Tag: Anna

Verdikt

Anna was niet goed gisteren toen ik haar afzette bij de onthaalmoeder.

In de namiddag heb ik naar de onthaalmoeder gebeld om te weten hoe het ermee was en zij zei dat het maar zwakjes was en dat ze warm aanvoelde maar dat ze op dat moment sliep. Na haar dutje, toen trouwens al meer dan drie uur wat ook niet van Anna’s gewoonte is, zou ze haar temperatuur nemen.

Na het telefoontje direct afspraak gemaakt bij de kinderarts en dat kon: deze voormiddag om 9u. Een kwartiertje daarna telefoon van de onthaalmoeder: Anna had 39,7 °C. Een goede zet dus, die afspraak.

Ik heb gisterenavond dan maar een risico genomen. Mij herinnerende wat de pediater vorige keer gezegd had en gezien het feit dat Anna nu in minder dan 24 uur zo slecht geworden was én hetzelfde klonk als vorige keer, ben ik gisterenavond nog om antibiotica gereden (met het voorschrift dus van vorige keer) en heb het haar beginnen geven.

Deze morgen bevestiging van de pediater dat ik ‘de juiste reflex’ gehad heb: Anna heeft een bronchite en een beginnende oorontsteking. Antibiotica is wel degelijk hard nodig, maar in mijn binnenste zei ik wel ‘oef’.

Juich: leve de ‘winter’. Rotweer ook.

Bedenking

Anna had nogal wreed warm toen ik haar deze ochtend uit bed nam.

Ze heeft ook niet goed geslapen: drie keer wakker geweest. Niet dat ze gehuild heeft, maar wel dat ze lag te ‘kreunen’ en ‘protesteren’: zo half huilen, half neuten. Nooit echt beginnen huilen zodat ik haar niet moest troosten, maar toch. En toen ik haar deze ochtend uit bed nam was ze niet vrolijk, zoals anders, maar begon ze te wenen.

Haar hoesten is gelijk herbegonnen: je hoort weer die zware ademhaling van die slijmen die er zitten, dus heb ik haar siroop maar meegeven naar de opvang.

Maar ik vermoed dus dat ze wel een beetje koorts had en ik hoop alleen dat het van haar tandje is dat er nog steeds niet volledig doorzit.

Aanpassing

Algemene raad: nooit babies verhuizen tussen 7 en 9 maand. Zelfs best niet tussen 6 en 12 maand. Dan hebben ze het er het moeilijkst mee. Vooral rond 8 maand is het het lastigst omdat ze dan meestal verlatingsangst krijgen: dat gecombineerd met een totaal nieuwe omgeving is niet echt leuk voor een baby.

Anna is vorige week maandag 8 maanden geworden. De vrijdag erop heb ik eindelijk een bed gekocht voor Jan en zaterdag zijn Anna en Jan van bed veranderd.

Na vier kinderen zou ik dus beter moeten weten, maar door omstandigheden was het er niet vroeger van gekomen en het moest dringend gebeuren: de wieg werd veel te klein, dus nog een aantal maanden wachten was eigenlijk geen optie.

Uiteindelijk is het meegevallen, de verhuis. Zaterdagavond en -nacht was het moeilijk: eerst wou ze niet slapen, daarna is ze ’s nachts nog twee maal wakker geworden en was ze relatief overstuur en moeilijk te troosten.

Zondagnacht van hetzelfde laken een broek: moeilijk om haar in bed te krijgen ’s avonds, ’s nachts één maal wakker geworden maar ook zeer overstuur. Tegen de ochtend is ze nog eens wakker geworden, maar dan omdat ze ‘kolieken’ had: drie kwartier gekrijst van de pijn om dan uitgeput in mijn armen in slaap te vallen. Het schaapje.

Maar toen ik haar gisterenavond in bed legde was er geen gekrijs, geen protest. Ze ging braaf slapen en heeft de ganse nacht doorgeslapen, zonder één kik te geven. En ook vanavond heb ik haar zonder probleem in bed gekregen. Zalig gewoon.

Duimen dus dat ze zich (nu al) aangepast heeft aan haar nieuwe omgeving. Ik houd alvast hout vast.

Afscheid

Ze is weg. Anna. Van onze kamer.

Jan heeft nu zijn groot bed dus mocht Anna onmiddellijk in het kleine bed. No time like the present.

Anna is naar boven verhuisd en ik kan u verzekeren: ze was er niet mee opgezet. Nieuw bed, nieuw geluid, nieuwe geur, … Veel te veel verandering in een keer en dus was het huilen dat het geen naam had.

Totaal overstuur heb ik haar er dan maar uitgehaald en even aan papa gegeven. In haar wieg sliep Anna in door de bekleding van de wieg in haar knuistje te nemen, ze tegen haar neusje te drukken en dan haar duim in de mond te steken. Ik heb de bekleding dus maar uit de wieg genomen en in haar bedje geïnstalleerd.

Dan naar beneden om haar over te nemen van Michel en te zorgen dat ze volledig rustig was. Eens ze volledig rustig en ontspannen was het nog eens geprobeerd en gelukt: ze vond de bekleding, nam ze vast, duim in de mond en nog geen halve minuut later lag ze te slapen.

Nu de rest van de nacht afwachten, maar als dit een teken is, dan zijn we op goede weg.

Drup drup

De kogel is door de kerk. Niet volledig uit vrije wil maar eerder door omstandigheden.

Waarover het eigenlijk gaat? Wel, deze morgen heeft Anna haar laatste fles borstvoeding gekregen. Ik had mijzelf het doel gesteld haar enkel moedermelk te geven tot ze één jaar zou worden, maar dat is dus niet gelukt.

De laatste weken ging het al niet te vlot maar met Anna ziek te worden vorige week en haar eetlust die de mist inging is het ook de mist ingegaan met de aanmaak van melk. Sinds vorige woensdag kwam Anna dan ook opnieuw wakker elke nacht en toen ze vorig weekend nog steeds wakker werd, ook al was ze niet echt ziek meer, begon het te dagen: ze kreeg ’s avonds niet meer genoeg te drinken. Overgeschakeld op een flesje en presto: weer stille nachten.

Dus heb ik besloten om niet meer tot het uiterste te gaan om de productie weer op gang te brengen maar over te schakelen op poedermelk.

Anna maakt er gelukkig niets van: ze drinkt even gretig van haar nieuwe melk als van moedermelk. Ikzelf moet er evenwel nog een beetje aan wennen. Vandaar nog geen cold turkey: na haar flesje ’s avonds zal ze nog mogen drinken tot het niet meer mogelijk is. Een toetje, laten we zeggen.

Overwonnen

Anna doet het goed: ze ziet er weer op en top gezond uit, ze is vrolijk en actief en eet weer, wat wel mag na een halve kilo te zijn afgevallen. Alleen de hoest is nog niet volledig verdwenen, maar dat verwacht ik ook niet zo direct.

Ondanks de bedenkingen vrijdag van de dokter ziet het er dus naar uit dat ze het virus overwonnen heeft. Joepie.

Morgen mag ze dus terug naar de opvang en kan ik terug naar het werk.

Stabiliteit

Dat heeft Anna onlangs gevonden.

Sinds een paar dagen kon je haar al een beetje loslaten als ze op je schoot zat en gisteren was het definitief van dattem: Anna zat op haar eentje, zonder enige steun, gedurende een heel aantal seconden.

Anna in mijn trekzetel Anna in mijn trekzetel

OK, dat lijkt niet lang, maar als ze zo zit lijkt het wel uren.

Next kruipen en ik denk dat dat ook niet lang meer zal duren. Ze zet zich nu al een week of twee zelf op haar handjes en knieën en wiebelt dan over en weer. Vorige zaterdag heeft ze zelfs twee ‘pasjes’ gedaan en sindsdien onderneemt ze verdere pogingen, maar behalve het wiebelen heeft ze blijkbaar nog veel oefening nodig.

Maandag wordt ze acht maanden. Snif, mijn babytje wordt groot.

Evolutie van het virus

Niet zo goed.

Tot gisterenmiddag had Anna nog steeds koorts, en dat dus sinds zondagavond. Ge zoudt toch denken dat na vier dagen er enige evolutie in zou zitten en dan liefst in positieve zin. Dus heb ik ’s middags maar een afspraak gemaakt met de kinderarts: deze morgen om 10u mocht ik gaan.

Wat bleek dan gisterennamiddag: Anna’s koorts was weg en ze is tot nu niet meer teruggekomen. Ze leek vrolijker, iets minder moe, … Eindelijk positieve evolutie. Maar de afspraak bij de dokter heb ik toch gehouden. Sinds de geboorte had de kinderarts Anna niet meer gezien en zo’n extra controle kan toch geen kwaad.

Deze morgen zonder zorgen dus naar de dokter. Toen de kinderarts vroeg wat er aan de hand was legde ik de historie voor en zei dat het waarschijnlijk in orde kwam nu want dat ze sinds gisteren eindelijk aan de beterhand leek, maar dat ik liever zeker wou zijn. Indertijd was het bij Louis ook begonnen met een zware verkoudheid en toen ik dacht dat hij beter werd wegens geen koorts meer, bleek dat het geëvolueerd was naar een longontsteking. Louis mocht direct naar het ziekenhuis.

Anna werd uitgekleed en onderzocht en wat blijkt: de gewone verkoudheid is effectief geëvolueerd naar iets ernstiger. De slijmen zitten veel dieper en het reutelt vanbinnen waar het niet zou mogen reutelen. Dat de koorts weg is is een goed teken, maar we moeten het zeer goed in de gaten houden: als ze nu opnieuw koorts krijgt moet ze onmiddellijk ONMIDDELLIJK antibiotica krijgen en in dat geval moet ik de dokter maandag opnieuw bellen.

Ik ben dus naar huis getrokken met een voorschrift voor neusdruppels en speciale siroop om de slijmen los te krijgen, dit voor nu. Daarnaast heb ik nog een voorschrift voor het geval dat het dit weekend verslechterd en Anna dus opnieuw koorts maakt.

Anna heeft ondertussen haar eerste lepeltje siroop gekregen dat ze gretig opgedronken heeft. De neusdruppels geven was daarentegen een marteling: eerst neusje kuisen met fysiologisch water en daarna de druppels erin krijgen. Leuk is anders.

Duimen nu dat de beterschap van gisteren zich doorzet en dat er dus dit weekend geen terugval is, want dan zal ik pas goed ongerust zijn.