San's Weblog – Pagina 8 – Four kids, a full-time job

Voorbereidingen

Zelie mag danÂ nog maar terug zijn van Barcelona, ik mag de stadÂ nog niet uit mijn hoofd zetten. Of eerder: de streek.

In oktober werd er namelijk op de voetbal gevraagd of we dit jaar niet zouden deelnemen aan een voetbaltornooi in Spanje. Na veel over-en-weer gepalaver werd besloten om te gaan en uiteindelijk blekenÂ 20 van de 25 kinderen bereid om mee te gaan. Met aanvulling van 2 spelers van de U13 konden we 2 ploegen vormen en dus werd er ingeschreven voor een tornooi vlakbij Malgrat de Mar.

Natuurlijk komt er meer bij kijken dan gewoon inschrijven bij de organisatie voor het tornooi: uiteindelijk zouden we in totaal met 46 personen gaan (ouders en trainers die ook meegingen natuurlijk) en daarvoor moest vervoer en logement georganiseerd worden.

Ik was nog werkloos die moment en het zag er niet naar uit dat er in de nabije toekomst werk zou komen, dus gaf ik mij op om dit allemaal, samen met de trainer van de andere ploeg, mee te organiseren.

Een aantal ouders gaven aan met de auto ernaartoe te zullen rijden. Voor de andere ouders en kinders werden vliegtuigtickets geboekt. Het logement werd voor iedereen vastgelegd en er werden een aantal acties georganiseerd om de prijs voor iedereen wat naar beneden te halen.

Het was hierdoor zeer druk de laatste maanden: er was altijd wel iets dat de aandacht vroeg. Gelukkig klikt het goed met de trainer die meegaat (de trainer van Jan kan jammer genoeg niet wegens stage) zodat de communicatie hierrond zeer vlot verliep en de taakverdeling gemakkelijk was.

StraksÂ komt erÂ nog een ouder langs en dan gaan we samen het laatste vervoer boeken: Ã©Ã©n van de 2Â minibusje die we ter plaatse zullen reserveren zodatÂ we niet afhankelijk zijn van de organisatie om mobiel te zijn. Een andere ouder ontfermt zich over het 2e busje en nog een paar ouders zullen zelf ook nog wagens ter plaatse huren.

De organisatie is dusÂ zo goed alsÂ rond en dan is het uitkijken naar de Paasvakantie want dan vertrekken we. Maar Ã©Ã©n ding weet ik nu al: als er volgend jaar nog eens iemand zo’n briljant idee heeft, ben ik geen vrijwilliger meer om mee te helpen organiseren: zo’n heisa allemaalÂ (maar ’t gaat wel plezant worden).

Terug van weggeweest

Zelie is terug van Barcelona. Vanavond naar Zaventem gereden om haar op te halen en ze zag er goed uit en ook wel gelukkig.

Het is allemaal zeer goed meegevallen. Niet dat het echt klikte met de jongen, maar ook niet dat er spanningen waren, dus dat was al zeer positief.Â Het klikte daarentegen wel zeer goed met zijn ouders, dus ze was niet eenzaam in dat huis.

Ook positief bij die gast thuis: ze wonen blijkbaar in de heuvels rond/boven Barcelona en ze had als ‘kamer’ een klein appartementje helemaal voor zichzelf met een prachtig zicht op Barcelona.

Ze schreefÂ bij deze foto “Een beetje verliefd op Barcelona ðŸ˜“Â en wie zou dat niet zijn?

Voor de rest heeft ze zich wel geamuseerd. Een beetje klachten over de organisatie van bij de school in Barcelona zelf (of beter: het gebrek eraan soms), maar dat had ze wel verwacht: when in Rome …Â

Soit, ze is terug en ondertussen nog meer verliefd op Barcelona dan ze al was na ons bezoekje 3,5 jaar geleden. All’s well that ends well.

Weet ge nog, die ‘opleiding’?

Awel, we zijn geslaagd. T.t.z. we hebben geen examen of toetsen of zo moeten afleggen. We zijn eerder ‘goedgekeurd’.

De laatste maanden zaten we op maandagavond in een CAW-zaal. We volgden er vormingsavonden rond pleegzorg. ‘Maanden’ klinkt zo veel, want uiteindelijk duurde die vorming welgeteld 5 weken (niet zo veel dus) en zijn ze 3 maal bij ons thuis geweest om enerzijds zowel den anderen als ikzelf te ‘doorgronden’ en anderzijds om met de kinderen te praten. Een dergelijke stap zet je namelijk niet zonder dat elk gezinslid erachter staat.

Gisteren kregen we dan de bespreking van de afgelopen weken en evaluaties en het bijhorende verslag en we werden als gezin aanvaard.

We staan nu dus officieel op de lijst als pleegouder. Benieuwd hoe lang het gaat duren vooraleer we iets horen.

Terug gestart

Na 4 maanden heeft Jan vandaag zijn eerste training gehad.

Ik was doodnerveus. Allemaal goed en wel dat het op de kine allemaal vlot ging en dat hij geen pijn had in zijn knie, maar kine is toch nog iets anders dan een echte training.

De hele training hebben de trainers geprobeerd hem een beetje rustig aan te laten doen, maar dat lukte langs geen kanten: hij was zoooo enthousiast dat hij direct een volledige training van begin tot einde heeft meegedaan.

Ik hield mijn hart vast voor klachten achteraf van steken of pijn, maar niets, nada, niemandal, niente. Oef! Het ziet er dus naar uit dat alles echt welÂ goed genezen is.

En kijk, gezien hij het zo goed gedaan heeft mag hij woensdag al direct meedoen met een wedstrijd voor de Beker van BelgiÃ«. Hij is dus weer vertrokken (en mijn rustige maanden zijn direct ook voorbij).

Spanje-BelgiÃ«

Er is heel wat gebeurd tussen toen en nu.

Onze slechte ervaringÂ hebben weÂ meegedeeld aan de school van Zelie,Â maar ook de school van het meisje zelf had gemerkt dat de houding van het meisje tegenover het project niet door de beugel kon: noch hier, maar ook niet op haar school zelf.

Veel vijven en zessen later en ZelieÂ zal wordenÂ ondergebracht in een ander gezin omdat haar school het niet meer opportuun vond om haar verder te laten deelnemen.

Het nieuwe gastgezin is er Ã©Ã©n van een jongen (Ã©Ã©n van de Belgische jongens is na de kerstvakantie van school veranderd en zo is de plaats in zijn gastgezin vrij gekomen): hopelijk klikt het nu beter.

Morgen vertrekt ze. Duimen gekruist dat ze een leuke ervaring zal hebben.

Stap 2: flying away

Mijn ticket had ik al, maar ik bleef maar treuzelen om de effectieve reis te boeken.

Veel heeft ermee te maken dat ik momenteel weer (voor een tijdje toch) aan het werk ben. Zalig werk, ik amuseer mij rot, maar jammer genoeg maar tijdelijk (tot eind augustus) en dan is dat ook weer gedaan.

Soit, tijdelijk werk Ã©n dan direct verlof nemen … een beetje bizar, nietwaar. Dus dacht ik een hele tijd dat ik dan toch niet in Kopenhagen zou geraken. Maar ik werk voor een overheid, en ik heb gewoon x aantal vakantiedagen die op moeten voor het einde van mijn contract Ã©n ik heb een zeer gezapige baas die dat maar normaal vindt dat je die ook effectief opneemt en dus heb ik vandaag mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik mijn vliegtuigtickets geboekt.

Het ligt dus vast: op 5 juli vertrek ik naar Kopenhagen om op 10 juli terug te keren: kan er maar evengoed een paar dagen citytrip aan vasthangen want hoeveel kans krijg ik nog om eens naar Kopenhagen te gaan.

Nu nog overgaan tot stap 3: logement vastleggen. Maar we geraken er, langzaam maar zeker.

Het buitenland lonkt

Zelie heeft al een beetje pech gehad met de buitenlandse kampen op deÂ scouts. Toen ze nog bij de Sint-Barbarascouts zat gingen ze met de givers jaarlijks op buitenlands kamp. Jammer genoeg moest ze het eerst missen wegens gebroken arm en het tweede wegens veranderen van scouts, vlak voor het groot kamp.

Bij de Klauwaards gaan ze bij de giversÂ maar om de 3 jaar op buitenlands kamp en ze heeft dan toch nog een beetje geluk: in haar laatste jaar giver vertrekken ze dit jaar naar Portugal. Louis gaat ook mee, maar dan als eerstejaars giver.

We hebben al een mini-versie van een info-avond gekregen, waar de grote lijnen al eens uiteengezet worden, en op het einde van het scoutsjaar (ergens eind mei) zullen we een gedetailleerde uitleg krijgen. Niet dat ik er mij veel zorgen over maak: ik ben enthousiast in hun plaats.

Vandaag mooi hun kampgeld betaald zodat alles kan betaald en gereserveerd worden wat op voorhand al kan.

En nu maar hopen dat Zelie haar pech al gehad heeft en dit jaar volop kan genieten van Portugal.

Gekozen

Vandaag infoavond/openschooldag nummer 4 gedaan met Jan.

EÃ©n van de 4 scholen, school nr. 2, daar wou hij zeker niet naartoe. Ik was daar een beetje over verbaasd omdat de richtingen die ze daar deden wel iets voor hem waren en vooral: heel veel van zijn voetbalvriendjes gaan daar wel naartoe. Hij zou dus directÂ bij een grote bende bekenden zitten. Maar alhoewel hij het allemaal heel interessant vond, besloot hij dat dat toch geen school voor hem was.

De eerste school die we bezochten, daar had hij wel interesse in en school nummer 3 preek aan de top van zijn lijstje, tot hij vandaag op school nummer 4 toekwam. Een instant thuis-gevoel kreeg hij en na een paar minuten wist hij het al: hier wilt hij naartoe. Hij weigert zelfs om nog gelijk welke andere school te gaan bezoeken.

Volgende week is het inschrijvingsdag en de school is normaal gezien elk jaar volzet, dus we gaan eens kijken of het lukt om hem ingeschreven te krijgen, maar de school verzekerde ons dat het geen probleem zou zijn.

Blij dat ik daar vanaf ben.

12

De tijd vliegt. 12 is hij vandaag. Jan. Onze vleier, ons duracelkonijn, onzen schattigen.

Hij kreeg gisteren waarschijnlijk het beste verjaardagscadeau dat hij zich kon wensen: de sportarts gaf groen licht om te herbeginnen met voetbal (allez: eerst opbouwende kine en als de kinesist het goed vindt mag hij weer voetballen – iets om naartoe te werken dus).

Gelukkige verjaardag en dikke kus zoetje.

Opleiding

We zijn een paar weken geleden met een nieuwe opleiding begonnen. ‘We’ als in den anderen en ik.

Eentje van kortere duur dan de kooklessen die we nu bijna 3 jaar geleden begonnen zijn (en waar den anderen door zijn gezondheid heeft moeten mee stoppen) en eentje met een veel grotere impact op de rest van ons leven, als we zouden slagen. EentjeÂ die ookÂ gevolgen zal hebben op en voor de kinders.