Tag: Boeken

Boeken

Uiteraard zijn we geen boekenwinkel buitengekomen zonder boeken voor mijn eigen kinderen mee te nemen. Het zijn nu eenmaal allemaal lezers of boekenkijkers (die twee die nog niet kunnen lezen) en een boekenwinkel binnengaan met hen zonder iets te kopen is nog erger dan een snoepwinkel binnengaan zonder iets te kopen. ‘k Vind dat absoluut niet erg want lezen is goed en stimulerend en zo en ze hebben het nu eenmaal niet van vreemden.

Louis en Zelie wouden ook Fantasia III en eerst had ik hen het boek in de handen gestopt om te kopen. Even later besloten we toch nog even te wachten (ge weet nooit dat achterneeftje B. het boek twee maal krijgt morgen). Maar toen Jan zag dat Louis en Zelie een boek kregen wou hij er uiteraard ook een en waarom niet? Dus koos hij een boekje en na een paar minuten wou hij plots een ander boekje. Gezien het nog niet betaald was mocht hij uiteraard wisselen en het werd ‘Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft’.

Blijkbaar is het een boekje dat ook bij Jan op school staat en ook in de opvang en ze vinden het allemaal hilarisch. Jan zit het zelf te ‘lezen’: blijkbaar heeft hij er genoeg van onthouden om de tekst bij de prentjes te vertellen.

Zijn gezichtje is goud waard: de vettige lach terwijl hij het verhaaltje vertelt, de pretlichtjes in zijn ogen, …

De tijd van het jaar

Het is weer zover: de lente komt in het land, de communiefeestjes (en andere feestjes) zijn weer begonnen en dan wordt het tijd voor nieuwe schoenen voor de kinderen.

De winterschoenen zijn niet alleen rot versleten. Zo van die lompe kloefen onder zomerkledij gaan niet. De schoenen van vorig jaar zijn uiteraard te klein (alhoewel ze hun sandalen al weer gedragen hebben, maar dat is open hé vanvoren) en dus besloot ik dat het tijd werd om op schoenenjacht te gaan vandaag.

Ik heb gewacht tot Anna in bed lag: voor haar had ik al schoenen gekocht in januari, toen een kinderschoenenwinkel totale uitverkoop deed en er daar ook zomercollectie in zat. Eén paar schoenen en een paar sandalen en zij kon al de zomer beginnen. De drie anderen dus nog niet.

Eens Anna in bed lag dus de fiets genomen met de drie oudsten. Een paar weken geleden per toeval een winkel ontdekt waar ze einde reeksen verkochten en dus eerst daar naartoe getogen. En geluk gehad: zowel Zelie als Louis vonden er hun gading voor schoenen én sandalen. Voor Jan een mooi paar schoenen gevonden, maar de sandalen ontbraken: in zijn maat was het toch maar zeer nipt (alsof het een maat minder was) en een maat groter was dan direct véél te groot. Maar vijf paar schoenen voor € 220 is mooi meegenomen.

Behalve schoenen moest ik nog een lader kopen voor mijn fotoapparaat. Den anderen heeft namelijk een handig dingetje meegenomen uit Miami, maar gezien de lader een Amerikaans stopcontact nodig heeft, moet ik dus een andere lader kopen (of zo’n stopcontact vinden dat kan converteren). Wijle weer de fiets op naar de Fnac … die gesloten bleek voor 2 mei.

Dan maar terug naar huis, of neen: eerst langs de speelgoedwinkel. Die communiefeesten, dat is namelijk geen foefke om op schoenenjacht te kunnen gaan, dat is een feit. De oudste zoon van mijn nicht A. doet namelijk morgen zijn eerste communie en dus moesten wij nog een kadootje hebben. In de speelgoedwinkel toch maar eerst eens gebeld naar zijn mama, kwestie van toch niets mee te hebben waar hij toch niet zou mee spelen, en nog goed ook: hij had liever iets om te lezen.

Van de speelgoedwinkel naar de boekenwinkel om te gaan zien of ze de boeken hadden die ik wou kopen. Onderweg passeerden we nog een kinderwinkel van einde reeksen waar ze ook schoenen hadden en ben ik rap even gestopt om te zien of ze daar dan wel sandalen hadden voor Jan en joepie! we hadden geluk: één paar in zijn maat die nog mooi waren ook. Verkocht dus. Hop terug de fiets op en verder naar de boekhandel.

Zoals zovele kindjes (Zelie en Louis niet in het minst) leest achterneefje B. graag Geronimo Stilton. Hij heeft al Fantasia I en II en dus wou ik hem Fantasia III kopen (gelukt) en Reis door de tijd (niet gelukt). Niet getreurd, er zijn nog boekhandels en dus zouden we wel ergens anders geluk hebben. Maar toen we buitenkwamen begon het eerst zachtjes te regenen. Valt nog mee, dacht ik zo, en we maakten de fietsen los. Maar ze waren nog niet goed en wel los of de zachte regen veranderde in een plensbui van jewelste en gezien we geen van allen regenjassen aanhadden zijn we maar gaan schuilen, eerst onder een luifel van een (volzette) brasserie en daarna terug in de boekhandel. Het was mij namelijk ingevallen dat achterneefje B. graag voetbalt én dat er een voetbalboekje is van G.S. dus zijn we dat maar gaan halen.

Eens terug buiten de boekhandel was het eindelijk zo goed als opgehouden met regenen en zijn we vertrokken naar de zusterwinkel van de eerste boekhandel om te kijken of zij toch niet Reis door de tijd hadden en we hadden geluk: daar hadden zij wel nog een exemplaar.

En zo waren wij twee uur na ons vertrek weer thuis met alles wat we nodig hadden. We kunnen morgen met een gerust hart naar het feest en schoensgewijs mag de zomer (of zelfs maar de lente) nu wel beginnen.

Goed doel

Voor mensen met kinderen, misschien iets om eens met je kinderen samen te doen op tinternet.

Z@ppelin, de kinderzender op Nederland, doet een actie samen met Dick Bruna en zijn Nijntje, om geld in te zamelen om bibliotheken voor kansarme kinderen in verschillende landen te bouwen.

Ok, er zijn waarschijnlijk meer dingen die dringender zijn dan een bibliotheek, hoor ik u zo denken, maar is dat echt zo? Intellectuele ontwikkeling is even noodzakelijk als dagelijks uw portie eten en drinken binnen hebben. Er zijn al veel organisaties die zich daarop toeleggen, dus dit initiatief verdient uw steun evengoed.

En welk kind houdt nu niet van Nijntje (waarschijnlijk heel veel, maar dat is voor dit stukje een detail :)) dus surf als de weerga naar www1.zappelinennijntje.nl en bestel uw boekje. Blijf trouwens gerust hangen op de site hoor, er valt genoeg te ontdekken voor de kindjes en als dat kan aan de hand van nijntje en haar vriendjes, waarom niet?

Flauw

Ik lees graag. Altijd al gedaan. Een karaktertrekje dat mijn moeder langs geen kanten kon verstaan. Zij was geen lezer, mijn vader dan weer wel.

De vele (eenzijdige) conversaties die ik gehad heb met mijn moeder. Zij die mij dingen vertelde en vroeg, en ik die op gepaste tijden ‘ja’ en ‘neen’ zei of iets mompelde dat al dan niet instemmend klonk … zonder dat ik enig idee had wat ze nu eigenlijk aan het zeggen was of waarmee ik al dan niet akkoord ging. Uiteraard bracht dat mij regelmatig in problemen want ik had toch gezegd dat ik dit of dat (wel of niet) ging doen 🙂

Deze hele inleiding om maar te zeggen dat ik dus nu nog altijd lees, maar de laatste jaren beperk ik mij tot boeken waarbij ik geen inspanning moet leveren: niet nadenken, geen moeilijke dingen, puur en alleen tijdverdrijf (inspanning doe ik al genoeg met werk en kinderen en huishouden en al). Boeken waarbij ik een paar minuten weg ben. Meestal zijn dat thrillers en detectieves, nu en dan zo’n roman à la Judith Krantz.

Maar die laatste romans, die hebben een zeer voorspelbaar scenario en op de duur verwacht ge dat ze allemaal zo lopen: sterke vrouw, zo geworden door één of ander (al dan niet zwaar) trauma. Ze staan op eigen benen, hebben een fantastische carrière en hebben niets of niemand nodig, zeker genen man. En uiteraard komen ze dan de liefde van hun leven tegen. Na initieel ertegen in gaan, geven ze toch toe en worden ze een koppel … om weer uiteen te gaan en tegen het einde van de boek te beseffen dat ze ‘hem’ nooit hadden mogen laten gaan en dan is er een happy end. Voila.

Dus nu ben ik nog eens zo’n ding aan het lezen en wat raadt ge: ze wijken ged**mme af van het script. Er is geen ‘om weer uiteen te gaan’: ze komen elkaar tegen en na wat tegenstribbelen worden ze een koppen en … trouwen ze.

Pfff! Bedriegtenboel.

Oef!

Hij is uit, de nieuwe Harry Potter.

Een beetje teleurgesteld in de doden, maar anders wel goed. Allez, goed. Sinds ik beginnen lezen ben slaap ik veel te weinig wegens te spannend en te nieuwsgierig om weg te leggen. Dus toch iets beter dan goed.

Michel zit zich hier al dagen op te winden dat ik hem nu nog niet uithad, dus hij kan zich ook weer ontspannen.

Next!

Ben ik dat …?

Onlangs heb ik ‘The Bourne Identity’ en ‘The Bourne Supremacy’ gelezen.

Eerst had ik de film gezien van de ‘Identity’ en toen ik het boek las kwam ik tot het, voor mij toch wel verbazingwekkende besluit, dat boek en film zo goed als niets met elkaar gemeen hadden.

Ja, de personages komen in beiden voor, allez, hun namen toch, de basis (tiep met geheugenverlies probeert identiteit te achterhalen) is dezelfde, er komt in beiden een vrouw in voor, maar daar stopt het zo een beetje.

Het verhaal is helemaal anders, zelfs tegenovergesteld want in de film is hij een moordenaar, in het boek iemand die zogenaamd een moordenaar is, maar dan alleen in naam. De vrouwelijke inbreng is ook volledig anders en wat er gebeurd met de verschillende personages ligt ook in compleet tegenovergestelde lijn.

Na het eerste boek ben ik het tweede beginnen lezen. Het is zo goed als uit en gisteren zag ik dan de film ‘The Bourne Supremacy’.

Hoe groot het verschil ook is tussen het boek en de film ook is in het geval van ‘Identity’, daar zijn er tenminste toch een miniem aantal elementen gelijk. In het geval van ‘Supremacy’ moogt ge zelfs enige gelijkenis volledig vegeten.

En dan is het nog niet alleen dat de twee in het geheel niets met elkaar gemeen hebben. De film is daarenboven nog archieslecht: geen enkele verhaallijn, alleen achtervolgingen en gevechten.

Nu is dus mijn vraag: ben ik dat of is het abnormaal dat, als een boek verfilmd wordt, je toch énige gelijkenis verwacht tussen de twee?

Pijn

Meer bepaald: spier- en gewrichtspijn. In mijn armen. Vooral bovenarmen. In mijn benen. Op mijn heup.

Gisteren thuis de laatste boeken verhuisd van de jongens hun slaapkamer naar ons achterhuis. Ongeveer zeven grote bananendozen vol boeken naar beneden gesleurd en daarnaast nog ettelijke keren de trappen op en af met kleinere dozen of om aparte pakjes op de juiste plaatsen te doen.

Drie uur ben ik zo bezig geweest. Totaal uitgeblust was ik dan ook gisterenavond. Niet echt verwonderlijk, nietwaar, maar de kamer is eindelijk ‘vrij’ om gekuisd te worden. Als ik de moed vind zal dat voor vanavond zijn.

Eerste verhaal

Louis heeft vanavond zijn eerste verhaaltje voorgelezen.

Er lag hier nog een verhaaltje dat bij zonnekind zat, over Sinterklaas, en Louis wou dat ik dat voorlas. Gezien zonnekind voor kinderen van het eerste en tweede leerjaar is en er dus twee verhaaltjes inzitten (één voor het leesniveau van het eerste en één voor het leesniveau van het tweede leerjaar) zei ik hem dat, als hij het verhaaltje voor het eerste leerjaar zou lezen, ik het verhaaltje voor het tweede zou doen.

En zo gebeurde het. Hij had hier en daar nog een beetje hulp nodig (de doffe ‘e’, de klank ‘ou’), maar uiteindelijk heeft hij het gans gelezen. Regelmatig begon hij te zeggen dat hij het niet kon (typisch Louis), om dan halverwege die uitspraak toch de woordjes goed te lezen.

Ongelooflijk trots dat ik ben op hem. Morgen, als ik thuis de kat ga eten geven, ga ik eens kijken of ik nog van die boekjes vind. Oefening baart kunst.

Elusive

Ik probeer nu al twee dagen de juffrouw van Zelie te spreken en tot nu toe is het dus nog niet gelukt. Ware het gelukt, ik had niet ‘probeer’ geschreven, ‘waar’.

Vrijdag speciaal een trein vroeger genomen om de juffrouw te kunnen spreken. Ik was toegekomen 5 minuten nadat de bel was gegaan en de juffrouw was al weg. Dikke pech dus.

Deze ochtend meer dan een uur staan wachten in de kou, met Anna in mijn armen. Ik was vergeten dat school maar om 8u50 begint op maandag (i.p.v. om 8u30) en toen de bel uiteindelijk ging, en de juffrouw nog niet kwam opdagen, bleek dat de klas het eerste uurtje turnen had: de turnjuffrouw kwam namelijk de klas halen. Een uur wachten en twee treinen gemist voor niets. Doeme toch.

Morgen poging nummer drie dan maar zeker?

Literatuur

Zelie is gisteren thuisgekomen met een leesboek waarvan ze 10 à 15 pagina’s luidop moest lezen als huiswerk.

Op zich niet zo bijzonder. Het is niet de eerste keer dat dat gebeurd en ook kindjes die in niveau 9 lezen moeten blijven luidop lezen en oefenen, want het is niet omdat je het hoogste niveau hebt dat je niet naar beneden kan hé.

Deze keer hebben wij (ik dus niet alleen) een probleem met het boek dat Zelie heeft meegekregen om te lezen. Niet zozeer om de woorden: deze zijn niet uitzonderlijk moeilijk om te lezen en dus zeker aangepast aan haar leesniveau, maar wel om de inhoud.

Ze heeft een boekje meegekregen met bijbelverhalen. Op zich dus ook niet zo verwonderlijk: ze zit nu eenmaal op een katholieke school. Wat mij wel stoort is dat het geen boek is voor een kind van 7 jaar.

Het boek vertelt bijbelverhalen na aan de hand van schilderijen die de auteur daarvoor gemaakt heeft: ze wil met de beelden de handelingen en emoties overbrengen. In het voorwoord verduidelijkt de auteur dat de bijbel erbij moet genomen worden om een duidelijk beeld te krijgen.

De teksten die erbij staan zijn immers niet duidelijk, niet volledig (het springt een beetje van de hak op de tak), hebben zeer veel impliciete betekenissen en de beelden erbij zorgen alleen voor meer verwarring. Helemaal niet op het emotionele en intellectuele niveau van een 7-8 jarige. Zelie kon het allemaal niet plaatsen en had zeer veel uitleg nodig bij elk stukje verhaal.

Als ik vanamiddag de kinderen afhaal op school ga ik dus eerst een woordje klappen met de lerares: voor iemand met zoveel ervaring verwonderd het mij enigzins dat ze dat zelf nog niet gezien heeft.