Tag: Buurt

We raise a glass … or two

Gisteren waren mijn vriendinnen hier nog voor een gezellige vrouwenavond. Het was lang geleden dat we zo allemaal nog eens samenzaten, want één vriendin werkt in Duitsland sinds oktober waardoor er een pak minder tijd is en ikzelf heb het vorig semester zo ongelooflijk druk gehad met naar de les gaan, werkjes maken, voorbereidingen doen, proeflessen geven en examens studeren, dat ik er ook niet toe kwam om ’s ochtends nog een koffie te gaan drinken en bij te kletsen.

Doodle to the rescue en we vonden een gezamenlijke datum die dan gisteren bleek te zijn. Iedereen hier thuis. Gezellig. Want we hebben die avonden al in een café georganiseerd, maar daar is dan zoveel lawaai dat het niet altijd lukt om bij te babbelen. En dus deden we de vorige bij vriendin I. thuis en was het deze keer bij mij.

Ik had voor hapjes gezorgd (ansjovis, worstjes, kaas, chips en drie zalige quiches – al zeg ik het zelf) en zij voor drank en plots was het 1.30u en vonden we het toch maar wijselijk om er een punt achter te zetten. Maar leuk dat het was. En hoognodig ook.

Vandaag heb ik de quiches verder kunnen gebruiken want we hebben het nieuwe jaar gevierd met de wijk op onze tweejaarlijkse nieuwjaarsaperitief. Volgens de ‘conventies’ rijkelijk te laat, maar who cares. Het was koud maar oh zo gezellig. De quiches gingen als warme broodjes binnen en we hebben ondertussen ook onze nieuwe overburen leren kennen: een leuk jong koppel.

Eerste lesdag

Kort: zeer interessant, zeer intensief en zeer vermoeiend.

Het is duidelijk dat ik het niet meer gewoon ben en op het einde van de dag was ik een beetje kapotjes. Direct al twee opdrachten en het belooft een intensieve cursus te worden waar veel gewerkt zal moeten worden. Maar ik zie het nog altijd zeer goed zitten, zelfs meer dan voor het begon.

En ik moet ook nog een nieuwe routine vinden voor het avondeten: mijn les eindigt om 16u20, pas 10 minuten later was ik op school om de kinderen af te halen, daarna was het koersen om op tijd thuis te zijn en in de auto te springen om Jan naar zijn voetbaltraining te brengen, terug naar huis om eten te maken voor ik Jan terug moest afhalen, …

Gelukkig werkt Michel nu in Gent, dus hij heeft uiteindelijk het eten afgemaakt terwijl ik Jan ging afhalen en dat zal de routine worden, anders is het niet haalbaar want nu kan ik overdag niet meer koken.

Om 20u had ik dan nog een vergadering met het buurtcomité en nu ben ik volledig op. Morgen moet ik ‘maar’ om 7u30 opstaan, dus nu direct in bed en dan kan ik gewoon nog negen uur slapen.

Hoe schoon kan het leven wel niet zijn

Gisteren nog in de blakende zon van ‘s ochtends tot ‘s namiddags op een stoffig voetbalterrein in Sint-Kruis-Winkel (triestige bedoening, de omgeving, niet het tornooi), vandaag onder de bomen in de eigen buurt.

Vandaag organiseerden we onze eerst barbecue in de wijk.

Vrijdag was er al gereden om de nodige stoelen, gisteren werden nog de laatste inkopen gedaan en deze morgen om 11u was afgesproken met andere mensen van de buurt om alles op te zetten.

Tegen 12u30 stond de aperitief klaar en waren de barbecues aangestoken en het leek er even op dat er niet veel volk op ging afkomen: het was zonder inschrijvingen en dus wisten we eigenlijk niet of er nu mensen geïnteresseerd zouden zijn.

Maar kijk, we maakten ons zorgen om niets. Tegen 13u waren alle stoelen volzet (60), stond de buffettafel vol slaatjes, brood en sauzen allerhande en was het ‘vollen bak’.

Het was ongelooflijk gezellig. Tegen 16u zijn we beginnen opruimen en de die-hards zijn dan tot bij ons op de trottoir gekomen om hier verder te kletsen bij, eerst, een dame blanche (vers klaargemaakt ter plaatse met wame chocoladesaus), daarna een grappa om te eindigen in het bier.

Op de affiche stond ‘tot 18u’, hier werd het 19u, ons huis werd omgedoopt tot café ‘In de Schelen Welkom’, burenbanden werden weer aangesmeed en de eerste gesprekken over de volgende activiteit werden aangevat.

Heb ik al gezegd dat wij in de beste wijk van Gent wonen?

Leve de buren

Vanavond moest ik langsgaan bij een buurvrouw om iets te halen. Ze was bij ons gepasseerd en wij waren toen aan het eten en dus ging ik bij haar gaan als we gedaan hadden én als de kleinsten in bed zaten.

Heb ik al gezegd dat wij in een fantastische buurt leven? Als ik het gezegd heb, dan doen ik het nog een keer, want wij hebben gewoon een zeer leuke buurt met zeer leuke en lieve mensen.

Eens Jan en Anna in bed zaten ging ik dus langs en we bleven nog een beetje babbelen. Het was een tijdje geleden dat dat gebeurd was, want met die lange winter zijn we allemaal minder buiten gekomen en waren er dus minder toevallige ontmoetingen.

Na een tijdje toch afscheid genomen en naar huis gegaan, maar toen passeerde ik onze onmiddellijke buren en zag ze en dus klopte ik op het raam om even goedenavond te zeggen. En voor ik het wist zat ik bij hen binnen, te proeven van een heerlijke maaltijdsoep. 

Opnieuw veel te zeggen, want in onze buurt praten wij veel met elkaar, maar dan vooral op dagen dat het warm genoeg is om buiten te zitten en dat was dus al een tijdje geleden. Er werd een fles rode wijn geopend en nog meer gebabbeld en plots was het half één, terwijl ik gewoon van plan was geweest om iets op te halen bij de andere buren en direct terug naar huis te komen.

Goede buren. Het is onbetaalbaar.

Op de valreep

‘Gelukkig nieuwjaar’ zou je maar mogen wensen in januari, dus in de wijk waren we er vandaag nog op de valreep bij.

Geen ‘Muziek op sletsen’ dit jaar, maar een gezellige drink op het kruispunt van de twee straten die het woonerf vormen.

Toen ik om iets na 11u toekwam vond ik de opkomst nogal teleurstellend, maar een half uur later was er al een pak meer volk en uiteindelijk werd het een zeer gezellige bedoening met een zeer mooie opkomst.

Cava, fruitsap, rode en witte wijn en een gezellige vuurkorf om jezelf een beetje aan te warmen. Ik denk dat de consesus was dat we dit eigenlijk sowieso elk jaar zouden moeten doen.

Het nieuwe jaar werd nu ook gewenst in de wijk. Nu focussen op de activiteiten voor het volgende jaar.

Gezellig in de regen

Er was zon voorspeld voor gisteren, zondag. Gelukkig, want het de jaarlijkse ‘aperitief in het park’ van onze wijk en als kersverse secretaris van het buurtcomité was ik daar nu echt dat ietsje meer bij betrokken.

Maar toen ik zondagochtend mijn ogen opendeed, dacht ik dat ik nog ergens aan het dromen was, want ik hoorde regen. Even gecontroleerd bij mijn onderbewuste en neen, ik had het toch niet gedroomd: het regende niet, het goot.

Om 10u55 trok ik mijn deur open om te kijken of de aperitief nu wel zou doorgaan en alsof het een geschenk uit de hemel betrof was het gestopt met regenen. De andere buren waren al volop bezig met de stoelen te verhuizen en dus trok ik rap huiswaarts om (een deel van) de drank uit de frigo te halen zodat die ook kon verhuisd worden.

De aperitief kon klop om 11u beginnen en ik vermoed dat het toch zo’n half uur droog is gebleven. Misschien iets meer. Maar het droge weer kon niet blijven duren en de hemel heeft zijn sluizen dan toch maar weer opengezet. Niet zo hard als in de voormiddag, maar de regen kwam toch gestaag.

Gelukkig laten wij ons niet klein krijgen door een beetje regen. Gewapend met paraplu’s kwamen de buurtbewoners toch af, al was het maar voor even. Om te babbelen, goede dag te zeggen, in een rapke of een traagke iets te drinken. Kennismakingen werden hernieuwd en andere werden gesmeed. Er werd veel gebabbeld en van groepje naar groepje gegaan.

Om 13u was het afgelopen. Officieel dan toch, want het volk was nog niet weg. Uiteindelijk zijn we alles beginnen opruimen rond 13u30.

Het was, ondanks alles dus, toch maar weer een ongelooflijk gezellige en leuke, zij het natte, aperitief. Op naar volgend jaar.

Relax

De voormiddag was, zoals gewoonlijk, redelijk hectisch. Kwam daar nog bij dat bij de terugkeer van het zwemmen deze middag, de ketting van Louis zijn fiets wel drie keer afgevallen was, en de stresslevels zaten tegen het plafond.

Nu er geen scouts meer is op zaterdagnamiddag heb ik daar dan ook ten volle gebruik van gemaakt. Geen wekelijkse boodschappen. Wel een kopje koffie gezet, een plakske cake (die die Zelie gisteren gemaakt had) erbij, stoeltje buiten op straat, boek erbij, stralende zon en meer moet dat niet zijn.

Of toch wel: het zeer aangename gezelschap van de buren met hun pasgeboren baby (zo’n schatje). De namiddag kon niet meer stuk.

Ideaal om te ontstressen en aan een zeer relaxe avond te beginnen.

Scharrelkinderen

Patricia vraagt of wij ook scharrelkinderen waren en daar kan ik volmondig ‘ja!’ op antwoorden.

Als kind woonde ik ook in het centrum, maar toen was Oudenaarde nog niet zo groot/druk als nu. Alhoewel, hoe druk het daar nu is kan ik eigenlijk niet meer weten want ik woon er al jaren niet meer. Maar terug naar vroeger.

Mijn ouders waren zelfstandigen en hadden een huis op de markt met een achteruitgang in de straat parallel ermee. Eén van de weinige huizen op de markt met een achteruitgang trouwens. Een luxe eigenlijk. We hadden ook een stadstuin(tje) waar het heel gezellig vertoeven was, maar echt groot om te ravotten was het niet. Dus trokken wij erop uit, ‘wij’ zijnde mijn broer, zus en ikzelf.

Altijd langs achter, natuurlijk, een straat die eigenlijk wreed kalm was. Dan de straat uit richting Begijnhof waar het zalig vertoeven was met veel gras, kleine straatjes, een afgebrokkelde muur waarachter nog een grasveld lag.

Dat begijnhof lag relatief vlakbij: anderhalve straat ver. Achter het begijnhof lag de kappersschool, nog zo’n favoriete plaats, want rond de gebouwen van de kapperschool lag er gras. Als ik het mij zelfs goed herinner kon je via het veldje achter het begijnhof zo naar de kappersschool.

Eens we een beetje ouder werden (of gewoon roeklozer/zelfstandiger) gingen we nog verder: langs de Schelde tot onder de brug van ‘de grote ring’. De wand daar liep schuin omhoog en dus klommen we daarop om er dan ongelooflijk hard weer af te lopen.

Als tieners waren we dan waarschijnlijk nog meer weg: de fiets op en dan naar de vrienden en vriendinnen.

Mijn kinderen zijn nu ook scharrelkinderen. Dat kan, zelfs in het centrum van Gent, want wij wonen op een woonerf. Het weer is nu weer aan het beter worden en er zijn hier nog (scharrel)kinderen in de buurt en ze beginnen weer allemaal buiten te komen en aan te bellen bij elkaar.

Wij als ouders zijn er niet bij als de kinderen buiten spelen. We komen af en toe eens kijken, maar echt toezicht wordt er niet gehouden. Als we kijken is het eerder voor iets praktisch (komen eten, is dit of dat al gedaan, …) dan om toezicht te houden. Nu blijven ze nog meestal in de straat, maar Zelie is al eens tot in het park geweest met haar vriendin van de straat. Binnenkort zal Louis dat ook wel willen doen.

Uiteraard houdt ik mijn hart vast, als ze daar buiten zijn maar ik herinner mij nog steeds het gevoel van onafhankelijkheid dat dat buitenspelen mij gaf en ook, het gevoel dat mijn ouders toch ongelooflijk veel vertrouwen in ons hadden, en dat is toch iets dat ik graag aan mijn kinderen ook wil meegeven.

En jullie? Waren jullie scharrelkinderen?

Muziek op sletsen

Er wonen in onze wijk nogal veel muziekanten. Dat ‘ontdekten’ we met de buurtgroep ergens in juni vorig jaar, tijdens een buurtvergadering. Ge weet wel hoe dat gaat: een agenda met allemaal punten en regelmatig wordt je dan afgeleid en gaat het geplande onderwerp over in iets heeltegans anders.

Het plan rijpte om daar dus iets mee te doen, met al die muziekanten. Eén van de leden van het buurtcomité woont bv. samen met zo’n muziekant en iemand anders van het comité speelde zelf ook muziek en de ideeën borrelden op, zeker toen bij een volgende vergadering bleek dat er centen beschikbaar waren bij ‘De wijk aan zet’ om iets met de wijk te organiseren.

Mensen kwamen samen, andere werden gecontacteerd en zo was er tegen de laatste buurtvergadering, ergens in oktober, plots een heel programma van mensen die zouden optreden en plaatsen waar de optredens zouden doorgaan. Zo wijs zeg, zo een aantal mensen die dingen effectief in orde brengen.

En vandaag was dan de grote dag: ‘Muziek op sletsen‘ in de Waterwijk en voor een eerste editie was het een succes: sommige locaties waren volzet, in anderen was er nog plaats maar overal was er toch wel volk en de optredens werden stuk voor stuk gesmaakt. De sfeer zat er goed in.

Ik had aangeboden om te gaan helpen bij mijn buren, kwestie van mensen te ontvangen en iets te drinken aan te bieden, en dus mocht ik twee keer naar Klingskoorden luisteren. Zeer mooi. Echt waar. Het was echt geen twee keer teveel. Prachtige stemmen, heel mooie samenzang, leuke instrumentale stukjes. Zeer goed dus.

Als bijna afsluiter mochten de kinderen van de wijk hun kunsten tonen en Zelie dus ook. Jammer genoeg werd ze niet vermeld op het programma, maar dat zijn details. Ze stond er toch maar, helemaal op haar eentje voor een kamer vol mensen en ze heeft twee stukjes gebracht met, voor zover ik hoorde, maar één foutje. Chapeau. Dan gaat uw hart nogal zwellen als ouder. Niet dat ze het (bijna) foutloos deed, maar wel dat ze daar dus stond.

Het proefproject is dus gelukt dus met een beetje geluk is er een tweede editie volgend jaar. Ik kijk er nu al naar uit.

Zalige straat

Wij wonen waarschijnlijk toch in één van de aangenaamste buurten van Gent en ik vind het zalig om hier te wonen.

Neem nu gisteren. De drie oudsten speelden op de computer en Michel zat buiten op straat te lezen. Anna had haar stoeltje gepakt en had er zich bij gezet en ze straalde ronduit toen ik ook mijn stoel op straat zette om een beetje te lezen. De buren passeren dan en dan wordt er vriendelijk geknikt of een praatje geslaan. Ongelooflijk wijs is dat.

Of neem nu vorige week. Toen de buren vanop de hoek de tafel hadden buiten gezet en de buren van schuinover hadden geïnviteerd om te komen eten en op die manier alle buren zagen passeren en er een praatje mee maakten.

Of neem nu gewoon nu. Het raam staat open in de living en zo horen we de buren die op straat staan te babbelen.

Gewoon een stapke buiten zetten en ge hebt direct kontakt. Zalig toch?