Tag: Allerlei

Test … weeral

Van Michel (waar anders :))

Joe Normal
30 % Nerd, 13% Geek, 26% Dork
For The Record:

A Nerd is someone who is passionate about learning/being smart/academia.
A Geek is someone who is passionate about some particular area or subject, often an obscure or difficult one.
A Dork is someone who has difficulty with common social expectations/interactions.
You scored less than half in all three, earning you the title of: Joe Normal.

This is not to say that you don’t have some Nerd, Geek or Dork inside of you–we all do, and you can see the percentages you have right above. This is just to say that none of those qualities stand out so much as to define you. Sure, you enjoy an episode of Star Trek now and again, and yeah, you kinda enjoyed a few classes back in the day. And, once in a while, you stumble while walking down the street even though there was nothing there to cause you to trip. But, for the most part, you look and act fairly typically, and aren’t much of an outcast.

I’d say there’s a fair chance someone asked you to take this test. In any event, fairly normal.

Bos

Gisteren ben ik met de kinderen tot bij mijn vriendin gereden om dan met z’n allen naar het bos te gaan wandelen. Kwestie van een prachtige dag toch buitenshuis te beleven.

Met Michel zijnen rug in kaduuke staat doe ik de meeste uitstapjes alleen en gezien mijn vriendin gisteren ook alleen thuis was met haar 2 koters (haar man is verpleger en heeft dus af en toe weekend dienst) besloten we er samen op uit te trekken.

Niet dat ge u daar veel van moet voorstellen: we zijn naar het Muziekbos in Etikove/Maarkedal Ronse geweest, een bos dat een schotelvod groot is, maar dus ideaal met kleine kinderen want weinig kans op verloren lopen.

Aanwezig dus: ikke en mijn vriendin, beiden 35 jaar, mijn drie gasten (6j 6m, 4j 8m en 22m) en haar twee gasten (6j 4m en 3, 2m).

Het eerste deel van de wandeling was geen probleem. Ik had de buggy mee, maar Jan liep liever (wat een gemak was, want met een buggy door gebladerte sleuren is geen sinecure). Het (grind)pad ging voornamelijk naar beneden en de twee oudsten liepen constant ook zijwaarts want dat ging ook nog meer naar beneden en dan weer naar boven. Louis probeerde meestal mee te gaan, maar over het algemeen waren de oudsten te rap. Gelukkig had hij daar eigenlijk geen probleem mee. Enfin, een zeer goede oefening voor de kindjes dus en ze amuseerden zich rot. Zelfs Jan, die om de twee stappen op zijn gezicht viel, vond het hilarisch (ja, het vallen ook).

Eenmaal beneden was er de keuze tussen terugkeren langs de baan of door het bos. Het is de tweede keer dat we dit doen en de eerste keer zijn we langs de weg teruggekeerd. Het probleem was dan dat we ongeveer elke 5 min moesten roepen naar de kinderen om opzij te gaan voor de auto’s. Gezien het zo mooi was in het bos, besloten we dus de terugweg te wagen door het bos. Makkelijker en leuker voor de kinderen. Hm.

Het probleem was echter dat er maar één grindpad in dat bos was, hetgeen we hadden bewandeld toen we naar beneden kwamen. De terugweg gebeurde dus langs bospaden … die er eigenlijk niet waren. We hadden zo’n wijzertje gevonden met “bosleerpad” op (of zoiets) en we besloten dat dan te volgen. Zelie en mijn vriendin’s oudste (die ondertussen volleerde lezers zijn :)) gingen de wijzertjes zoeken en de weg leiden. Niets leukers dus. Mijn vriendin’s jongste was het ondertussen beu om te lopen, dus zij in de buggy. Jan was gelukkig nog altijd even enthousiast om verder te lopen.

Ook al is het de laatste dagen droog geweest, houdt dat nog niet in dat het in een bos ook droog is. Ik had mijn kinderen voorzien van hun rubberen laarzen, maar zelf ben ik niet in het bezit van een paar, dus had ik mijn gewone botten aan. Mijn vriendin had evenwel helemaal geen rekening gehouden met eventuele nattigheid, dus noch zij, noch haar kinderen waren voorzien van bescherming tegen modder.

Pech.

Het “pad” lag immers niet zo droog als we gehoopt hadden. Af en toe moest de kleine uit de buggy om hem door de modder te krijgen en moest ik Jan een eindje verderdragen, maar al bij al viel het nog mee. Tot …

Ik vermoed namelijk dat Zelie op een bepaald moment toch een pijltje gemist heeft want plots stonden we voor een obstakel van “omvergevallen boom met veel takken”. Als bezorgde moeders besloten we dus om rond de hindernis te lopen, kwestie van ons kinderen niet nodeloos te beschadigen én een buggy die door of over de takken zou moeten gesleurd worden, wat niet echt praktisch was.

Hilarische taferelen volgden: de omgeving rond de boom was één en al modder en we zonken er enkeldiep in. Ik was voorop gegaan om de kinderen over te helpen en dan de buggy aan te nemen dit terwijl mijn vriendin op de achterblijvertjes lette tot zij ook over konden. Eenmaal alle modderpoelen over bleek dat de helling zo stijl was en vooral superglad was van het mos, dat wij (ikke en mijn vriendin dus, de drie oudste deden dat rechtopstaand) er op handen, knieën en voeten omhoog moesten. Dit gecombineerd met het proberen van een drie jaar oude, een bijna twee jaar oude en een buggy ook naar boven te krijgen … We lagen plat van het lachen en waren doodcontent dat we op dat moment alleen waren.

Nog nooit zo blij geweest dat we eindelijk boven waren en terug asfalt zagen.

Geluk

Wat ben ik blij dat we hier in België wonen en niet in de V.S.

Uiteraard weet ik ook dat er niet zo iets is als “de V.S.”: véél te groot en uitgebreid daarvoor en je kan niet alles en iedereen over dezelfde kam scheren.

Ik heb het meer specifiek over de foto van Louis die Michel gisteren heeft genomen toen Louis wachtte, in zijn blootje, voor hij in bad kon.

Het is tenminste mogelijk om dergelijke foto te nemen. En niet alleen nemen, om hem ook nog “publiek” te maken zonder dat we vervolging moeten vrezen.

Michel leest me nl. af en toe artikels voor van situaties in de V.S.: ouders die vervolgd worden voor kinderpornografie omdat ze foto’s van hun pasgeboren kinderen nemen én laten ontwikkelen, kinderen, neen, peuters die vervolgd worden omdat ze een speelgoedpistooltje mee hebben naar school, … The mind boggles.

OK. Er moet hard opgetreden worden tegen kinderporno en -geweld en zo, maar er zijn grenzen. Toch?

Enfin, ik vind het persoonlijk een prachtige foto (en neen, niet alleen omdat het van mijnen kleinen is) en ik hoop dat jullie dat ook vinden en er veel geniet van hebben (en ja, zoals Michel schreef: gezien ik zelf niet weet hoe ik foto’s hierin moet zetten, moeten jullie maar doorlinken naar zijn site :)).

gelukkig nieuwjaar

en al en zo.

Het was een zeer goed einde en een goed begin. Wel zeer vermoeiend, amaai niet.

‘k Heb veel en heel mooie kadootjes gehad, o.a. een gastronomisch weekend van mijn schatje. Er staat nog niets definitiefs vast: het is een boekje met keuze uit hotels en nu moet enkel nog de reservatie gemaakt worden. Dus volgende week ga ik dat eens op mijn duizend gemakjes bekijken (tijdens de lunchpauze op het werk of zo) en dan reserveren. Hoogstwaarschijnlijk pas voor eind volgend jaar, zo rond mijn verjaardag. Kwestie dat ik een beetje vast aan huis zit tot september met een baby en als ik dan toch een weekend weg ga is het toch de bedoeling om de kindjes NIET mee te nemen 🙂

Ook een prachtige sjaal gekregen van mijn schoonmama. Michel zijn mama kan prachtig breien maar ze had het in jaren al niet meer gedaan. Een tijdje geleden heeft ze blijkbaar de breimicrobe weer te pakken gekregen en dat is zeer goed voor ons … en minder voor haar. Ze heeft de laatste weken ongeveer dag en nacht zitten breien met als resultaat:
3 volwassen sjaals
1 volwassen muts
2 kindersjaals
2 kindermutsen
1 paar kinderwantjes
4 prachtige kindertruien
1 volwassen trui
en een hoop stijve en ontstoken spieren, wat veel minder is. Ze is van plan blijkbaar om nog een trui voor Zelie te breien (volgens Zelie dan toch), maar ik hoop toch dat ze dat op een beetje langere termijn doet … voor haar eigen gezondheid 🙂

Voor de rest was alles tip top in orde: goed eten, zeer leuk gezelschap.

Alleen de kindjes hadden het een beetje lastig: verandering van routine bevalt hen niet altijd, vooral Jan dan niet. Op oudejaarsavond zaten ze er nogal laat in en dat heeft zich dan ook laten gelden op nieuwjaarsdag en nog meer gisteren, maar dat zal ook niet lang meer duren vermoed ik. We zijn weer thuis, dus de gewone routine zal gauw weer opgenomen worden.

Vandaag beginnen we aan de grote opkuis van ons huis … of dat is toch de theorie 🙂 We zullen zien wat we kunnen doen hé, zo’n gehandicapte en een zwangere vrouw samen. Gelukkig vinden de twee oudste het (nu toch nog) leuk om te kuisen, dus zullen we er maar van profiteren (slechte moeder, ja ik weet het).

verlaten

Ja, ja, ’t is wat: 6 maanden zwanger en nu al twee avonden op rij wordt ik moederziel alleen gelaten …

Allé, als 3 kleine kinderen niet meegerekend worden. Of nee, eigenlijk is dat nog erger: ik wordt moederziel alleen achtergelaten met een dikke buik (en geloof mij: voor “maar” 6 maanden ver te zijn is het een serieus dikke buik) en drie kleine kinderen!

’t Is nog goed dat we zo’n brave kindjes hebben, anders was er hier al een gezinslid minder geweest 🙂

Eén van de vragen die ik moest beantwoorden in dat onderzoek voor “pre en postnatale emoties” was of ik genoeg steun krijg tijdens mijn zwangerschap en voila, hier is het antwoord: emotioneel wel maar praktisch … hij trekt er vanonder!

En moesten er nu nog goede films zijn op TV…

Irritatie

Michel wou er niet veel over kwijt, maar ik moet toch mijn hart luchten.

Zaterdag was het kerstfeestje op de turnclub van Zelie en Louis. De kinderen keken er al weken naar uit want dan mogen ze optreden en komt de kerstman en krijgen ze kadootjes. Het was dus aftellen geblazen.

Zaterdag was het dus zo ver. Jammer voor Louis, want wij wouden niet echt het risico nemen om hem te laten meedoen (longontsteking en zo), maar zelfs zonder dat hij mocht deelnemen was hij zeer enthousiast. Wat wilt ge, als de kerstman komt.

De club op zich ziet er wel deftig uit. De leraressen lijken goed en toegewijd, de kinderen die meedoen met de competitie lijken goed te scoren en het belangrijkste: de kinderen zelf gaan zeer graag. Louis doet kleuterturnen en Zelie doet haar eerste jaar ritmisch turnen.

Maar het is niet de eerste keer dat we naar zo’n georganiseerd “feestje” gaan van de club, en het is zeker niet de eerste keer dat we ons hebben zitten opjagen in de organisatie ervan.

Het was een feestje voorzien voor de kleineren: de tieners deden niet mee. De kindjes hadden een optredentje voorbereid (individueel of in groep) voor de ouders en hadden weken hard zitten oefenen (met wisselend resultaat). Het begon om 17u. Wat ik persoonlijk al een beetje laat vind voor kleuters vanaf 3 jaar want uiteraard is dat niet voor 19u gedaan.

Er was niets specifieks voorzien voor drank voor de kinderen. Er waren brikjes fruitsap aanwezig, maar alleen voor de deelnemende kinderen, niet voor hun kijkende broertjes of zusjes. Er waren er trouwens niet genoeg voor alle deelnemende kinderen.

En om zo laat te beginnen was er zo goed als niets voorzien om te eten. Het enige te verkrijgen was een suikerwafel, al dan niet opgewarmd in de microgolfoven. En ook gelimiteerd in hoeveelheid.

Het toppunt vond ik wel de kadootjes van de kerstman. De eersten op bezoek waren (gelukkig?) de allerkleinsten. Ze kregen een zakje snoep en een leuk kadootje (van kleurboek tot knutselpakketjes). Tegen dat Zelie aan de beurt was waren alle snoepjes op (???) en Zelie’ s kadootje waren haarspeldjes. Samen met Zelie was ik een beetje teleurgesteld. We hebben Louis dan maar overtuigd om zijn snoepjes te delen, maar het ging met enige moeite gepaard. Gelukkig hebben we lieve kinderen die elkaar graag iets gunnen (mits enig prodden nu en dan :)).

Het enige absoluut positieve daarentegen, en ook voor het eerst dit jaar, was dat er in het midden van de optredens een onderbreking was voor kinderanimatie (een zeer enthousiaste Raf die de kinderen meer dan mee kreeg), met een tweede deel na alle optredens.

Enfin, we hebben onze ouderlijke plicht gedaan. Het volgende optreden is hun “examen” ergens in mei, dus tot dan zijn we weer gerust.

sociaal

Onze kinderen zijn zeer sociaal.

Zelie zal spontaan iedereen aanklampen op straat als ze denkt dat ze iets weet dat (wildvreemde) mensen toch ook moeten weten. Of gewoon om met iemand te praten. Gisteren ging ze op daguitstap met de scouts en toen ik haar vroeg of ze wel nog wou gaan nu haar vriendinnetje niet meeging, bekeek ze me alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Natuurlijk wou ze gaan. Ze ging met de scouts weg, niet met dat vriendinnetje…

Louis wacht over het algemeen iets langer af (toch zo’n 10 seconden). Ik zie hem zelf spontaan geen wildvreemden benaderen maar als Zelie naar iemand toestapt stapt hij gerust mee en begint ook honderduit te babbelen.

Jan is gewoon nog een beetje te jong om op iemand toe te stappen, laat staan een gesprek te beginnen. Ook een beetje moeilijk als ge eigenlijk nog niet spreekt 🙂 Maar als we ergens gaan, en hij is de situatie een beetje gewoon geworden, is zijn kieskeurigheid (lees “mama’s rokken”) ook verdwenen. Echt meegaan met mensen die hij niet kent doet hij niet geheel zonder protest, maar zwaar, gemeend protesteren doet hij dan ook weer niet.

Zoals gisteren dus op het verjaardagsfeestje van Felix, het petekindje van Michel. Louis kwam toe, zei beleefd goeiedag. Hij kent de mensen aanwezig wel, maar niet echt (ziet ze nl. maar een paar keer per jaar), maar van zodra tante Denise een kleurboekje gaf met kleurtjes waren alle grenzen direct doorbroken en heeft hij met iedereen (die wou) gebabbeld en gespeeld.

Jan was in een slechte bui wakker geworden: het leek er heel goed op dat het een aanleiding was om ziek te worden, dus toen we er toekwamen duurde de “ontdooiing” wel even, maar na een half uurtje kwam hij er eindelijk door en heb ik hem niet meer gezien of gehoord (in de zin van aan mij te hangen) tot we weggingen.

Zelie was dus op daguitstap met de scouts en kwam pas later, maar toen ze er eindelijk was, was het alsof ze de mensen dagelijks zag. Ze voelt zich overal direct thuis.

Wat me doet afvragen of “sociaal zijn” aangeboren is. Ik ben er een beetje van overtuigd van wel. Ik herinner me nl. dat ik als kind énorm sociaal was. Als we op reis gingen maakte ik gegarandeerd vriendjes in gelijk welke taal en ook al verstonden we elkaar niet (ik sprak uitsluitend Nederlands), de vriendschap was er niet minder gemeend om.

Nu ben ik allesbehalve sociaal, wat Michel ook mag beweren. In tegenstelling tot Michel ben ik evenwel niet verlegen, in tegendeel. Ik ben een nogal extravert persoon die zich niet gauw schaamt om het een of ander te proberen. Mensen die mij kennen kunnen zich trouwens in het geheel niet inbeelden dat ik enige sociale handicappen zou hebben. En toch is het zo.

Gepest worden zal daar wel voor iets tussen zitten, vooral als dat zo’n 7 jaar duurt. Sinds het humaniora is dat gedaan, maar het gevolg is wel dat ik nu in het geheel geen vertrouwen meer heb “in de mensen”. Volledig in de zin van “ze doen wel of ze me leuk vinden, maar eigenlijk is dat niet zo. Eigenlijk durven ze me niet zeggen dat ik een zaag ben en ze mij er liever niet bij hebben”. Geheel irrationeel en niet waar. In mijn hoofd weet ik dit ook wel, maar in mijn hart voel ik het zo aan.

Vandaar dat ik mezelf omschrijf als “sociaal gehandicapt”. Het feit is dat ik het besef en er iets aan wil doen. Dus forceer ik mezelf om sociaal te proberen doen: mensen aanspreken, vriendelijk doen, mij engageren in school… Ik ga immers zeer graag weg en ben graag tussen de mensen. Maar het valt mij niet gemakkelijk want ik moet mezelf telkens opnieuw overhalen om een stap te zetten en te overtuigen dat ik welkom ben. Komt daarbij dat ik er niet goed in ben … en dus kom ik over het algemeen nogal lomp over.

“Practice makes perfect” zeggen ze in het Engels, en dat zal wel zo zijn ook zeker? Na 4,5 jaar contact met een moeder op school, begint het erop te lijken dat er zoiets als een vriendschap zou kunnen groeien. Niet dat er enige problemen zijn van haar waren, ik daarentegen. En nu is er ook de mama van één van Zelie’s beste vriendinnetjes waar ik begin mee overeen te komen, dus wie weet, na 10 jaar zal ik misschien nog nieuwe vrienden maken 🙂

We leven in goede hoop.

verjaardag

Een heel leuke verjaardag gehad gisteren. Het zit hem allemaal in kleine dingen, nietwaar.
’s Morgens eigenlijk niet zo heel goed begonnen, maar dan moet ik eerst de achtergrond geven en een beetje uitleggen hoe ik ineen zit.

Ik heb er een hekel aan om luidruchtig wakker gemaakt te worden. De wekkerradio staat bij ons aan mijn kant van het bed en staat net zo luid dat gelijk wie anders in de kamer er helemaal niets van hoort. Een soort fluister”mode”. Mijn lieftallige partner weet dit gelukkig dus heeft hij zich kunnen voorbereiden op mijn (voorspelbare) reactie toen hij mij wakker maakte met mijn verjaardagskado.

Komt daarbovenop dat onze Jan mij om 6u05 had wakker gemaakt. Routine oplossing gedaan: luid gehuil van Jan, ik tuutje gaan geven, gesust dat het nog nacht was en dat hij flink moest slapen en al sussend weer naar buiten. Nog 10 sec. gehuil en alles was weer stil.

Als ge dus om 6u10 weer in uw bed kruipt, en de wekker loopt 20min later af , zijt ge dus in een nogal rare state of mind (ik toch).

In plaats van met de wekker wordt ik dus wakker gemaakt met een enorm luide intro van iets Barry White’s achtig. Ik schiet dus in paniek recht, zie iets licht geven en denk dat het Michel’s computer is die tilt geslagen is (ik bril nl. en ben stekeblind zonder bril). Ik roep in paniek iets zoals “doe dat uit, zet dat af, zoet, doet dat af, wordt wakker, doe dat uit” zolang tot die intro gedaan is en ik plots besef dat ik mijn wederhelft iets hoor kraken dat machtig goed op “happy birthday” lijkt. Dan besef ik pas dat ik naar een cd-tje luister volledig gemaakt en samengesteld door Michel met allemaal schattige (zij het wat aparte) verjaardagliedjes op. Het cd-tje werd afgespeeld op mijn verjaardagskadootje: een gloednieuwe wekkerradio inclusief cd speler. Mijn hartje smolt … voor zover dat mogelijk was met een hartslag van 180, maar enfin. Het smolt niet zozeer voor de wekkerradio (die wel broodnodig was want de oude was stilletjesaan de geest aan het geven en waar ik effectief zeer content mee ben … niet zoals de broodrooster van weleer zoet 🙂 ), maar wel voor de cd. Ik heb er trouwens de hele dag relgelmatig naar geluisterd. Zeer leuk kado dus. ‘k Heb ook nog een extra kadootje gehad, maar dat valt onder censuur, dus gaan we daar niet over uitweiden.

Dan de twee oudste gaan wakker maken. Heel uitzonderlijk waren ze rap uit bed en kwamen ze lopen om mij een zoen te geven en gelukkige verjaardag te wensen. Leuk om weten dat ze het nog niet vergeten waren (ook al had ik ze het hen de dag voordien gezegd). Van Jan geen speciale reactie, maar wat wilt ge.

Op het werk veel e-mailtjes en telefoontjes gehad en dan ook veel gelukwensen via Michel zijn blog. De sfeer op het werk was ook aangenaam en er waren geen stresserende situaties, dus dat telt ook voor een aangename dag.

’s Avonds was het dan de jaarlijkse kerstdiner met het werk en het was zeer aangenaam: leuk gezelschap, toffe babbels en fantastisch lekker eten (voor de geïnteresseerden: Parkrestaurant in Brugge aan het Astridpark). En toen ze met het desert kwamen hadden de mensen van het restaurant er een kaarsje op gezet en begon iedereen te zingen. Goed dat ik niet echt de neiging heb om te blozen want anders had ik eruit gezien als een tomaat.

Al bij al een leuke verjaardag dus.

Voor herhaling vatbaar.

Intro

As good a day as any om een weblog te beginnen: mijn 35ste verjaardag. Juist, ge zoudt het mij niet nageven, maar toch 🙂

Wie ben ik?

Partner, moeder, zus, dochter, nicht, werkneemster en vooral individu. Van dat individu zal hier niet echt veel tevoorschijn komen.

Mijn bedoeling hier is voornamelijk om over mijn kinderen te zagen. Voorlopig drie (Zelie °28.06.1999, Louis °13.04.2001 en Jan ° 18.02.2004), volgend jaar (hopelijk) vier (voorzien 06.04.2006). En voor ge het u afvraagt: GEEN ENKEL accidentje !!

Juist, ik ben sinds eergisteren 5 maanden zwanger en ben nu gepriviligeerd om eerste klas te reizen met de trein, een privilege waar ik gretig gebruik van maak. Ik werk nl. in Brugge (wonend in Gent) en geniet nu reeds twee dagen van de rust van eerste klas. Zeer aangenaam, zeker als het druk is geweest.

Nu, ’s ochtends is het altijd druk: drie kinderen kleden, eten geven en klaarmaken voor school gaat niet altijd van een leien dakje. Gezien de papa nogal vroeg naar zijn werk vertrekt, is er niet veel hulp van die kant en vandaar…

‘k Heb trouwens ook gemerkt dat deze zwangerschap toch iets zwaarder valt dan de andere: ben veel meer moe, heb veel minder geduld (ik besef het wel degelijk) en er wordt dus af en toe dus wel eens nerveus gedaan (om het zacht uit te drukken). De “ouderdom” zal daar dus wel mee te maken hebben …

De kinderen zijn trouwens schatjes, daar niet van. Zoals elk kind (en volwassenen) hebben ze hun nukken en kuren, maar ik kan alleszins niet klagen. Ik zal ze even proberen voorstellen. Vooral proberen want de karaktertrekken die ik hier opsom zijn toch maar beperkt.

Zelietje is een fantastisch meisje: zeer lief, behulpzaam, meelevend en intelligent. Een sterke wil en een geheugen als een zeef (ze moet toch iets van haar moeder hebben). Altijd klaar voor een helpende hand en een stevige discussie (ja, zelfs aan 6 jaar). De “oudste” en dus nogal dominant: ze (probeert toch) dicteert graag aan haar broertjes wat moet gedaan worden en hoe, maar ze is gelukkig niet dictatoriaal en luistert toch ook naar wat zij willen. Zeer open en extravert. Dus als ge iets wilt weten over ons en Zelie weet het, dan zult ge het ook direct weten. Ze is dol op (ballet) dansen en (ritmisch) turnen en is zeer lenig (iets dat ze geheel niet van mij heeft). Is dit jaar begonnen in het eerste leerjaar en vind het fantastisch om te leren lezen, rekenen en schrijven (waar ze trouwens zeer goed in is).

Onze Louis is een beetje van een raadsel: redelijk stil, ongelooflijk lief (kruipt bij iedereen direct op de schoot), lijkt meegaand maar met de nadruk op “lijkt”. Als hij iets echt (niet) wil, zal hij er niet van afwijken, maar anders heeft hij een houding van “zo lang het niet tegen mijn goesting ingaat, waarom niet?”. Een zeer goed speelkameraadje dus voor zijn zus 🙂 Ook een slim baaske, maar terwijl ge de evolutie bij Zelie zo kunt volgen, de stappen die ze doormaakt, lijkt het of Louis er telkens een aantal overslaat. Hij maakt vorderingen met (serieus grote) sprongen. Als hij bv. vandaag nog niet tot 3 kan tellen, telt hij morgen plots, zonder enige fout, tot 10. En hij maakt fantastisch mooie tekeningen (beter dan zijn zus, die trouwens ook heel mooi tekent). Een artiest in de dop ?? Hij is dol op knuffels van beesten. Hij heeft een nu al ongeveer een hele zoo (leeuw, flamingo, olifant, bever, zeehond, dolfijn, …) en als hij een cadeautje mag kiezen zit daar bijna gegarandeerd een knuffel bij (liefst dus van een dier). Introverter dan zijn zus (als je hem vraagt hoe het op school was, is zijn antwoord altijd “ik weet het niet”) maar niet gesloten.

Jan is een “kastaar”. De meest zalige baby ooit: sliep constant, altijd rustig, heel regelmatig in eten/voedingen, ge kon u niet idealer indenken … tot hij begon te lopen. Kwa karakterverandering kan het wel tellen. Hij is een zeer grote deugniet, probeert alles uit en staat u in uw gezicht uit te lachen als ge hem iets verbiedt. Zijn karakter neigt meer naar dat van zijn zus en als die twee samen spelen is er dus nogal veel geroep. Gezien hij nog niet echt praat moet hij zijn wil toch op één of andere manier laten kennen. Hij weet zeer goed wat hij wil en laat zich zeker niet doen door de ouderen. Integendeel. Hij houdt enorm veel van zijn tuutje (de ergste van de drie) en knuffelt zeer graag.

Van nummer 4 is nog niet veel te zeggen. Sinds de laatste controle weten we wat het geslacht waarschijnlijk zal zijn (de dokter was 90% zeker; de 10% twijfel was er omdat de navelstreng er een beetje voor zat) en wat we nu al zeker zijn is dat alles 100% in orde lijkt. Hij (= de baby, niet als in “hij”=de jongen) is zeer beweeglijk, meer dan de andere 3, dus dat belooft voor een “rustig” zwangerschapsverlof 🙂

Kortom, drie zeeeeeeer lieve kindjes en ik hoop hun karakters nog duidelijker te kunnen maken in de toekomst.