Spanning

Tot 10u was er niets. De wekelijkse koffieklets die wat later begon en langer duurde dan anders. Want eigenlijk waren we allemaal aan het wachten.

Om 10.05u begon het toch wel. De kriebels in de buik. Eerst lichtjes, maar tegen 10.10u stond ik toch met een lichte beving op de koer. Kijkend. Zoekend.

En toen kwam Zelie aangehuppeld en ik wist dat het scenario van vorig jaar zich niet herhaald had. Niet alleen het huppelen gaf het weg. De brede glimlach op haar gezicht was ‘a dead giveaway’. Een goed rapport dus.

Het was nog even zoeken waar Louis gebleven was, maar uiteindelijk kwam hij ook met een brede glimlach aangewandeld. Nog een goed rapport. Een heel klein minpuntje voor Frans. We snapten het niet goed, want het strookte niet met de rest, maar een gesprek met de leerkracht verduidelijkte alles: hij was vergeten zijn examenblad om te draaien. Hij kon het dus wel. Geen redenen voor bezorgdheid dus.

Juij! We gaan een zorgeloze vakantie tegemoet.

Butternut

Toen we nog jong en onschuldig waren (nooit dus eigenlijk, maar soit) had den anderen eens een vegetarisch exemplaar van Good Food magazine gekocht. Er stond een recept in met ‘butternutsquash and zweet patatoes’. Het zag er lekker uit, maar dat was van voor de tijd dat ‘iedereen’ meer vegetarisch begon te eten en wij zagen dat gelijk niet zo zitten, een zuivere vegetarische maaltijd. Dus maakten wij het klaar met een gebraden kippenbil bij. En kwamen we tot het besluit dat die kippenbil volledig overbodig was en het gerecht echt geen vlees nodig had. We lieten ze dan maar liggen.

De butternut toen werd trouwens vervangen door gewone pompoen. In die tijd werd er nog niet zoveel vegetarisch gege… Damn, ik val in herhaling. Maar wat ik wou zeggen, de pompoen werd toen al af en toe ingedaan in de winkels, maar het was ook de tijd dat Halloween niet gevierd werd hier, dus als er al pompoen was, dan was dat eerder uitzonderlijk.

Nu vind je pompoenen in alle maten en geuren, en onlangs zag ik de butternut dus in de winkel. Ik herinnerde mij het recept van weleer en dacht, dat ga ik nog eens maken. Om dan tot het besluit te komen dat ik langs geen kanten weet waar dat tijdschrift beland was. Een nieuw recept dan maar.

Het leven zit vol toevalligheden en gisteren zag ik Jamie Oliver op TV pompoen klaarmaken. Een gewone, deze keer, maar wat bij gewone gaat, past toch ook op butternut? Vooral de kruidenmengeling erop sprak mij ongelooflijk aan. Vandaag gezocht op internet en lap, recept gevonden en hier maakt hij het mét butternut.

Nog een toeval: vandaag hadden we een vegetarisch vriendinnetje over de vloer, dus moest het een volwaardige vegetarische maaltijd worden. Beetje verder zoeken en zo kwam ik bij onze Jeroen uit: risotto van gerst, butternut en salie.

Ik had geen tijd voor Jamie zijn bereidingswijze (ge moet toch een uur rekenen en ik had hoogstens 35 min) en ik had geen tijd om gerst te vinden en laten wellen. Ik had ook geen salie in huis, maar met alle kruiden van Jamie was dat ook niet nodig, dacht ik. En ik had gelijk. Het werd een combinatie van de twee dus, met alternatief voor de gerst.

20131218-142639.jpg

Nodig:
1 butternut
1 opgehoopte koffielepel venkelzaad
1 opgehoopte koffielepel gemalen koriander
1 koffielepel gedroogde oregano
1 à 2 snufjes gedroogde chili
1 snufje gemalen kaneel
Olijfolie
250 g Ebly tarwegranen
2 uien
1 teentje look
2 takjes rozemarijn
3 takjes tijm
2 blaadjes laurier
2 eetlepels pompoenpitten
peper
zout

Bereiding:
Als je tijd hebt, doe het dan zoals Jamie: ik denk dat, als hij zacht wordt in de oven, het nog lekkerder is.
Mijn verkorte versie:
Pompoen overlangs snijden (schil aanlaten), ontpitten en dan in 8 lange repen verdelen.
Venkelzaad, koriander, oregano, chili, kaneel, grof zout, verse peper uit de molen en olijfolie samen doen en met een vijzel een pasta van maken. Butternutparten ermee inwrijven en 20 min in de oven. Daarna uitnemen, schil afdoen en in kleine kubusjes/stukjes snijden.

In pot 1:
Pot op het vuur, scheutje olijfolie erin en stukjes butternut verder stoven. Klein beetje water erbij om niet aan te laten branden. Ik heb trouwens het water in mijn potje van de kruiden gedaan zodat ik toch alle kruiden gebruikt had (en ondertussen was de afwas ook al half gedaan). Laten verder stoven tot zacht.

In pot 2: in een scheutje olijfolie, fijngesneden ajuinen en look laten glazig worden. Rozemarijn, tijm, laurier en granen erbij. Even laten meestoven. Groentebouillon bij naar instructies (1,5 bouillon voor 1 maat tarwe, zegt de verpakking). Even laten opkoken en dan vuur lager zetten. Wachten tot water geabsorbeerd is en klaar.

Pot 1 bij pot 2 voegen en omroeren. Doordat er stukken pompoen echt heel zacht zullen zijn (de uiteinden) en anderen maar net gaar, krijg je een lekker textuurverschil.

Smakelijk.

Klop! Boenk!

’t Is voorbij, gedaan. Ik kan weer even op adem komen.

Eigenlijk zijn er twee dingen voorbij.

1. De kersthappening. Alles is eindelijk opgeruimd, weggebracht, afgehaald. De dingen staan terug op zijn plaats. Alle geleend materiaal is terug bij de eigenaars. Alles wat wij zelf hadden van versiering en materiaal is weer veilig opgeborgen en stofvrij weggestoken voor volgend jaar.

Deze morgen nog een allerlaatste kink in de kabel. De stadsdiensten gingen het podium komen ophalen. Ze kwamen, zagen dat het er niet op dezelfde manier lag als het geleverd was geweest … en vertrokken weer zonder iets mee te nemen. Na drie dagen trekken en sleuren was dat een serieuze domper. Een podium verslepen, zelfs de onderdelen ervan apart, is serieus zwaar werk. Gelukkig mochten we op de hulp van de werkmannen van school rekenen en binnen de kortste keren lag alles op zijn plaats. Toen de stadsdiensten in de namiddag terugkwamen namen ze alles gelukkig mee.

2. De examens zitten er ook op. Twee kinders die het gisteren volledig gehad hadden. Ik ken het gevoel. Die laatste loodjes die niet meer te dragen lijken. Veel verwacht ik dus niet van deze laatste twee examens. Voor de rest, we zien wel want ik heb geen flauw idee of ze zichzelf nu kunnen inschatten of niet. Ik hoop dat Zelie dat ondertussen wel kan, want ze heeft ondertussen toch al wat ervaring, en zij heeft er een goed gevoel bij. Fingers crossed dus en vrijdag weten we het. Het zou leuk zijn om met twee goede rapporten de vakantie te kunnen starten. Of beter: 4 goede rapporten 🙂

Ondertussen zijn er twee extra kinders in huis (zowel Zelie als Louis hebben een vriend(in) mee), is iedereen gevoed, liggen de kleintjes te slapen en voel ik mij opeens ongelooflijk moe. ‘Boenk, klop’ zeker?

Het was druk

De laatste week kon tellen. We werkten gestaag door naar de tweede kersthappening op school. Hij zou groter worden dan vorig jaar, maar geen probleem: dit jaar waren we met vijf om het te organiseren i.p.v. met vier, dus dat ging toch veel vlotter (merkt ge de ironie hier?).

20131216-000150.jpg

Vrijdag en zaterdag was het alle hens aan dek, want dat hadden we wel geleerd uit vorig jaar: veel meer volk nodig voor de opbouw (deden we vorig jaar dus alleen met ons vieren. Geen goed idee, kan ik u meegeven). Met een vrijwilligersteam van in totaal toch zo’n 30 man is het ons gelukt om zaterdag op tijd te kunnen starten en dan nog eens hetzelfde aantal om het evenement te laten draaien. Joepie!

Het was groter dan vorig jaar= vaststelling. Het was ook beter= wat de commentaren waren.

Jammer genoeg kregen we niet hetzelfde aantal vrijwilligers op poten om te helpen opruimen, dus zaterdagnacht en deze voormiddag serieus hard mogen doorwerken om de school weer kindklaar te krijgen. Het is gelukt, op het nippertje. Wat niet wil zeggen dat het al allemaal opgeruimd is, maar voor de rest hebben we nog de komende twee dagen, en dat volstaat.

Ik denk dat ik woensdag toch wel eventjes ga crashen. Maar eerst nog even op de tanden bijten.

Feestje

Vrijdag was er het Sinterklaasfeestje op het werk van den anderen. Een feestje voor alle kinders van de werknemers. Zeer gezellig altijd, en voor de gelegenheid bakte ik dan een paar pannenkoekskes.

20131208-221659.jpg

Op het feestje was ook een meisje van twee dat gisteren 3 zou worden. Hoe leuk, zei ik tegen haar, want dan heb jij jouw verjaardag de dag voor de mijne, en laat ik nu net ook 3 worden … zij het met nog een cijfertje ervoor 🙂

Dus dubbel feest vandaag, want deze blog is ondertussen ook al 8 jaar.

Knolselder

Mijn mama had een recept met knolselderij. Zalig lekker en niet moeilijk:
In een pot aardappelen in stukken, knolselder in stukken (ik doe altijd iets meer groenten dan patatten in mijn stoemps), water erbij tot patatten onder staan, laten koken, op lager vuur tot alles zacht is. Afgieten, door de passe-vite draaien (met een stamper lukt het echt niet. Dat heb ik al voor u uitgeprobeerd), afkruiden met peper en zout en naar smaak (veel) gemalen kaas (ik gebruik emmentaler, maar dat is eigen smaak) doorroeren. (Her)opwarmen in de oven of onmiddellijk opeten. Heel lekker met wild.

Tot nu toe was dat de enige manier dat wij hier knolselder aten. Tot ik vorige week Jamie Oliver op TV zag en hij maakte een gratin van aardappelen en knolselder. Dat zag er mij zo lekker uit dat ik het ook heb geprobeerd.

Ik moet toegeven: het was een redelijk succes bij de kinders en voor mij een volledig succes. Probeer maar eens uit. Wreed lekker.

Ik geef weg!

Eigenlijk ikzelf niet, maar ik mag van Lego een kadootje weggeven: een LEGO Friends Advent kalender.

20131201-121505.jpg

Een wreed leuk ding, we hebben hem ook gehad vorig jaar en de kinders hebben zich er zot mee geamuseerd, en zeker een leuk alternatief voor de niet zo creatievelingen onder jullie. Achteraf zijn de blokjes gewoon te gebruiken bij de gewone Lego, wat dacht ge.

Wat moet ge daarvoor doen? Niet veel, gewoon ne keer roepen hier in de commentaren en de winnaar is ‘First come, first served’. Doen!

Nieuwe hobby

Anna is dit jaar beginnen turnen. Basis toestelturnen doet ze en ik heb er nog niet veel van gezien: meestal haalt mamie haar (drukte van de woensdagactiviteiten en dus verdeling van de taxishifts) en de weinige keren dat ik er zelf was waren ze al aan het opruimen. Maar ze doet het zo ongelooflijk graag, dus dat zat wel snor.

Tweejaarlijks is er een show, en vanavond moest ze optreden. Eerlijk gezegd had ik er niet zoveel van verwacht, want wat kan je zo leren op anderhalve maand tijd? Blijkbaar heb ik mij daar zeer aan mispakt en is het antwoord ‘veel’. Ik stond zeer verbaasd en trots te kijken naar de dochter. Echt niet verwacht.

Ze stond te blinken van contentement en amuseerde zich zeer goed. Niets verlegen voor het publiek, zelfzeker haar ding doend.

Zelie’s ding is ritmisch turnen, Louis tekent, Jan voetbalt. Ik denk dat ons madammeke ook haar ding heeft gevonden.

Next week I’ll be mostly

… moving

Neen hoor, ikzelf niet. Wij blijven nog een tijdje in Gent. Maar na 13 jaar verhuist mijn papa nog eens en er moet veel geregeld worden. Werkloos zijn heeft dan nog zijn voordelen: ik kan hem helpen op momenten dat mijn broer en zus moeten werken.

Dus als je mij de komende tijd in ‘vodden’ ziet rondlopen, ge weet waarom. Maar ik beklaag mijn rug nu al.

Keuzes maken of gewoon veranderingen

Onze vier gasten gaan al sinds zij kunnen naar de scouts. Louis is enkele jaren geleden gestopt, niet omdat hij het niet graag deed, maar omdat hij moest kiezen tussen scouts of animatietekenen. Voor hem was er eigenlijk weinig te kiezen aan: het werd zonder enige aarzeling animatietekenen en hij heeft er nog geen seconde spijt van gehad.

Jan stond dit jaar voor de keuze. Vorig jaar waren scouts en voetbal goed te combineren omdat de matchen meestal in de voormiddag vielen of zelfs op zondag. Dit jaar vielen al zijn matchen in de namiddag. Probleempje dus: of het was stoppen met voetbal of met scouts, en hij wou die keuze niet maken.

Ik heb jaren geweigerd om activiteiten in te plannen op zondag. Ik wou tenminste één stressloze dag in de week, één dag waarop niets moest en alles mocht, maar dit jaar had ik al gecapituleerd: Jan ging op zondagvoormiddag naar de balcontrole. Hier vlakbij is er een scoutsgroep die haar activiteiten heeft op zondag. Voorgesteld dus om van scouts te veranderen.

Jan was eerst een beetje wantrouwig bij de gedachte om te veranderen, maar kijk, dit jaar besloot Louis om ook opnieuw met de scouts te beginnen. Ze hebben elk een vriendin in die scouts zitten, en zo samen naar een nieuwe groep gaan, dat klonk al leuker.

Ondertussen zijn we meer dan een maand verder en ze amuseren zich zeer goed. Jan is dit weekend ook meegegaan op weekend en is dolenthousiast teruggekomen.

Weg met een rustige zondag, maar ook wel twee enthousiaste kinders. De opofferingen van het ouderschap zeker?