Tag: Anna

Bijna

Kijk zie, het is bijna vakantie en dat zal nodig zijn.

Anna loopt doodvermoeid na bijna twee maanden school. Het kan ook moeilijk anders want tijdens de week doet ze geen middagdutje meer en in het weekend maximaal één dag op twee.

Zelie heeft de laatste weken constant hoofd- en buikpijn. Dus gisteren naar meneer doktoor geweest en we gaan eens een fotooken van haar hoofd laten maken, om zeker te zijn dat het geen sinusitus is. Morgen eens kijken voor de openingsuren en dan bellen voor een afspraak op de radiologie. Waarschijnlijk vrijdag dus al. Als het dat niet is, dan zal de vakantie de break zijn die ze nodig heeft om een beetje op adem te komen.

Jan en Louis hebben er iets minder nood aan, alhoewel ik vermoed dat Jan ook opgelucht zal zijn met de vakantie. Louis lijkt zich de laatste weken meer op zijn gemak te voelen op school, maar hij kijkt ook uit naar de vakantie.

En voor mij kan ze niet rap genoeg beginnen, de vakantie. Nog twee werkdagen en dan zit het er er voor mij op. Het stadium van oververmoeidheid ben ik al lang voorbij, dus de komende twee weken zijn meer dan welkom.

Bijna vakantie. Joepie!

Muts

For english, scroll down

De muts is begonnen. Het initiële model dat ik in mijn hoofd had heb ik niet uitgevoerd. Zelie zag het niet zitten en Michel had ook een anderen gedachte en dus heb ik mij laten overhalen. Michel heeft een tekeningetje gemaakt en daar heb ik dan mij op gebaseerd.

Het gaat ongeveer worden wat hij getekend heeft, maar met een meer ‘vrouwelijke’ toets eraan. De muts heeft een beetje een kegelvorm en gaat van die ‘lapjes’ hebben voor over haar oren. Rondom komt er een opstaand randje dat golft.

Ik denk dat ik een winnaar zal hebben 🙂

I started Anna’s hat. It’s not the model I initially wanted to crochet. Zelie didn’t like it and my partner had other thoughts too, so they convinced me to try something else. Michel made a drawing en I based the new model on that.

It’s going to be what was drawn, but I’m adding a ‘feminin’ touch to it. The hat will be a bit cone shaped and will have flaps for over her ears. But there will also be a frilly rim that will stand up.

I believe we have a winner here 🙂

Oude doos

Gisteren vroeg den anderen mij wanneer de kinderen geboren waren. Niet gewoon de datum, maar het uur ook.

Zelie en Louis, dat wist ik zo. Zelie op de minuut, Louis op één of twee minuten verschil. Maar voor Jan en Anna moest ik even nadenken. De loop van de dag nagaan van wanneer ik naar het ziekenhuis ben gegaan en waneer die eerste wee er weer was en hoe lang het daarna nog geduurd had. Uiteindelijk kwam ik bij alle twee op een uur uit en ik dacht: give or take 15 minutes.

Maar dan is er uiteraard het internet en beide bevallingen staan ongeveer minuut per minuut op den anderen zijnen blog, en dus ben ik eens gaan kijken naar de exacte uren. En wat bleek: ik zat er bij alle twee op maar een paar minuten naast, veel minder dan ik gedacht had.

Wat nog leuker was dan het juiste uur te vinden was de foto’s terug zien van hun geboorte.  Hoe klein ze waren en hoe ongelooflijk veel veranderd dat ze zijn. Zelfs de foto waar Zelie en Louis en Jan komen kijken. Manmanman. Zijn de kinderen ondertussen al groot geworden (en het stopt hier nog niet).

Ik moet dat meer doen, zo naar foto’s kijken. Dat is zoooo wijs.

Ikke ikke ikke

Net wat Ivan zegt. Onze kinderen zitten in de ‘ik-wil-het-zelf-doen-en-zelf-kiezen-en-het-moet-op-mijn-manier’-fase, ook gekend als Terrible Two’s, en soms is het meer dan hatelijk.

De laatste weken (of is het al langer?) zijn het constant argumenten met Anna die niet (altijd) wil luisteren en de sirène opendraait als ze haar goesting niet krijgt: ‘IK wil de auto opendoen’ nadat ik hem bijvoorbeeld net opengedaan heb. Absoluut haar botinnen willen aandoen terwijl ik haar net haar lage schoenen heb aangedaan. Zelf kleren aan en uitdoen, zelf tafel willen zetten (terwijl ze de schuiven nog niet zelf kan opendoen). Ge zegt het, zij wil het doen.

Vanavond nog zo’n voorval. We stonden op vertrekken bij de scouts en ik wou Anna op de fiets krijgen. Dus moest ze haar handschoenen aandoen en haar helm opzetten en op de fiets zelf geraken, en op alle vlakken was het worstelen en overtuigingskracht gebruiken tot en met. Een vader stond ernaar te kijken en zei iets in de trant van ‘ja, dat hebt ge op die leeftijd’ en ik bevestigde dus, want ‘dat weet ik’ zei ik, ‘het is mijn vierde’.

En gelukkig dat het onze vierde is want ondertussen weten we hoe het aan te pakken. Nu ‘weten’ is een groot woord. Uiteindelijk is elk kind anders en pakken we Anna niet op dezelfde manier aan als Zelie, Louis of Jan. Maar als het puntje bij paaltje komt pas ik de regel toe die mij is aangeleerd toen Zelie die leeftijd had: ‘pick your battles’ of met andere woorden: ze zullen over alles in de clinch gaan met u, dus maak als ouder uit welk gevecht voor u belangrijk genoeg is om te ‘winnen’ en welk argument het kind mag ‘winnen’.

Een gevecht over haar schoenen, dat ga ik niet aangaan met Anna. Voor mijn part loopt ze rond op haar pantoffels. Als haar voeten koud/nat worden, zal ze het wel merken en andere schoenen aandoen. Niet dat ik haar niet zal proberen overtuigen, maar als ze voet bij stuk houdt laat ik haar doen. Daarentegen een gevecht over warm aangekleed zijn op dit moment als we met de fiets weg gaan, dat zal ik hoedanook winnen. No way in hell dat ik haar niet warm ingeduffeld op de fiets ga meenemen.

Het krijsen als ze haar goesting niet krijgt wordt dan kordaat aangepakt. Ze krijgt drie waarschuwingen en als ze dan nog niet luistert gaat ze twee minuten in haar kamer. Daarna mag ze eruit als ze belooft braaf te zijn en haar excuses aanbiedt. De kamertruuk heb ik nog maar twee keer moeten toepassen, ze weet dat ik het meen als ik zeg dat ze moet ophouden.

Och ja. Nog een goed jaar en die fase zal dan ook weer voorbij zijn. Het is de eerste keer dat ze echt rebelleren en het zal alleszins niet de laatste keer zijn en in vergelijking met de vorige kinderen is ze eigenlijk zo mak als een lammetje. Dat of wij zijn veel toegeeflijker geworden 🙂

Dus Ivan en Nele: veel geduld en succes toegewenst!

Onzichtbaar ijs

Deze ochtend naar school gefietst, net zoals we nu dus al drie weken doen. Straat uit, naar rechts, oversteken, naar rechts, rechtdoor de Vrijdagmarkt over en halverwege … lag Jan plots op de grond. Ik had het totaal niet zien gebeuren dus wou ik stoppen om te zien wat er gebeurd was en … pardoes lagen Anna en ik ook op de grond.

Dat vallen op zich, dat is niets. Schade aan de fiets of niet, dat heb ik eigenlijk nog steeds niet bekeken, maar hij rijdt nog. De klap daarentegen die het gaf toen Anna met haar hoofd op de grond belandde liet mijn hart stilstaan. Ik was ervan overtuigd dat de schade niet te schatten was.

Gekrijs was uiteraard het resultaat en toen ik de fiets wou rechtzetten merkte ik pas wat ons doen vallen had: een ijsplek in het midden van de markt. Want mijn fiets rechtkrijgen, mét kind er nog op was geen sinecure, om niet te zeggen zo goed als onmogelijk om alleen te doen. Een voorbijganger zag mij sukkelen (of had hij eerder Anna gehoord, het gehuil was oorverdovend genoeg) en vroeg ‘Gaat het mevrouw?’ ‘Neen, het gaat niet’ zei ik over mijn toeren en toen pas hielp hij om mijn fiets recht te krijgen.

Na eerste inspectie leek het al bij al mee te vallen. Jan had niets van schade. Op Anna haar linker jukbeen tekende zich een serieuse schaafwonde af en begon het blauw al boven te komen. Mijn kin en kaak voelden geschaafd, maar alleen mijn kin bleek een schaafwonde te hebben. Mijn kaak zal gewoon blauw worden. De ergste schok kreeg ik echter toen ik Anna haar helm zag: op de kant waarop ze gevallen was is hij gewoon kapotgebarsten. De luide klap kwam dus van het contact tussen helm en grond en (gelukkig) niet van het contact tussen hoofd en grond.

Het werk werd afgebeld, de dokter opgezocht en hij bevestigde gelukkig mijn vermoeden: de helm had Anna haar hoofd zeer goed beschermd. Behalve de schaafwonden lijkt er niets gebroken of geschud. De volgende 24u moet ik haar uiteraard in de gaten houden om zeker te zijn dat er geen verlate effecten zijn, maar voorlopig speelt ze weer alsof er niets gebeurd is.

Moet ik nog iemand overtuigen van het belang van een helm op de fiets?

Groot onderhoud

Een paar weken geleden ben ik met de kinderen op groot onderhoud geweest bij de tandarts. De jaarlijkse controle dus. Ik hield mijn hart al vast voor Louis, want dienen jongen heeft al gesukkeld met zijn tanden, en het zijn nog maar zijn melktanden.

Het ging net zoals ik dacht. Zelie op de stoel, controle en alles perfect in orde. Zelfs haar tand die vorig jaar goed scheef stond staat inmiddels al zo goed als volledig recht. Heel misschien zal ze toch een beugel nodig hebben, maar daarvoor moeten we nog 2 jaar wachten voor hij dat definitief zal kunnen zien.

Daarna was het aan Jan. Gelijk nen flinken op de stoel (het is ook al zijn derde jaar), mond open en alles perfect. De tandarts zegt dat het er zelfs nog beter uitziet dan bij Zelie wegens meer plaats in zijn mond.

Anna weigerde niet om op de stoel te gaan zitten, zij het alleen als het op mijn schoot kon, maar wou absoluut haar mondje niet opendoen. Dus hebben we haar controle dan maar een jaartje uitgesteld. Kwestie dat ze al niet op voorhand een trauma opdoet bij de tandarts zonder dat er een reden toe is.

Uiteindelijk Louis in de zetel en wat raadt ge: niet één, niet twee maar zelfs drie tanden niet in orde. De ene had zo’n groot gat dat er eigenlijk niet meer van een tand te spreken was. De andere twee zijn melktanden die hadden moeten uitvallen, maar in plaats van uit te vallen zijn ze afgebroken. Verdict: een nieuwe afspraak gemaakt om die drie tanden te laten uittrekken. Die nieuwe afspraak is volgende vrijdag (overmorgen dus).

Het is niet de eerste keer dat hij een serieuse behandeling moet hebben bij de tandarts maar een probleem zal het alleszins niet zijn: hoe erg Louis soms ook kan neuten, bij de tandarts is hij een echte held.

Na dag één

Voila. Anna haar eerste dag zit erop en hij is vlekkeloos verlopen.

Deze ochtend afgezet. Geen traantjes en direct vrolijk gaan spelen. Toen ik nog even door het raam keek was ze al op onderzoek in de klas.

De rapporten van de rest van de dag stemmen tot optimisme. Rapport één komt uit de mond van het meisje zelf. School was leuk. Ze heeft gefietst. Ze gaat morgen terug. juffrouw Greet is lief. Anna was zeer beslist.

Het tweede rapport komt van haar ‘grote’ broer, Jan dus: hij heeft de hele dag met Anna gespeeld. Ze heeft niet één keer geweend. Ze was heel flink. Rapport drie komt van een andere mama: Anna doet het heel goed. Rapport vier komt van mij: toen ik op school aankwam was ze aan het fietsen en ze had geen zin om van de fiets af te komen. Na even aandringen is ze dan toch meegegaan. Altijd een goed teken als ze niet direct meewillen naar huis.

Als ze het patroon volgt van haar broers en zus, dan zal deze eerste week geen probleem zijn. Volgende week kunnen er al probleempjes zijn en als het dan niet is, dan zeker binnen twee weken: hevige huilbuien als ik ga weggaan want dan zal ze eindelijk beseffen dat de verandering definitief is. Een paar dagen huilen en dan zal dat ook weer voorbij zijn en zal ze zich als een vis in het water voelen.

Alhoewel, Anna heeft zich op dat vlak eigenlijk nog maar weinig zoals haar broers en zus gedragen, dus misschien zullen we hier ook een ander patroon zien. Afwachten dus.

Gestart

Net als Lena is Anna deze ochtend gestart met de kleuterschool. Ons kakkernestje zit ook in de volgende fase.Michel is zelfs meegegaan op haar eerste schooldag.

Juffrouw Greet heeft haar direct opgevangen, er een gesprekje mee gehad en haar een beetje op haar gemak gesteld. Ze heeft haar eigen kastje gekregen met een zonnetje als teken (’t was eerst een muisje, maar aangezien Louis ook een muisje was hebben we gevraagd of ze geen ander tekentje kon krijgen, kwestie van later de tekeningen niet door elkaar te smijten) en kon er direct haar boekentas inzetten.

Heel even zag het er naar uit dat ze zou wenen toen we weggingen, maar toen ik haar vroeg of ze nog met Jan wou spelen, liet ze direct los en was ze weg.

Ik zou toch ook wel wreed graag een vliegje zijn vandaag.

End of an era

Vanavond weer eens een hoofdstukje afgesloten in de opvoeding van de kinderen: vandaag was het de laatste dag dat Anna naar de peutertuin is gegaan. Morgen is Michel thuis, overmorgen ben ik thuis, dan is het weekend en op maandag begint Anna met de kleuterschool.

Voor haar twee kinderverzorgsters heb ik een schoon boekeetjen gekocht en vanavond heb ik er eentje laten afgeven door Anna (’s ochtends en ’s avonds is er telkens maar één iemand). Zij zal dan de tweede afgeven aan de andere verzorgster morgen.

Drie kinderen zijn daar geweest. Drie kinderen die zich daar zeer goed gehad hebben en er qua ontwikkeling met sprongen op vooruit gegaan zijn. De juiste en nodige stimulaties en verzorging en liefde gekregen tijdens de uren dat wij er niet konden zijn. De kinderverzorgster vroeg of wij content zijn geweest van hen. Uiteraard, anders zou ik er geen drie kinderen naartoe gestuurd hebben.

Onze kleinste meid is nu officieel geen peuter meer. Snif.