Vandaag samengezeten met ’the powers that be’ van pleegzorg en alle/veel betrokken instanties om de planning van de opbouw uit te werken: dagbezoeken, 1 overnachting, 2 overnachtingen …
En kijk, als alles vlot verloopt dan zou het kunnen dat de kindjes vanaf augustus bij ons komen wonen.
Er is nog een evaluatie gepland eind juli en dan weten we het zeker.
Het was een weekend van veel en lekker eten. Ge zult dat zien, dat dat altijd allemaal samen valt.
Donderdag was het de laatste kookles en dat houdt in dat wij (als studenten) niet zelf koken, maar naar Brugge gaan en verwend worden door de school met een driegangenmenu. Het was, net zoals vorig jaar, wel erg lekker (maar voor mij mochten de porties toch wat groter geweest zijn).
Vrijdagavond mijn maandelijkse afspraak met de vriendinnen. Een ‘nieuwe’ zaak uitgeprobeerd in Gent, Bodo, en ja, het was lekker, maar vooral: opnieuw uitstekend gezelschap en dat maakt de maaltijd des te lekkerder.
Gisteren dan ‘geëindigd’ met zelf te koken, samen met den anderen natuurlijk. Bleek namelijk dat de nieuwe partner van een vriend, vroeger nog een collega was van Michel zijn neef, toen hij in Italië werkte. Neef en vrouw uitgenodigd, vriend en partner uiteraard ook en een heel gezellige avond rond onze tafel doorgebracht.
Veel en lekker gegeten dus de afgelopen dagen, maar ook en vooral veel genoten.
Deze morgen de tieners uit hun bed gehaald en ja, ook al zijn het examens, 8u30 is voor hen nog altijd ontiegelijk vroeg. Maar ze wisten het en er was geen protest 😉 Ze keken echt uit naar de kennismaking.
Het was een zeer aangename voormiddag en het klikt tussen de kinders, wat uiteindelijk het belangrijkst is.
Volgende week hebben we nog eens zo’n voormiddagbezoekje met iedereen en dan is het opbouw naar het komen wonen bij ons.
We hebben de kennismaking tussen onze kinderen en de pleegkinderen opgesplitst: vandaag met Jan en Anna, volgend weekend met alle vier.
De reden hiervoor is tweeërlei: de eerste is gewoon praktisch: Zelie en Louis beginnen aan de examens en het is nu niet de moment om op woensdag een paar uur niet te kunnen studeren. Anderzijds dachten we dat het misschien minder overdonderend zou zijn voor de pleegkindjes om eerst de 2 ‘kleinsten’ te ontmoeten en daarna pas de 2 grote. Want ons ‘grote’ zijn ondertussen toch al redelijk groot. Alletwee 1m70 en bij Louis is het nog niet gedaan.
Eerste ontmoeting tussen de kinderen en Jan en Anna dus vandaag en die is zeer vlot verlopen. Jan kwam in het begin nog af en toe onwennig naar mij toe ‘ik weet niet hoe ik daarmee moet spelen’, maar na een kwartierke was dat ook voorbij. Ze hebben samen buiten gespeeld en het was wel een beetje een meisje-meisje, jongen-jongen spel. Grappig om zien.
En kijk: zowel Jan als Anna zijn nu zeker volledig mee met het verhaal en zien het compleet zitten.
Zaterdag dus met de hele bende ernaartoe.
Dit jaar was er geen schoolfeest op de basisschool. Een heel jaar lang hebben ALLE klassen (en dus ALLE leerlingen en leerkrachten) hun muzische uren gestoken in 1 project: in samenwerking met de Opera Vlaanderen hebben ze een rond ‘Babel‘ gewerkt.
Dit weekend brachten ze 3 (uiteindelijk) uitverkochte voorstellingen, in de opera zelf, en konden we zien wat ze het hele jaar dus uitgestoken hadden. In 1 woord: prachtig. En ik ben daar dus niet alleen in, in die superlatief en het is nu echt niet omdat mijn eigen kinderen daaraan meewerkten dat ik het prachtig vond.
Wat de mensen van de opera gepresteerd hebben om ons kinderen te laten doen, gewoonweg fantastisch. Als ouder zwol je van trots, en niet alleen voor je eigen kind, maar voor het hele project.
Alle foto’s en filmpjes kan je zien op de Facebookpagina van het project: Anna is komt redelijk in het begin aan bod als één van de kinderen met een gekleurde cape. Jan kan je niet zien, enkel horen: als je een trompet hoort bij de muziek, dat is hem. Hij mocht zelfs met een solo het project inblazen.
Yep: prachtig project, prachtige prestatie, fantastisch optreden. Ze hebben dat allemaal meer dan fantastisch gedaan.
Vorige week hebben we de mama ontmoet. Het was ook emotioneel, maar ze zei dat ze een goed gevoel bij ons had, dus oef: goed verlopen dus.
Vandaag superspannend want we hebben de kindjes zelf ontmoet. Het CKG had ons gewaarschuwd dat de jongste toch wel een beetje angstig was over de aangekondigde veranderingen, maar dat de oudste zeer nieuwsgierig was. En ja, de oudste praatte direct tegen ons, zij het met het gezicht een beetje naar beneden, een beetje beschaamd. De jongste probeerde weg te kruipen in de schoot van de opvoedster.
Maar dat duurde niet lang: na een kwartiertje was de jongste ook al helemaal ontdooid en we hebben een uurtje met de kindjes gebabbeld en gespeeld. Het klikte en we kregen een dikke knuffel bij het afscheid.
Volgende week op bezoek met Jan en Anna en vanaf dan staan er nog geen afspraakjes gepland, maar het zal dan wel beginnen vooruit gaan.
Vandaag was het mijn laatste vergadering bij de oudervereniging van de school van de (meeste van de) kinders: na 10 jaar stop ik er mee.
De beslissing ligt al lang vast, sinds oktober, en ik had er onze voorzitter al van op de hoogte gebracht. Vorige vergadering vroeg hij of ik mij nog niet bedacht had, maar neen, echt niet. Het is goed geweest.
Het waren 10 leuke jaren. Veel mensen leren kennen. Veel opgestoken en geleerd. Veel gedaan. En het is niet omdat ik stop als bestuurslid van de oudervereniging, dat ik stop met helpen op school. Ik stop gewoon met de maandelijkse vergaderingen.
In principe is er nog 1 vergadering voordat mijn mandaat afloopt, in september. Ons werkingsjaar begint namelijk pas na de verkiezingen in september en die verkiezingen liggen eind september en de laatste (eerste vergadering van het schooljaar) is dus begin september, maar daar kan ik niet meer bij zijn.
Want het is niet alsof ik nu op dinsdagavond thuis op mijn lui gat ga zitten: vanaf volgend schooljaar zal ik elke dinsdagavond namelijk in Brugge zitten, voor het vervolg op de kooklessen hier in Gent. Samen met 2 medecursisten van de afgelopen 3 jaar doen wij verder met het 4e jaar in Brugge.
Nieuwe uitdagingen. Ik kijk er naar uit.
Geen flauw idee hoe ik in hun mailinglijst ben terechtgekomen, maar op 18 mei ontving ik dit:
“Beste,
Graag nodigen wij jullie dit jaar weer uit voor een exclusieve STOCKVERKOOP van tweedekeuze en eindereeks producten van Demeyere, Staub, Zwilling, Greenpan en Cuisipro.
Vanaf vrijdag 27 mei 2016 tot en met zondag 05 juni 2016 kunnen jullie bij ons terecht voor het volledige productgamma van Demeyere, Staub, Zwilling, Greenpan en Cuisipro.
Met een uitgebreid assortiment en keuze uit meer dan 25 000 artikelen zal je ook dit jaar vast en zeker niet teleurgesteld zijn en alles kunnen vinden wat je als kok nodig hebt. Neem gerust een kijkje op onze website www.premiumstock.be om een idee te krijgen van wat we zoal in de aanbieding hebben of like ons op Facebook door hier te klikken.
En natuurlijk hebben wij ook dit jaar weer kortingen tot -50%Â !!!”
Misschien hebben jullie het al gemerkt, maar hier ten huize wordt nogal eens graag en veel gekookt. We hebben over de jaren al een paar zeer goede potten gekocht, maar echt goede potten, dat is ook echt duur. Dus bleef het tot nu toe bij een paar echt goede potten, terwijl er toch een aantal in ons gamma zitten die wel werken, maar waar ondertussen al veel sleet op zit en dus voor sommige gerechten meer miserie dan resultaat geven.
De data genoteerd in onze agenda, want zeer goede potten met kortingen tot -50%: we konden toch maar eens gaan kijken. Uiteindelijk vandaag, de eerste zaterdag, er naartoe getrokken en het was een succes. We hadden op voorhand de kasten uitgekuist en genoteerd wat aan vervanging toe was en we hebben bijna alles gevonden wat we zochten. Joepie!
De foto hieronder is niet alles wat we gekocht hebben, maar wel alles wat we nu in onze kasten zitten hebben van ‘goed gerief’. Ik kijk nu al uit naar ons volgende etentje.
We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om direct ook een BBQ te kopen: onze vorige hadden we, wegens gebrek aan zorg, volledig verroest moeten wegdoen. Om dat nu te vermijden hebben we er ook direct een zeer goede hoes bij gekocht. En natuurlijk moest die ook direct uitgetest worden, mét de buren. Tja, we moesten toch weten wat hij aankan hé 😉
Als we nog eens zo’n mail krijgen en we iets nodig hebben, ga ik wel proberen al de eerste dag te gaan: wij waren er op dag 2 en er was al een heel deel uitverkocht.
Zaterdag zaten we op een trouwfeest. Familie, vrienden, wreed gezellig. Een aperitiefke of 2 binnen, want ja, het was nog vroeg op de avond, 21u, en de eerste uren gingen we toch niet naar huis. Bij het eten zou ik dan niets meer drinken, want ja, altijd Bob, nietwaar.
21.10: de nummerplaat van mijn wagen wordt afgeroepen in de zaal, en of de eigenaar naar buiten wou komen?
OK dan? Ik dacht na of ik toch niet verkeerd geparkeerd stond: ik had de laatste parkeerplaats recht tegenover de zaal ingenomen en voor zover ik gezien had mocht ik daar toch staan. Ik dus naar buiten. Daar stond de overbuurman van de zaal en een aantal mensen van de catering die net getuigen waren geweest van iemand die doodleuk achteruit tegen de auto had gereden en dan dus maar gewoon weg was gereden. Vluchtmisdrijf … terwijl er 3 mensen op stonden te kijken!
De overbuurman bleek van de lokale politie te zijn en hielp mij bij het aangeven van de feiten bij zijn collega’s. Hij had de auto en nummerplaat genoteerd en de aanrijding zien gebeuren. De 2 mensen van de catering hadden de bestuurder van de wagen goed gezien. Blij dat de politieman getuige was, want het woord van een politieagent weegt toch wel door. Maar, vroegen ze op het commissariaat: of ik naar daar kon rijden om aangifte te doen want ze hadden niet genoeg manschappen om tot bij mij te komen.
Euh, neen, zei ik: ik had net twee glazen cava op en alhoewel ik niet dronken was wist ik ook wel dat ik op dat moment niet achter het stuur moest kruipen: ze wisten namelijk dat ik op een trouwfeest was, dus, redeneerde ik, grote kans dat ikzelf ga moeten blazen. Geen probleem, zei de vriendelijke agente aan de andere kant: wacht gerust een uurke en kom dan af.
Een uur later dus naar het commissariaat gereden om verklaring af te leggen. De politieagent daar was een stuk botter, om niet ronduit vijandelijk-aggressief te zeggen. Soit, eens hij de aangifte van zijn collega terugvond werd de sfeer toch een beetje gemoedelijker, maar niet veel. Ik kwam aangifte doen van een aanrijding tegen mijn wagen, zonder dat ik zelfs maar in de buurt was, en ik voelde mij alsof ik de dader was. En ja hoor: uiteraard mocht ik blazen (negatief gelukkig).
Twee uur heeft dat lolleke mij gekost: 15min heen, 15min terug en anderhalf uur daar mogen zitten om te antwoorden op alle vragen betreffende de aanrijding: “Ik weet het niet: ik was er niet bij. Vraag het aan de getuigen.” En ondertussen zat den anderen daar moederziel alleen (maar niet echt: genoeg familie en vrienden om hem gezelschap te houden hoor en hij heeft zich kostelijk geamuseerd, wat hij anders ook mag beweren).
Het trouwfeest dus gedeeltelijk gemist en ook bijna een deel van de gerechten, maar gelukkig was er de catering die alles dus gezien en gevolgd had: zij hadden de gerechten, die ondertussen geserveerd waren geweest, mooi opzij gehouden voor mij zodat ik alles kon inhalen. Prachtige mensen.
Ondertussen gehoord dat de dader bekend heeft, dus verzekeringsgewijs komt dat wel goed. Maar de miserie van alles nu in orde te moeten laten brengen en dan de auto kwijt te zijn voor herstel, dat komt dus nog.
Het is één ding om een opleiding te volgen en dan gesprekken te hebben van ‘jullie zijn aanvaard’ en ‘er zijn kindjes gevonden om eventueel bij jullie te komen’ en ‘iedereen is akkoord’, het is helemaal wat anders als het dan ook reëel wordt, als er echte personen mee gemoeid gaan.
Gisteren hadden we namelijk onze eerste, échte ontmoeting: met de papa van de kindjes. Het was redelijk emotioneel en die mens ziet er een capabele mens uit en dan vraag ik mij af, wat er al allemaal moet gebeurd zijn als andere mensen in uw plaats beslissen wat er met uw kinderen gaat gebeuren. Hij ziet zijn kindjes duidelijk zeer graag en moet dat maar toestaan dat niet hij, maar wildvreemden ze nu (tijdelijk) gaan opvoeden. Hij heeft geen keuze.
Maar we hebben veel gebabbeld en informatie uitgewisseld en vragen gesteld en beantwoord. Er werden foto’s getoond en over de kindjes gebabbeld en verteld hoe ze zijn.
Het was een lange kennismaking, langer dan ik voorzien had, maar niet té lang. Nooit té lang als het om kinderen gaat en om vertrouwen proberen krijgen en iemand gerust proberen stellen dat we echt ons best gaan doen en dat wij echt niet zijn plaats willen innemen. Nooit te lang om iemand proberen gerust te stellen.
Het was emotioneel. Maar wel de moeite, want ik denk dat hij het echt wel ziet zitten met ons. Ik hoop het toch voor hem.