Tag: Amuseleute

Plicht

Gisteren werd het bestaan van twee jaar Gentblogt gevierd.

Er was een leuk feestje in ’t Café en ‘de mannen van Gentblogt’ hadden zich verbonden voor hapjes te zorgen. Niet dat ik één van die ‘mannen’ ben , maar mijn wederhelft wel, en dus had ik mij vrijwilliger gesteld om ook een hapje te maken (ik was gisteren thuis, wederhelft moest werken).

Gisteren heb ik me dan de hele dag bezig gehouden met tortilla’s te maken, na een hint van deze meneer hier naar aanleiding van dit, en dan ’s avonds, nadat de twee jongsten in bed zaten ben ik gaan feesten.

Het moet gezegd worden: de afwezigen hadden ongelijk. Leuk feestje, plezante locatie (vooral de open haard buiten vond ik zeer leuk, alhoewel ik er eigenlijk niet bij gezeten heb) en meer dan aangenaam gezelschap.

Gezien ik niet van de meest sociale beesten ben die rond lopen heb ik vooral met reeds bekenden gepraat, maar toch ook een aantal nieuwe mensen leren kennen, o.a. Tvdv, Joke en Tjoff. Wreed wijs.

Toen ’t Café zijn deuren sloot om 4u heb ik wijselijk (zij het met veel tegenzin) besloten om toch maar een einde te maken aan mijn avond: met een beetje pech stonden 3 uur later een viertal kinderen aan mijn bed. Sowieso kon ik nog maximaal 3,5 uur slapen want zaterdag is hier nogal hectisch.

De kinderen zijn braaf geweest: ze hebben mij het extra half uurtje gegund vooraleer ze wakker werden. En toen ik dit alhier las, was ik redelijk blij met mijn beslissing om naar huis te gaan: had ik het niet gedaan, dan had ik nu nog niet geslapen 🙂

Ge doet het uw eigen aan

Het is nu al twee avonden op rij dat ik na 1u in bed zat. Allez, ik moet dus zeggen ’twee nachten’.

Eergisteren was het omdat ik Michel ging halen van zijn vergadering. Hij belde al om 22u30 dat het afgelopen was, maar dat ik mij niet moest opjagen. Uiteindelijk ben ik er pas om 23u15 toegekomen en uiteraard zijn we nog blijven plakken.

Voor we het wisten was het 1u en toen zijn we maar rap naar huis vertrokken.

Gisteren had ik dan vergadering met de oudervereniging. Van deze keer was ze pas om 23u gedaan maar uiteraard moet er dan nog navergaderd worden.

Bla, bla, bla; klets, klets, klets en plots was het weer 1u.

Twee nachten op een rij amper 5 uur slapen is dus niet meer voor mijnen leeftijd. Waar ik dat vroeger zonder enig probleem kon merk ik het nu meer dan goed.

Hopelijk lukt het mij om vanavond ‘wijs’ te zijn en op tijd in mijnen nest te kruipen want het is nodig.

Sneeuw

Toen ik eergisteren de kinderen van school ging halen was het aan het sneeuwen. Uiteraard dacht ik dat de kinderen dat wreed wijs zouden vinden.

Ik kom dus aan het school, zie Jan en zeg enthousiast ‘het sneeuw’, waarop hij naar mij kijkt met een blik van *zucht, die dwaze, we gaan het haar nog eens moeten uitleggen dat we niet achterlijk zijn, want ze weet van niet beter* en zegt berustend ‘ik weet het’.

Dat hij het al wist, wist ik uiteraard ook: hij is tenslotte niet blind, maar ik had toch een beetje enthousiasme verwacht. Mis dus.

Niet getreurd dacht ik: ik heb er nog twee die het wel leuk zullen vinden. Maar wat denkt ge wat de reactie was toen ik het tegen Zelie en Louis zei: identiek dezelfde blik met hetzelfde antwoord.

Mijn beurt dus om te zuchten.

Het is toen niet blijven liggen en uiteindelijk hebben we er maar weinig van gemerkt: tegen dat we thuis kwamen was het al meer aan het regenen dan aan het sneeuwen.

Deze morgen waren de reacties gelukkig wel hoe ze moeten zijn: zeer enthousiaste en blije gezichten toen ze zagen dat het sneeuwde. En hoe langer we op baan waren, hoe blijer ze werden: de sneeuw bleef blijkbaar ook liggen.

Tegen deze middag was in Brugge zo goed als alles al gesmolten en hier in Gent begon de dooi blijkbaar niet veel later, maar van het kleine beetje sneeuwpret dat ze konden hebben, hebben ze blijkbaar toch genoten. Zelie alleszins want zij heeft met de vriendjes een sneeuwman gemaakt.

Vergaderen

Het is een zware taak, vergaderen.

Gisteren weer eens voor de oudervereniging en het was bijna 1u toen ik thuis kwam. Ja, ge moet er iets voor over hebben, voor de school van uw kinderen.

Zware vergaderingen dat dat zijn: eerst moet ge daar meer dan twee uur op banken zitten en vanalles bespreken en bediscussiëren en daarna komt nog het zwaarste deel: de navergadering op café.

Vandaar: niet al te veel geslapen vanacht want zelfs na zo’n zware vergadering moet ik er om 6u15 uit. Deze nacht nog iets minder geslapen want om 3u15 was Anna wakker.

Enfin, ‘k heb weer een maand om mij opnieuw op te laden voor de volgende veradering van de oudervereniging en nog twee weken voor deze van de klasafgevaardigden. Moet lukken 😉

Pretoogjes

Jan had vanavond gedaan met eten maar wou nog zijn ‘kaasje’ (een yoghurt dessertje van op school) opeten vooraleer zijn pyjama aan te doen. Terwijl Jan mooi bij Michel aan tafel bleef om zijn yoghurt op te eten ging ik naar boven met de drie andere om hun pyjama aan te doen.

Terwijl iedereen al omkleed was, was Jan nog altijd beneden aan het eten. Ik ging Anna dan maar al in bed steken en riep ondertussen naar Jan waar hij bleef. Toen ik terug kwam van Anna’s kamer kwam Jan eindelijk naar boven, met een enorme glimlach op zijn gezichtje en pretlichtjes in zijn ogen.

Boven gekomen toonde hij mij zijn mouw van zijn hemd en zei ‘kaasje gemorst’. Geen probleem, zei ik, we zullen het wassen. Behalve zijn mouw en plakhandjes was hij verder proper. Klein accidentje dus, dacht ik.

Tot Michel mij vanavond de bewijsstukken van ‘het morsen’ toonde: ik moest zo hard lachen dat ik dacht dat de kinderen wakker zouden worden van het lawaai.

Kijk zelf maar:

Yoghurt gemorst

Recup

Oud worden, het is niet alles.

Vrijdagavond uit geweest en zoals deze meneer ook zegt: tegewoordig heb ik toch een aantal dagen nodig om daarvan te bekomen. Maar los daarvan heb ik mij wreed goed gehad en heb ik het ervoor over. Een beetje sociaal leven moet nu eenmaal.

Het was namelijk kerstdiner met het werk. Ik zeg wel ‘kerstdiner’ maar door omstandigheden is dat in de praktijk veranderd in nieuwjaarsetentje, de naam is gebleven. We waren met 40 personen, een deftige opkomst dus.

Eerst gaan eten in Madou’s Provence: zeer aangenaam restaurant en de bediening was uitstekend. Wreed vriendelijke mensen en zeer lekker eten (voor menu en bespreking: zie hier), wat wil een mens nog meer.

Daarna naar de Mirano geweest waar we eerst, na een half uur wachten, niet binnen mochten wegens privé dingen van de Brussels francofinische balie, maar na eventjes aangedrongen te hebben toch toegelaten werden. Mij werd verteld dat het een plaats was voor ’the hip crowd’ maar die avond was daar toch weinig van te merken. Logisch ook als het een privé dinges was 🙂 Ik moet zeggen dat de Brusselse balie een bende stijve harken zijn waar nog geen heupbeweging af kon. Dan moet ik zeggen dat de balie van Gent een heel ander paar mouwen was toen ik nog aan de balie zat welteverstaan. Hoe het nu is zou ik eigenlijk niet weten maar ik kan me toch in het geheel niet inbeelden dat ze nu zo stijf zou geworden zijn

Enfin. Wij hebben ons toch goed gehad en ons wreed geamuseerd met het mensen kijken: visit the zoo.

Rond 2u30 waren we thuis waar we verwelkomd werden door een miauwconcert van onze kat. Het gevolg hiervan was dat de babysit volkomen wakker werd en gezien ze blijkbaar nog amper een oog had kunnen toedoen (en de examens beginnen, dus dat is niet zo goed) is ze om 3u nog naar haar kot vertrokken om toch nog iets te kunnen slapen.

Om 7u waren de eerste kinderen er al, dus al bij al had ik nog geen 4 uur geslapen en ik heb het gevoeld voor de rest van de dag. Zo erg zelfs dat ik in de namiddag een dutje gedaan heb en prompt zeer vast anderhalfuur geslapen heb.

Zondag was het nog erg, maar niet zo erg als zaterdag en vandaag voel ik me eindelijk weer een beetje mens.

Jaje, het is wat, ouder worden.

Onvermoeibaar

We zijn de hele dag op stap geweest.

Deze ochtend was het nieuwjaarsreceptie van Stad Gent op het Sint-Baafsplein: anderhalf uur in de kou staan en luisteren naar Pierke, de burgemeester en liedjes zingen met een gratis drankje (of twee, drie, … Ze kijken niet zo nauw hier in Gent :)). Heel gezellig en al, maar kou, kou, kou.

Daarna een hapje gaan eten (hoog tijd want zowel Louis als Jan waren aan het wenen van de kou) met deze meneer en zijn mevrouw en ook deze meneer en zijn mevrouw (foei: zo stiekem doen Tessa) en hun zoontje: Chez Leontine: zeer lekker eten voor niet zeer overdreven veel geld. Te herhalen (gezelschap én eten).

Verder gewandeld met Bruno en Tessa en Henri: eerst een koffie en ijsje gaan eten (dessert belooft aan de kindjes), dan Popville, dan poging gedaan om alsnog de tentoonstelling van Kubrick te gaan bekijken (mislukt wegens volzet) en een soldentje mee te pikken (mislukt wegens ’toch’ gesloten) en dan allemaal naar onze respectievelijke huizen.

De kinderen hebben de hele dag met elkaar gespeeld, gelopen en gelachen (want behalve een traantje van te vallen is er geen enkele keer ruzie geweest) dus dacht ik dat ze wel uitgeteld zouden zijn.

Niets van: nog geen half uur na thuiskomst kwam de buurjongen vragen of de kinderen mochten/wilden buitenspelen en Zelie is gegaan: jas aan en nog drie kwartier buiten gezeten.

Een mens vraagt zich soms af waar kinderen de energie blijven vandaan halen.

Koningen

De kinderen wouden drie koningen lopen en ik had gezegd dat dat goed was op voorwaarde dat de babysit dat zag zitten én op voorwaarde dat het niet regende.

Want vanavond moesten wij naar een nieuwjaarsdrink bij mijn nichten, dus kon ik niet mee.

Deze namiddag heb ik dan geholpen met een ster te maken en toen ik naar de Colruyt boodschappen gaan doen was hebben Zelie en Louis kronen gemaakt: eerst getekend, dan gekleurd en versierd en dan uitgeknipt.

Toen ik terugkwam van boodschappen doen was de babysit er al en was deftig aan het helpen met de kronen te plakken. Ik vroeg haar of ze dat zag zitten, met zo vier gasten gaan lopen, en ze zag het niet alleen zitten, ze was zelfs zeer enthousiast.

Het grootste deel van de namiddag was het hier gestopt met regenen tot, uiteraard, het moment aangebroken was om te vertrekken. Gezien al het werk dat de kinderen al in de verkleding hadden gestoken kon ik het echt niet over mijn hart krijgen om te zeggen dat ze niet konden gaan, dus zijn ze maar vertrokken. In de gietende regen. Gelukkig allemaal goed ingepakt met dikke jassen en sjaals en mutsen en een ‘cape’ die ook enige bescherming bood.

Driekoningen

Een 10-tal minuten later vertrokken wij, lekker warm en droog in de auto, en we kwamen ze nog even tegen: ze zagen er al redelijk verzopen uit, maar ook ongelooflijk blij: grote glimlachen en veel enthousiasme.

Nu hopen dat er morgen geen zieken zijn.

Hip

’t Is niet meer aan mij besteed, het uitgaan naar een ‘fuif’ of hoe je het ook wil noemen.

Vanavond naar Bal Fatal geweest. Eigenlijk wou ik er naar toe gaan toen ik de affiche zag want er stonden een aantal mensen op die ik graag wou zien. En ‘in mijnen jongen tijd’ pikte ik graag een concertje mee, danste ik uren in de nacht tot de vroege uurtjes, hield ik van de drukte en het lawaai van zo’n evenementen.

Toen Michel mij gisteren dan zei dat hij kaarten had gekocht (verrassing!) was ik dus wel blij. Minpunt: ik zou alleen moeten gaan want hij had dan wel twee kaarten gekocht, hij had er niet bij stil gestaan dat er dan ook voor een babysit moest gezorgd worden.

Dus ben ik vanavond alleen vertrokken. Niets zielig aan want ik heb dat ook meer gedaan ‘in mijnen jongen tijd’, zelfs toen Michel en ik al (lang) samen waren.

Bij de ingang een aantal mensen gezien die ik kende (hallo E. en D. en uiteraard Lien) en binnen ook. Blijven wachten tot de aanvang van het concert van Stijn. Wreed wijs, behalve dat mijn buik op springen stond van de trillingen en mijn oren duidelijk dergelijk geluid niet meer gewoon waren. En zo na een goed half uur concert begon het mij plots gruwelijk tegen te steken. Niet dat het concert niet goed was, integendeel. Maar ik was er toen al anderhalfuur aanwezig en het enige wat ik wou was naar huis gaan. Zielig niet?

‘k Wou het dus afbollen maar dat was buiten een ‘medefuiver’ gerekend die zich lekker zó geparkeerd had dat hij een 30-tal auto’s belette om weg te rijden, en ja, mijn auto was één van de geblokkeerden. Nog een uur heeft het geduurd voordat ik eindelijk naar huis kon.

Positieve punt eraan? Buiten wachten was geen optie wegens te koud, dus ben ik terug naar binnen gegaan en heb uit pure verveling een broodje ‘Resul’ gekocht én opgegeten en ik kan u verzekeren: het is de eerste keer dat ik lamsgyros at op een broodje en dat smaakt naar meer. Zeer lekker. Maar niet echt verwonderlijk want ik ben nu eenmaal dol op lamsvlees.