Tag: Amuseleute

Les Nederlands

Zo’n overvolle trein kan, heel uitzonderlijk, toch wel leuk zijn. Zoals vanavond.

De ene kant van de wagon was gereserveerd voor een klas basisschool kinderen. In de andere helft zat een hele hoop tieners, allemaal van allochtone afkomst. Gezien de tweede groep blijkbaar geen reservatie had én er nog hier en daar een plaats vrij was, wrong ik mij op een stoel bij drie meisjes die zich duidelijk amuseerden.

Met sociale vaardigheden die onder nul liggen, nam ik mijn kruiswoordraadsel uit en begon erin te prutsen terwijl de meisjes erop los tetterden. Wat mij opviel was dat ze alle drie Nederlands praatten, zij het met een zwaar accent, en ik begreep niet goed waarom ze niet onderling hun taal praatten. Toen ze de andere kinderen in hun groep aanspraken gebeurde dit ook in het Nederlands.

De meisjes hun sociale vaardigheden lagen duidelijk hoger dan de mijne want, zelfs in gebroken Nederlands hadden ze er geen problemen mee om mij aan te spreken en mij dus te doen opkijken van mijn puzzel.

En zo begon een gesprek en kwam het dat ik te weten kwam dat het een groep jongeren was die op een soort taalkamp/-school/-whatever zaten om Nederlands te leren, dat zij dus verplicht waren om Nederlands te spreken. Ze lazen over mijn schouder mee in het kruiswoordraadsel en vroegen mij uitleg over de woorden. We spraken over relaties en kinderen en familie. Het ene meisje kon blijkbaar zeer goed (en lekkere) taarten bakken. Ze hielpen mij het kruiswoordraadsel (een Zweedse puzzel) op te lossen.

Het was een heel leuke treinrit. Misschien kom ik hen ooit nog eens tegen want dat zou wijs zijn.

Feesten als de beesten

Gelukkig heb ik af en toe nog een beetje verantwoordelijkheidsgevoel. Dubbel geluk dat ik het dit weekend heb boven gehaald want anders was ik het weekend niet doorgekomen.

Vrijdagavond gingen we naar een feestje. Zomaar een feestje. Gegeven door vier meiden die zin hadden om een feestje te geven en dat is altijd de beste reden.

Voor een keer waren we op tijd. Enfin. ’t Hangt er van af met wat je op tijd noemt. Ik had de uitnodiging een beetje niet goed bekeken en dus waren we eigenlijk een half uur te vroeg. Maar dat is dus op tijd hé 🙂 Het voordeel daarvan natuurlijk is dat we zo op het gemak hebben kunnen babbelen met de meid waarvoor wij gekomen waren. Eens ‘het volk’ er is moet de gastvrouw dan beginnen rondlopen en tegen iedereen babbelen en wij hebben dus nog gezellig kunnen kletsen. Zelfs vooraleer de muziek te luid gezet werd.

Om half twee heb ik het voor bekeken gehouden. Niet dat het geen leuk feestje was. Integendeel. Maar met het vooruitzicht van de zaterdagvoormiddagactiviteiten en het feest zaterdagnamiddag vond ik het aangewezen om toch een beetje fris te blijven.

Wegens haar ‘ongeVAL’ van woensdag mocht Zelie niet gaan turnen, dus had ik een uurtje extra rust op zaterdagvoormiddag, maar daarna was het weer vollen bak. Gelukkig heb ik toch nog een half uurtje tussendoor gevonden om rap eens langs de braderij in de Brabantdam te passeren. Ik had de tip gekregen dat er in een winkel kinderschoenen te koop waren voor € 25/paar en dat er bottinen bijzaten. Gezien Zelie een deftig paar bottinen nodig had moest ik daar zijn. En ik had (nog) sjans: zes paar schoenen gekocht voor een appel en een ei én nog een klassiek paar voor mezelf ook gevonden.

De namiddag én avond dan doorgebracht op de doop van mijn achterneefje en -nichtje. Het feest was bij mijn nicht thuis in de tuin. Met het ‘mooie’ weer van de laatste dagen was het gras een beetje een sompige brij geworden en mijn nieuwe hooggehakte schoenen hebben afgezien. Gelukkig kwam mijn zus later naar het feest en heb ik haar net voor ze bij haar thuis vertrok nog kunnen bereiken. Anderhalf uur later was ik een paar platte laarzen rijker en mijn voeten en rug hebben er wel bij gevaren.

Behalve het weer was het een leuk feestje. De doop werd tegen de avond gedaan, in de tent in de tuin. Mijn nicht en haar man hadden beroep gedaan op rent-a-priest en dus was er een priester aan huis gekomen om de dienst te doen. Wreed wijs eigenlijk: in plaats van een hondertal mensen zich laten verplaatsen naar de kerk, kon iedereen gewoon plaatsnemen in de tent en de (vele) kinderen bleven gewoon verder spelen.

Uiteraard is het weer uitgelopen: feestjes bij mijn familie hebben zo de neiging dat te doen. Maar deze keer ben ik slimmer geweest met de twee jongsten: er waren bedjes opgezet en zowel Anna als Jan heb ik daar in bed gestoken. Later dan dat ze thuis gaan slapen, maar toch veel vroeger dan dat ze zouden gaan slapen zijn had ik ze niet in bed gestoken. Dan zou het middernacht geworden zijn.

De kinderen hebben lang geslapen deze ochtend: geen kinderstemmen voor 8u, wat dus lang is, zeker voor Jan en die was al vroeger in bed gestoken.

Het was een gezapige dag vandaag. Laat opstaan, met de kinderen in de rij aanschuiven bij de bakker, naar het Apertief in het park gaan van onze wijk. Laat middageten, dutje doen, opnieuw eten, kinderen in bad steken. Een mooi einde van een druk weekend.

Gezondheid

Dit weekend was er het gezondheidsdorp hier in het Baudelopark. Het begon vrijdag met een bio-ontbijt voor amper € 1 en dat was dan de aanzet voor drie dagen rond gezondheid. Niet dat ik het ontbijt heb meegedaan: niet zo praktisch als dat op een werkdag valt, want ook al werk ik op vrijdag niet, de kinderen moeten nog altijd op school geraken en zo.

Gisteren was ik er dan in een rapke gepasseerd. Jan had het springkasteel ’s ochtends al zien staan en wou er dus naartoe. We zijn toen eens langsgeweest toen Zelie en Louis naar de scouts waren. Heel kort want eerst moest ik nog een boodschap doen en tegen dat ik terug thuis was hadden we eigenlijk maar een klein half uur vooraleer we de oudsten moesten afhalen. Maar de belofte was om vandaag zeker te gaan én op tijd.

Dus na het eten zijn we vertrokken. Anna haar middagdutje laten overslaan en zo kon Michel ook mee. De kinderen vroegen of ze hun jassen mochten thuislaten en alhoewel het er vanachter glas fantastisch uitzag, had ik zo mijn twijfels: gisteren was het toch nog ferm fris. Maar vandaag dus niet: het voelde echt als lente aan: prachtige zon, lekker warm, geen kille wind, en dus zijn we zonder jassen naar het park vertrokken.

Er waren allerlei spelletjes, zoals aangekondigd, voor jong maar ook voor ‘oud’. Er stonden kraampjes met allerlei info over gezond leven, vegetarisch eten, sporten, proeven, … Alles voor zowel volwassenen als kinderen. We hebben zo’n beetje gans het ‘dorp’ afgelopen. Niet groot uiteindelijk: amper tien standjes waarvan twee voorzien waren van wel veel spelletjes en daarnaast nog steeds het springkasteel.

Veel heb ik dus niet gedaan, behalve gekeken naar de kinderen die ongelooflijk genoten hebben van de vele spelletjes en uiteraard ook veel gesprongen hebben, zelfs Anna-zonder-vrees. Hier en daar konden we ook iets proeven, zo was er o.a. ook tomatenproeventest en omdat alle vier de kinderen toch wel dol zijn op tomaten hebben we er met vier aan deelgenomen: Zelie en Louis die hun eigen evaluatieformulier kregen én invulden en ik die een beetje een meer uitgebreidere versie kreeg. En op het einde was er een tentoonstelling met allerlei nuttige tips om gezond in uw huis te leven (hoe ongedierte, schimmels, vocht, … te vermijden/tegen te gaan).

Het was puur genieten. Lekker niets staan doen in de zonneschijn en kijken naar de kinderen en hopen dat ze met hun apetoeren hun nek niet breken. Hopelijk was dit nu eindelijk echt het begin van de lente.

Guido! Guido! Guido!

Zo eindigde het optreden gisterenavond: met een staande ovatie en het scanderen van zijn naam uit volle borst. Als ik al enige twijfel zou gehad hebben of de mensen voor de man kwamen of voor een avondje lachen, dan was op dat moment alle twijfel volledig weggenomen. Het waren stuk voor stuk echte fans in de zaal.

Nu ja, stuk voor stuk echte fans. Michel en ik en Lieve en Jan waren er ook en ik denk niet dat wij onder de categorie ‘echte’ fans vallen. Maar toen Michel en ik elkaar leerden kennen, 16 jaar geleden, toen hadden wij allebei (afzonderlijk dus) al zijn platen: we vonden Guido Belcanto dus alletwee wel zeer goed. Lieve en Jan daarentegen. Lieve kende hem van hem al eens op de radio gehoord te hebben en Jan kende hem absoluut niet. Maar geen van ons vieren hadden spijt van de twee en een half uur dat we daar gezeten hebben (twee uur show, een half uur pauze).

Hier en daar kenden Michel en ik een nummer, maar uiteindelijk kenden wij het grootste deel ook niet. Maar het was een zeer goed optreden. De man bracht alles met een overgave en legde zijn ziel er volledig in, het was prachtig om zien. En hij is grappig, wat ook meegenomen is om geen dode momenten tussen de liedjes te hebben. Het grootste deel waren eigen nummers, maar hij bracht ook enkele covers die zeer goed waren.

A great evening was had by all. Jammer dat we allemaal zo moe waren, of het zou nog a great night geworden kunnen zijn.

Voorbije weekend

Nu ik alleen thuis ben kan ik weer op de computer wanneer ik wil. Tijd dus om even over het weekend te gaan, alhoewel … ‘k Zal beginnen met donderdag. Uiteindelijk begint voor mij het weekend toch op donderdag.

Donderdag was het vergadering voor Het Project: een goede vergadering waar we vooraf lekker gegeten hebben. Het was in De Lieve, een restaurant waar ik al veel langer eens naartoe wou maar dat nogal wreed populair is zodat, telkens wij er wouden binnenspringen, het al volzet zat. En donderdag dan gemerkt dat het met reden is: zeer lekker, simpel voedsel voor niet schandalig veel geld.

Na de vergadering zouden we nog enen gaan drinken en in eerste instantie ging ik mee gaan. Altijd wreed plezant en gezellig en vooral omdat er een meneer nog eens bij was waar ik nog verder mee wou babbelen want het was (te) lang geleden. Maar toen we toekwamen bij het café van keuze en het bleek dat het daar te druk en te vol zat en we naar iets anders zouden gaan, kreeg ik plots zo nen klop van den hamer dat ik maar huiswaarts gekeerd ben, de babysit betaald heb en onmiddellijk in mijn bed gekropen ben.

Vrijdagavond zijn we dan Japans gaan eten in Amatsu. Ik keek daar al een tijdje naar uit. Niet wegens de sushi: ik ben niet zo voor rauwe vis. Versta mij niet verkeerd: in principe lust ik dat wel, maar om daar een een hele maaltijd van te eten, nee bedankt. Maar ik zou wel andere japanse dingen proberen en die waren er natuurlijk ook.

Het gezelschap was fantastisch, net zoals de hele avond trouwens en we hebben ons rot geamuseerd, niet in het minst met het observeren van een BV met zijn al-dan-niet potentieel lief. Zoals den anderen al schreef: we hadden dit al veel langer geleden moeten doen en hopelijk duurt het voor de volgende keer niet weer zo lang: veel te wijze mensen en goede vrienden om niet vaker te zien (Hmm. Misschien direct al een nieuwe doodle maken sé).

Opnieuw de avond veel te vroeg moeten afbreken. Deze keer niet wegens (over)vermoeidheid. Ik had namelijk op slim gespeeld en had in de namiddag een goed dutje gedaan. Wel omdat het zo leuk was dat ik niet had gemerkt dat het al 2u15 was en dat onze babysit er absoluut niet op voorzien was om de nacht bij ons door te brengen. Een kwartierke later was ik dus thuis en 25 minuten later lag ik al in dromenland.

Gisterennamiddag dan onverwachte dingen gedaan. We hebben nieuwe buren in de straat sinds eergisteren: een man met twee kinderen, meisje van 8j en jongen van 5j en het klikte meteen tussen de kinderen. Gisterennamiddag ben ik dan met mijn drie oudste en de meneer en zijn twee kinderen naar de film geweest in de Skoop: Desmond en het Moerasmonster. Een ideale film voor ‘in de rapte’ eens te doen: zeer leutig en lekker kort met zijn 75 minuten. Een leuk tussendoortje en er blijft nog genoeg van de namiddag over om nog ‘iets’ te kunnen doen.

Ongeveer anderhalf uur nadat we terug waren stonden de kinderen weer voor de deur: of we wouden komen aperitieven? De uitnodiging hebben we met veel plezier aangenomen en zo hebben we kennis gemaakt met onze nieuwe buur. Een leuke babbel en een paar glaasjes cava later, zijnde anderhalf uur, stonden we weer thuis.

Vandaag het weekend dan afgesloten in schoonheid, zoals zo mooi gezegd wordt: gaan koffiedrinken bij de schoonouders, cake gegeten en gezellig gebabbeld. Den anderen daar achtergelaten (makkelijker om vandaar de trein te nemen), met de kinderen pizza afgehaald, thuis op het gemak opgegeten, kinderen in bad en in bed, allemaal op tijd zodat ze morgen fris opstaan om opnieuw naar school te gaan.

En zo zit de Paasvakantie er ook weer op en ga ik vanaf morgen een paar zeer drukke weken tegemoet op het werk. Hopelijk heb ik morgen een nieuwe laptop want nu ik hier toch alleen zit kan ik evengoed een beetje meer doorwerken.

Uithuizig

Dat Jan de laatste tijd ook serieus groot geworden is, is mij ook goed opgevallen.

Deze vakantie is hij twee maal (2 x!) met andere mensen meegeweest waar noch ik, noch Michel, noch mamie of grandpère bijwaren, zijnde de mensen die hij goed genoeg kent en vertrouwt om mee weg te gaan.

Woensdag ging hij met zijn peter mee naar de musical van de Fabeltjeskrant. Zijn peter heeft hij de laatste maanden gelukkig wel een aantal keer gezien, maar echt kennen deden ze elkaar nog niet. En dat was nu net het opzet: om samen eens iets te doen zodat ze elkaar een beetje beter zouden leren kennen. Ik denk dat dat opzet geslaagd is want Jan kwam dolenthousiast terug.

Nochtans was het in het begin niet zo zeker dat hij wel zou willen meegaan. De peter had mij al een paar maanden geleden gevraagd of Jan zou willen meegaan  Ik had geantwoord dat hij de kaarten mocht bestellen, alhoewel ik toen zeker wist dat Jan niet zo enthousiast zou zijn. Toen ik er Jan naar vroeg én hij hoorde dat ik/wij niet zou(den) meegaan, wou hij dus ook niet gaan. Maar in de loop van de maanden heb ik er regelmatig over gepraat en hebben we af en toe afgesproken met peter en zijn gezin en tegen dat het woensdag was stond hij te springen van enthousiasme. En zijn enthousiasme was er alleen maar groter op geworden toen hij terugkwam: hij had genoten, zowel van de musical als van het gezelschap.

De eerste stap in een beetje meer zelfstandigheid was gezet en toen een mama van vriendjes op school belde om te vragen of zowel Jan als Louis zouden willen komen spelen gisteren, was Jan ook onmiddellijk akkoord.

De mama en ik vreesden dat, als het puntje bij paaltje zou komen, Jan alsnog van gedachte zou veranderen, maar niets was minder waar: hij kon niet rap genoeg uit de deur zijn.

Toen ik hen ’s avonds ging halen bleek hij zich zeer goed gehad te hebben. Alleen bij het avondeten vroeg hij zich af waarom ik zo lang wegbleef: ze waren vertrokken rond half elf ’s ochtends en zo bijna een hele dag was blijkbaar toch wel nog een beetje te lang. Maar behalve die ene vraag heeft hij niet geneut of niets.

Eens ik er was had ik nog de grootste moeite om hen terug mee naar huis te krijgen: zo leuk hadden ze het daar.

Jan is nu vier en dat merk ik ook meer en meer. De peuter is er definitief af en de kleuter maakt sprongen om ‘u’ tegen te zeggen. Nu nog eens deftig in mijn eigen hoofd inprenten dat hij groot aan het worden is en geen drie jaar meer is 🙂

Derde keer, laatste keer

We hebben de op één na laatste keer Jan zijn verjaardag gevierd vandaag.

Jan heeft zijn verjaardag de eerste keer gevierd hier thuis. Met kadootjes van mama en papa en met veel kussen en knuffels en een stralende juist-vier-jarige. De dag voordien had ik dan cakejes gebakken voor in de klas en dus heeft hij zijn verjaardag nog een tweede keer mogen vieren met de klasvriendjes.

Vandaag was het dan groot feest, opnieuw, met zijn meter en peter erbij. We waren met veertien: zes volwassenen en acht kinderen waarvan de oudste bijna negen jaar en de jongste 4 weken, een drukte van jewelste dus.

Op het menu stond een brunch: een assortiment ontbijtkoeken, slaatje met kerstomaatjes en gandaham, slaatje met (rauw) witloof in mayonaisse en gebakken paddestoelen en spek, charcuterie (rauwe hesp en salami), kleine tomaat-garnaal, gegrilde tomaat-mozzarelle sla, aardappelsla, sneetjes jonge kaas en cambodzola, vache qui rit kaas in drie variëteiten en kiri-smeerkaas, kleine sandwiches, petit gervais voor de kinderen, krokant gebakken ontbijtspek en eieren, yoghurt en verse fruitsla en als toetje, chocoladetaart, citroenmeringue en kaastaart op speculaas van bij Françoise. Uiteraard was er een assortiment van drankjes zoals cola (light), spuitwater, fruitsap in drie variëteiten, drinkyoghurt, chocolademelk, fristi, witte wijn, koffie, … Ik vind dat namelijk wreed leuk als er mensen komen en ik eens uitgebreid kan prutsen.

Het groot plan was om gisteren zoveel mogelijk voor te bereiden, o.a. de tomaat garnaaltjes al vullen, de aardappelsla maken, de taart bestellen, de witloofsla mengen, … kortom, alles wat ik al kon doen. Maar dat was buiten het mooie weer gerekend gisterennamiddag want Anna, Jan en ik zijn er dan op uit getrokken. Gisterenavond had ik een fuif, dus avondwerk zat er ook niet in.

Het zal u dus niet verwonderen dat ik alles een beetje onderschat heb zeker? Het volk werd verwacht tussen middag en half één en toen de laatste mensen toekwamen was ik nog de laatste hand aan het leggen aan dingen. Toen de eerste toekwamen zijn zij eerst nog een ommetje gaan wandelen … met onze drie achterblijvende kinderen erbij 🙂 Eigenlijk moest ik tussendoor Louis nog afhalen van zijn scoutsweekend, maar gelukkig kennen we zeer vriendelijke mensen die hem naar huis hebben gebracht: toch een uur gewonnen.

Maar alles was uiteindelijk meer dan in orde: er is wreed goed gegeten geweest. Alleen de tomaat-mozzarella schotel had geen succes want die heeft een typisch San-fenomeen ondergaan: ik was hem glad vergeten. Nochtans had ik met veel trots verkondigd dat ik blijkbaar een unicum op mijn palmares mocht schrijven wegens de frigo (ik overdrijf echt niet) vier keer van onder tot boven afgezocht te hebben naar ‘vergeten’ schotels en niets gevonden te hebben. Bleek achteraf dat ik de vergeten schotel al had klaargezet onder de grill, en daar had ik uiteraard niet gekeken. Niet getreurd want ik weet wat mijn avondmaal zal zijn.

Nu nog een feestje geven voor de onmiddellijke familie (ooms, tantes, grootouders), maar ik denk dat we daarvoor gaan wachten op de zomervakantie en direct de vier kinderen in één groot feest zullen vieren. Met de verbouwingen in de (nabije) toekomst weten we toch niet wanneer het nog eens zal passen om een feestje te geven.

Verwachtingen

Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet echt een goed oog in had, in die fuif vanavond. Culture Club is toch voor de jongeren en de fuif mikte op ‘het al wat oudere’ volk, waartoe ik mij dus ook al kan rekenen. Ik en de meeste ouders op school dus 🙂

Op voorhand had ik een aantal geruchten gehoord, want ik was er dus ook nog nooit geweest: dat het groot was, en als er niet genoeg volk was dat het een flop zou zijn, … Er waren kaarten in mijn bezit die ik moest proberen kwijt geraken, maar dat lukte niet echt goed en niet alleen bij mij. Ik vreesde dus voor een minimale opkomst en dus een niet zo’n leuke fuif, maar de plicht riep en dus ben ik er naartoe gereden … met de fiets.

Maar als uw verwachtingen laag zijn, kan het alleen maar positief uitvallen en dat was nu ook (weer) het geval. Alle stukjes van de puzzel zijn blijkbaar op tijd op zijn plaats gevallen en de fuif bleek ongelooflijk geslaagd: wreed veel volk en ‘de oudjes’ waren meer dan goed vertegenwoordigd en hebben zich niet laten kennen op de dansvloer, ik nog niet in het minste. De ambiance zat erin, de muziek was goed en er hing een fantastische sfeer.

De afwezigen hadden ongelijk. Absoluut. Nog een keer.

Boehoe!

Ik ben zielig ik. Echt waar.

Er is een fuif in de Culture Club vanavond waar ik al een tijdje naar uitkijk. Het plan was simpel: een paar vrienden, een hapje eten en dan de beentjes uitslaan op een gezellige avond/nacht. Eens goed uit de bol gaan.

Maar dan loopt het een na het ander mis: de vriendin vond tot en met gisteren geen babysit voor de kinderen dus valt die al af en Michel heeft nogal veel rugpijn de laatste tijd en is vanavond, na een namiddag digitale beurs, opnieuw geradbraakt.

Blijven over voor een leuke avond uit: mezelve. Ware het niet dat ik een beetje moreel verplicht ben om te gaan en dat ik misschien ga moeten helpen aan de ingang en zo, dan kroop ik nu in mijnen pijama en nestelde ik mij voor de TV om naar de zaterdagavond detectives te kijken. In plaats daarvan kruip ik sebiets in mijn bad, zal ik mij opkleden en dan met de fiets tot daar rijden.

Eén positieve noot: de meeste feestjes waar ik geen zin had om naartoe te gaan vallen als de beste uit. Dus met een beetje geluk kom ik maar morgen in de vroege uurtjes thuis. Zoniet zit ik op tijd in mijn bed: we hebben nu eenmaal volk morgen dus zal het geen kwaad kunnen om een beetje uitgerust te zijn.

Naai en snit

Vandaag is Zelie naar een verjaardagsfeestje van haar vriendinnetje. De afspraak was om 14u in het Gravensteen en ze moesten verkleed zijn als tovernaars.

Nadat ik Zelie en Louis gisteren had afgezet aan de scouts ben ik op de terugweg naar huis dan maar de stoffenwinkel binnengestapt om te kijken of ik een gepast stofke kon vinden om een rok en cape te maken. We hebben hier wel verkleedkledij liggen, maar veel voor tovenaars is er niet.

Gelukkig had ik iets gevonden, twee stoffen zelfs: alletwee zwart met gouden ruiten, maar op het ene stofke zaten grote ruiten en op het andere zaten er kleinere. De namiddag heb ik dan doorgebracht achter mijn naaimachine om de kledingstukken te maken.

Nu ben ik geen naaister in de echte zin van het woord. Ik heb nooit cursussen gevolgd of zo. Ik heb dat mijzelf geleerd door te beginnen quilten en uiteindelijk is een naaimachine niet zo’n iets ingewikkelds, zeker niet als ge op een machien werkt van het jaar stillekens. Kledij maken kan ik dus eigenlijk niet, maar twee stukken aan elkaar naaien en er een rekker insteken, dat lukt nog wel.

Ik was zeer content van het resultaat en Zelie vond het ook zeer mooi. Toen we dan toekwamen op het feestje waren de vriendinnen ook vol lof. Missie geslaagd dus, maar ik maakte mij de bedenking: voor de goeiekoop moet ge het niet doen: voor de prijs van mijn stofkes heb ik in de winkel zeker twee andere kostuums.