Tag: Anna

Te vroeg gejuicht

Anna dronk haar eerste fles koemelk zonder enig probleem op. Haar tweede fles was al niet meer zo leeg en haar derde fles heeft ze gewoon geweigerd.

Overschakeling niet geslaagd dus.

Toen ze maar de helft van haar tweede fles opdronk dacht ik gewoon dat ze geen honger had. Het zou de eerste keer niet zijn dat ze de helft van haar fles drinkt, dus zocht ik er niets achter.

Gisteren weigerde ze kategoriek haar fles na een eerste slok gedronken te hebben. Ze was doodmoe en relatief lastig en ze had haar boterham opgegeten, dus veel zocht ik er niet achter.

Maar toen ik haar in haar bed legde begon ze hartverscheurend te krijsen en stopte niet. Weer uit bed gehaald en willen troosten maar dat leek niet echt te lukken.

Ze werd wel eventjes kalm maar herbegon steeds weer te wenen en dat is zeker niet van haar gewoonte.

Doodmoe, dacht ik, dus opnieuw naar bed. Geen avance want ze bleef maar huilen.

Terug beneden nog eens haar fles geprobeerd en in eerste instantie wou ze drinken, maar eens een slokje genomen stopte ze weer onmiddellijk en toen viel eindelijk mijn euro: ze had nog honger maar lustte de melk niet.

Poedermelk had ik niet meer in huis gehaald na de ‘geslaagde’ fles, dus kon ik haar dat niet geven. Oplossing: ik heb haar twee petit gervais kaasjes gegeven.

Toen die op waren heb ik haar terug in bed gestoken waar ze als een blok in slaap is gevallen.

Vandaag ben ik dus een nieuwe doos poeder gaan halen voor ons meisje én een doos met chocoladegranen voor babies om bij de koemelk te doen. Misschien dat de melk, met een smaakje bij, wel in de smaak zal vallen. Eens ze dat wel wil drinken zal ik het smaakje afbouwen, want ik ben eigenlijk helemaal niet te vinden voor melk waar ze allemaal smaakjes aan toevoegen.

Tot nu toe heeft Anna het ons nog nooit gemakkelijk gemaakt om van voeding over te schakelen. Op deze manier blijft ze tenminste consistent 🙂

Rough night

’t Is den eersten niet en het zal ook niet de laatsten zijn.

Vorige nacht is Anna wakker geworden rond 1u … al overgevend. Het ene moment was ze aan het hoesten, het volgende moment lag ze over te geven. Zelf lag ik er nog maar juist in en ik was dus nét aan het inslapen toen het begon. Ik ken leukere manieren om (weer) wakker te worden.

Anna vastgehouden over haar bedje tot ik zeker was dat ze ‘uitgekotst’ was en dan heb ik haar in bad gestoken want alles zat onder: slaapzak, pyjama, haar, lijfje, laken, … alleen haar dekbed was blijkbaar gespaard gebleven. Zelf had ze er blijkbaar geen last van. Ze heeft geen traan gelaten en genoot van haar badbezoekje, al was het midden in de nacht. Halverwege het bad hulp gekregen van mamie om haar dan verder te wassen en aan te kleden en alles te verversen.

We hebben daarna het bedje ververst, de vloer opgekuist (Anna slaapt hier bij mamie en grandpère in een reisbedje en de zijkant is zo’n soort gaas en toen ze begon over te geven lag ze blijkbaar met haar gezichtje daartegen. Resultaat: overgeefsel door het gaas, op de grond. Jammie!), de lakens in de machine gestoken en de kamer verlucht, dit terwijl Anna bij papa op schoot zat.

Toen alles eindelijk terug in orde was ging ik Anna halen om haar terug in bed te steken, maar madam was niet akkoord. Blijkbaar waren papa’s armen een veel betere plaats dan de mijne en telkens ik haar wou pakken draaide ze zich weg. Uiteindelijk heeft Michel haar dan maar zelf aan mij gegeven en heb ik haar terug in bed kunnen steken.

Maar in bed was mevrouw nog steeds niet tevreden. Ze protesteerde, kreunde, begon te wenen om dan toch niet door te zetten … tot ze een paar minuten later opnieuw begon over te geven. Deze keer waren we voorzien en de bescherming van handdoeken die op haar hoofdeinde lagen bleken hun dienst te doen. Ik heb enkel de handdoek moeten wegnemen en een nieuwe leggen en haar bedje was OK. Ook haar slaapzak en pyjama waren deze keer onbesproken. Anna daarentegen niet: opnieuw was de zijkant van haar hoofdje volledig onder en mocht ik dus haar haar nog eens wassen.

Gelukkig was het nu mogelijk om dat met een washandje te doen: ik zag het echt niet meer zitten om haar opnieuw volledig uit te kleden en te wassen. Omdat Anna, toen ik haar nadien opnieuw in haar bedje legde, hard begon te huilen heb ik haar toen maar bij ons in bed genomen. Het is nog maar de eerste keer dat ik dit doe en ik had meer problemen verwacht maar Anna vond het blijkbaar zeer leuk en is zonder veel gewriemel rap terug in slaap gevallen.

Dat wat Anna (en Michel) lukt, maar mij niet, is met iemand in mijn armen slapen, dus eens Anna vast lag te slapen heb ik haar voorzichtig terug in haar bedje gelegd waar ze rustig heeft doorgeslapen … tot 5u deze morgen.

Opnieuw gehoest en ik dacht van ‘lap, ik heb het weer zitten’ maar deze keer was het niet overgeven maar … diarree: het geluid was echt niet te misverstaan.

Opnieuw met Anna naar beneden, deze keer om haar pamper te verversen. Daarna haar onmiddellijk weer in bed gelegd waar ze toch nog tot 7 u geslapen heeft.

Vandaag is ze blijkbaar weer volledig in orde, behalve dat haar stoelgang nog steeds slap is. Anna heeft geen koorts en heeft tot nu toe alles binnengehouden. Ik vrees (en hoop eigenlijk) dat het dus een reactie moet geweest zijn op haar spuitjes van gisteren.

Controle op één jaar

Als ‘verjaardagskado’ had ik voor Anna een bezoekje aan Kind & Gezin gepland. Toen ze mij namelijk een aantal maanden geleden vroegen wanneer ik de volgende afspraak wou en ze mij zeiden dat ik eigenlijk enkel diende terug te komen voor haar vaccinaties op één jaar, vroeg ik een datum zo dicht mogelijk bij haar verjaardag. Het toeval wou dat er consultatie was op de dag van haar verjaardag, en dus heb ik die dag maar uitgekozen.

Ik heb namelijk nogal een geheugen als een zeef en zo wist ik tenminste zeker dat ik de afspraak niet zou vergeten. Het zou namelijk de eerste keer niet zijn.

Zoals gewoonlijk niets op Anna aan te merken. Ze doet het goed op alle vlakken, speelt goed, doet alle dingen die verwacht worden van een éénjarige, kortom: alles in orde.

De stand:

  • lengte: 75 cm
  • gewicht: 9kg 300g
  • hoofdomtrek: 46

Zo zit ze ongeveer volledig op de P50 curve: gemiddelder kan niet.

Twee prikken moest ze hebben vandaag: mazelen-rubella-bof en meningitis. Niet zo tof. Integendeel.

We hadden al maar een afspraak om 18u50 en toen we daar toekwamen bleek er een serieuse achterstand te zijn: nog 9 wachtenden voor ons. Anna was toen al moe (bedtijd is rond 19u) en dat verbeterde er niet echt op maar eens de meeste mensen weg waren is ze er toch weer doorgekomen: ze is vrolijk beginnen spelen en heeft gans de ruimte onderzocht én de overblijvende babies, allebei ook rond één jaar.

Uiteindelijk zijn we pas om 20u bij de verpleegster gekunnen en was het 20u30 tegen dat we bij de dokter binnen konden. Anna was ondertussen doodmoe maar ze was OK zolang ze op mijn schoot mocht. Eens eraf was het huilen dat het geen naam had. Eerst wou de dokter haar volledig onderzoeken (gewoonte) maar toen ze merkte dat ze al met moeite Anna’s hoofdomtrek kon nemen (wegens huilen en proberen wegkruipen waar mogelijk) heeft ze dat wijselijk achterwege gelaten.

Restten alleen nog de prikken. Anna op mijn schoot met beide beentjes aan één kant, armpjes goed vasthouden en pikuur in de arm. Resultaat: krijsen bij Anna, gebroken hart bij mama (hatelijk is dat). Anna draaien, weer armpjes goed vasthouden en tweede prik in andere arm. Resultaat: nog harder krijsen nog meer gebroken hart bij mama.

Ik heb haar daarna zo snel mogelijk aangekleed, tegelijk zo dicht mogelijk tegen mij proberen houden en dan vliegensvlug naar huis om haar in haar bed te kunnen steken. Ongeveer tot 2 km voor we terugwaren heeft ze mijn hand vastgehouden. Daarna heeft ze losgelaten wegens (eindelijk) in slaap gevallen.

Volgende afspraak binnen drie maanden voor twee nieuwe prikken. *zucht*

Hiep hiep hiep! Hoera!

Vandaag is Anna één jaar geworden. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat.

In tegenstelling tot haar broers en zus maakt ze nog geen aanstalten tot lopen. Ze trekt zich mooi op en heel af en toe zal ze wel eens een stapje (of twee) opzij zetten, maar als je haar aan de hand wil laten lopen zet ze zich spontaan neer.

Maar een andere ‘stap’ heeft ze ondertussen wel genomen. Wel, eigenlijk twee stappen  en het betreft allebei voeding.

Zondag heeft ze voor het eerst ‘met de pot’ meegegeten. Ik had wel haar eigen maaltijd klaargemaakt, maar het smaakte haar duidelijk niet. Wij aten konijn in appelsiensaus (lekker jongens, ongelooflijk! Nogmaals chapeau mamie) en toen ik Anna haar lepeltje in de saus dipte om haar te laten proeven was het hek van de dam.

Ze stak met veel ongeduld haar eigen lepeltje in mijn hand zodat ik haar nog meer van hetzelfde zou geven. Terwijl ik eten op haar lepeltje nam was ze zo ongeduldig dat ze bijna de mouw van mijn pull had getrokken.

En smaken dat dat deed. Konijn, appelsiensaus en pasta. Ze kon er niet genoeg van krijgen.

Gisteren heeft ze dan een andere stap genomen: haar eerste fles gewone volle melk. Zelie, Louis en Jan heb ik langzaam maar zeker moeten laten wennen aan die nieuwe smaak: de eerste keer een kliekske en de rest formule, de volgende keer iets meer, enz.

Anna heeft gisteren haar fles in één, twee, drie opgedronken. Geen problemen met de smaak. Ze vond het even lekker als haar andere melk. Dus nu gaan we het laatste van haar poedermelk nog geven en daarna is het gedaan met knoeien met maatlepelkens en schudden van flessen. Joepie.

Jaja. Een jaar is weer rap voorbij gegaan.

En nog enen

Gisterennacht had Anna het weer extreem lastig. Niet dat dat eigenlijk zo een uitzondering is deze week: ze heeft nog geen enkele nacht rustig doorgeslapen, en dus ik ook niet.

Maar gisterennacht was het van krijsegem én ze voelde koortsig aan.

Met zware benen uit mijn bed (het was ondertussen 3u) en met Anna naar beneden. Ze had duidelijk geen honger maar voelde zich lamlendig en dat zag je ook aan haar zeer kleine oogjes. Papa erbij gehaald (hij was toch nog wakker) om haar een lepeltje siroop te geven en ondertussen nam ze mijn vinger vast en stak die in haar mond.

En ja hoor: tand nummer zeven zit erdoor. Haar vierde (en laatste) snijtand linksonder.

Tand vijf en zes lijken dus een uitzondering. Tand zeven toont aan dat we nog een 13 moeilijke tanden voor de boeg kunnen hebben.

Trap

De trap in ons huis, die van het gelijkvloers naar het eerste gaat, is niet af te sluiten: beneden maakt hij een zeer korte draai waardoor er geen enkel hekje op past, boven is er een extra ruimte tussen de trap en de muur waardoor de opening van het deurtje ook niet past.

Met die gedachte in het achterhoofd heb ik er altijd op toe gezien dat, van zodra de kinderen mobiel werden, ze ook leerden om trappen op en af te gaan.

Zelie kon het het vlugst: in het huis van mijn ouders (huis waar ik opgegroeid ben en dat nu mijn ouderlijk huis niet meer is wegens verkocht) was er aan de keuken een drempel-trapje (beetje te hoog voor een drempel maar te laag voor een trapje, dus ideaal) waar we Zelie lieten oefenen en in een mum van tijd had ze het onder de knie: trapje op, draaien en trapje af met voetjes eerst. Ik denk dat ze amper 11 maand was.

De jongens hebben dus ook trappen leren doen voor ze konden lopen en nu is het Anna haar beurt. Zeer belangrijk, en eigenlijk nog een beetje meer nu we even bij mamie en grandpère wonen, want hier is de benedenverdieping opgedeeld in drie niveaus: bij het eerste verschil is er één trapje, bij het tweede zelfs twee trapjes.

Tot een tweetal weken geleden weigerde Anna pertinent: telkens ik haar draaide om haar te helpen van een trapje te gaan begon ze hartverscheurend te huilen, net alsof we haar martelden. Ze weigerde mee te werken en op die manier kon het niet echt lukken.

Vorige week sloeg ze plots om: telkens we haar draaiden begon ze te lachen en werkte ze mee. Niet dat ze het spontaan deed, maar de tegenwerking was tenminste weg.

Zondag ging het plots vlot: ze klom de twee trapjes omhoog en liet er zich direct weer afglijden/afkruipen. Een zeer leuk spelletje bleek want ze bleef maar omhoog en omlaag gaan.

Blijkbaar op zich geen probleem, ware het niet dat ze het alleen kon als ze al ‘in positie’ zat, m.a.w. als ze van beneden vertrok. Als ze kwam aangekropen van bovenaan moest ze zich eerst draaien, en die truuk bleek niet zo gemakkelijk.

Tot ik ergens in de namiddag aan de computer zat en Anna doodleuk naar de trap kroop, zich spontaan draaide om naar beneden  te kruipen. Mijn hart sloeg enkele slagen over toen ik haar zo zag gaan en ze was veel te rap om nog recht te springen en erachteraan te gaan. Bovendien zou een té plotse beweging misschien alleen tot gevolg hebben dat ze zou schrikken waardoor ze zeker zou vallen.

Maar ik kon opgelucht ademhalen: ons meisje ging als een volleerde peuter zonder enig probleem van de trap.

Dat was zondag en tot nu toe heeft het zich nog niet herhaald maar ze is duidelijk op de goede weg. We moeten haar nu weer helpen om zich te draaien, maar eens gedraaid gaat het zonder problemen. 

Dat de kinderen vlot trappen op en af gaan, hoe klein ze ook waren, heeft al zeer veel bekijks mee gebracht, wat wel wreed wijs is. Ik zag vorig jaar mensen hun hart vasthouden toen Jan, amper 2 jaar, in de ‘grote’ school zelf de trap op en af klom, niet begrijpend dat hij dat helemaal alleen kon en dat ik er dus maar op stond te kijken.

Voor mij is het maar normaal … en voor hen veel veiliger eens ze het kunnen.

Update: sinds zaterdag (17/3) zijn trappen geen enkel probleem meer voor ons madam … en leutig dat ze dat vindt.

Onderbroken nachten

Al twee dagen op rij is Anna ’s nachts wakker geworden.

Eergisteren begon het iets voor 2u: half wenen, neuten, protesteren. Gezien ik zelf maar om half één in bed lag hoopte ik (uiteraard) dat ze snel weer in slaap zou vallen, maar niets daarvan: Anna hield koppig vol.

Uiteindelijk uit mijn bed gestapt om te kijken wat er aan de hand was. Anna lag bovenop haar deken (ze had gelukkig haar lekker warme fleece slaapzak aan) en gezien het nogal koud was dacht ik dat dat het probleem was.

Simpele oplossing dus: Anna gewoon warm toedekken en we kunnen weer lekker verder slapen. Maar dat was dus buiten madam gerekend. Ze had mij gezien en dus was ze nog wakkerder dan ervoor en zette het op een krijsen.

Opgepakt, er even mee naar beneden en er eventjes mee op de schoot gezeten. Een oplossing die 99% van de tijd werkt. Dus na een paar minuutjes opnieuw naar boven, Anna in bed en na eerst heel luid geprotesteerd te hebben (ook normaal) viel ze stil.

Oef, dacht ik, terug in bed.

Maar neen hoor. Ipv gewoon in slaap te vallen begon het neuten, half huilen en protesteren na 5 minuten opnieuw. Weer geprobeerd het te negeren en hopen dat ze vlug in slaap zou vallen, maar niets daarvan.

Om 3u haar opnieuw uit bed gehaald en wat rook ik toen: een zeer vuile pamper. Het was eeuwen geleden dat Anna nog eens een ‘grote boodschap’ had gedaan ’s nachts en dus had ik daar de eerste keer absoluut niet op gelet. Nu kon ik er niet meer naast ruiken.

Opnieuw naar beneden, pampertje ververst en, gezien ze nu wel zeer erg wakker was, haar nog een half flesje gegeven. De fles was op één, twee, drie uit en daarna heb ik haar zonder enig protest terug in bed kunnen steken waar ze als een blok in slaap viel. Ik ook trouwens.

Gisterenavond hadden zowel Michel als ikzelf (afzonderlijk) vergadering: Michel ging luisteren in de klas van Zelie over de eerste communie, ikzelf had mijn maandelijkse vergadering van de oudervereniging.

Mijn vergadering is nogal uitgelopen en daarna zijn we samen nog iets gaan drinken met de mensen van de oudervereniging gezien er nog dingen moesten besproken worden ivm de website van de school.

Meestal loopt dat altijd goed uit maar deze keer viel het al bij al nog mee: om half één waren we thuis.

Goed moe na de vorige nacht en dus kroop ik zo snel mogelijk in mijn bed om toch nog het maximum te kunnen slapen vooraleer ik er om half zeven weer uit moest.

Opnieuw buiten Anna gerekend: om 5u besloot madam dat ze genoeg geslapen had. Klaarwakker lag ze te roepen in haar bedje tot ik haar er uiteindelijk uitgepakt heb en er even mee naar beneden gegaan ben. Haar mooi getoond dat het nog donker was, dat iedereen nog sliep en dat dat zij dus ook nog moest slapen.

Naar boven, Anna in bed en hetzelfde scenario van vorig avond herhaalde zich: heel eventjes krijsen, daarna muisstil (hoop dus dat ze in slaap viel) om dan het verdere uur afwisselend te protesteren, half te huilen en stil te zijn.

Deze keer had ik mij ervan vergewist dat er zeker niets extra in de luier zat, dus wist ik dat ik het gewoon moest (proberen) negeren. Rond kwart na zes is ze uiteindelijk in slaap gevallen … om 15 minuten later wakker gemaakt te worden door de wekker.

De vreugdes van het ouderschap zeker. Ik hoop anders van harte dat ze vannacht toch opnieuw doorslaapt.

Verwondering

An vroeg me een tijdje geleden of ik nog steeds zo verwonderd was over Anna’s ontwikkeling, een vierde kindje en al, ik zou dat toch al ergens gewoon moeten zijn.

Awel, ik ben daar nog steeds doodverwonderd over. Dat ze dat leren en kunnen, hoe ze dingen onder de knie krijgen. Het oefenen, kijken, proberen uitvinden hoe dingen werken en hoe zij het zelf kunnen laten werken en doen.

Anna is momenteel aan het oefenen om eten in haar mond te krijgen. Op zich niet zo speciaal, zou je denken. Anna steekt vanalles in haar mond: als het in haar handje belandt, belandt het luttele seconden later in haar mond. Maar dat lukt maar perfect als het relatief grote dingen zijn.

Nu neemt Anna nog alles in haar vuistje en als de dingen groot genoeg zijn kan ze het dus in haar mond steken. Stukjes boterham daarentegen zijn klein en als ze dat in haar vuistje neemt is het moeilijk om dat te coördineren om in haar mond los te laten. Want een vuist geraakt niet in haar mond en dus moet ze het stukje boterham zo voor haar mondje plaatsen dat, als ze haar mondje opendoet, ze het erin kan drukken.

Dus begint ze goed te oefenen op de pincetgreep (iets tussen duim en wijsvinger nemen). Ze merkt al dat als ze dat doet, het iets makkelijker is om een klein stukje in haar mond te steken én ook los te laten: de toppen van haar vingertjes passen immers wél in haar mond. Maar lukken doet het nog niet altijd, zowel de pincetgreep als iets in haar mond krijgen.

Dus daar zit ik nu naar te kijken en te wachten tot ze het volledig onder de knie heeft. Het boeiende leven van een mama, voila.

Rood kaakje

Vanmiddag had Anna weer een rood kaakje, een teken dat er waarschijnlijk weer een tand aan het uitkomen is. Dus controleren geblazen en ja hoor:

tand 6, snijtand rechtsonder, is een feit.

Bij zowel tand 5 als tand 6 hebben we eigenlijk niets gemerkt, behalve de rode kaak dan: geen koorts, geen wenen, niet lastig zijn, niets gewoon. Zalig. Het geeft tenminste hoop voor de overige 14 tanden.