Tag: Amuseleute

Vergadering

Een heel leuke vergadering gehad gisteren met de ouderverening. Een ‘Buitengewone Algemene Vergadering’. Klink goed, nietwaar?

Maar eigenlijk is het gewoon een eufimisme om te zeggen: we gaan iets gaan eten om de mensen te bedanken die hun mandaat in de vereniging niet meer hernieuwen.

De place to be: Le Grand Bleu. Een echte aanrader, maar dat wist ik al lang.

Het menu: eerst een half kreeftje, gevolgd door een sorbet van limoen. Tongrolletjes gevuld met rivierkreeftstaartjes en puree als hoofdgerecht en geëindigd met een bolletje ijs met aardbeien overgoten met een heerlijke sabayon.

Naast het zeer lekkere eten was er ook een zeer aangenaam gezelschap. Kortom: een zeer leuke avond.

De tijd vliegt snel

We zijn vandaag dinsdag en ik probeer me te herinneren wat we zo allemaal gedaan hebben tijdens de voorbij vakantie. En zoals gewoonlijk was het weer hectisch.

Woensdag zijn we ’s middags uit gaan eten met de kinderen. Op restaurant gaan vinden ze fantastisch en gezien het hoogdag was en ik de dag voordien had moeten werken, had ik geen eten in huis gehaald. Wij dus naar de Lunch Garden: een goedkope en lekkere oplossing. In de namiddag zijn we dan naar mijn tante gegaan voor de jaarlijkse traditionle wafelenbak van 1 november. Gezellig (bijna) gans de familie samen met alle kindjes. Een drukte van jewelste, maar wreed leuk.

Donderdagnamiddag ben ik met de kinderen naar de speeltent van Circus Malter geweest aan de Watersportbaan. Leuk: voor 2 € mochten ze daar naar hartelust en zolang ze wilden spelen. Minder leuk: op het foldertje stond vanalles gepromoot, maar uiteindelijk stonden er ‘maar’ 5 springkastelen en een trampoline. Niets grime, niets activiteiten. Voor de kinderen maakte het gelukkig niets uit en ze hebben zich rot geamuseerd. Zelfs Anna vond het leuk op het sprinkasteel.

Zaterdag was zoals gewoonlijk een hectische dag: alleen geen tekenen, dus wel turnen en scouts. We waren van wacht om de kat van de buren eten te geven en bovendien moesten de kinderen nieuwe schoenen hebben en ben ik dus eerst met de drie jongsten de stad ingetrokken om te kopen. Daarna Zelie afgehaald van de scouts en opnieuw de stad in om voor haar schoenen te zoeken (en te vinden).

Zondag heb ik dan weer van luiewijven-koken gedaan: chinees afhalen. Opnieuw de kat van de buren verzorgd en dan in de namiddag met de kinderen op bezoek gegaan bij mijn vriendin E. en haar twee kindjes. De kinderen spelen altijd leuk samen en er is daar een grote tuin. We hebben pannenkoeken ook gemaakt en koffieklets gehouden.

Vrijdagvoormiddag een doktersbezoekje voor Jan en mezelf. In de namiddag was het dan wat kalmer omdat ik Jan nog eens een dutje opgedrongen heb, iets waar hij duidelijk nood aan had.

Daartussendoor moesten er uiteraard nog boodschappen worden gedaan, de was, afwas en een beetje strijk, koken, opruimen … De gewone dingen.

En zo is de vakantie voorbij voor je er erg in hebt.

Feestje

Gisteren de verjaardag van vriend D. gevierd. Een halve verassingsbedoening in de zin van: hij wist wel dat er iets was maar niet precies wat.

Het was eigenlijk relatief bizar. Niet het feestje op zich, wel het soort feestje en het volk.

Het volk: zo goed als allemaal dertigplussers (de uitzonderingen bevestigen de regel, nietwaar). Het soort feestje: geen fuif maar een etentje in een restaurant. Heel gezellig, veel gebabbeld, net het soort feestje wat mensen van “onze leeftijd” betaamt.

Het andere bizarre was dat er een aantal mensen waren die ik sinds mijn studententijd niet meer gezien had, nu dus al minimum 12 jaar geleden. ‘Minimum’ want ik mag dan wel 12 jaar geleden afgestudeerd zijn, sommigen van hen had ik van daarvoor al niet meer gezien.

Een meer dan geslaagde avond: zeer goed gezelschap, zeer lekker eten, zeer lekkere drank … maar we hadden niet anders verwacht ook 🙂 en terwijl ik tijdig in mijnen nest ben gekropen (doodmoe en moederlijke plichten van vandaag in het achterhoofd) is Michel pas om 5u10 thuisgekomen … met het feestvarken om hier nog een afsluitertje te drinken.

Straks toch maar wakker maken zodat hij Zelie niet zal vergeten 😀

Best made plans …

Groot opzet voor zondag, we waren helemaal georganiseerd. We gingen met z’n allen naar de concerten voor 0110 gaan aan het station.

Manlief ging voorop met de twee oudsten. Na het dutje van Jan en Anna zou ik achterkomen met de twee jongsten. De GSM was paraat om dan, voor we vertrokken, concrete afspraken te kunnen maken: ge weet nooit op voorhand waar ge kunt afspreken hé.

Jongens, ik keer er echt naar uit: ’t Hof van Commerce, Monza, Sioen, Arid, Luc De Vos, Hadise en uiteraarde de “komieken”. We gingen blijven tot het laatste concert want dat begon al om 21u35, dus zo laat gingen we dan niet thuiszijn en maandag was toch een vrije dag voor de kinderen dus dat ging wel gaan.

Dat was de planning. De realiteit is altijd toch een beetje anders, nietwaar.

Om 13u30 vertrok Michel. Om 15u telefoon: de Zelie en Louis vonden het niet leuk (meer) en wouden naar huis. Ik zat nog aan huis gebonden met Jan die (nog steeds) sliep en Anna die net haar fruitpap ging eten. Een half uurtje later dan weer telefoon: de twee oudsten zouden naar mamie gaan. Mamie heeft ze dan tegen kwart voor zes maar naar huis gebracht.

Tot daar dus mijn ‘bijdrage’ aan de 0110 concerten: veel goede intenties, niets uitgevoerd. Toch wel een beetje (veel) teleurgesteld moet ik zeggen. Ik had er echt graag bijgeweest.

Uiteindelijk heb ik nog een troostprijsje gekregen voor mijn brave thuisblijven: mijn zusje is onverwacht nog op bezoek gekomen met haar man en kindjes, dus was het een geluk bij een ongeluk dat ik nooit vertrokken ben en zo hebben de kinderen elkaar ook nog eens gezien (was een tijdje geleden).

Sociaal

Ik had me voorgenomen dat, eens Anna een beetje minder afhankelijk was van mij (m.a.w. dat ze de nacht doorsliep zonder probleem), ik eraan zou beginnen om eindelijk weer een beetje van een sociaal leven op te bouwen.

Na zeven jaar kinderen is dat wel nodig.

Want het grote probleem is niet zozeer dat ik mijn vrienden ‘vergeten’ ben eens ik kinderen begon te krijgen. Eerder dat ik eigenlijk, al voor ik kinderen had, nooit zoveel (echte) vrienden gehad heb. Die vrienden heb ik nog steeds maar ze wonen nogal ver om een leuk/regelmatig sociaal leven mee uit te bouwen.

Een van de dingen die ik de afgelopen jaren gedaan heb om toch een beetje onder de mensen te komen is mij een beetje te engageren op school als klasafgevaardigde. Drie vergaderingskens per jaar, dus niet overmatig belastend, en leuke mensen ontmoeten, kleine projectjes doen.

Een ander iets is ‘het project‘ van mijn wederhelft waardoor we een hele pak leuke, interessante én toffe mensen hebben leren kennen, waardoor we dus al eens meer onder de mensen komen en waar ik af en toe ook eens een kleine bijdrage lever.

Maar ik wou ook iets van ‘mijzelf’ en dus heb ik mij dit jaar kandidaat gesteld om bij het bestuur te gaan van de oudervereniging van de school van onze kinderen. Dit vraagt al wat meer engagement (maandelijks vergaderen i.p.v. drie maal per jaar, engageren in ‘werkgroepen’…) en op die manier leer je de mensen toch al wat beter kennen.

Gisteren was het dan Algemene vergadering waarbij de nieuwe bestuursleden werden verkozen, en ik ben erbij. Joechei. Niet dat dat zo moeilijk was: uiteindelijk waren er maar zoveel kandidaten als er plaatsen waren waardoor er eigenlijk geen verkiezingen waren, maar toch 🙂

Na de vergadering was er een zeer interessante toespraak van prof. Peter Adriaenssens en alles eindigde bij een receptie, waar ik toch wel verplicht was om naartoe te gaan. Als nieuw lid van het bestuur moest ik immers met de andere leden een beetje nader kennis maken, wat ook gelukt is.

Het lijkt me een tof, druk jaar te worden en ze hebben me nu al gewaarschuwd dat dat vergaderen wel eens kan uitlopen, zeker als er een ‘navergadering’ is. Dat voorspelt.

Afstuderen

Gisteren naar een lezing met receptie geweest voor het (eindelijk) afstuderen van Tessa (madam van). Na 16 jaar studeren is ze er van af. Maar eigenlijk toch niet, want als dokter moet ge blijven bijstuderen én zij zal zich verder bekwamen op gebied van onderzoek, naast een job in een hospitaal.

Terwijl ik daar zo naar haar zat te luisteren (hoe het begonnen was, wat er gebeurd was om te komen waar ze vandaag staat en wat ze in de toekomst ging doen) begon ik verschillende dingen te beseffen.

Het besef dat Tessa toch wel een ongelooflijk slimme madam is. Dat ze ambitieus en idealistisch is, beiden in de meest positieve zin bedoeld. Want zij gaat verder onderzoek doen naar het genezen van kanker, wat in mijn ogen ongelooflijk lovenswaardig is. Je zag dat ze wist waarover ze praatte én je zag aan haar dat ze er echt in geloofde en er meer dan 100% zal voor gaan. Het zal mij dus geenszins verbazen dat àls er ooit een (betere) behandeling ontwikkeld wordt tegen kanker, Tessa haar naam eronder zal staan. 

Het besef dat wij ‘oud’ worden. Wij zijn dertigers en in principe is dat uiteraard niet echt oud, maar toch. Oud in de zin van: we staan niet meer de beginfase van ons werkbestaan en hebben ondertussen al heel wat know-how opgebouwd, elk op ons eigen gebied. Dat we ondertussen weten waarover we spreken als we het over onze job hebben. Dat we de dingen al iets beter kunnen inschatten. Dat we een zekere kennis hebben, hetgeen mankeert als twintiger.

Het besef dat ik best wel trots ben om de mensen te kennen die er gisterenavond waren, want het is een zeer toffe bende, en dat ik er dus bij mocht zijn.

De receptie achteraf was zeer te smaken: drank in overvloed (nietwaar zoetje) en zeer lekkere hapjes. Nu ‘hapjes’: het was eigenlijk een volledig een menu met voorgerecht en tussengerecht en hoofdgerecht en dessert.

Daarna nog even afgezakt naar een plaatselijk café om de avond af te sluiten en het was 1u tegen dat we thuis waren. Niet echt een goed idee voor een gewone werkdag maar toch de moeite.

Moe in het kwadraat

Het is hier altijd hetzelfde liedje.

In principe hebben wij een zeer beperkt sociaal leven. Enerzijds is er uiteraard het feit dat wij niet echt sociale mensen zijn 😀 Maar met vier kinderen uitgaan is niet alleen niet evident maar ge moet maar goesting hebben om ze (constant) achter te laten bij iemand anders. Ik heb die goesting niet echt. Ik vind het vreselijk als ik ergens naartoe moet als de twee jongsten nog niet in bed liggen.

Alleen de twee jongsten, want aan Zelie en Louis kan je al uitleggen wat je gaat doen en waarom en bij wie en alle andere details die ze willen (en mogen) weten. Bij Jan en Anna kan dat nog niet en alhoewel Anna momenteel nog geen last heeft van verlatingsangst, ze begint al goed te weten wanneer ik wegga. Jan zit dan zo op het randje tussen al iets kunnen uitleggen en het eigenlijk nog niet volledig begrijpen en dus is het meestal drama als hij ons ziet weggaan.

Hetzelfde liedje betekent: als we dan een beetje sociaal leven hebben is het alsof we 11 maanden niets te doen hebben en dan alle activiteiten in de overige maand vallen.

Deze maand is het weer van dattem, of erger: deze keer zit het in twee weken gepropt. Te beginnen met vorige week zaterdag: een vrijgezellendag; zondag: Gent Fietst, maandag: vergadering, dinsdag: vergadering, vrijdag: optreden, zaterdag: trouw; zondag: flikkendag; morgen: afstudeerfeestje; donderdag: algemene vergadering plus toespraak.

Resultaat is dat ik moe ben. Zeer moe. En nog geen tijd gehad om een beetje extra te rusten. Want naast ons eigen sociale activiteiten zijn er nog de activiteiten van de kinderen.
Maar niet getreurd: het is het allemaal waard (geweest) want ik heb me tot nu toe zeer goed geamuseerd en zelfs de dingen die nog moeten komen zullen wreed wijs zijn, zonder enige twijfel.

Dus nog even op mijn tanden bijten en zo te zien wordt het volgende week weer kalm(er). Niet dat dat niet zou kunnen veranderen natuurlijk 🙂

Eigen schuld dikke bult

Uitgaan is niet meer voor mijnen leeftijd. Of beter: uitgaan en de kinderen niet wegdoen. Want dat uitgaan zelf is eigenlijk weinig problematisch.

Zaterdag was het vrijgezellendag voor mijn nichtje An die komende zaterdag eindelijk haren vent wettelijk aan haar zal binden. Niet dat ze nu nog niet gebonden zijn: na drie kinderen zijt ge nog weinig ongebonden. Maar na al die jaren samen heeft haren vent vorig jaar eindelijk dé vraag gesteld en nu trouwen ze.

Officiëel met alles erop en eraan: wet, kerk, feest… You name it, they’ve got it 🙂

Dus moest het einde van een tijdperk ook deftig afgesloten worden en dat deden we vorige zaterdag vanaf 14u30: geen vrijgezellenavond maar een vrijgezellendag.

De afspraak was in Aalst en van daar zijn we, met een klein busje en chauffeur (dank M. voor uw opoffering :)), richting Meise gereden, dan naar Antwerpen, terug naar Gent en weer in Aalst geëindigd. An heeft (uiteraard) vanalle soorten ‘opdrachten’ moeten doen, deftig voorbereid door haar zusje en beste vriendinnen, maar we hebben vooral veel gekletst en heel wat afgelachen *jouw ogen zijn als sterren aan het heelal, flonkerend als kristal … flonkerend als kristal*

Tegen 3u30 waren we terug in Aalst en na nog een drankje heb ik het dan maar voor bekeken gehouden. Anna slaapt dan wel al (meestal) door, maar ik wou toch liever niet al te veel risico nemen. En nog een geluk want madam was daar om 5u30 en klaarwakker om 7u30.

Resultaat: een fantastische namiddag en nacht gehad, maar de gevolgen van drie uur slapen zijn er ook: hondsmoe en gisteren geen mogelijkheid gehad om te recupereren. Dan maar proberen vanavond tijdig in mijnen nest te kruipen want humeurswijze laat het ook te wensen over 🙂

Feestje

Uiteindelijk zijn er 8 kindjes gekomen, dus al bij al viel het nog mee 🙂

We hadden een beetje van planning en voorbereiding gedaan, kwestie van toch te weten wat ze allemaal zouden kunnen doen. Om mezelf het een beetje gemakkelijker te maken had ik ook zo lang mogelijk gewacht om Jan en Anna in bed te steken zodat ze zo lang mogelijk zouden slapen en dat is relatief gelukt: Anna heeft een uur geslapen en Jan iets minder dan 2 uur.

De planning was: eerst kleuren op T-shirts, dan even ‘vrij’ spel terwijl ik de tafel klaarzette voor de taart, dan taart en eindigen met vrij spel. Om de feestelijkheid te benadrukken had ik een tent gemaakt voor rond en over de tafel zodat ook alle kindjes een beetje bij elkaar zouden blijven.

Eerst alle kindjes aan tafel gezet met een T-shirt dat ze mochten bekleuren met speciale textielstiften: roze T-shirts voor de meisjes, witte voor de jongens. Op twee kindjes na was deze activiteit voor alle kindjes een voltreffer. De twee die het niet leuk vonden hebben zich ook niet verveeld: ze zijn in de tent gekropen en hebben daar met de blokken gespeeld, en vooral met de trein.

Eén van de kadootjes die Zelie kreeg was een Twister spel en na het T-shirt kleuren zijn we naar buiten gegaan om daarmee te spelen. Altijd leuk en veel gekreun gehoord en acrobatentoeren gezien.

Daarna taarten gegeten van bij Françoise (altijd een hit) met chocomelk en dan konden de kindjes kiezen wat te doen. De (meeste) meisjes zijn dan naar boven gegaan om met de Barbies te spelen terwijl de jongens beneden bleven om met de garage en auto’s te spelen.

En toen was het 17u en waren de ouders er al terug. Feestje geslaagd maar vooral … voorbij 😀