Tag: Anna

Niet home alone

Zo alleen ben ik dus niet altijd, zelfs thuis zonder werk. Morgen bijvoorbeeld zal Jan thuis zijn. Want Jan, die is ziek.

Waarschijnlijk te weinig aan gehad tijdens de match gisteren, of gewoon iets dat hij al onder de leden had, maar hij had toch koorts vandaag en nu hij slaapt ademt hij niet echt goed, dus zal het morgen een doktersbezoekje worden als het niet beter is.

Voor de rest, vandaag nog eens gaan zwemmen met de kinderen, min Jan dus. Testen hoe Anna’s handje reageert op chloorwater. Bij de laatste controle gevraagd of het mocht en het kon, mits niet te lang.

Het was leuk, maar gemerkt dus dat Anna haar lessen watergewenning volledig vergeten is dus. Ze was heel blij om in het zwembad te zijn, maar het was moeilijk om haar te overtuigen om mij los te laten. Af en toe deed ze het dan toch en trots dat ze dan was dat ze het gedurfd had.

Haar handje heeft er blijkbaar niets van overgehouden: het ziet er nog hetzelfde uit als ervoor, dus test geslaagd zou ik zo denken.

Slik

Anna heeft nieuwe drukhandschoenen nodig voor haar handje. De oude zijn te klein geworden, dus veel keus hebben we niet.

Vorige week op controle, nieuwe metingen gedaan en besteld.

Net telefoon gekregen: Anna heeft geen recht meer op terugbetaling van die handschoenen. Dat recht, dat is maar éénmalig en aangezien we veel van dat recht verspild hebben met verkeerde handschoenen de eerste keer, is het dus opgebruikt.

Fouten in opmeting? Groeiende kinderen? Pech. Trekt uw plan.

Drie nieuwe handschoenen: een mooie rekening van over de € 700 zal dat zijn.

Allez. ‘t Is goed om weten dat brandwondpatiënten dus goed ik de kou worden gezet, want zelfs al groeit ge niet meer, die verbanden verslijten dus serieus en het zijn dus niet alleen kinderen die nieuwe verbanden nodig hebben.

Het is niet erg

Anna moest deze ochtend naar het toilet. Niet zo onverwacht want dat moeten ze dus allemaal elke ochtend. Een plasje na de lange nacht is routine. Soms probeer ik er zelfs een wedstrijd van te maken, om ter eerst naar het toilet, want zo zijn ze dan toch rap uit hun bed.

Maar het ochtenplasje was al gepasseerd en nu moest ze het grotere werk leveren. Ze doet al helemaal alleen, dus moet ik mij daar ook niets van aantrekken. Normaal gezien.

Want toen ik aan Anna vroeg of het nog lang zou duren, antwoordde ze ‘Er is een beetje kaka op het toilet. Maar het is niet erg: ik ben het aan het opkuisen’. Anna en kuisen, dat gaat nog niet zo goed samen, dus ging ik toch maar kijken. Ook al omdat ik een beetje schrik had van hoe groot de schade zou zijn.

En wat ik gevreesd had was juist: Anna was van het toilet gekomen en sporen nagelaten. Om die te wissen had ze zich op haar hurken gezet om het op te kuisen met papier, uiteraard NIET nadat ze eerst haar eigen poep afgekuist had. Resultaat: een vuile bril, vuile billen én vuile benen.

Ik heb het kuisproces dan maar overgenomen, heb eerst alles zo goed mogelijk afgekuist met WC-papier en mocht dan in de badkamer Anna haar billen en benen dus nog eens goed wassen met veel zeep en water.

Maar ik klaag niet: de intentie is er toch al.

Project tijdens pauze

Wegens voorbij incident dat te maken had met ijs, fiets en een hoofd dat niet het mijne was en dat (gelukkig gehelmd) tegen de grond sloeg, wordt er niet meer gefietst hier zolang het vriest en zolang er ijs ligt en dat geeft mij tijd om iets te doen wat ik al een tijdje wil doen.

Want Anna fietst nog altijd niet zelf. Normaal, daar niet van, maar als ge zelf fietst krijgt ge het wel warm, ook al is het buiten niet denderend. Anna daarentegen krijgt het alleen maar kouder als ze zo stil vanachter op de fiets zit.

Ik had de voetenzak van de buggy bovengehaald en tot nu toe werd ze daar ingestoken. Niet wreed gemakkelijk, noch voor mij om haar erin te krijgen zo op de fiets, noch voor haar om er in te zitten, want zo’n voetenzak heeft geen ‘benen’ zodat ze met haar knietjes omhoog zit. Maar ze is wel warm ingeduffeld.

Al een tijdje wil ik dus zelf een ‘benen’zak maken voor op de fiets, maar tot nu toe dus geen tijd gehad. Tot deze voormiddag toen ik langs de stoffenwinkel passeerde en er vlak voor de winkel nog een parkeerplaats was ook. Een teken, kon niet anders, en dus ben ik gaan kijken wat ze liggen hadden.

Buiten gekomen met een schoon stofke en nu eens zien of ik ga kunnen maken wat ik in mijn hoofd heb. Duim maar allemaal mee.

Zot

Anna kwam thuis na een dagje bij haar meter. Ik vroeg haar of ze het leuk had gevonden en ze zei ‘ja’. Dan:

‘Ik heb zot gedaan in de auto bij mijn meter’

‘Wat heb je dan gedaan?’ vroeg ik (uiteraard).

‘Ik heb ‘boezjila’ gezegd’, was het antwoord, met haar meest ondeugende grijnslach op haar gezicht.

Vakantie!

Oef. Het is zondag en vandaag is de vakantie eindelijk echt begonnen. Niets moet, alles mag. Geen wekkers meer voor de komende 15 dagen, behalve als we er zelf voor kiezen.

Gisteren toch wel in schoonheid afgesloten. Er waren nog een aantal kinderactiviteiten. Er was de laatste balletles voor Anna. Ze waren maar met twee kindjes, dus het werd een privé les. Zelie had haar laatste les turnen én tegelijk haar laatste training voor het Kerstfeest van de namidag. Er was de laatste zwemtraining die uiteindelijk geen les bleek maar waar ze vrij mochten spelen. In de namiddag dan het Kerstfeest bij de turnclub waar de groep van Zelie weer een stukje van de show mocht verzorgen. Altijd leuk.

De dag werd afgesloten met lekker eten en vooral fantastisch gezelschap. Avonden die voor herhaling vatbaar zijn.

De plannen voor de vakantie? Eigenlijk niet veel. Er staat al een bezoekje aan de Efteling op de lijst, een bezoek aan broerlief waar we Kerstavond zullen vieren, een filmpje zal er ook meegepikt worden, een verjaardagsfeestje, maar voor de rest zien we dus wel. Veel rusten en zien wat er komt, dat wordt de boodschap en vooral, nergens in opjagen, of toch proberen.

Handjesvervolg

Vandaag nog eens met Anna op controle geweest voor haar handje en Harry was zeer tevreden over hoe het eruit ziet. Het was een maand geleden en we hebben alleen goede commentaar gekregen. Ik was blij, want ook al denk ik dat het er goed uitziet, het is toch altijd afwachten wat de kenners ervan zeggen.

Het vervelende aan die hand is, dat je  er als verzorger, nooit een dagje vrij van kan nemen. Nooit kan je zeggen, ik heb vandaag echt geen goesting/ben veel te moe. Het moet gedaan worden. ’s Ochtends én ’s avonds. Het moet gehydrateerd blijven, 24u op 24u en als je dat niet minstens 2 keer per dag verzorgt, dan droogt het volledig uit met alle (negatieve) gevolgen vandien.

En als dat nog geen tijd genoeg in beslag nam (hand wassen, 2 tot 3 keer inwrijven met vettige crème, siliconen erop, drukverband erover en dan beginnen prutsen onder dat verband tot die siliconen weer mooi plat liggen), heb ik er nu nog een taak bijgekregen, als kinesist.

Minstens één keer per dag zal ik haar vingertje(s) moeten strekken op een bepaalde manier: 30 seconden aanhouden en dat 3 x na elkaar. Liefst in het weekend ’s ochtends én ’s avonds.

Er moeten dringend meer uren in een dag komen.

Ziekensoap

Het is toch echt niet mogelijk: nog maar sinds donderdag waren er geen zieken in huis en vandaag weer twee ziek.

Deze ochtend is Michel opgestaan met pijn in zijn oor. Dat ik de dokter van wacht mocht bellen, zegt genoeg over hoeveel pijn hij had. Hij dus naar de wachtpost getrokken met het verwachtte vonnis: oorontsteking.

Deze namiddag dan nog eens een bezoekje aan mijn zus gebracht. Het was geleden van tijdens de zomer, van voor Anna haar dink, dus het werd hoog tijd. Wreed gezellig, zoals altijd. Goed bijgekletst en mijn papa kwam dan ook langs en dat was ook een tijdje geleden dat ik hem gezien had, dus ook leuk bijgebabbeld.

Maar toen werd het tijd om te eten en zat Anna nogal lusteloos aan tafel. Ze vroeg wel iets om te eten, maar eigenlijk wou ze het niet en toen ik aan haar hoofd voelde gloeide ze. Koorts genomen en lap, 38,3 °C.

Vorige week waren de meisjes nog de sterkste, maar het ziet er naar uit dat ik te vroeg gejuichd heb.