San's Weblog – Pagina 14 – Four kids, a full-time job

GF15

’t Is weer zover: Gentse Feesten.

Dit jaar ‘moet’ ik niet meer schrijven voor het project, maar dat wil niet zeggen dat het geen drukke feesten zullen zijn.

De laatste weken werd het programma opgesteld, herbekeken, aangepast en opnieuw opgesteld. Werden tickets geboekt (en betaald) en werden plannen gemaakt met vrienden om af te spreken en samen dingen te doen en te bekijken.Â Sommige van onze vrienden zien we namelijk enkel tijdens deze periode, dus moet de planning wel goed bekeken worden. Het is trouwens toch plezanter om in groep dingen te doen, zowel voor de volwassenen als voor de kinders.

Vandaag is het nog kalm en ik denk niet dat we echt gaan ‘gaan’: Anna heeft nog een slaap/verjaardagsfeestje en op de planning staat nog niets. Maar morgenmiddag is ze terug en vanaf Â 13u beginnen we er aan.

Nieuw dit jaar is dat Jan ook 4 dagen zal optreden met zijn dansschool: zijn leraar breakdance en de lerares jazz zullen met een paar van hun leerlingen 4 dagen demo’s geven. Hij kijkt er zeer naar uit.

En hoe gaat het ondertussen nog met de sollicitaties?

Een vraag die ik de laatste weken nog veel mag horen.

’t Is vakantie en dus ligt alles een beetje plat: niet of zelfs geen vacatures, dus niet veel te doen. Als er iets passeert, dan reageer ik wel, maar meer kan ik niet doen.

Voor de vakantie had ik voor het eerst in jaren wel een hele hoop gesprekken: op het merendeel van mijn sollicitaties kreeg ik voor eens wÃ©l reactie en mocht ik langskomen. Maar eens daar bleek bij sommigen dat het echt louter pro forma was en dat ze niet geÃ¯nteresseerd waren in mij. Anderen leken wel geÃ¯nteresseerd, maar uiteindelijk kreeg ik overal negatief antwoord. Dus nog steeds niets in het vooruitzicht.

Niet dat er niets te doen valt tijdens de vakantie: vier kinders thuis, zij het dan niet altijd allemaal tegelijk, dus ik ga mij niet vervelen (behalve misschien de komende week, want deze ochtend zijn Jan en Anna ook op scoutskamp vertrokken en is het hier zeer stil in huis). Maar deprimerend is het wel. Uiteindelijk ga je serieus aan jezelf twijfelen, terwijl ik echt wel weet dat ik de nodige capaciteiten heb en altijd een goede werknemer ben geweest.

Maar ooit, ooit, komt dat wel goed. Moet wel.

Lap!

Zelie is gisteren vertrokken op scoutskamp en ’s avonds had ik al telefoon: er was een lek in haar matje. Of ik iets kon voorstellen.

10 dagen op scoutskamp en op een lek matje moeten slapen is niet echt een optie. Zeker nu niet, want eigenlijk zal zij morgen pas aankomen op het terrein waar ze verblijven: ze stappen een goede 100 km (over 3 dagen) van Boom naar hun kampterrein. Slecht slapen is dus niet echt een optie of ze geraakt nooit op dat terrein.

Ik keek eens op de kaart waar ze ongeveer liepen en zag dat Bobbejaanland daar in de buurt lag. De afspraak was dus snel gemaakt: vandaag ging ik met Jan en Anna naar Bobbejaanland en vanavond konden we dan met Zelie afspreken om haar een niet-lek matje te geven.

Best om van de nood een deugd te maken, nietwaar. Wij een leuke dag en zij een nieuw matje.

Scoutskamp

Dit jaar zitten de vier kinders (eindelijk) weer bij dezelfde scouts. Het is een relatief kleine scouts en waar alle takken samen op kamp gaan (allemaal op hetzelfde terrein): eerst vertrekken de givers en de jonggivers, daarna de welpen en als laatste de kapoenen. Ze komen dan allemaal samen terug naar huis.

Een kamp zonder thema, dat kan natuurlijk niet, en uiteraard wil dat dan ook zeggen dat er aangepaste verkleedkledij moet zijn. Toen de kinders kleiner waren werd er nog wel eens verkleedkledij gekocht, maar dat begint allemaal toch wat te klein te worden. Dat niet alleen: het was nu niet alsof we kledij hadden die in de thema’s pasten. Jan en Anna bij de Welpen hadden als thema Space program, het thema van Louis bij de jonggivers was gebaseerd op Game of Thrones en Zelie als giver had Guardians of the Galaxy, Star Mars.

Ik heb mij dus maar achter mijn naaimachine gezet voor Louis en hem een outfit gemaakt: geen direwolf als sigil, maar een marter (zijn patrouille). Louis maakte de tekening zelf en dan was het enkel nog kwestie van die met textielstift op zijn kleren te tekenen. De mantel werd gemaakt van een fleecedeken 🙂

Voor Anna heb ik naald en draad in de hand genomen en een beetje textiellijm en zo werd zij plots een alien. Leve de onesies.

Best wel content van het resultaat.

En neen, slechte moeder die ik ben, had ik niets gemaakt voor de andere twee: Jan wou niet echt. Met Zelie ben ik bij de H&M gepasseerd en hebben we een zilvergrijs topje en short gekocht: spacey genoeg vond zij.

Tijd voor ontspanning

Vriendin A. belde: of we zondag niet mee zouden gaan naar Bellewaerde. Maar Zelie begint maandag met de examens en heeft heel veel stress, Louis begint kort erna … Ze stelde dan voor om Jan en Anna mee te nemen en zo kon ik hier thuis de schouder zijn indien nodig.

Wat bleek deze ochtend: prachtig mooi weer en ik doe dat wel graag, naar een pretpark gaan. Niet om op de attracties te zitten, maar ik vind dat gewoon een leuke sfeer. Ik besprak het met den anderen en hij zei: ga gewoon. De groten gingen het wel redden. Toen A. de kinderen kwam halen bleek ook nog dat ze geen andere volwassene had gevonden om haar gezelschap te houden, dus zij ook content dat ik toch mee ging. Er was namelijk nog een vriendinnetje mee, en anders ging zij alleen met 5 kinders op stap moeten gaan.

Zo een dagje pretpark tijdens de examenperiode is aan te raden: weinig volk zodat we vlot overal gemakkelijk en veel opkonden. Zalig.

De dieren waren een groot succes, maar dat is altijd zo. Zeker als ze dan nog eens tot vlak bij jou komen.

En dan zijn er uiteraard de attracties. Ik heb enkel foto’s genomen op de wildwaterbaan (daar zaten we allemaal op) en van de boot (hier stonden Jan, Anna en ik toch van een veilige afstand (van op de grond dus) te kijken), maar uiteraard waren dat niet de enige.

Het was een leuke afwisseling van de examensstress van de laatste tijd. We kunnen er weer even tegenaan.

Stresslevels omhoog

Mei is ondertussen ook voorbij. De tijd vliegt. De twee oudsten zitten volop te studeren, of dat hoop ik toch.

Louis zijn rapporten sinds zijn Paasexamens zijn goed. Geschiedenis ging gestaag naar omhoog, geen flaters of uitschuivers meer. Het ziet er goed uit. Ook de klastitularis ziet geen problemen, toch niet als hij zo blijft voortdoen 😉 Maar examens zijn geen dagelijks evaluaties of toetsen, dus we zien wel.

Deze keer is het eigenlijk Zelie die mij het meest stress bezorgd. Niet dat ik mij zorgen maak om haar inzet, maar het kind is deze maand (jaja, in mei alleen) al 2 maal een week ziek geweest. Twee weken ziek, dus twee weken minder voorbereiding, want het was niet alsof ze de tijd thuis kon gebruiken om te studeren: 39Â°C koorts, dat is niet bevorderlijk voor de concentratie. Anderzijds, ze heeft goede punten over het jaar heen, zowel op gewone rapporten als op haar examens. We hebben een gesprek gehad met de school en de leerkrachten zijn op de hoogte. Maar ze is iemand die graag goed voorbereid is en er is momenteel dus een lichte paniek bij haar. Maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat het doel is om ‘erdoor’ te zijn, niet fantastisch goede punten te hebben. Als ze het kan loslaten (de controle dus), zal het wel lukken.

Jan heeft ook examens, maar dat zijn eigenlijk eerder grote toetsen: het 5e leerjaar, dus dat (voor hem dan toch) nog genen stress en daar maak ik mij ook geen zorgen over.

Spannende tijden dus. Binnen een 4-tal weken weten we het.

Stadseenden

Milaan

In januari belde vriendin M. en liet vallen dat zij met een groepje andere vriendinnen tijdens de Paasvakantie naar Milaan zou gaan. Een paar hints en telefoontjes later (naar de andere vriendinnen) en er was besloten dat ik zou meegaan.

Er werd bijeengekomen, er werden plannen gemaakt, vliegtuigen geboekt en logies gezocht en gevonden (via Airbnb) en vorige week was het dan zo ver: tijd om er een weekje op uit te trekken, met de vriendinnen, zonder partners en kinders. Een weekje rust en genieten.

Het werd een zalig weekje: prachtig weer, fantastisch gezelschap en schone stad. Er werd goed gegeten en uiteraard gedronken (leve Aperol spritz), veel gelachen, de stad verkend en vooral veel gewinkeld (vooral dan door de vriendinnen, Milaan is niet voor niets een modestad, nietwaar).

Er was ook kunst en de stad van in de lucht bekijken.

We liepen vele kilometers om de stad te bezoeken en al haar pracht en praal te zien (en het zicht was niet mis, zeker niet in het park 😉 ).

Aan alle mooie liedjes komt er veel te vroeg een einde, maar we hebben genoten en gemerkt dat dat toch wel zeer goed gaat, zo met 5 vrouwen op vakantie. Voor mij alleszins voor herhaling vatbaar.

Einde stressperiode

De Paasexamens zijn achter de rug en het vele opvragen en controleren van Louis heeft redelijk zijn vruchten afgeworpen: geen denderend fantastische punten, maar dat verwachtten we ook niet, maar over het algemeen was het degelijk. Hij moet oppassen voor zijn geschiedenis, maar daar wordt verder aan gewerkt.

Zelie was niet echt een probleem, alhoewel ze steken heeft laten vallen bij haar Latijn, dus daar gaat ze toch een tandje moeten voor bijsteken.

Maar nu eerst genieten van de vakantie.

That time of the year again

’t Is weer die tijd van het jaar: die van de examens. Zelie en Louis hebben het weer vlaggen. Spannend altijd.

Voor Zelie valt het nog mee, alhoewel het er waarschijnlijk van af hangt wat je ‘meevallen’ noemt: drie examens maar wel wiskunde, Frans en Latijn, de zwaarste vakken dus. Langs de andere kant: drie vakken op drie dagen en vandaag is al haar laatste dag. Rap voorbij ook dus. Niet dat dat veel zegt, want ze mag dan wel geen examens voor de andere vakken hebben, ze heeft ook geen dagen vrij na de examens (morgen weer gewoon school) en de leerkrachten van de andere vakken geven dan maar een GO ofte ‘grote overhoring’. Komt een beetje op hetzelfde neer dus.

Louis heeft wel een volle examenperiode: begonnen dinsdag en volgende dinsdag zijn laatste examen. Hij legt ongeveer hetzelfde parcours af als als Zelie en heeft dus al een paar mindere (om het zacht te zeggen) rapporten achter de rug. Maar we hebben geleerd van Zelie en zijn hem al vroeger op zijn dak gaan zitten en zijn laatste rapport was al een pak beter. Hoopgevend. Die examens daarentegen, daar blijft de stress toch voor bestaan. Ik blijf hem opvragen, tips geven en hem op zijn huid zitten tot hij zin heeft om mij een mep te verkopen. Plezant is anders. Maar als het hem helpt om daardoor de klik te maken dat hij het effectief kan, op voorwaarde dat hij er dus ook het werk in steekt, dan is het het waard.

Uiteindelijk mag ik niet klagen: hij laat mij tenminste toe om hem te helpen, hoe gefrustreerd hij (en ik) er soms ook van wordt. Ik ken andere gevallen. En dan mag ik toch ergens nog van ‘geluk’ spreken dat ik dat ook kÃ n doen. Behind every dark cloud there is a silver lining en was ik nog aan het werk geweest, dan was dit niet mogelijk geweest.

Kijk zie, de eeuwige optimist, ikke 😉