Tja, wat wilt ge, ons madam is nogal eigenzinnig dus als ge wilt dat ze iets doet, zal ze het niet doen hé.
Ze was aan het swingen en toen vroeg ik aan Michel om het te filmen, maar tegen dat hij zijn apparaatje klaar had was het haar beu.
Maar hier toch een kleine ’teaser’ en beeldt u in uw hoofd in wanneer ze dat enthousiaster doet.
[youtube 8C2BjPTS1mo]
Nee, gelukkig is het niet zover gekomen. Eerder tweede keer, goede keer.
Vandaag dus opnieuw naar Nederland en deze keer waren we juist: het was effectief het feestje voor de vijfde verjaardag van mijn neefje Louis en gans de familie was daar.
Enfin, gans. Toch zo goed als. Alleen mijn nichtje K. was er niet maar blijkbaar zijn ze net terug van vakantie en zijn bij de kleinen daar de windpokken uitgebroken. Redenen genoeg dus om thuis te blijven en een beetje te proberen uit te rusten.
Voor de rest: the ususal suspects waren er en het was reuze gezellig (ja: Nederland hé 🙂 ). Er was zeer lekkere taart, cakes, fruitsla, het weer was prachtig zodat iedereen buiten zat in de zalige zon.
De kinderen, zo’n zestien toch, liepen binnen en buiten en speelden fantastisch met elkaar. Er zijn amper probleempjes geweest. Tja, waarschijnlijk dat het mooie weer daar ook voor iets tussen zit.
Voor ’s avonds had mijn broer een heerlijke pastaschotel voorzien (canneloni met ricotta en spinazie) en iedereen is veel te laat vertrokken omdat we niet weg wouden.
Uiteindelijk hebben we de knoop toch doorgehakt want morgen is een schooldag. We waren pas om negen uur thuis en de kinderen zijn onmiddellijk naar bed gegaan en hebben geen piep meer gegeven.
Nu naar het einde van Prison break kijken en dan ook onmiddellijk in bed. Ik kan het ook gebruiken.
Toen mevrouw Polly mij op de stadsloop vertelde over “Verboden boven de 18” in het SMAK, bleef het ergens wel bij mij hangen.
Maar niet in eerste instantie: het was stadsloop en zowel Zelie als Louis liepen mee in de Kids run.
Na afloop van de Kids run was ik het zelfs volledig vergeten: Louis was na de eerste ronde huilend toegekomen en mensen van de organisatie hadden hem eruit genomen en meegenomen. Naar waar? Dat kon niemand ons blijkbaar zeggen en dus heb ik het hele Sint-Pietersplein afgelopen op zoek naar Louis. En hoe langer het duurde voor ik hem vond, hoe meer ik in paniek geraakte (ge zoudt van minder).
Uiteindelijk heb ik hem op het podium gevonden, net toen de mens aan de micro uitriep dat “Louis Vuijlsteke verloren was gelopen”.
De annonce was nog niet afgelopen of we hadden elkaar al gezien en toen hebben ze hem, over de hekkens tillend, naar mij toegebracht, maar niet voordat ik de mensen van de organisatie de huid had volgescholden: Louis was niet verloren gelopen. *Zij* hadden hem verloren dóen lopen. Idioten.
Toen we vrijdag dan naar het stad vertrokken om te gaan winkelen passeerden we aan het SMAK en de woorden van mevrouw Polly vielen mij weer te binnen.
Zo rap als tel parkeerde ik de auto en legde het concept uit aan de kinderen en vroeg of zij geïnteresseerd zouden zijn? Ja hoor, geen probleem en dus zijn Zelie, Louis en Jan naar binnen gegaan terwijl ik vol ongeduld buiten op hen stond te wachten met Anna in mijn armen.
Ze mochten alle drie één werk kiezen en dat hebben ze dus ook gedaan, net als bij mevrouw Polly geheel op eigen houtje, zonder enige indoctrinatie. Er zou er één zijn met een ajuin, één met een banaan en één met een paarse meneer? Denk ik?
Morgen mogen we als volwassenen gaan kijken. Als ik het niet vergeet zal ik dat dan ook doen en daarna zal het afwachten zijn tot de werkjes thuis worden geleverd.
We zijn hier ten huize niet altijd even streng als het op TV aankomt. Een paar regels staan vast, zoals nooit TV tijdens de schoolweek want daar is eigenlijk toch geen tijd voor, en ook niet op zaterdagochtend à ls er moet geturnd worden (turnen begint om 9u en als er eerst nog TV gekeken wordt zijn we garantie te laat). Voor de rest hangt het een beetje van de omstandigheden af.
Zondagochtend is zo’n beetje traditioneel, zeker als Anna al een beetje ‘langer’ slaapt. Dan staan de drie oudsten alleen op en zetten zich voor de TV tot we opstaan. Eens we op zijn wordt er al dan niet om koeken gegaan en wordt er gegeten, soms nog met de TV aan.
Over op andere tijdstippen TV kijken tijdens het weekend, dus in de namiddag, wordt op een case to case basis beslist.
Deze namiddag komt Zelie vragen of ze TV mag kijken. Ze wou de DVD bekijken van Peter Pan. Ik vroeg haar of ze deze ochtend al TV gekeken hadden en dat was het geval geweest.
Eventjes rondgekeken vooraleer te beslissen en wat bleek: het was mooi weer buiten de zon scheen prachtig, de jongens waren braaf met iets aan het spelen en dus was er eigenlijk geen echt excuus om TV te kijken. Het antwoord was dus neen.
Ik doe verder met wat ik bezig was en Zelie legt zich in de zetel naast mij. Op haar buik terwijl ze haar voeten op en neer laat vallen en tegelijkertijd ligt te kreunen en te zuchten en boos kijkt.
‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik, mij van totaal geen kwaad bewust.
‘Ik weet niet wat doen! Ik verveel mij!’
‘Ik weet ook niet wat je kan doen maar er is hier genoeg te doen: er zijn spelletjes, je kan puzzelen en er liggen hier nog boeken van de bibliotheek die moeten uitgelezen worden, …’
Zelie kijkt nog norser en zet nog een tandje bij bij het kreunen, dus wordt ik een beetje kwaad en zeg dat ze dat maar ergens anders moet gaan doen want dat het zeer vervelend is.
‘Maar ik wil naar Peter Pan kijken!’ komt het hoge woord eruit.
Tja, niet gelukt dus, want neen is neen. Ze heeft het dus maar opgegeven en is nu mooi (en zeer vrolijk ook) Â met haar broertjes in de tuin aan het spelen. Tsien, blijkbaar weet ze toch wat doen 🙂
Het is op zo’n momenten dat je je leeftijd voelt. Want hoe je het ook draait of keert, dit jaar wordt ik 37 jaar en for all intents and purposes zeggen ‘de mensen’ dan wel eens dat ik naar de veertig ga.
‘Zo’n momenten’, dat is als ge bijvoorbeeld tot half zes ’s ochtends uitgaat.
We hebben gisterenavond in zeer goed gezelschap en met heel lekker eten naar het Eurovisiesongfestival gekeken. Dat festival op zich duurt al lang genoeg, maar als ge dan nog eens blijft plakken…
Absoluut niet te veel gedronken, dat doe ik al lang niet meer: ik ben immers altijd BOB en eerlijk gezegd, het zegt me ook niets meer om eens teveel op te hebben. Ik amuseer met net zoveel, en zelfs meer, bloednuchter. Maar veel gebabbeld en ons goed geamuseerd en uiteindelijk was het dus half zes tegen dat we in bed zaten.
Als moederdagkado mocht ik uitslapen van de wederhelft: hij is opgestaan voor en met de kinderen. Een uitzonderlijke luxe zodat ik pas tegen de middag ben opgestaan. Maar ondanks dat, voel ik me nog doodmoe en een beetje als een schotelvod.
Het is op zo’n momenten dat je je leeftijd voelt.
De laatste dagen is het hier nogal stil geweest en dat komt omdat ik eigenlijk zo goed als niet achter de computer gezeten heb maar vooral genoten heb.
Genoten van het weer, de rust maar vooral van de kinderen.
Ik ben vijf dagen thuis geweest en heb eigenlijk zo goed als niets gedaan. Vijf dagen, zijnde thuis geweest van vrijdag (mijn vrije dag in de werkweek) tot en met gisteren waarbij ik dus ‘de brug’ gemaakt heb van 1 mei.
Alleen vrijdag gewerkt en gekuisd in ons huis, maar dat was half drie ’s namiddags ook gedaan. Daarna ben ik de kinderen gaan afhalen op school, zijn we naar de kapper gegaan en na de kapper zijn we nog een ijsje gaan eten in de stad.
Zaterdag was er kabassenstoet van de tekenschool waarin ik met de drie oudste meegelopen heb. In de namiddag was er het verjaardagsfeestje voor mijn metekind, zijnde de oudste zoon van mijn zus (ook al vijf jaar geworden) en we waren uiteindelijk pas om kwart voor tien ’s avonds thuis. Heel leuke namiddag dus, zowel voor mij (veel bijbabbelen met de familie) als voor de kinderen (veel spelen met de neefjes).
Zondag niet veel gedaan. De kinderen hebben vooral in de tuin gespeeld en ik heb ernaar gekeken, een (heel klein) beetje gelezen en samen met de kinderen gespeeld en bellen geblazen. Wreed plezant en veel genoten.
Maandag met de kinderen naar de bibliotheek geweest. In concreto: rond tien uur ’s ochtends vertrokken bij de schoonouders om rond zes uur ’s avonds terug te keren. Niet dat we de hele dag in de bibliotheek gezeten hebben, uiteraard niet. Maar we hebben de auto voor ons eigen huis geparkeerd en dan zijn we volledig op het gemak het centrum doorgewandeld met langs de weg verschillende stops.
Zo hebben we gewinkeld of beter: ik heb geshopped (twee T-shirts en een rok)Â en de kinderen zijn braaf geweest terwijl ik dat deed, daarna hebben we op het terras van de Pizza Hut gegeten (moest er een keer van komen), om langzaam door te wandelen richting Walpoortstraat (broeken zoeken voor de jongens, niet gevonden) en zo te eindigen in de bibliotheek.
Op de terugweg hebben we de Sint-Baafskathedraal bezocht en zijn we daarna de Sint-Niklaas kerk binnen gestapt, wat de kinderen fantastisch vonden.
Gisteren was het dan nog een luilekkerdag. Tot ’s middags niet veel gedaan. De kinderen hebben een beetje in het water gespeeld. In de namiddag zijn we dan eens tot aan de Vrijdagmarkt geweest voor de 1 mei-viering. Jammer genoeg waren we er pas om drie uur zodat de sprinkastelen al plat lagen, maar de kinderen hebben zich nog kunnen laten shminken (Jan was een draak, Louis een vlinder en Zelie en bloemenfee) en hebben dan van een ballonnenartiest nog een ballon gekregen (voor Jan en Louis een ridderoutfit, zijnde zwaard, helm en riem om het zwaard in te steken, Zelie had een konijn voor op haar hoofd). De twee laatste hebben de teleurstelling van de springkastelen onmiddellijk laten vergeten zodat het een leuke namiddag gebleken is.
’s Avonds dan weer terug naar ons eigen huis om verder te doen met de opkuis. Terwijl ik zaterdag aan het genieten was hebben mijn schoonouders en Michel een heel groot deel opgeruimd en vooral gekuisd. Gisterenavond mochten wij dan de hulp krijgen van mijn schoonbroer en Hugues om de zwaardere spullen op hun plaats te krijgen (wreed bedankt allemaal!).
Vandaag terug aan het werk, gedaan met de rust en de kalmte want hier is het druk, druk, druk, en vanavond dan terug naar ons huis want nu de slaapkamer vrij is van meubilair dat er niet hoort kan ik eindelijk daar ook beginnen kuisen.
Hmm, gedaan met de rust blijkbaar.
Kijk zie, het was vandaag erfgoeddag. Niet dat ik daar zo op let want normaal gezien ben ik de laatste om van iets op de hoogte te zijn (zo gemiddeld twee dagen NA de gebeurtenis), maar mijn wederhelft wist er iets van en dus hadden we afgesproken.
Begonnen met een brunch ’s middags in De Foyer. ’t Was voor mij de eerste keer dat ik daar ging eten en het moet gezegd: ongelooflijk lekker eten, mooi gevarieerd en uitgebreid. Daarenboven waren we ook in wreed aangenaam gezelschap. Voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen.
Daarna zijn we afgezakt naar het Huis van Alijn. Er was daar iets te doen rond ‘wensen’ en daar aangekomen bleek dat je je wens kon opschrijven/optekenen/knutselen op een kaartje en dat dan ophangen. Voor de kinderen was er een wedstrijdje aan verbonden, dus die werden lekker bezig gehouden.
Er waren nog vage plannen om nog naar andere dingen te gaan, maar uiteindelijk heeft de rust van het binnenplein, de zon en het amusement voor de kinderen ervoor gezorgd dat we daar gans de namiddag blijven plakken zijn.
Totdaar dus mijn eerste erfgoeddag. Goed meegevallen en misschien volgend jaar effectieve plannen maken om meer te zien (uiteraard als ik het op tijd te weten kom, nietwaar).
Ik heb een grens van moeheid bereikt waarvan ik dacht dat het niet mogelijk was.
Eerst het kuisen thuis, daarna de kuren van Anna en nog een beetje stress op het werk, … ik ben zoooo moe dat als ik het risceer om even mijn ogen te sluiten, dat ik gewoon weg ben. Zo goed als onmiddellijk.
Gisteren naar Cabaretten gaan kijken: Gunter Lamoot en Nigel Williams. Wel goed en alles, daar niet van, maar de vermoeidheid sloeg toe met een mokerslag. Tijdens het laatste kwartier van Gunter zat ik te draaien en keren om toch maar wakker te blijven. Bij Nigel Williams hetzelfde geprobeerd maar af en toe begon ik willens nillens toch te knikkebollen.
En dat knikkebollen, dat is eigenlijk iets bizars: ge voelt het gebeuren, uw hoofd zo naar voor zakken of naar achter en ge kunt er niet echt iets aan doen. Tot het hoofd zo ver mogelijk is ingeknikt en dan kom ik meestal met een schok weer volledig tot bewustzijn. Toch voor eventjes.
‘k Ben dus af en toe aan het indommelen geweest, maar in tegenstelling tot den anderen daar, ben ik nooit echt ingeslapen. Heel soms dus een begin of stukje van een mop gemist, maar nooit genoeg om de pointe te missen en goed te kunnen lachen.
Direct na het optreden (schoont)huiswaarts gereden en onmiddellijk in bed gekropen en vanavond ook op tijd in mijnen nest. Hoog tijd dat ik wat slaap inhaal want volgende dinsdag gaan we nog eens naar Cabaretten, deze keer naar Javier Guzman en ik wil van deze keer niet knikkebollen.
Het was hun vorige week al beloofd, dus vertrokken we deze namiddag naar Oudenaarde om met mijn zus en haar gezin naar de kermis te gaan.
Mijn papa trakteerde (dankuwel papa) zodat wij met vier volwassenen en vijf kinderen (Anna gaat nog niet op de molens, waar) een (financieel toch) onbezorgde namiddag hadden.
Zowat alle molens gedaan waar de kinderen op konden en we hebben allemaal genoten.
Zelie is met tante Sofie ook nog op de Breakdance geweest en tante Sofie, nonkel Andy en ikzelf zijn met vier van de vijf kinderen (de oudste van mijn zus had daar geen zin in) zelfs op de rups geweest.
Jan zat bij mij en eens de rit begonnen was begon hij het niet meer zo leuk te vinden. Eerst was er de rit vooruit en halverwege zei hij al dat hij eruit wou. Maar dan moesten we nog achteruit.
Eruit willen of niet, leuk vinden of niet, schrik had hij niet. Hij heeft absoluut niet geweend of geroepen.
Eens eruit was hij eerst nog een beetje onder de indruk, maar na een minuut of twee kwam hij naast mij lopen met een enorme glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat was leuk hé mama”.
The mind boggles 😀
Maar we hebben een prachtige namiddag gehad. Vanavond waren we nogal laat thuis, dus zal het morgenvroeg niet zo leuk zijn als ze er om half zeven uitmoeten. Maar zoals hun papa altijd zegt: ‘een kermis is een geseling waard’.
Vandaag is Louis zes geworden en kreeg hij een feestje voor de vriendjes van zijn klas.
Acht vriendjes had hij gevraagd maar er zijn er (gelukkig) maar vijf gekomen: twee meisjes en drie jongens. Er was ook een vriendinnetje van Zelie bij. Dus in totaal waren er tien kinderen. Could be worse.
Want ik heb, zij het onverwacht maar totaal welkom, hulp gekregen. De mama van een vriendje is gebleven (het vriendje is in het begin altijd heel erg beschaamd) en heeft goed geholpen, vooral met pannenkoeken bakken.
Want in plaats van taart waren er vandaag pannenkoeken. Ik heb het eerste deel gebakken, daarna heeft de andere mama overgenomen omdat ik Anna uit bed moest halen.
Toen ik beneden kwam zaten alle kindjes aan tafel. We hadden al een hele hoop pannenkoeken (leve de warmhoudoven: een hele hoop pannenkoeken zodat iedereen gelijk kon bediend worden mét een warme pannenkoek) en terwijl de kinderen begonnen eten heeft de mama de rest van de deeg opgebakken.
Een tempo dat die kinderen hebben. Het was erger dan een hoop uitgehongerden. Ze aten zo rap dat ik met moeite kon volgen, en ze moesten dan nog niet wachten terwijl we aan het bakken waren.
Alle kinderen hebben minimum vier pannenkoeken gegeten, Louis zelfs zeven. Het ging dus zeer vlot binnen.
Voor de rest is alles vlot verlopen. We hebben met waterballonnen gesmeten (altijd succes met zo’n weer), tikkertje door de benen gespeeld (wreed wijs hoe rap en intens ze liepen: alle kindjes baadden op het einde in het zweet) en één, twee, drie piano.
Ik denk dat de kindjes een leuke namiddag hebben gehad en vanavond goed zullen slapen.