Tag: den anderen

Aftellen

Nog anderhalve dag en dan is hij terug. ‘k Ben echt aan het aftellen nu. ’t Is genoeg geweest.

Nu, als ik een beetje afstand neem vind ik het ergens wel fijn, dat ik hem nog zo mis na al die jaren. Jammer dat die afstand mijn gevoelens niet uitschakelt.

Maar we hebben vanavond eventjes gebabbeld. Gewoon hij en ik. Geen kinderen in de buurt die absoluut de telefoon uit uw handen willen trekken, en dat was ook fijn.

Nog anderhalve dag (eigenlijk nog twee dagen want ik werk tot woensdagavond, maar dat gaan we voor het gemak even niet meerekenen).

Bewondering

Ik heb altijd al bewondering gehad voor alleenstaanden met kinderen. Awel, de laatste dagen is die bewondering alleen maar gestegen in het kwadraat.

Het is geen geheim dat Michel nu niet de huishoudster van dienst is, maar zelfs met het weinige dat hij doet, merk ik serieus het verschil. Alleen al zijn aanwezigheid, of dat ik eens kan ventileren, een gesprek hebben of de aanwezigheid van een volwassene zijn van onschatbare waarde.

Dus mensen die menen bewondering voor mij te moeten hebben, vergeet het. Verkeerde focus. Geef die maar aan de alleenstaande ouders. Die verdienen dat pas.

Slecht nieuws

De ene dag ne keer zo, den volgende dag nekeer anders. Slecht nieuws vandaag. Niets dramatisch maar desalnietemin slecht nieuws.

‘k Was al eeuwen aan het vragen dat Michel zou checken om welk uur hij dinsdag zou landen en vandaag wist hij het me eindelijk te vertellen: hij landt niet dinsdag. Hij vertrekt dinsdag, in Miami, wat concreet betekent dat hij, met de vliegtijd en het uurverschil, pas woensdagvoormiddag landt. Woensdag. Niet dinsdag. 11 dagen weg, niet 10 dagen.

‘k Ben niet vrolijk, dat kan ik u verzekeren.

Schattig in het kwadraat

Jan en Anna kijken naar Dumbo in afwachting dat we Zelie en Louis terug gaan afhalen van de scouts.

Opeens hoor ik Anna zinnetjes fraselen. Zo telkens een zinnejte, korte pauze en opnieuw een ‘antwoord’zinnetje. Dus kijk ik.

Anna zit in de zetel, met haar hand aan haar oor, haar hoofd een beetje schuin/half op haar schouder, heel geconcentreerd te ’telefoneren’ met haar peperkoek. Als ze mij ziet kijken verschijnt er een grote glimlach, toont ze mij haar peperkoek/telefoon en zegt ‘papa’.

Happy bunny

Daarnet telefoontje gekregen van den anderen. Joepie! want ik heb Hemzelve nog gesproken ook. Ok het was kort, maar even telefoneren vanuit Den Ameriek is niet goedkoop én hij moest vijf mensen horen.

Hij zei dat hij een beetje triest was omdat de kinderen hem niet misten. Dacht hij. Ergens heeft hij misschien gelijk: op het eerst zicht lijkt het niet of ze hem missen. Maar als ze horen dat papa aan de telefoon is kunnen ze niet wachten om hem te horen. Ze staan te springen en trekken de telefoon bijna uit elkaars handen. Dus zeggen ze misschien wel dat ze hem niet missen, hun doen en daden spreken dat goed tegen.

Anna was ook fantastisch toen ze Michel hoorde. Haar wenkbrauwen trokken omhoog en ze begon helemaal te stralen. Ze deed de telefoon eventjes van haar oor weg en wees met haar andere vingertje ‘papa!’ met een vette glimlach op haar gezicht om dan weer te luisteren en dag te zeggen terwijl ze zwaaide naar de telefoon.

Het was echt wreed leuk om hem te horen en niet alleen voor de kinderen. ‘k Ga vanavond met een licht hartje kunnen gaan slapen.

Gemist

Het was vergadering van de oudervereniging deze avond. Net toen ik op punt stond om te vertrekken kreeg ik telefoon van den anderen, maar omdat ik al bijna te laat was kon ik niet blijven babbelen.

Ik heb hem dan maar gezegd om op het vast nummer te bellen zodat de kinderen hem konden horen. Zo was er toch iemand (en zelfs twee iemanden) gelukkig, en gelukkig waren ze blijkbaar ook effectief wist de babysit mij te vertellen.

De vergadering was vroeg gedaan en in tegenstelling tot andere keren zijn we vandaag niet gaan navergaderen. Dus ben ik relatief vroeg thuis en voel mij nu een beetje triest omdat ik niet met Michel heb kunnen babbelen.

’t Zal aan de vermoeidheid liggen. ‘k Ga er maar direct inkruipen.

Eerste uren

Vannacht was hij bijna vertrokken, ondertussen heb ik deze morgen al een eerste bericht gehad dat hij in Rome zat. Maw: hij heeft zijn (eerste) vlucht niet gemist en is inmiddels onderweg naar het verre Amerika. Het vroegste dat ik opnieuw nieuws kan verwachten is om half negen vanavond, maar zolang ik geen nieuwsberichten lees van neergestorte vliegtuigen ben ik gerust in 🙂

Deze ochtend is alles ook supervlot verlopen. Misschien juist omdat den anderen er niet is dat de kinderen extra goed meewerkten. ’s Ochtends kan dat namelijk serieus verkeren, kwestie van een paar kinderen met ochtendhumeur (Louis en Jan), ook al is dat in vertraagde versie (Jan is het eerste half uur normaal gezien super vrolijk maar daarna slaat dat serieus om), maar deze ochtend was er geen sprake van enig ochtendhumeur of toch niet in de mate van anders.

Zelie, Louis en Jan zijn eens niet in bed blijven hangen terwijl ik moest zagen om op te staan, hebben zich rap aangekleed, zijn alleen naar beneden gegaan om de tafel te dekken en te eten en dus moest ik mij enkel bezig houden met Anna en mijzelf. Door de vlotte medewerking had ik zelfs nog tijd om zelf rap in bad te gaan en mijn haar te wassen. Luxe.

Eens beneden moest ik uiteindelijk toch Jan nog helpen (hij wist niet wat hij wou eten), maar daarna at hij vlot door en Anna was deze keer ook geen probleem, want zij kan het serieus rekken als ze wil. De drie oudsten hebben dan mooi hun boekentas klaargemaakt terwijl ik nog verder voor Anna en voor mijn eigen ontbijt zorgde en we waren mooi op tijd buiten de deur.

Als dit het scenario is voor de rest van de week, dan zie ik het weer volledig zitten. Alle negatieve gevoelens van de voorbije dagen zijn op slag verdwenen met zo’n voorbeeldige kinderen. Eens zien dus hoe lang ze het gaan volhouden 🙂

Mijn eerste avond

Het is zover: het langverwachte alleen zijn voor de komende negen-en-een-halve dag is begonnen.

Technisch gezien is hij nog niet weg, den anderen. Momenteel zit hij ergens in Brussel te wachten tot het uur van vertrek is aangebroken. Maar hij is dus al weg thuis en ik zit hier nu alleen (uiteraard met de vier gastjes dus echt alleen is dat niet hé). Morgenvroeg verlaat hij dan het Belgisch grondgebied om naar het andere werelddeel te vliegen.

Er is niet veel gepland de komende week want om één of andere onverklaarbare reden voel ik mij niet ‘de sterke vrouw’ waarvoor iedereen mij aanziet. Ik voel mij relatief ellendig. ‘k Zie het niet echt zitten. Maar dat komt nog wel. Eens er een nieuw ritme vastgelegd is zal alles hier weer vlot verlopen en zal alle paniek verdwenen zijn. Alhoewel ‘paniek’ nu wel ook overdreven is.

Geef mij een dag of twee en vraag mij dan nog eens hoe het ermee is. Nu even niet.

De nieuwe man

Ik heb er hier zo één in huis (kuch, proest *verslikt zich bijna dood*) want hij ziet graag wijvenfilms. En dat klopt nog ook hoor want vanavond zapte hij zelf door naar een ‘wijvenfilm’, met J. Lo en Jane Fonda.

Het is een aandoening die nog maar redelijk recent is. Enfin, het duurt al een paar jaar, maar in verhouding met de tijd waarin wij samen zijn, is het recent. Maar ge hoort mij niet klagen.

Daar houdt het bij op hoor, en ook: dankbaar zijn voor de kleine dingen en zo, nietwaar. ‘k Vraag mij eigenlijk af wat dat gaat geven binnen nog eens 16 jaar.