gegeven geworden ’s ochtends. Alles voedzaam zit erin en ik moet niet ‘eten’, maar kan gewoon drinken. Zalig. Ook een favoriet bij de kinderen ondertussen, alhoewel zij dat bij hun boterhammen drinken en niet gewoon als ontbijt.
Ik doe meestal een mengeling van yoghurt, soya mild & creamy en (verschillende smaken) soya drink: zo is er toch dat beetje zure van de yoghurt zonder dat ik er extra suiker moet bij doen. En dan fruit dus. Havermout erbij en mixen. Elke dag een andere mengeling, dus elke dag een andere smaak.
Voor de rest verloopt het ontbijt redelijk rustig: het gemak van grotere kinders die hun plan trekken. Ik zit er eigenlijk alleen bij om hen regelmatig aan het uur te herinneren. Vooral Louis heeft dat nodig. Den anderen heeft dan de indruk dat het hier veel stress is, maar dat is eigenlijk niet zo 😉 Maar elk kind zorgt voor zijn eigen boterhammendoos en ze gaan alle vier alleen naar school. Zo heb ik alle tijd om te ontbijten en, als de kinders weg zijn, op het gemak mij te douchen en klaar te maken.
Ik dacht, laat ik mij nog eens engageren om iets te doen, op meer regelmatige basis. En ook: laat ik mijzelf nog eens forceren om iets socialer te doen.
Vorige Boost your positivity vond ik leuk en ik was geneigd om mij in te schrijven, maar ik zat zo in een (blog)dip dat ik niet dacht dat ik mijzelf genoeg kon motiveren om mee te doen. En dus deed ik het maar niet. Werkloos zijn doet namelijk niet veel goeds aan je eigenwaarde en niet alle dagen zijn ladieda dus.
Maar kijk, soms geef ik mijzelf dan een schop onder mijn gat en dan schiet ik weer in gang en omdat ik nu toch al weer een redelijk tijdje relatief regelmatig schrijf, heb ik mijzelf gedwongen om mij positiviteit ook een schop onder zijn gat te geven. Want uiteindelijk ben ik toch een vrij positief persoon en dat wil ik blijven, ondanks de miserie van de laatste tijd(en).
Ingeschreven dus en we zien wel waar we geraken. Toch één voordeel aan werkloos zijn: ik kan weer eindeloos nieuwe blogs ontdekken want tijd genoeg om ze te lezen 😉
Dat had ik blijkbaar 6 jaar geleden al geschreven en ik blijf erbij: Morrissey live is een streling voor het oor.
Het concert was niet op een uur uitverkocht, maar ik heb toch maar mijn tickets kunnen bemachtigen een half uurtje voor het uitverkocht was. Net op tijd dus.
Ik vreesde er een beetje voor dat we nog goede plaatsen zouden hebben: ’s ochtends op Stubru hadden ze fans geïnterviewd die er al van de avond voordien stonden. Maar kijk, dat waren blijkbaar de freaks, want we waren er rond 19.15u en konden toch nog een mooi plaatsje bemachtigen op het balkon: zeer goed zicht en voor iemand met een slechte rug (ikke dus) ideaal, want dan kon ik nog wat leunen ook. De zaal was toen zelfs nog niet voor 1/3 gevuld.
Het concert zelf was de max: die mens kan nog steeds fantastisch goed zingen. De gitaren waren snerpend, hard en ongelooflijk goed. De ambiance in de zaal was zinderend en de die-hard fans nog steeds zo geschift als maar kon zijn: iemand kreeg bijna een beroerte omdat hij een hand had gekregen van Morrissey zelve en op het einde van het concert, nadat Morrissey zijn bisnummerhemd in het publiek had gegooid, keken wij met veel amusement toe hoe die fans bijna vochten om toch maar een centimetertje stof te kunnen bemachtigen. Nog goed dat de security voorzien was en een schaar bij de hand had om zoveel mogelijk stukjes te kunnen snijden. Hilarisch.
De pers was minder positief: blijkbaar speelde hij veel onbekende nummers, maar omdat ik toch met geen kennis van zijn laatste platen naar daar was gegaan, merkte ik dat niet. De kwaliteit was er gewoon en de sfeer ook.
Ik moet wel zeggen, ik had geen echt daverend applaus verwacht op het einde van het concert (voor het bisnummer): Morrissey trakteerde ons op een keiharde versie van ‘Meat is murder’, voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Kill is murder’, met een daarbijhorende zeer grafische film van slachthuizen en slachtwijzen op alle mogelijke manieren (gewoon, hallal, koosjer, vis, vlees, pluimvee, … noem maar op). Ik was redelijk onder de indruk en zo te horen aan het applaus waren de meeste concerthangers dat ook. Maar uiteindelijk maakte de indruk plaats voor luid gejoel en geroep om een bisnummer, wat we dan ook kregen. Het mocht dan maar één bisnummer zijn, het was wel één van mijn persoonlijke favorieten: Everyday is like Sunday.
Er waren geruchten als dat Morrissey in Engeland zou gezegd hebben dat het zijn laatste concert zou zijn daar, maar hier in België kregen we zo geen boodschap. Ãls het zijn laatste concert zou geweest zijn, ben ik heel blij dat ik er toch bij was.
En kijk, het blijkt nog eens de plaats voor een toevallige ontmoeting met een held van mijzelve ook geweest te zijn: Guido Belcanto. Zo een gelegenheid kon ik moeilijk laten voorbij gaan zonder met hem op de foto te gaan, nietwaar.
(en sorry voor de afschuwelijk slechte foto’s, maar de camera van mijn gsm is jammer genoeg niet de beste).