Kwaad

Onze kinderen zijn over het algemeen heel lief en luisteren goed. Dus “straffen”, dat gebeurt zelden.

Zo zelden eigenlijk dat vooral Zelie er problemen mee heeft als we “onze voet eens neerzetten” (ik weet het, letterlijk vertaald uit het Engels, maar ik weet niet zo direct het Nederlandse equivalent).

Gisterenavond was ze, “samen” met Jan, met de bal aan het spelen: keihard de bal omhoog tegen het plafond smijten zodat hij de hele keuken rondketste. Eén keer gezegd dat ze moest ophouden en ook gezegd waarom (breekgevaar en vooral: Jan-gevaar), een tweede keer herhaald en uiteindelijk een derde keer (nogal) geroepen dat het moest afgelopen zijn. Uiteindelijk stopte ze want ze moest dan toch aan tafel om te eten.

Maar wat raadt ge na het eten: weer de bal vast en keihard tegen het plafond.

Ik moet toegeven dat ik nogal zeer hard ben uitgeschoten en heb haar onmiddellijk naar boven gestuurd. Groot drama dus van haar kant en heel veel traantjes. Daarmee mezelf ook gestraft natuurlijk want ik mocht de tafel alleen opruimen, maar ik was te boos om haar nog in de buurt te houden.

Enfin, een beetje later was iedereen gekalmeerd (iedereen zijnde Zelie en ik dus) en werd het bedtijd.

De routine is: Jan pijama aandoen en in bed leggen rond ongeveer 19u. Zelie en Louis hun tanden laten poetsen, verhaaltje lezen en tegen 19u30 Louis naar bed (waar hij nog 5min in een boekje mag kijken). Zelie mag nog tot ongeveer 20u opblijven en doet meestal de rest van haar huiswerk als haar broertjes in bed liggen.

Het huiswerk gisteren was 10 min. lezen. Na 10 minuten wou ze nog niet stoppen en ze vroeg of ze nog een beetje mocht lezen. Ok, zei ik, nog 5 min. want dan is het toch slapenstijd.

Na 3 minuten sloot ze haar leesmap en ik zei dat ze dus mocht gaan slapen. Ja, ik geef toe, de “reden” (ge hebt gedaan met lezen, dus naar bed) was verkeerd maar toen vond ik dat die 2 minuten niet echt uitmaakten. Mis dus. Zelie is enorm beginnen koppen, weigerde te gaan slapen en is dan boosgeworden. En hoe bozer zij werd, hoe bozer ik werd. Haar uitgelegd dat het gedaan moest zijn met tegenspreken en dat het niet normaal was dat we alles drie keer (of meer) moesten zeggen vooraleer ze luisterde (ook verwijzend naar de episode met de bal).

Uiteindelijk is ze met slaande deuren (bij manier van spreken, want er zijn geen deuren om mee te slaan om naar boven te gaan) naar boven gestampt en is daar hysterisch beginnen huilen: heel luid gesnik en maar naar adem happend al schreeuwend. Papa dan maar naar boven en gezegd dat het gedaan moest zijn, maar ze bleek dan te huilen omdat ik niet mee naar boven kwam om haar een kusje te geven.

Dus ik naar boven om uit te leggen dat, als zij niet wil luisteren en dan zo boos wegstampt, dat ik niet inzie waarom ik dan achter haar aan zou lopen. Uiteraard had ze een antwoord klaar (ze is nogal rad van tong) en ik zei haar dat als ze bleef tegenspreken, ze de dag erop geen verhaaltje zou krijgen. Dat hielp niet echt.

Resultaat: vanavond geen verhaaltje voor haar en ik zal het wel weer mogen horen (“ge zijt ALTIJD boos op mij”), maar af en toe eens een straf kan niet zoveel kwaad, medunkt 🙂

Samson

Enkele dagen geleden, aan tafel, zag Jan de sneetjes Samsonworst liggen en hij vroeg een schelleke:
– Sammeso?
– Ja, Samsonworst. Wil je een schelleke?
– Sammeso!
…. en daarna begon hij spontaan de introductie te zingen van de Samsonsoap 🙂

Onze kinderen TV verslaafd? Nee hoor, hoe komt ge erbij?

Aiaiaiaiaiai

Het is het een na het ander.

Overlaatst zei ik nog tegen iemand: maak mij een lijst met alle “problemen” die een zwangerschap met zich mee kan brengen, en ondertussen kan ik zowat alles aankruisen. En ik vermoed, wat nog niet gepasseerd is zal wel nog komen:(

De pijn tussen mijn benen is voorbij (zeer goede oefeningen dus) maar nu zit mijn onderrug sinds eergisterenavond volledig geblokkeerd. Enorm pijnlijk en al wat ge wilt, maar vooral praktisch zeer lastig.

Gezien Michel zijn rug gebroken heeft moet ik help van hem niet rekenen in het departement van het “heffen” en moet ik andere oplossingen zoeken.

Zolang ik mij kan bukken door volledig door mijn knieën te zakken valt het nog mee, maar zodra ik mijn rug moet buigen verga ik van de zeer. En dan zijn er bewegingen die ik maak die ik blijkbaar niet zou mogen maken want de pijn is dan plots zo erg dat ik (letterlijk) door mijn benen zak.

Jan in zijn bed steken is dus een “uitdaging”: hij slaapt nog in een spijlenbedje en ik moet hem dus over de spijltjes in zijn bedje leggen, slaapzak aandoen en toedekken. De meest afschuwelijke houding dus.

Eens hij erin ligt is er weinig probleem gezien ik het meeste kan doen met mijn armen door de spijltjes. Hem erin leggen kan ik natuurlijk niet door hem door de spijltjes te steken 🙂 En hem erin leggen zonder mijn rug te buigen is nogal onmogelijk.

Dus liet ik hem “vallen” in zijn bedje vanop zo’n 2 cm boven zijn matras. Blijkbaar net laag genoeg, maar toch. Maar gisteren heb ik de oplossing gevonden: ik zet hem op zijn voetjes in zijn bedje en hou zijn handjes vast als hij zich neerlegt. Véél minder pijnlijk.

En vannamiddag gaan we naar mijn schoonouders zodat ik de kinderen zou kunnen wassen in bad: ik zie mij dat dus helemaal niet alleen doen en heb dus de hulp van mijn schoonmama ingeroepen … die gelukkig wou helpen. Of beter, kon helpen nu ze thuis is.

Vanavond zal ik dan (weeral) naar mijn zusje trekken om de nodige martelingen te ondergaan zodat ze mijn rug kan “mobiliseren”: ze durft in dit stadium van mijn zwangerschap het risico van “manipuleren” niet meer te nemen. Niet dat ik het verschil weet, maar ik zei haar: alles wat ge kunt doen zal beter zijn dan niets 🙂

Interessant

Michel heeft me een week of twee eens verteld dat hij info krijgt over hoe “de” zwangerschap zo per week verloopt: wat de “symptomen” en zo kunnen zijn. Het is eens tof dat ik dat ook te weten kom … samen met de rest van zijn bloglezend publiek. 🙂

Dat indalen, dat mag wel gebeuren. De kleine drukt momenteel op de verkeerde plaatsen in mijn buik als ik op mijn rug lig. Het resultaat is dat ik onpasselijk wordt als ik te lang op mijn rug lig. Dus in de zetel liggen is ook niet al te comfortabel. Maar ik vermoed dat er wel iets van is, want ik heb de indruk dat ik de laatste twee dagen (avonden) weer (langer) op mijn rug kan liggen.

De aambeien wil ik wel vermijden, maar hoe doe je dat en heb ik ze eigenlijk nog niet? Mijn stoelgang is niet meer echt soepel en pijnloos, maar wil dat zeggen dat ik aambeien heb? Het is nu hetzelfde scenario op dat vlak als bij de andere drie. En als ge aambeien hebt, gaan die dan vanzelf weg (zo na een zwangerschap) of is dat “voor altijd”?

En verder probeer ik zoveel mogelijk variatie in mijn dieet te brengen en het gezond te houden en neem ik mijn vitaminepillen rigoreus. Dat “gezond houden” is eigenlijk alleen overdag want ’s avonds snoep ik vooral (chocolade en chips) . Ik weet het, niet zo goed en zeker niet gezond, maar uiteindelijk is dat niet iets zwangerschapsgebonden bij mij. Ik ben geconditioneerd om ’s avonds voor de TV te snoepen en dit als sinds bijna zo ver als ik mij herinner. Het doet blijkbaar niets negatiefs voor mijn gewicht en ik heb ooit horen zeggen dat chocolade zelfs goed is voor ontwikkelende babies: ze zouden er rustiger van worden … en als ge dat niet gelooft dan maak ik u wel iets anders wijs 🙂

Oefeningen

Het helpt dus om oefeningen te doen!

Gisterenavond er een paar gedaan en vandaag kan ik al veel beter lopen. Het is nog niet volledig voorbij, maar tenminste draaglijk.

Voor de geïnteresseerden, het is heel simpel en helemaal geen inspanning:
op de rug liggen, knieën gebogen, voeten plat op de grond. Knieën zachtjes opzij laten “vallen” tot ge niet meer verder kunt. Niet inhouden omdat het pijn zou kunnen doen. Dan traag (maar niet overdreven) knieën weer samen brengen. Herhalen en voila.

Simple comme bonjour. 🙂

Nachtlampjes

Toen de kinderen geboren werden hebben we ze altijd in zo donker mogelijke kamers gelegd. De redenering zijnde dat als ze niet zagen waar ze sliepen, ze niet al te veel problemen zouden maken als ze eens ergens anders te slaap werden gelegd.

De redenering ging niet echt op want als we ergens anders waren wisten de kinderen duidelijk dat ze niet in hun eigen bed lagen. Geur? Algemene sfeer? Wie zal het zeggen.

Ze hebben ook nooit problemen gemaakt van dat in het donker slapen. Tot een bepaald moment.

Rond de tijd dat Zelie 3 werd, werd ze plots bang in het donker. Het begon met de vraag of de deur open mocht, anders groot drama. Ze was (overduidelijk) bang maar we hebben daar eigenlijk nooit een aanleiding toe gevonden. Begon ze plots te beseffen dat donker eigenlijk eng was? Wie weet.

Toen ik ging slapen ging de deur weer dicht en een tijdje werkte dat. Na enige tijd moest niet alleen de deur open, maar ook het licht aan op de gang. Opnieuw ging de deur dicht toen ik ging slapen (en dus ook het licht uit) en, opnieuw, lukte dat een tijdje.

En plots lukte het niet meer. Ongeveer een half uur nadat ik het licht had uitgedaan schrok Zelie krijsend wakker: doodsbenauwd. We hebben nog een paar dagen geprobeerd om het licht uit te doen als ze sliep, maar ze werd telkens weer met doodsangsten wakker. Uiteindelijk hebben we dan maar een nachtlampje in de kamer gezet en sindsdien sliep ze weer rustig door.

Louis sliep in een andere kamer en die had daar helemaal geen last van.

Het enige probleem dat we hadden was als ze bij mamie en grandpère gingen slapen: ze deelden daar een kamer. Dus ging Louis eerst slapen, in het donker, en pas als hij goed sliep ging Zelie slapen en deden we het lichtje aan. Dat verliep vlot.

Toen ik zwanger was van Jan (in 2003 dus) zijn we tijdelijk bij mijn schoonouders ingetrokken “wegens omstandigheden” (verbouwingen hier). Zelie was toen net 4 jaar geworden en Louis was 2 jaar en 3 maanden.

Door de routine van thuis te moeten overnemen konden we de kinderen moeilijk op een verschillend tijdstip naar bed doen en dus is Louis het ook gewoon geworden om met een lichtje te gaan slapen.

Toen we terug naar huis verhuisden, na de geboorte van Jan, zijn Louis en Zelie in dezelfde kamer blijven slapen en kon Jan in de andere kamer alleen. Het lichtje bleef dus aan.

Tot we vorige zomer ontdekten dat ik opnieuw zwanger was. Goed nagedacht en tot de (niet zo moeilijke) conclusie gekomen dat er nu 2 kinderen op elke kamer zouden moeten slapen. Er ook bij gedacht dat, ALS nummer 4 een meisje zou zijn, het veel logischer zou zijn dat de meisjes dan samen zouden slapen op één kamer, en de jongens dus op de andere kamer.

Hét probleem: licht in de kamer. Jan slaapt nog steeds in het donker en dat willen we zo houden, dus kwam het erop aan om de twee anderen te overtuigen om opnieuw te leren zonder licht te slapen.

Vorige zomer, in augustus, vlak na “de ontdekking”, heb ik dus eens met onze twee oudsten gebabbeld. Ik wou niet wachten tot we het geslacht wisten want ik wou van de gelegenheid gebruik maken dat het nog lang licht was buiten. De kinderen zijn, samen met mij, gelukkig tot de conclusie gekomen dat ze nu al groot waren, dat donker niets was om bang vor te zijn en dat ze dus gingen proberen te slapen zonder licht.

En het is eigenlijk gelukt. Met dat het nog lang licht was buiten werd het maar geleidelijk donker. In het begin kwam vooral Zelie nog eens wakker, maar ze kon gemakkelijk getroost worden. Louis is ’s nachts eigenlijk nooit wakker geworden.

Ze begonnen weer wat problemen te maken met dat het vroeger donker werd, maar we konden een compromis sluiten: nu gaan ze slapen zonder licht, maar met de deur open en de gordijnen een beetje open. Als ik ga slapen ’s avonds doe ik sowieso “mijn ronde” (kijken of iedereen goed toegedekt is en zo) en sluit ik de deur en doe de gordijnen dicht.

Ze komen er niet van wakker.

Het grappige is zelfs dat Zelie in haar slaap zelfs weg schuift van het licht: de maan schijnt altijd langs haar kant van de kamer binnen, vlak op haar hoofdeinde. Als er dus geen wolken zijn kan dat fel licht geven (we hebben hier een prachtig zicht op de maan) en in haar slaap schuift ze weg van het licht, naar haar voeteneinde toe. Als ik ga slapen vind ik haar soms helemaal op het einde van haar bed, ineengekruld om toch maar op dat bed te blijven liggen.

Andere keren kom ik ze ’s ochtends wakker maken en kan het zijn dat de gordijn langs één van de kanten opnieuw een stuk open is: ze komen soms dus toch wakker, maar in plaats van te paniekeren doen ze gewoon de gordijnen weer open. Heel “groot” van hen 🙂

Pijn

Ik had het al geschreven: met deze zwangerschap krijg ik alle mogelijke “nadelen” van het zwanger zijn, daar waar de vorige drie zo goed als volledig probleemloos waren.

Eén pijn weg en een ander in de plaats. ’t Is een straatje zonder eind.

Gisteren bij zus-lief geweest voor mijn stijve schouder en rug en haar mirakelhandjes hebben heel goed gewerkt: niets meer van pijn. Ik kan opnieuw probleemloos ademen en slapen zonder pijn.

Edoch, daar vertrokken met pijn aan de verbinding tussen mijn benen en lies en deze ochtend was het alleen maar erger. Ik kan nu amper lopen. Een geluk dat op de fiets rijden een andere beweging is die duidelijk minder pijnlijk is (eigenlijk pijnloos) of ik had deze ochtend rechtsomkeer gemaakt naar huis. Ik probeer het lopen dus zoveel mogelijk te vermijden (voordeel van een bureaujob) maar jammer genoeg moet ik regelmatig naar de printer hobbelen.

Het is geen zicht. Nog erger dan een oud vrouwtje van over de 100.

Enfin, vanavond oefeningen doen en hopen dat het gauw over gaat. Fingers crossed.

Fobie

Meer bepaald: arachnofobie.

Michel kan er van meespreken maar ik heb dat in zéér erge mate. De gedachte alleen al aan spinnen maakt dat mijn haar rechtop gaat staan. Letterlijk. Ik krijg er kippevel van.

Ik doe mijn uiterste best om dat niet over te dragen op de kinderen en tot nu toe lijkt dat te lukken. Michel is daar een goede hulp in natuurlijk gezien hij dol is op al wat klein is en kruipt en hij de kinderen regelmatig mee in de tuin neemt om het nieuwste exemplaar insect en spin(achtige) te tonen. Daarentegen weten zowel Louis als Zelie dat ik doodsbang van spinnen en misschien begrijpen ze het niet, ze houden er toch ergens rekening mee: als ze een spin zien gaan ze mij namelijk waarschuwen. Lief hé.

Nu is het al beter dan een paar jaar geleden, of beter, dan mijn tienerjaren. Toen krijste ik zelfs de buurt bij elkaar voor zo’n mini exemplaar van amper een (paar) milimeter groot. Het histerisch krijsen is nu grotendeels gestopt ,wat niet inhoudt dat als ik een redelijk exemplaar tegenkom, dat niet gepaard gaat met de nodige gillen.

Het erge voor het moment is dat ik een boek aan het lezen ben met een kanjer van een exemplaar op de cover. Ik denk dat het een tarantula is, maar zeker ben ik niet en gezien mijn fobie heb ik ook geen zin om mij daar van te verzekeren door foto’s te gaan zoeken op “tinternet”. Ik probeer mijzelf eraan te herinneren dat, als ik het boek neerleg, ik dat moet doen met de achterkant naar boven. Jammer genoeg vergeet ik dat meestal (macht der gewoonte) en begint mijn maag spontaan te draaien en komt mijn haar telkens recht als ik de cover zie.

En ja, de spin op de cover is niet alleen versiering, er wordt ook over geschreven in het boek. Ik vermoed dus dat ik nog een paar maagkerende momenten tegemoet ga. Waarom ik verder lees? Omdat het een detail is in het boek en de passages (tot nu toe dan) niet uitgebreid zijn, kan ik er een beetje “overlezen”.

Een derde van het boek is uit, dus als ik een beetje doorlees moet ik de marteling niet lang meer verdragen.

Stijf

Wat ik gevreesd had is uitgekomen.

Ik heb sinds een paar dagen een stijve schouder. Een slaappositie vinden wordt alsmaar moeilijker en uiteindelijk kan ik niet anders dan op mijn zij slapen: op mijn buik slapen is om overduidelijke redenen niet meer mogelijk en als ik op mijn rug lig word ik na een tijdje onpasselijk.

Het moet nu een goede week zijn dat mijn schouder stijf is. Gezien het niet beterde en ik nogal gevoelig ben voor stijve nekken vreesde ik voor “uitbreiding” en ja hoor: deze middag is het “gedaald”: niet alleen mijn schouder is nu stijf maar ook de zone op mijn rug tussen mijn schouderbladen. Het maakt het pijnlijk om te ademen.

Ik tel af: nog drie maanden en ik kan weer op mijn buik slapen. Joepie.

Ondertussen misschien dringend tijd voor een bezoekje aan mijn zusje, mijn fantastische kinesiste/osteopate (Sofie Pattyn in Oudenaarde voor de geïnteresseerden :)).