Tag: auto

Deze ochtend gaan zoeken naar mijn sleutel. In principe zijn er niet zoveel plaatsen waar ik mijn sleutelbos uithaal. Het zijn wel lastige plaatsen om hem terug te vinden.

Plaats 1 is thuis en daar heb ik hem dus niet gevonden. Plaats 2, de fietsrekken op het werk, heb ik gisteren laten controleren door mijn collega. Plaats 3 is het station hier in Gent, Sint-Pieters, waar ik deze ochtend rondgetuurd heb.

Het ‘geluk’ was dat ik deze week mijn fiets enkel geparkeerd had onder de brug. Wel op drie verschillende plaatsen, maar zo lang is die tunnel nu ook weer niet. En dus ben ik deze morgen twee keer over en weer gegaan turend tussen de fietsen of ik nergens een sleutel op de grond zag liggen. Jammer genoeg geen geluk gehad. Dan maar achtereenvolgens naar de dienst verloren voorwerpen, de politie en het kot van De Lijn met de vraag of niemand een autosleutel had binnengebracht, maar ook hier geen geluk.

Volgende week is het station van Brugge aan de beurt, ook gekend als plaats 4.

Om 15u stonden we vertrekkensklaar: voetbaltraining voor Jan. Het is een 10minuutjes rijden, dus we waren mooi op tijd. Dus ging Zelie al naar de auto … en vroeg waar de autosleutels waren.

Ik trok mijn wenkbrauwen op, want de autosleutel hangt bij de sleutel van de voordeur die aan de voordeur zelf hangt. Hoe kon ze daar nu naastkijken? Maar wat bleek. Aan de hele sleutelbos geen autosleutel te bekennen. Hij is eraf gevallen. Eénvan de ringen waaraan de sleutels hangen sluit niet meer mooi en blijkbaar is de autosleutel tijdens al het gewring met de sleutelbos (daar hangen ook de sleutels van mijn fietssloten aan, deze van mijn bureau, van Jan zijn fietsslot) de laatste dagen ertussen geraakt en er dus afgevallen.

Kwijt! Weg! Miserie dus. Wanneer en waar, God mag het weten want ik heb de auto niet meer gebruikt sinds zondag. Toch nog eens de fietstassen binnenstebuiten gekeerd net zoals de zakken van mijn jas. Voordeel dat nu alle vuiligheid en niet-meer-nuttige papiertjes eruit zijn, maar tussen al dat gekuis en geruim was er dus geen autosleutel te vinden. Ook mijn collega gebeld of zij op het werk eens kon kijken tussen de fietsrekken daar, maar niets gevonden.

Morgen aan het station nog eens goed zoeken tussen de rekken en ondertussen de garage gebeld om een dubbel te laten maken: zelfs als ik hem zou terugvinden, dan nog is een dubbel handig om in huis te hebben, nietwaar.

Waar mijn reservesleutel is? Wel, het is mijn reservesleutel die nu kwijt is want een aantal jaar geleden is mijn handtas gestolen geweest mét sleutelbos en dus ook de andere autosleutel.

Geen auto dus voor de komende dagen, wat niet zo handig is want zaterdag zijn er de activiteiten en er moeten ook boodschappen gedaan worden wegens dat we zaterdagavond volk hebben. Inmiddels mijn schoonmoeder gebeld en eens gehoord in welke mate zij ons kan helpen en gelukkig kan zij. Maar zo afhankelijk zijn is toch ook niet alles.

Dat ze mij dus maar rap bellen van de garage dat de nieuwe sleutel toegekomen is.

Gisterenavond met de auto de stad in: te weinig tijd, den anderen zijn fiets was kapot en we moesten aan de Zuid zijn dus de conclusie was rap getrokken. Parkeren aan de Zuid is ook niet evident, dus maar direct in de ondergrondse parkeergarage geparkeerd. Vlakbij en een gemak.

Wij naar het evenement en dan een hapje gaan eten in goed gezelschap en dan naar de cinema. Het is niet ver tussen de eetplaats en de cinema en dus gingen we wandelen. De wagen stond veilig gepakereerd en in de buurt van de cinema een parkeerplaats vinden is ook niet altijd evident.

Rond 1u15 waren we terug en wat bleek: de ondergrondse garage was hermetisch afgesloten. Blijkbaar is het geen garage die 24u/24u open is, maar dat had ik niet gezien bij het parkeren. Nooit aan gedacht en dus ook niet op gelet. We waren net 15min te laat.

We hebben dan maar een taxi naar huis genomen en deze ochtend ben ik met de kinderen in de bus tot aan de Zuid gereden om daar dan de auto uit de garage te bevrijden.

Note to self: volgende keer de sluitingsuren van de parkeergarages controleren.

De camionette van de Vieze Gasten is vannacht gestolen aan de garage in Lovendegem. Ze is gemakkelijk te herkennen, want volgespoten met graffiti. Op de neus staat in spiegelschrift “de vieze gasten”. Nummerplaat: AHR 959
Moest iemand hem zien, verwittig dan aub!
Dat mag hier in de commentaren, of via mail (dan verwittig ik hen wel) of rechtsteeks naar bij’ de vieze gasten 09/2370407.

Dan staat ge daar voor het rood licht aan de Heuvelpoort. Een auto komt tot stilstand naast u en de bestuurster gebaart naar u alsof ze iets wil zeggen. Dus doet ge uw raam open.

‘Mevrouw, u weet toch dat uw rechterachterband plat staat?’ Huh? Plat? Bah neent gij, hoe zou ik dat weten. Ik bedank de vrouw vriendelijk, rij voorzichtig verder want ik was op weg om de kinderen van school te halen, en als ik stop voor de school van Jan en Anna bekijk ik de band. Juist dus, plat. Niet volledig, ik vermoed dat ik dat wel zou gemerkt hebben, maar toch een goed stuk.

Andere kinderen opgehaald en dan allemaal samen onmiddellijk naar de garage. Er zijn veel plannen voor het weekend, vooral plannen waarbij de auto nodig zijn, dus met een platte band rondrijden was geen optie. De garage kon ons niet helpen dus werden we doorverwezen naar de bandencentrale hier vlaktbij. Twee en een half uur na de initiële mededeling had ik twee nieuwe achterbanden (de tweede leek ook op niet veel meer) en nu ben ik weer veilig voor een hele tijd.

De hele toestand doet er mij aan denken dat ik toch een serieuse beschermengel moet hebben als ik in de auto zit. Zo was er die keer toen ik met de Kangoo in de gracht belandde van de E40 na een slippartij op ijs. Auto volledig naar de zak maar ik kwam er vanaf met twee sneden in mijn hoofd en vier oppervlakkige sneetjes in mijn gezicht. Genaaid en nooit meer iets van gemerkt. Zelfs geen littekens aan overgehouden.

Of die keer dat ik naar Brussel reed en mijn wagen plots, zonder merkbare aanleiding, begon te vertragen en vertragen. Ik kreeg hem nog net op de parking van een wegrestaurant waar hij volledig stilviel. Even wachten, nog tot Brussel kunnen rijden én later op de avond terug naar Gent. De volgende dag naar de garage. ‘Maar madammeke, prijs u gelukkig dat ge nog leeft’: serieus erge problemen met de remmen en remleidingen en zo en gans de boel had kunnen blokkeren – had dat eigenlijk al moeten doen – waardoor het een kleine ramp zou geworden zijn: overkop gaan op een drukke autostrade, niet aan te raden zou ik zo denken.

Of die keer dat ik van de autostrade kwam en een ’toenktoenk’ geluid hoorde aan de auto. Eens in het stad was dat al veel minder en de volgende dag niets meer. Maar een paar dagen later toch nog eens bij de garage binnengesprongen om te vragen of zij een idee hadden? De mechaniciens kwamen kijken maar vonden niets, tot de secretaresse het hoorde. Zij naar de auto, bekeek de banden en zag direct dat er in één band al een gaatje zat en er een paar plekken tot op de draad versleten waren en dat de andere band ook een paar rotversleten plekken had. Net geen klapband(en) dus.

Of die keer … grapje. Ik denk dat dat voorlopig alles was. Ik hoop alleen dat die beschermengel nog een tijdje bij mij blijft.