Tag: Anna

Alweer een stap vooruit

Anna is al een tijdje zindelijk ’s nachts, maar had af en toe wel nog een accidentje. Suggesties als haar ’s nachts nog even op het toilet zetten als wij gingen slapen, of een potje naast haar bed, hielpen niet echt. Wat wel een beetje hielp was er proberen voor zorgen dat ze ’s avonds niet te laat nog dronk. Er proberen voor zorgen dat er (minstens) een uur was tussen haar laatste drankje en haar bedtijd.

Wat de andere kinderen relatief vroeg deden, eens ze ’s nachts zindelijk waren, was zelf opstaan om naar het toilet te gaan, maar Anna werd gewoon niet wakker. Zelfs als ze in een kletsnat bed lag, dan nog sliep ze door. Het is meer dan een keer gebeurd dat ik haar én haar bed ’s nachts ververste terwijl zij gewoon doorsliep.

Maar daarnet is dat veranderd. Er is al de hele avond geschuifel boven, want Zelie wou haar bedtijd rekken. Als tiener vindt ze waarschijnlijk dat dat nu moet gedaan worden. Het was ondertussen al 23u en we werden het een beetje beu, dus vroegen we wat er nu weer aan de hand was. Geen antwoord. Wel geschuifel. Dan maar gevraagd of het Louis was, maar nog steeds geen antwoord en dus toog ik naar boven om te kijken.

Parmantig haar broek aandoend stond Anna op de gang. Ze was helemaal uit zichzelf opgestaan en naar het toilet gegaan, zonder iemand te roepen, zonder iets te zeggen. Toen ze mij zag glunderde ze helemaal, zo van ‘zie ne keer wat ik kan’.

Ik heb haar met trots terug naar haar bed gebracht en ik denk dat de accidentjes vanaf nu wel serieus zullen verminderen.

Model 3

Sinds vrijdag heeft Anna dus haar nieuwe handschoen. Model 3 en het ziet er naar uit dat we nu (eindelijk) het goede model vasthebben. Het is een handschoen in siliconen uit één stuk, met gesloten vingers en daarboven een drukhandschoen dus.

Nu moet het gebruik weer opgebouwd worden zodat haar huid weer kan wennen aan de siliconen, maar net zoals met de kleine lapjes ervoor, geeft dat tot nu toe geen enkel probleem. Vanaf morgen zal ze er de hele nacht mee slapen. Overdag zal ze dan nog gewoon de andere handschoen dragen.

Het lijkt toch al effect te hebben. Voor ze de handschoen aandoet smeer ik er een dikke laag crème op en als ik hem weer afdoe is haar hand nog vochtig. Doel bereikt dus. De littekens voelen ook al minder ruw/droog aan, dus het gaat de goede weg op.

Derde keer goede keer? Het lijkt erop.

Stoem

Gisterenavond niet in mijn bed kunnen kruipen. Nu, ‘avond’ is een eufimisme. Uiteindelijk was het 3u deze morgen toen ik eindelijk uit de zetel opstond om toch maar te gaan slapen.

Maar ik kan niet in mijn bed zonder mijn avondroutine, namelijk de kinderen nog even onderstoppen. Wat bleek: Anna had in haar bed geplast. En niet zo maar een klein plasje: dekbed nat, onderlaken nat, pyjamabroek nat. Ware het nu een lekkere warme zomernacht geweest, ik had het zo gelaten. De warme lucht zou alles wel gedroogd hebben. En het was nu niet alsof ze lag te wenen in bed, want ze sliep gewoon door. Maar de nachten zijn niet meer warm, integendeel en ik wou haar toch niet in een nat en koud bed laten liggen met het risico dat ze ziek zou worden.

Zo stond ik om 3u10 ’s nachts dus het bed te verversen van een slapend kind en dan komt zo een ziekenhuiservaring met een half comateus kind goed van pas. Want als ik daar een ding gezien heb in het ziekenhuis, is hoe ze een bed verversen zonder de patiënt eruit te halen.

Anna is uiteindelijk niet echt blijven slapen, maar ook niet echt wakker geworden. Het gemakkelijke daaraan was dat ze dan tenminste een beetje meehielp om haar pyjamabroek te verversen, maar zonder probleem gewoon verder sliep. In plaats van om 3u zat ik dus pas om 3u30 in mijn bed … en drie uur later ging de wekker al weer.

Stoem dus om zo laat op te blijven, want wel de hele dag moe geweest (tsien, hoe is dat nou mogelijk?). Nog stoemer dat ik nu, om bijna middernacht, nog altijd niet in mijn bed zit *geeft zichzelf een schop onder het gat*.

Evolutie

Sinds Anna uit het ziekenhuis is gaan we elke vrijdag op controle bij de dienst plastische chirurgie, afdeling brandwonden. Zo was er eerst controle bij de coördinator om de nodige opvolging en nazichten te doen, dan een consult bij de chirurg om te zien of alles goed evolueerde en genas en sinds de wonde dicht is, is het controle voor wondverzorging bij Harry. Hij deed de opmetingen van haar handje voor de drukverbanden en volgt op of alles goed evolueert en wat er nog allemaal moet gebeuren.

Eerst was er het vingerloos verbandje:
Anna aan tafel

Het was opgemeten van iets meer dan de bovenkant van haar knokkels tot onder de wond op haar arm. Bleek dat, na een beetje gebruik dat het verbandje ‘kromp’ zodat de siliconen zichtbaar werden en dus niet meer goed op hun plaats bleven (en ook ongelooflijk vuil werden).

Dus werd haar hand opnieuw gemeten en nu kreeg ze twee verbandjes: eentje voor haar hand met vingers-zonder-top, en eentje voor haar onderarm.
Anna in de keuken

Dat werkt zeer goed, al is het ongelooflijk lastig (voor mij) en soms een beetje pijnlijk (voor Anna) om aan te doen. Bij dat vingerloos verbandje konden we een ‘puntzakje’ over Anna’s vingers trekken, een zakje dat ook een beetje over de siliconen kwam, en zo de handschoen mooi aantrekken terwijl de siliconen mooi plat bleven. Nu moet ik er mijn vingers onder steken om die siliconen plat te houden, wat niet zeer evident is. Het is nu eenmaal een drukverband of m.a.w. zeer smal/spannend en daar nog eens uw vingers ondersteken … Ge kunt u misschien inbeelden waarom het soms pijnlijk is voor Anna. Zeker als dat niet goed gelukt is en ik het verband moet terugvouwen om die siliconen recht te krijgen.

Maar eens de siliconen goed zitten is het effectief een beter verband en Anna is er veel meer op haar gemak mee.

Op controle gisteren was Harry toch niet tevreden over de wondevolutie. Er begint zich op haar hand en knokkels een stuk zeer droge huid te vormen en hij ‘ondervroeg’ mij of ik haar hand wel genoeg inwreef met de crème. Ik doe dat zoals geïnstrueerd: ’s ochtends en ’s avonds, telkens een drietal keer. Als het te droog aanvoelt zelfs meer. Conclusie: Anna heeft van nature een zeer droge huid. Iets wat ik al zeer lang weet, nl. sinds de geboorte, en iets wat de andere drie ook hebben. Het is verbeterd met ouder te worden, want als baby was dat veel en veel erger, maar ze hebben allemaal een zeer droge huid.

Positieve nieuws daaraan: ze verdraagt de siliconen veel beter, wat effectief zo is. Toen ze die in het begin moest aandoen was dat een uur in de ochtend en een uur ’s avonds en zo elke dag een uur uitbreiden tot ze dat 22u kon verdragen. Anna had meer last van haar hand als ze de siliconen niet aanhad, dan als ik ze aandeed en in plaats van dat op te bouwen op 2 weken zat ze na 1 week al bijna aan een volledige dag.

Die siliconen dienen namelijk om het vocht vast te houden en het littekenweefselvorming tegen te gaan. Littekenweefsel kan er namelijk voor zorgen dat haar huid samen trekt waardoor de pezen en spieren eronder ook gaan samentrekken. Op de plaats waar dit aan het gebeuren is, de knokkels van haar vingers, is daar dan nog een slechtere plaats voor want hierdoor kunnen haar vingers verkeerd gaan groeien (wegens tekorte spieren en pezen) en op langere termijn kan het ervoor zorgen dat ze een klauwhandje krijgt.

Negatieve nieuws dus aan die droge huid: 2 uur nadat ik haar handje drie keer had ingewreven én er siliconen op hadden gelegen om het vocht vast te houden, bleek haar huid alweer poerdroog, alsof er nooit crème was aangeweest.

Harry heeft dus een nieuwe oplossing bedacht. Anna’s handje is nu voor de derde keer opgemeten, deze keer mét volledige vingers, en tegen volgende week zal ze een handschoen hebben volledig in siliconen gemaakt. Deze zal dienen om ’s nachts mee te slapen en zo zal ik ’s avonds een laag crème op haar handje kunnen leggen die dan de ganse nacht kan inwerken.

Allez huppe. Next!

Verklaring

Louis, Jan en Anna zijn een spel aan het spelen. Een mengeling tussen boef-en-politie en pokémons en zo. ’t Is met aanvallen en kooien en opsluiten en wegsteken. Enfin, whatever.

Plots hoor ik Louis ‘krr krr krr’ zeggen, en dan legt hij het uit aan Anna en Jan:

‘Ik heb een loper. Een loper is een sleutel die alle deuren opendoet. Zoals Sinterklaas’

Yep. In de 21ste eeuw zou het toch een beetje stom zijn dat Sinterklaas nog steeds langs de schouw komt, niewaar.

Hectisch

Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.

Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.

Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.

Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.

Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.

Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.

Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.

Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.

Status na 2 weken

Vandaag 2 weken geleden zijn we met Anna eindelijk naar huis mogen komen. Hoe stelt ze het ondertussen? is een ongelooflijk veelgestelde vraag. Niet verwonderlijk, daar niet van.

Awel, ze doet dat goed. Wat zeg ik? Zeer goed zelfs.

Sinds vorige week maandag gaat ze dus weer volle dagen naar school. Vrijdag was er wel een onderbreking wegens doktersbezoek en volgende vrijdag is het meer van hetzelfde (opvolgen, heet dat, en maar goed ook), maar voor de rest gaat ze dus gewoon naar school en ze amuseert zich zeer goed. ’s Ochtends kan ze wel nog eens een traantje laten, maar tegen dat ik 5 meter verder ben is dat verdriet al gepasseerd en ’s avonds is ze dolenthousiast.

Daar waar ze twee weken geleden fysiek soms nog niet al te sterk was, is daar nu niets meer van te merken. Ze zaagt wel rapper, vooral als ze moet stappen, maar gisteren heeft ze bewezen dat het dus effectief gewoon gemakszucht is en geen slappe beentjes: ze heeft een hele namiddag in het park gespeeld en rondgelopen en ’s avonds zat ze nog vol energie. De voorbije 2 weken had ik weer rapper de buggy uitgehaald, daar waar hij voor het ziekenhuisbezoek eigenlijk al zo goed als uit de deur was, en madam had dat dus zeer rap door gekregen.

En sinds zaterdag is ze eigenlijk op elk vlak weer terug naar hoe ze was voor het ziekenhuis. Want voor Anna het ziekenhuis binnenging was ze pamperloos, zowel overdag als ’s nachts. In het ziekenhuis was pamperloos niet echt een optie. Toen we naar huis mochten sliep ze opnieuw met een pamper en ’s ochtends waren die meestal wel vuil. Maar zaterdagnacht was het dus zonder én zonder accidentje en dus nu al twee nachten op rij geen pamper en een droog bed.

Ondertussen is ze ook al goed gewoon aan het drukverband en verdraagt ze de siliconen die eronder moeten zeer goed. De wonde ziet er goed uit (of moet ik nu ex-wonde zeggen), geen extra irritaties en als de siliconen eraf moeten dan klaagt ze eigenlijk dat zij ze er weer op wil. Kwa onderhoud valt het ook wel mee, want ik vreesde dat het serieus wat werk zou zijn. Ook goed nieuws hier dus, zowel voor haar als voor mij.

Alles gaat dus prima met haar en moest ik nu eens uitgeslapen geraken …

Halve dag

Toen ik Anna deze ochtend afzette was alles eerst OK, maar daarna kwamen er toch traantjes en zo heb ik haar daar achter gelaten, in tranen. Mijn hart brak.

De hele voormiddag heb ik mij zeer zenuwachtig en ongerust gemaakt: gaat het wel lukken? Hoe lang zou ze nog geweend hebben? Gaat ze de klas niet overhoop halen? Gaat ze zich daar wel goed voelen? Is ze er al klaar voor? …

Maar kijk. Om 11u40 stond ik aan de poort en kwam een zeer vrolijke en enthousiaste Anna naar het hekje gelopen. Ze had een zeer leuke voormiddag gehad en in de klas was het zeer goed gegaan. De kinderen waren allemaal zeer blij geweest dat Anna er nu ook bij was (de juf had elke dag Anna afgeroepen en uitgelegd waarom ze er nog niet bij was) en blijkbaar hebben ze het grootste deel van de ochtend over het ziekenhuis en haar ervaringen gepraat en gevraagd.

Voor herhaling vatbaar dus. Morgen nog een halve dag.

Start

Met al die miserie rond Anna zoudt ge bijna vergeten dat er nog drie kinderen rondlopen. Niet echt natuurlijk, maar blogsgewijs is daar de laatste tijd toch niet al te veel meer over gezegd. Bij deze dus even proberen dit een beetje recht te trekken.

1 september is ondertussen al een week voorbij maar dit jaar hebben we dus drie kinderen in ‘de grote school’ (3e kleuter + lagere school)  en eentje in ‘de kleine’ (1e en 2e kleuter), wat het traject toch wel iets verrapt (zo heb ik deze ochtend gemerkt).

Jan zit nu in de derde kleuterklas. De hele zomer heeft hij zitten aftellen naar 1 september. Ik overdrijf dus echt niet als ik zeg dat hij op 5 juli al vroeg ‘hoeveel keer nog slapen voor we naar school gaan?’. Hij stond te popelen. Hij gaat sowieso (nog?) graag naar school, maar het vooruitzicht dat hij nu naar ‘de grote school’ mocht, dat vond hij gewoon fantastisch.

Fier als een gieter stapte hij die eerste schooldag dan ook de schoolpoorten door. Bravoure tot we op de speelplaats boven kwamen en toen bleef hij aan mijn benen plakken. De massa kinderen is een enorme verandering tegenover het aantal in het schooltje waar de eerste en tweede kleuterklas gevestigd zijn, dus hij was toch lichtjes overrompeld. Ik heb hem even kunnen overtuigen om te spelen met zijn vriendjes, maar na een paar minuten was hij toch al terug.

Eens de bel ging was alle angst verdwenen: zo vlug als tel liet hij mij los, amper tijd om nog een kus te geven en hij vloog naar de rij van zijn klas. Stralen deed hij.

Zolang ik de kinderen met de auto afzette aan de schoolpoort (tot maandag dus, toen Anna eindelijk naar huis mocht) eiste hij dat ik mee naar binnen ging tot op de speelplaats en dan nog liet hij mijn hand moeilijk los. Het is toch wel even wennen als kleintje tussen al dat groot geweld. Maar gisteren zijn we voor het eerst weer met de fiets naar school gegaan en heb ik hem, met broer en zus, gewoon achtergelaten aan de garage waar ze hun fietsen parkeren, en hij maakte er geen enkel probleem van.

Hij voelt zich duidelijk zeer goed daar op ‘de grote school’ en de juf kennende, zal dat alleen maar verbeteren. Vorige week was het infoavond en de juf zei ook dat hij het goed zag zitten.

Louis is dit jaar in het derde leerjaar begonnen en hij was ook blij op de eerste schooldag toen hij de lijst met de klasindeling zag. Niet alleen zat hij bij ‘de meester’ (zijn eerste mannelijke leraar in zijn schoolcarrière), hij was ook content met zijn klasgenootjes.

Gisteren was er dan infoavond voor zijn klas en toen ik deze morgen opmerkte dat hij dus vooraan zat, bijna tegen de bureau van de meester, blonk hij: hij vindt het duidelijk een fantastische plaats om te zitten. Ze hebben zelf mogen kiezen en het is duidelijk dat hij die plaats gekozen heeft, niet dat dat de plaats was die ‘overbleef’.

Louis is een kind van weinig woorden en weinig onthullingen. Veel hebben we dus nog niet gehoord van hem, maar de meester zei dat hij het (tot nu toch 🙂 ) goed deed in de klas. Hij maakt elke dag mooi zijn huiswerk en ik kan er wel van genieten om hem zo geconcentreerd bezig te zien, aan de keukentafel met zijn hoofd gebogen en zijn tong tussen zijn tanden.

En Zelie is ook content. Na het afschuwelijke jaar van vorig jaar had ik serieus schrik dit jaar in welke klas ze zou terechtkomen. Zijzelf stond ook een beetje te treuzelen de eerste schooldag en is lange tijd bij ons en haar broers gebleven op de andere speelplaats. Maar de bel ging en toen moest ze zich wel in de rij zetten en zo stond ze er een beetje verloren bij helemaal alleen op het einde. Niet dat ze geen kinderen kende, maar ik denk dat ze schrik had voor de reacties na vorig jaar. Ze zit helemaal gescheiden van haar klas van vorig jaar, of tenminste, van de kinderen waar ze het vorig jaar niet (meer) mee kon vinden, dus daar was ze wel blij om, maar aangezien ze na vorig jaar geen enkel echt vriendinnetje meer had, wist ze dus niet goed waar draaien.

Maar ’s avonds kwam ze helemaal blij thuis. Dat ze in een zeer leuke klas zat met allerlei soorten kinderen en dat ze een zeer leuke meester had. Tegen het einde van de week was ze nog contenter: ze vindt het vijfde leerjaar fantastisch en is zeer gelukkig in haar klas, een verademing na vorig jaar dus.

Een van de meisjes is nieuw en blijkbaar klikt het wel (‘het is ook een rare’ dixit onze ‘rare’). Met een ander meisje was ze tot en met het eerste leerjaar zeer goed bevriend, maar daarna zaten ze in een andere klas en was de vriendschap een beetje ‘gekoeld’. Nu ze weer samen zitten blijkt het weer zeer goed te klikken en Zelie ziet het dit jaar volledig zitten.

Vandaag doet Anna haar eerste schooldag in het tweede kleuterklasje. Eens zien deze middag wat dat gegeven heeft.

To school or not to school

Toen we gisteren thuiskwamen zei Anna dat ze vandaag al naar school wou. Ze is al bijna een hele week zonder medicijnen, is helemaal niet ziek, dus waarom niet. Het ging toch maar een halve dag zijn gezien we ’s middags haar handje moesten laten verzorgen in het UZ.

Deze morgen was ze nog steeds enthousiast. Ja, ze ging naar school gaan, dus samen met de anderen klaargemaakt, op de fiets en richting school.

Eerst Zelie, Louis en Jan afgezet en toen had ik al kunnen denken dat die eerste schooldag  toch niet zo vlot zou verlopen, want ze ‘wou bij Zelie en Louis en Jan op school’. Toch maar doorgefietst naar haar schooltje en zien wat het gaf.

Afstappen was geen probleem. Binnengaan ook niet, maar haar achterlaten is niet gelukt. Toen ze alle kindjes en de juffen zag was haar goesting om al terug naar school te gaan volledig voorbij. Ze klampte zich vast aan mijn hals en was met geen stokken los te krijgen … niet dat ik geprobeerd heb hoor 🙂

Maar Anna is ondertussen toch al eens op bezoek geweest en heeft de juf en de kindjes gezien. We gaan nu een kalender maken waarop we de dagen gaan afkruisen wanneer ze weer met school ‘moet’ beginnen en dan die dag aanhouden dat ze zeker moet gaan. Het zal sowieso een drama worden, die eerste dag. Met al die verwennerij en aandacht van de laatste twee  weken is dat te verwachten.

Maar nu krijgt ze nog even respijt.