Vakantie!

How to start? ’t Is een tijdje geleden hé, daar niet van. Maar mijn hoofd stond er niet op. Zorgen, weetwel. Want het beterde niet echt, integendeel.

Opvolging werd hier ten huize gedaan (in de mate van het mogelijke), hulplijnen werden ingeschakeld en de nodige ‘straffen’ werden uitgedeeld waar en wanneer nodig. Alle hens aan dek dus.

En zo zaten we dan bijna op het einde van het jaar en was de situatie redelijk dramatisch, zo erg dat de leerkracht wiskunde al sprak van een B-attest en haar klastitularis sprak van een laatste kans.

De laatste examenperiode was er dus één van erop of eronder en we hielden ons hart vast. Telkens Zelie terug kwam van een ‘goed’ examen bleven we onze twijfels hebben: we hadden het nog gehoord.

Tot het deze ochtend was en ik met een bang hart op de speelplaats stond te wachten. Ik zag haar klasgenoten buitenkomen, maar geen Zelie. Mijn hart zonk, want dat was ook haar ’tactiek’ bij vorige, slechte, rapporten: op haar vriendinnen wachten voor steun en dan in groep, wenend, buitenkomen.

Maar ik had het mis: de dochter van mijn vriendin was er (met mijn vriendin) en had haar al gezien: een heel goed rapport, ik mocht gerust zijn. Een geluk dat mijn vriendin er was, want ik had een schouder nodig om op te huilen, van geluk deze keer, geen verdriet.

Zelie heeft een A-attest, met advies voor Latijnse, 5 uur wiskunde. Niet dat ze het advies gaat volgen (het worden 4 uur wiskunde, wel latijn), maar het wil wel zeggen dat ze voldoende indruk gemaakt heeft op zowel de leerkracht latijn als die van wiskunde dat zij weer vertrouwen in haar gekregen hebben voor volgend jaar.

Broers en zus hebben het ook zeer goed gedaan: ze mogen allemaal over. Anna vertrekt naar het derde leerjaar, Jan naar het vierde.

Louis heeft zijn carrière op de basisschool afgesloten en begint volgend jaar ook op de humaniora. Er was een mooie (iets te lange) dienst en daarna een receptie en het was een mooie afsluiter van 9 jaar basisschool. Het was ook een beetje een afscheid want een heel aantal van zjn vriend(inn)en gaan volgend jaar naar een andere school. Gelukkig is er mail en Facebook en whatnot, dus zal het wel lukken om contact te houden.

De vakantie is begonnen en we kunnen er nu met een gerust hart van genieten. Yiha!

Een kalm weekend

Vrijdagavond zette ik Anna af op haar weekendafspraak met de scouts. Goed nieuws, want dat gaf mij een uur rijden minder op zaterdag omdat ze dus niet ging zwemmen.

Door de slechte weersvoorspellingen was ook de voetbalmatch van zaterdag afgelast. Geen voetbal betekent ook, niet vroeg opstaan om te rijden naar God weet welke uithoek van het land (Ronse deze keer).

De enige afspraak die er dit weekend was, was om zaterdagavond te gaan eten met de andere ouders van de voetbal. Geen andere afspraken, dus kon ik goed uitslapen en uitgerust ’s avonds toekomen.

Dat was dus buiten den anderen gerekend want vrijdagavond kreeg hij een lumineus idee: hij probeerde zich al enkele jaren in te schrijven voor een cursus en moesten we dat nu eens samen doen?

Ik liet mij overtuigen en het resultaat was dat, in plaats van uit te slapen zaterdagochtend, om 8u de wekker afging, zodat we om 9u de trein konden nemen om om 10u ter plaatse aanwezig te zijn als de inschrijvingen geopend werden.

We waren allesbehalve de eersten, ook al waren we er op het ogenblik van de opening. We wachtten geduldig gedurende 2 uur en hoorden hier en daar dat de beschikbare plaatsen rap slinkten, maar vlak voordat wij binnen mochten hoorden we dat er toch nog plaatsen waren. We bleven dus hopen.

En toen was het aan ons. We namen plaats voor de juffrouw die inschrijvingen deed, den anderen legde uit voor welke cursus we kwamen en ja hoor, er waren nog twee plaatsen. Alleen, niet voor dezelfde dag: één plaats op maandag en één plaats op donderdag.

Om iets samen te doen, maar niet op dezelfde dag, dat zag ik ook niet direct zitten, dus schreef Michel zich in (het was toch iets wat hij al jaren wou doen) en plaatste ik mijn naam op de wachtlijst: het gebeurt toch regelmatig dat er alsnog iemand afvalt voor september.

Maar het was sowieso geen nutteloze trip: we kregen een folder met alle cursussen en één ervan sprong er voor mij uit. De inschrijvingen voor die cursus zijn nog niet begonnen en een vriendelijke vrouw legde uit dat de cursus niet zo rap volzet was, dat het best mogelijk was om in september nog zelfs in te schrijven.

Dus volgend jaar weet ik ook al wat doen ’s avonds: ofwel toch nog met Michel mee, ofwel die andere cursus … tenminste als mijn taxidiensten op die avond niet nodig zal zijn. Hoog tijd dus dat de organisaties waar de kinderen naschoolse lessen volgen hun programma’s voor 2013-2014 kenbaar maken zodat ik ook mijn eigen plannen kan beginnen smeden.

Er is er een jarig

9 jaar is hij geworden, onze voetballer. Ons duracelkonijn. Onze brok energie.

Gisteren een feestje voor de familie. Met grootouders, nonkels en tantes, meter en peter en een hoop kinders. Zeer gezellig en een heel gelukkig kind die bijna iedereen die hij graag ziet rond zich had (mijn zus was de enige die niet kon).

Vandaag traktatie in de klas. Jan en ik hadden gisterenochtend nog kleine cakejes willen bakken, maar de oven doet lastig en het resultaat was zwartgeblakerde dingen die nog liquide waren vanbinnen. Poging nummer 2 dan deze ochtend. Alleen deze keer. Deze keer in de kleine oven gebakken. Telkens 6 stuks per keer. Trager, maar ze zijn dan wel gelukt zodat Jan nog deze namiddag zijn klasgenootjes kon trakteren.

De jarige zit ondertussen al in zijn nest, moe maar voldaan na een leuke dag. Alhoewel, moe … Ik betwijfel het 🙂

Nog een gelukkige verjaardag schat.

Nutteloos

Beste duracel

Uw ‘ingebouwde powercheck’ heeft geen nut. Ik weet ook wel dat ik batterijen wegsmijt die nog niet leeg zijn. Maar als ik geen voldoende ‘power’ meer krijg om mijn gerief deftig te laten werken, dan kan ik wel niet anders dan ze wegsmijten.

Beter idee: zorg dat uw batterijen tot de laatste iota 100% geven, dan is zo’n nutteloze ‘powercheck’ niet nodig en dan moet ik mijn batterijen niet halfvol wegsmijten.

Vriendelijke groet
San

It never rains

Net een sms van mijn vriendin: ‘Het is zo zonde. Ik zou er nu voor jou moeten zijn ipv de aandacht zelf op te eisen’.

Moet dat? Het is niet omdat ik verdriet heb dat anderen geen problemen en verdriet meer zouden hebben. Ik heb haar geantwoord dat we er gewoon voor elkaar zullen zijn.

Maar een ongeluk komt nooit alleen. Net zoals toen mijn schoonvader gestorven is, lopen de zaken deze keer ook niet goed.

Eerst werk kwijt, dan Philippe, nu mijn vriendin en als kers op de taart een vernietigend rapport mogen ontvangen over mijn persoon in het kader van een sollicitatie. Ik voel mij 2 cm groot nu. En het klopt nog van geen kanten ook. Denk ik toch.

Soit. This too shall pass. Ja toch?

Shotten

Vandaag nog eens naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. Niet van Jan. Nope. Naar eentje van de eerste klasse, allez, de ‘Jupiler league’. De ‘grote’ dus. Club Brugge-AA Gent.

’t Zit namelijk zo. Een van de voetbalpapa’s is grote Club Brugge fan en om de zoveel tijd vraagt hij dan iedereen van de ploeg om mee te gaan naar een match. Een andere papa is grote AA Gent fan. Dus welk een betere wedstrijd om met de ploeg te gaan kijken dan Club Brugge-AA Gent?

We waren met meer dan 40 (kinders, mama’s, papa’s, vrienden, broers, zussen, …) dus werd een bus georganiseerd. Er was cava en pintjes en er waren koffiekoeken en er was veel ambiance op de bus (en dat had niets met de drank te maken).

Er was ook veel ambiance op de match, maar dan niet omdat de match zo goed was. Zelden zo’n saai voetbal gezien, sorry (en ik ben daar niet alleen in, gelukkig). De ambiance kwam er door onszelf en door te luisteren naar de supporters.

Behalve voor de match was het dus een zeer geslaagde uitstap. De kinders hebben zich goed geamuseerd en de volwassenen hebben elkaar nog wat beter leren kennen. Altijd goed dus.

De mama’s hebben ondertussen ook al eens gebrainstormd over een volgende uitstap en raad een keer, het zal niets met voetbal te maken hebben 🙂

Philippe

Philippe

Het is nu 20 jaar geleden dat ik je leerde kennen. Bijna 21 jaar want ja, zo lang zijn je broer en ik al samen.

Vanaf de eerste moment dat je mij ontmoette nam je mij op in jullie gezin. Geen afwachten van ‘wie heeft Michel meegebracht en welk vlees hebben we in de kuip’. Neen, ik werd verwelkomd alsof ik er altijd was geweest. Geen vragen, geen afwachten, geen condities.

Over de jaren heen werden we vrienden en zelfs meer. Je was dan ook de enige keuze in ons hoofd toen we een peter zochten voor ons eerste kindje. De blijdschap op je gezicht toen je de vraag aanvaarde zie ik nog altijd voor mij. Je hoopte op een meisje, zodat je tegen haar ‘katsjen’ zou kunnen zeggen. Dit werd dan ook direct het thema toen Zelie geboren werd, alhoewel je uiteindelijk nooit ‘katsjen’ hebt gezegd.

We hebben onze keuze nooit betreurd, want je was een fantastische peter voor Zelie. Zij adoreerde je en ik weet dat dat wederzijds was. Voor haar broers en zus was jij een ideale nonkel.

Tijdens ons laatste gesprek hadden we het nog over ingesteldheden, karaktertrekken. Hoe sommige mensen eerder het glas halfvol, dan wel halfleeg zagen. Je zei mij toen dat je eerder van het tweede soort was. Dat je een realistische kijk had op de zaken, maar dat eerder de negatieve kanten ervan in het oog sprongen. Dat je wel probeerde daar niet aan toe te geven. Ik moet je daarin tegenspreken, Philippe. Want tot op het laatste moment heb je plannen zitten maken, rekening houdend met de beperkingen van je ziekte. Je ging nog naar Londen gaan met ons gezin, alleen al omdat ík dat zo’n fantastische stad vond. Je ging er met de mobilhome op uit trekken met Jan, naar Rome. Dat zijn geen plannen die een pessimist maakt. Dat zijn plannen van iemand die, ondanks alles, hoop heeft en daardoor ook hoop geeft. Dat zijn plannen van een optimist.

Ik ben eerder het eerste type. Ook realistisch, maar ik probeer toch in elke situatie het positieve te vinden. Alleen, tot nu toe heb ik het positieve aan jouw overlijden nog niet gevonden. Maar ik zal het je laten weten als ik het vind.

Vandaag nemen ik geen afscheid van mijn schoonbroer, maar van mijn broer en ik mis je nu al ongelooflijk.

Momenten

Momentopnames kunnen soms de beste zijn. Korte momenten, maar ook langere.

Vanavond met bijna het hele gezin (Louis bleef aan de computer) voor de televisie. De opname van The Voice. Zeer grappig om horen hoe de kinders reageren en hoeveel van onze eigen manier van reageren ze overgenomen hebben, zeker als zo’n commentaren komen uit de mond van een 6-jarige.

Tja, het is weekend. Dan mogen Jan en Anna toch wel eens een beetje langer opblijven. Zeker als ze daarna niet alleen zonder morren gaan slapen, maar zelfs niet moeten gezegd worden om te gaan slapen omdat ze zelf zo rap mogelijk in bed willen.