Tag: Anna

Beddengeluk

Zo’n weblog hebben, dat kan nog goed zijn voor iets want vorig weekend ben ik, dankzij mijn oproep, aan ons vierde bed geraakt. Er ontbraken nog een paar vijzen, maar met IKEA nu zo goed als vlak naast de deur is dat totaal geen probleem meer.

Deze namiddag met Jan en Anna dus naar IKEA om de ontbrekende stukken. We gingen uiteraard niet alleen om een paar vijzen: ze had nog een matras nodig ook en een dekbed, want dat klein dekbedje zou niet veel nut hebben in haar nieuwe, grote bed.

Jan bleef met veel plezier achter in de opvang. Anna mocht niet: ze moest drie jaar zijn en ik ben een slechte leugenaar en dus ging ze met ons mee. Eerst al huilend, want ze wou ook blijven spelen en bij Jan blijven, maar we konden haar rap afleiden en ik denk dat ze zich wel wreed goed geamuseerd heeft met ons.

We wisten wat we zochten, dus het ging allemaal wel vlot: informeren bij de matrassen welk een goede zou zijn, doorlopen om dan te stoppen en een dekbed te kiezen, daarna nog een overtrek (niet dat we er te kort hebben, maar het is toch een speciale gelegenheid) en dan doorgewandeld om de matras uit het magazijn te halen. Een uur en tien minuten na aankomst waren we al voorbij de kassa.

Na de kassa een bezoek aan de klantendienst voor de ontbrekende vijzen. Een paar vond ik bij de gratis-onderdelen-stand, anderen moest ik vragen aan de klantendienst zelf. 10cent/stuk en de twee dingen die ik nodig had maar die niet binnen waren gaan ze gewoon naar huis opsturen: het gaat hen meer kosten om dat op te sturen dan dat ik ervoor betaald heb. Goede service dus.

Die twee ontbrekende dingen zijn gelukkig niet noodzakelijk voor het bed en dus kon ik het bed zelf vanavond ineen steken. Anna stond letterlijk te springen van anticipatie en had ik haar niet tegengehouden, ze was gewoon op het frame beginnen springen … toen het nog niet volledig in elkaar stak.

Doodgelukkig kroop ze vanavond dan in ‘haar’ grote bed … om eens ze erin zat te beginnen wenen en te zeggen dat ze in haar kleine bed wou slapen 🙂 Maar na een kort gesprekje heb ik er haar toch van kunnen overtuigen om in het groot bed te slapen en eens in bed heb ik haar niet meer gehoord.

Een kleine, maar toch weer duidelijke stap dat ons klein meisje ook flink groot aan het worden is.

Tranendal

Het was weer één van die dagen vandaag. Anna doodmoe waardoor ze serieus lastig was, zowel deze ochtend als vanavond. Tegendraads, niet mee willen werken, krijsen, wenen, … en dan begint dat op de duur zo op mijn zenuwen te werken dat ik met mijn kop tegen de muur zou lopen wat uiteraard ook niet bevorderlijk is om haar te kalmeren.

Michel is dan de persoon om haar te kalmeren en dus deze ochtend is dat gelukt. Maar vanavond had hij zijn trein gemist en was het moeder en dochter tegenover elkaar. Er zijn gemakkelijker gevechten.

Toen ik Louis van school haalde hoorde ik hem al krijsen tot op de speelplaats. Enorm groot drama dus. Wat het probleem juist was en wat de oorzaak was geweest, dat was tegen dan al helemaal niet meer te achterhalen: hij was teveel over zijn toeren om nog enige uitleg te kunnen geven. Maar dus was er een groot probleem want hij was niet meer voor rede vatbaar en weigerde nog te luisteren.

Een jongen van 8 ergens toe dwingen … niet gemakkelijk, zeker Louis niet als hij in zo’n bui is. De aanleiding was nochtans maar iets stoms geweest, zeker niets waar hij ‘normaal’ een toer voor zou krijgen: de leraar had hem gewoon gevraagd om een papier, dat Louis had gebruikt, in de vuilbak te smijten. Dus proberen kalmeren, maar hoe meer ik probeerde hoe erger het werd. Dan maar strenger en hem bijna fysiek gedwongen (neen, niet slaan, maar ik ging hem wel dragen naar het papier) en pas toen wou hij het eindelijk opruimen. Daarna hem gedragen naar de leraar om zijn excuus aan te bieden en hem dan gerust gelaten zodat hij op zijn eigen tempo kon afkoelen.

Hij is dan al wenend zijn fiets gaan halen en heeft bijna de ganse weg naar huis geweend. Pas toen we thuiskwamen was hij opgehouden en gekalmeerd.

Ook Zelie had haar dag blijkbaar niet. Net geen tranen, maar het scheelde ook niet veel. Blijkbaar denkt ze dat een vriendin boos is en ze weet niet waarom en natuurlijk heeft ze er niet naar gevraagd. Maar dat beteuterd gezichtje, mijn hart brak. Gelukkig is er morgen nog een schooldag en kan ze dan nog met haar vriendin praten zodat ze niet verdrietig het weekend moet beginnen.

De enige die vandaag dus geen problemen had was Jan. Vrolijk als altijd met veel blabla.

Oef! Weekend morgen. Ik ben duidelijk niet de enige die er nood aan heeft.

Singalong

Anna zit in een zeer leuke fase: alles wat ze hoort, maar dan ook alles, zet ze om in een liedje. Zo krijg je dus de grappigste liedjes liedjes te horen over woorden en klanken die ze hier en daar heeft opgepikt en dan lukraak aan elkaar rijgt.

Zeer leuk over het algemeen, maar het kan ook serieus op de zenuwen werken. Zo bijvoorbeeld ’s ochtends in de auto, als je al gestresst loopt van de ochtendroutine en als ze dan één van haar spinsels ten berde brengt ad infinitum.

Want eens een liedje in haar hoofd gevormd word, zingt ze het keer op keer op keer op keer … tot ze iets gehoord heeft dat haar  nieuwe inspiratie oplevert. En over het algemeen is de melodie ook nogal monotoom.

Maar die fantasie, dat is wel super.

Vorderingen

We zijn al zover. Vandaag zijn drie van de vier kinderen terug naar school.

Na Michel zijn ontdekking maandagavond vond ik het gisteren dan maar opportuun om Jan ook thuis te houden, en bij uitbreiding Anna. Kwestie dat Anna toch nog niet schoolplichtig is en mijzelf een vroege ochtend te besparen. Zo heeft iedereen dan lekker lang geslapen tot 8u en bleek Jan, toen hij eindelijk opstond, geen graadje verhoging te hebben. Ook Louis had geen koorts meer toen hij opstond en toen bleek dat beiden ’s avonds ook geen koorts meer maakten, heb ik ze genezen verklaard.

Deze ochtend had Louis het moeilijk met opstaan: na bijna een week lekker mogen uitslapen en niets doen had hij het extra lastig om uit zijn bed te komen. Ik heb me zelfs serieus kwaad moeten maken en gedreigd dat ik hem desnoods in zijn pyjama op school zou afzetten. Eens uit bed verliep het uiteindelijk allemaal een pak vlotter.

Zelie lijkt vandaag al marginaal beter dan de laatste dagen en zeker in vergelijking met gisteren. Ik vermoed dat ze gisteren haar slechtste dag heeft gehad want tegen 18u30 was ze compleet kapot alhoewel ze dat niet wou toegeven. Rond tien voor zeven heeft ze dan toch haar koppigheid opzij gezet en is ze naar bed gegaan.

Ikzelf ben ook eindelijk aan de beterhand. Nog steeds hoofdpijn en watten in mijn hoofd, een rauwe keel en hoesten, maar ik draai tenminste niet meer op mijn benen als ik rechtsta en ik heb nog nauwelijks koorts.

Straks nog eens naar de dokter: Zelie laten nakijken en mijzelf en ook voor de nodige briefjes kijken. En nu maar hopen dat Anna en Jan niet alsnog ziek worden.

Internet! Help!

Anna wordt binnenkort 3 jaar en dus werd het tijd om een ‘groot’ bed voor haar te kopen.

Toen Zelie indertijd een groot bed kreeg gingen we naar IKEA en kochten we een Brekke-bed: een eenvoudig wit frame met drie lades met een lichthouten front. Mooi, past overal en omdat de kinderkamers onder het dak zitten (schuine muren dus) kon het niet handiger zijn.

Toen Louis en later ook Jan hun groot bed kregen, kregen ze hetzelfde bed. Het oogt ook mooier natuurlijk om gelijke bedden te hebben en zoals gezegd, zeer praktisch want de opbergruimte wordt zeker goed benut. Meer nog, ze is zelfs zeer nodig.

Vandaag was aangestipt in mijn agenda om (eindelijk) naar IKEA te gaan om Anna’s bed te kopen. Eerst eens kijken op de website en shock! horror! na zeven jaar bleek het bed niet meer in hun gamma te zitten. Ik zou mij niet laten kennen en dus trok is sowieso naar de winkel: soms staat er iets niet op de website maar blijken ze het toch nog in stock te hebben.

Maar in de winkel ook geen geluk en bij navraag aan een verkoopster bleek dat het bed definitief uit het gamma genomen is: vorige zomer, tijdens de solden, hebben ze de laatste exemplaren aan een serieuse korting weg gedaan. Ik had veel zin om te beginnen bleiten.

Maar toen dacht ik aan al die duizenden mensen op het internet en dat daar misschien de oplossing kon liggen. Vandaar dus mijn oproep hier, aan jullie: kennen jullie iemand met een Brekke-bed, iemand die het om één of andere reden niet meer wil en van wie ik het dus kan overkopen? Willen jullie mij helpen om mijn vraag ook door te sturen, de wereld in. Misschien heb ik dan geluk en kan ik ook voor Anna zo’n bed installeren. Ik ben bereid er om te komen, zolang het maar in België is.

Een oproepje dus: please help me .

Waar is die tafel om onder te kruipen?

Het was nog niet zo lang geleden dat ik nog eens met de kinderen uit eten was gegaan. Soms gaan we eens naar de Lunch Garden, tijdens de Kerstvakantie zijn we bij de zoektocht naar Zelie haar vriendinnetje iets gaan eten. Over het algemeen hoef ik mij niet te schamen over de kinderen. Tegenwoordig leren ze goed stilzitten, ze gedragen zich meestal min of meer (voor kinderen dus) en alleen het volume van hun stem moet soms getemperd worden.

Vandaag moesten we de stad in om turnschoenen voor Zelie te halen en Louis had absoluut geen zin om buiten te komen. Jan vertoonde ook weinig enthousiasme. Nu, wie kan hen dat verwijten met dit weer. Maar om hen toch een beetje enthousiast te krijgen beloofde ik dat we, na het winkelen, zouden stoppen om pannenkoeken te eten. Een goed lokmiddel bleek: ze werden op slag enthousiast.

Tegen 16u installeerden we ons in de Gwenola, ons favoriete pannenkoekenhuis, en plaatsen onze bestelling. Alles gezellig en leuk, tot de pannenkoeken aankwamen. Het probleem: Anna. Weet u nog, die zeer leuke fase waar zij in zit? Plots wou ze niet meer haar pannenkoek, maar de mijne. Toen wou ze toch weer haar eigen pannenkoek. Toen wou ze de suiker uitgesmeerd. En eens ik dat gedaan had, wou ze dat niet meer want ‘ik wil dat doen’, enz.

Ik moet er u geen tekening bij maken zeker? Twee keer is ze beginnen krijsen dat het geen naam had. Gans de tea-room op stelten. Alle mensen staarden ons aan alsof ik Anna aan het mishandelen was en ik wist niet waar kruipen van schaamte. Twee keer ben ik met Anna onder mijnen arm richting toilet getrokken om haar daar te laten uitrazen en haar dan zeer streng toe te spreken. De tweede keer duidelijk gezegd dat als ze nu haar manieren niet hield, we gewoon zouden vertrekken, zonder pannenkoek.

Daarna zat ik onrustig te wachten op de volgende uitbarsting, maar die is er Godzijdank niet meer gekomen. Blijkbaar was ik duidelijk én overtuigend geweest. Ze is een engeltje geweest, heeft braaf haar pannenkoek gegeten, gezellig gebabbeld, mooi haar milkshake uitgedronken. Het was, na het intitiële debâcle, een zeer leuk en aangenaam uitstapje met Anna op haar best (en de anderen waren ook engeltjes).

Misschien dat ik nu toch wel ga wachten tot ze uit die fase gegroeid is om nog eens met de vier iets te gaan eten.

Soldaatje

Jan zingt: ‘Groot soldaatje, klein soldaatje, laat ons flink marcheren. En de trommels slaan en de fluiten gaan en mijn papa is soldaat, kameraad’. Terwijl Jan zingt, zingt Anna halvelings mee.

Het liedje is gedaan en Anna wil het nog eens zingen/horen. ‘Jan, ga jij dat liedje nog eens zingen want ik weet het niet’. Jan heeft duidelijk geen zin en zegt ‘ik weet dat ook niet meer’, waarop Anna alleen probeert:

‘Stom soldaatje’

Rust

Toen ik deze ochtend wakker werd daagde het dat Jan en Anna deze namiddag naar een verjaardagsfeestje mochten gaan. Eens dat gegeven verwerkt was dacht ik ‘Oef!’.

‘Oef’, een rustige namiddag. ‘Oef’ geen gejengel van of gekibbel met Anna omdat ze haar goesting niet (altijd) krijgt. ‘Oef’ want nu kan ik de was op mijn gemak en in alle rust doen.

Mijn tweede gedacht was eerder een gevoel. Een schuldgevoel, want wat voor slechte mama ben ik wel niet om dat te denken. Maar dat gevoel heeft niet lang geduurd. Zo’n twee seconden. Na bijna 17 jaar samen met den anderen heb ik al lang geleerd om zo’n gevoel rap van mij af te zetten 🙂

Set of three

For english, scroll down

Eerst de sjaal, dan de muts en ondertussen heb ik het setje af gemaakt met een paar handschoenen. Of beter, een paar wanten. Tien vingertjes zou een beetje teveel van het goede geweest zijn.

Opnieuw op goed geluk gedaan. Eerst de want zelf. Daarna een manchette en onmiddellijk eraan, in één stuk, de koord om de twee wantjes samen te houden en dus ook de tweede manchette. Alles aan elkaar genaaid en afgewerkt meet een boordje zoals aan de muts. Een beetje moeite gehad om het eerste wantje te kopiëren, maar ik denk dat het eigenlijk wel gelukt is.

Ons madam kan nu volledig geassocieerd rondparaderen.

First the scarf, then a hat en now I finished the set off with a pair of gloves. Or better, a pair of mittens. Crocheting ten fingers would have been a bit too complicated.

Again, there was no design to base myself on. First the mitten was done. Afterwards two cuffs, connected in one go with a crocheted cord. Sewing everything together and then finishing it off with the same rim as the hat. I had a bit of problems trying to copy the first mitten, but in the end I think I quite succeeded.

Anna will be parading around the schoolgrounds completely matched.

Gestuikt

Sinds begin November gaat Anna dus naar school. Sinds begin November doet Anna dus geen middagdutjes meer, of toch amper. Meestal één dutje op twee dagen in het weekend, maar haar twee dagen laten slapen, dat is mij nog niet gelukt.

Over de laatste twee maanden heb ik haar dan ook moeier en moeier zien worden. De ene dag al wat meer of minder dan de andere. Maar koppig als ze is, kon ik haar niet meer dan één dag in het weekend laten slapen. Ze weigerde categoriek.

Toen Jan voor het eerst naar school ging, lag hij na schooltijd meestal te slapen in de zetel toen ik hem ging halen. Als hij (nog) niet sliep, dan viel hij garantie in slaap in de auto. Anna dus niet. In de twee maanden, 0 keer bij mij, maar toch 2 keer bij mamie in de auto op woensdag.

Gisteren was het de laatste schooldag en die eindigde met een drink op de speelplaats. Ik hielp drank uit te delen, de kinderen speelden op de speelplaats met hun vriendjes. Tegen half vijf was alles opgeruimd en een kwartier later zat ik met alle kinderen in de auto. Een paar minuten later zag ik dat Anna’s ogen half dicht waren en toen ik even op haar voorhoofd wreef vielen haar ogen spontaan volledig dicht. Twee seconden later was ze vast in slaap.

En zo sliep ze toen ik Louis en Jan afzette thuis en dan doorreed om Zelie naar ballet te brengen. Bleef ze slapen toen ik weer thuis kwam en haar voorzichtig uit de auto haalde. Sliep ze door op mijn arm tot ik haar op de zetel legde om haar een pamper aan te doen en haar haar jas uit te doen. Kwam ze half wakker terwijl ik haar pamper aan het aandoen was en bleef ze half wakker tot ik haar een paar minuten later in bed stak. Viel ze opnieuw als een blok in slaap … tot iets na 7u deze ochtend.

Gestuikt, heeft dat bij ons. Er is geen betere term voor. Mijn doelstelling voor deze vakantie: haar minstens om de twee dagen laten proberen om een middagdutje te doen, kwestie dat ze er weer tegen kan na de vakantie.