Druk – Pagina 10 – San's Weblog

Voorbije weekend

Nu ik alleen thuis ben kan ik weer op de computer wanneer ik wil. Tijd dus om even over het weekend te gaan, alhoewel … ‘k Zal beginnen met donderdag. Uiteindelijk begint voor mij het weekend toch op donderdag.

Donderdag was het vergadering voor Het Project: een goede vergadering waar we vooraf lekker gegeten hebben. Het was in De Lieve, een restaurant waar ik al veel langer eens naartoe wou maar dat nogal wreed populair is zodat, telkens wij er wouden binnenspringen, het al volzet zat. En donderdag dan gemerkt dat het met reden is: zeer lekker, simpel voedsel voor niet schandalig veel geld.

Na de vergadering zouden we nog enen gaan drinken en in eerste instantie ging ik mee gaan. Altijd wreed plezant en gezellig en vooral omdat er een meneer nog eens bij was waar ik nog verder mee wou babbelen want het was (te) lang geleden. Maar toen we toekwamen bij het cafÃ© van keuze en het bleek dat het daar te druk en te vol zat en we naar iets anders zouden gaan, kreeg ik plots zo nen klop van den hamer dat ik maar huiswaarts gekeerd ben, de babysit betaald heb en onmiddellijk in mijn bed gekropen ben.

Vrijdagavond zijn we dan Japans gaan eten in Amatsu. Ik keek daar al een tijdje naar uit. Niet wegens de sushi: ik ben niet zo voor rauwe vis. Versta mij niet verkeerd: in principe lust ik dat wel, maar om daar een een hele maaltijd van te eten, nee bedankt. Maar ik zou wel andere japanse dingen proberen en die waren er natuurlijk ook.

Het gezelschap was fantastisch, net zoals de hele avond trouwens en we hebben ons rot geamuseerd, niet in het minst met het observeren van een BV met zijn al-dan-niet potentieel lief. Zoals den anderen al schreef: we hadden dit al veel langer geleden moeten doen en hopelijk duurt het voor de volgende keer niet weer zo lang: veel te wijze mensen en goede vrienden om niet vaker te zien (Hmm. Misschien direct al een nieuwe doodle maken sÃ©).

Opnieuw de avond veel te vroeg moeten afbreken. Deze keer niet wegens (over)vermoeidheid. Ik had namelijk op slim gespeeld en had in de namiddag een goed dutje gedaan. Wel omdat het zo leuk was dat ik niet had gemerkt dat het al 2u15 was en dat onze babysit er absoluut niet op voorzien was om de nacht bij ons door te brengen. Een kwartierke later was ik dus thuis en 25 minuten later lag ik al in dromenland.

Gisterennamiddag dan onverwachte dingen gedaan. We hebben nieuwe buren in de straat sinds eergisteren: een man met twee kinderen, meisje van 8j en jongen van 5j en het klikte meteen tussen de kinderen. Gisterennamiddag ben ik dan met mijn drie oudste en de meneer en zijn twee kinderen naar de film geweest in de Skoop: Desmond en het Moerasmonster. Een ideale film voor ‘in de rapte’ eens te doen: zeer leutig en lekker kort met zijn 75 minuten. Een leuk tussendoortje en er blijft nog genoeg van de namiddag over om nog ‘iets’ te kunnen doen.

Ongeveer anderhalf uur nadat we terug waren stonden de kinderen weer voor de deur: of we wouden komen aperitieven? De uitnodiging hebben we met veel plezier aangenomen en zo hebben we kennis gemaakt met onze nieuwe buur. Een leuke babbel en een paar glaasjes cava later, zijnde anderhalf uur, stonden we weer thuis.

Vandaag het weekend dan afgesloten in schoonheid, zoals zo mooi gezegd wordt: gaan koffiedrinken bij de schoonouders, cake gegeten en gezellig gebabbeld. Den anderen daar achtergelaten (makkelijker om vandaar de trein te nemen), met de kinderen pizza afgehaald, thuis op het gemak opgegeten, kinderen in bad en in bed, allemaal op tijd zodat ze morgen fris opstaan om opnieuw naar school te gaan.

En zo zit de Paasvakantie er ook weer op enÂ ga ik vanaf morgen een paar zeer drukke weken tegemoet op het werk. Hopelijk heb ik morgen een nieuwe laptop want nu ik hier toch alleen zit kan ik evengoed een beetje meer doorwerken.

Er zijn van die dagen

Kinderen hebben is dus niet alleen vreugd en plezier. Er zijn effectief van die dagen dat ge ze met hun hoofd tegen de muur wilt slaan. Uiteraard doet ge dat niet (alhoewel dat jammer genoeg wel ‘eens’ gebeurt), maar de goesting…

Deze ochtend nog. Alle vier zitten ze mooi aan het ontbijt en dus laat ik hen alleen om verder te doen zodat ik mij kon gaan aankleden (jaja, ik zou dat in principe vooraf moeten doen, maar de wederhelft is normaal ’s ochtends bij de ontbijttafel terwijl ik mij aankleed en deze ochtend moest hij drie kwartier vroeger vertrekken zonder dat ik dat vooraf wist, dus had ik mij aan de ‘normale’ ochtendroutine gehouden).

Amper vijf minuten was ik boven toen ik de eerste al hoorde wenen (de badkamer ligt boven de keuken dus ik kon alles goed horen, mede dankzij een reeds gemaakt gat in de vloer voor de toekomstige nieuwe-badkamer-leidingen-en-buizen). Genegeerd en het ging vlug over. EÃ©n of andere schermutseling tussen broers/zussen dus. Nog een paar minuten later begon de tweede te wenen voor iets anders en twee seconden later hoor ik de derde treiterig iets ‘zingen’ waardoor de eerste opnieuw begon te wenen. Ambiance dus in de keet.

In mijn ondergoed heb ik mij dus naar beneden mogen reppen, heb hen allevier op niet zo’n zachte toon op het matje geroepen waarna ze plots heel kalm en stil werden. Terug naar boven om mij verder aan te kleden en niets meer gehoord behalve veel gelach, gebabbel en aangenaam samenzijn. Alsof er nooit iets gebeurd was, geen geruzie maar ook geen uitkaffering van mij.

Meestal komen ze dus prachtig overeen, maar er zijn dus van die momenten waarop ik ze toch zo graag met hun hoofd tegen de muur zou slaan. Gelukkig is eens diep ademhalen ook een goed alternatief.

Trop is teveel

Het was de laatste weken al hectisch geweest en vorige week was zo’n beetje de kers op de taart, of eigenlijk meer de druppel die de emmer deed overlopen: dinsdagavond weg, donderdagavond, vrijdagavond, zaterdag eerder de ganse dag, … Het resultaat kan u al raden: zondag radikaal gestuikt.

Niet dat het niet leuk was hÃ© maar de leeftijd begint zich af en toe serieus te laten gelden.

De doorslag was eigenlijk vrijdag gekomen. Als lid van het oudercomitÃ© was ik van appel vrijdagavond voor het Retoricabal. Van half negen ’s avondsÂ tot ongeveer kwart na drie ’s ochtends heb ik aan de ingang gestaan en samen met de andere leden alles in een beetje goede banen proberen leiden. Het was heel leuk, ongelooflijk druk en tegen dat ik naar huis ging had ik de moeder aller hoofdpijnen dus ge kunt u misschien inbeelden hoe gelukkig ik was.

Maar vier uur later waren de kinderen er al weer: om 9u moest Zelie op de turnles zijn.Â Jan had geen les en toen weÂ om half elf haar gingen afhalen zijn we doorgereden naar de academie om even te gaan kijken naar de opendeurdag en een klein beetje zelf te tekenen. Daarna huiswaarts, eten en Zelie en Louis naar de scouts, alwaar wij allemaal rond 17u ook moesten zijn voor het jaarlijkse scoutsfeest.

Optredens gekeken (zwakker dan twee jaar terug), chinees gegeten maar vooral: een zeer gezellige avond doorgebracht met de andere ouders, eerst aan tafel en nadien in de Lounge. Resultaat: de kinderen zaten pas tegen 23u in bed en ik ben er maar onmiddellijk ook ingekropen: totaal uitgeput. De bedoeling was nochtans om na het feest nog naar een verjaardagsfeestje te gaan, maar het lichaam wou echt niet meer mee en dus hebben we met spijt in het hart afgebeld.

Het lichaam protesteerde nog meer toen Anna de volgende ochtend al om 6u wakker werd. Een uur lang heb ik geprobeerd om haar weer in slaap te krijgen maar tevergeefs. Het grote probleem was eigenlijk dat het telkens leek te lukken, dat Anna toch in slaap gevallen leek te zijn. Dus kroop ikÂ terug in mijn bed om er dan weer uit te mogen nÃ©t toen ik opnieuw in slaap gevallen was. Na een uur was ik dus geradbraakt en zat ik te huilen op de trap. Gelukkig heeft Michel het dan overgepakt Ã©n ook de andere kinderen toen ze wakker werden en heb ik eindelijk een beetje slaap kunnen inhalen: het was half twaalf toen ik opstond.

Voor de rest werd het nog een zeer productieve dag en avond: ongeveer zeven uur strijken, gaan zwemmen met de kinderen en toch nog net niet gekookt (dat zou een beetje van het goede teveel geweest zijn).

De batterijen zijn weer opgeladen en voor de komende weken ziet het er gelukkig een pak minder druk uit. Nu nog zo houden.

Vier dagen verder

Ik was net even gaan kijken hoelang het geleden was dat ik hier langs was geweest, en dat blijkt dus al van vorige woensdag geweest te zijn. Zo lang maat. Ik verschiet er zelf van.

Maar een klein rekensommetje leert mij dat het niet anders kan: vorige week donderdag heb ik de laptop van het werk moeten teruggeven omdat iemand anders die nodig had, vrijdag werk ik niet en in het weekend ook niet en aangezien ik meestal ’s avonds dingen post mag donderdag daar ook bijgerekend worden. Dat geeft dus vier dagen zonder computer.

Dat is dus niet echt juist want ja, we hebben wel ‘een computer’ thuis. Zo’n vast ding met zelfs twee grote schermen en high tech en watnog, maar dat is dienen van den anderen. Als ik daarop wil werken moet ik van account wisselen en zo en kan ik niet in mijnen zetel zitten en, misschien wel het belangrijkste, moet ik dat nog proberen doen op de luttele minuten dat dienen anderen er zelf niet op zit.

Maar meer to the point: ik had de vorige dagen helemaal geen zin en vooral geen tijd om op de computer te tokkelen. Het was zo druk dat dat het laatste was dat in mijn gedachten opkwam. Als ik even ‘niets’ te doen had heb ik dat gebruikt om te slapen: een uurtje hier, twee uurtjes daar, … en het was nodig ook.

Eens kijken of de laptop opnieuw beschikbaar is. Zoniet, dan zal u nog even moeten wachten op een update van mijn drukke weekend maar ook vooral vanÂ het stokjeÂ dat mij (ondertussen toch al) een tijdje geleden werd toegeworpen en dat er tot nu toe nog niet van gekomen was. Maar dit weekend werden eindelijk de foto’s ingescand, dus kan ik dat eindelijk ook eens doen vanavond … of morgen als ik genen laptop meekrijg.

The morning after

Ja kijk. De leeftijd begint zich serieus te laten voelen tegenwoordig. i. mag dan misschien geen drie maal zeven meer zijn, ik ben er zelfs geen vijf maal zeven meer en dan weegt alles nog meer door.

Zoals tegenwoordig wel meer het geval is is het hier een beetje (veel te?) druk. Rennen van hot naar her, vergadering hier, afspraak daar, feestje en wekelijkse activiteiten.

Gisteren heb ik de wekelijkse rondgang als een zombie doorworsteld. Een veel te korte nacht zorgde ervoor dat mijn humeur beneden alle peil was en de kinderen hebben het gemerkt, maar eigenlijk was dat vooral ’s morgens een probleem: tegen de namiddag kwam ik er weer een beetje door.

Grote schuldige was een feestje vrijdagavond. Niet zomaar een feestje: een zeer goed feestje, en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Er was zeer goede muziek, er waren fantastische mensen, er werd heel goed gedanst (dank daarvoor aan mijzelf en vriendin E. en babysit M. (die die avond niet van dienst was – ah ja: ik ga ons vier kinderen toch niet alleen thuislaten) om dat onderdeel in gang te trekken) en heel veel gekletst. Er waren frieten na middernacht die verslonden werden door een bende volk die blijkbaar thuis geen eten krijgt en ik vond het het beste Gentblogt feestje tot nu toe.

Gisteren is het mij uiteraard niet gelukt om vroeg in bed te kruipen zodat ik mij vandaag al niet veel frisser voel, maar de plicht roept dus heb ik niet al te veel tijd om mij te wentelen in zelfbeklag: morgen verjaart Jan en dus moesten er cakejes gebakken worden voor de kindjes van de klas, er moest vanmiddag eten op tafel komen en nu moeten er nog kleren gestreken worden, moeten we nog gaan zwemmen, daarna is het al tijd voor het avondeten en dan, gelukkig, eindelijk gaan slapen.

Pfff. En volgende week ziet het er alleszins niet beter uit.

’t Is weer voorbij …

De drukke week is voorbij en vandaag is het allemaal al zeer rustig gegaan: het is namiddag en ik heb mijn pijama nog altijd aan en het ziet er niet naar uit dat ik mij vandaag nog aankleed 🙂 Ben pas na 9u opgestaan (dank je Anna), we hebben pas rond 10u ontbeten, middageten was om half twee. Deze voormiddag, tussen het late ontbijt en het middageten nog het verslag afgewerkt van de vergadering van dinsdag en deze namiddag wat met de kinderen DVD bekijken, mails lezen en blogs inhalen. Meer moet dat niet zijn.

De vergadering van dinsdag was trouwens zeer goed: vruchtbaar, geanimeerd en goede discussies gehad. Het was een aantal vergaderingen geleden dat dat gebeurd was en bij die vorige vergadering kwam ik daar zo moedeloos buiten: alsof het de mensen niet interesseerde wat er op school gebeurde. Het was op een bepaald moment zelfs zo erg dat we erover dachten om het hele concept van klasafgevaardigde af te schaffen.

Maar dan is er zo’n vergadering zoals dinsdag, waarbij alle ouders hun mening zeggen, waarbij we discussiÃ«ren en argumenteren en in debat gaan met de directeur. Waarbij iedereen intens meedoet en waarbij je buiten komt met een goed gevoel, ook als er dan nog niets echt besloten is. Waarbij je beseft dat die vergaderingen effectief wel nut hebben en nodig zijn.

Daarna met nog drie andere ouders iets gaan drinken. In tegenstelling tot de vergaderingen van de oudervereniging die tot 23u duren, duren de klasafgevaardigdenvergaderingen maar tot 22u. We gingen Ã©Ã©n glas raprap drinken, maar uiteindelijk is het toch middernacht geworden. Maar we waren allemaal content en opgetogen en voelden dat we iets konden bereiken. Wreed wijs dus.

Donderdag was het niet laat: tegen 22u15 was ik thuis. De kine heeft wreed deugd gedaan en mijn zus en ik hebben leuk gebabbeld. Alleen daarvoor al wil ik mij laten martelen (want die behandelingen zijn geen luxe hoor. Pijnlijk op het moment zelf, maar deugd dat dat doet achteraf).

Vrijdag Comedy Zone dus. Eerst Gunter Lamoot en dan Ter Bescherming van de Jeugd, TBJ in het kort. Voor een volledig verslag verwijs ik jullie naar Gentblogt: het is niet omdat mijn wederhelft het geschreven heeft, maar hij zegt volledig wat ik er ook van vond. Toegegeven, ik was niet zo enthousiast om Gunter Lamoot te zien. Hetgeen ik in het verleden van hem zag sprak mij niet altijd aan: stukken wel, andere stukken dat weer totaal niet. Maar vrijdagavond heeft hij mij zeer aangenaam verrast en ik was achteraf dus zeer blij om hem gezien te hebben. Van TBJ had ik al stukken gezien in try-out en ik vond dat toen al wreed goed en ze hebben mij niet teleurgesteld.

Het is niet al te laat geworden: tegen half twaalf waren we thuis en ik ben onmiddellijk in mijn bed gekropen. Ik had wel geen tijd gehad om te eten voor we vertrokken en dus was ik uitgehongerd na het optreden, maar tegen dat ik goed en wel thuis was was ik zo moe dat ik zelfs geen energie meer had om te eten.

Gisterenavond dan naar de laatste avond van Comedy Zone: Crazy Comedy Contest, een wedstrijd waarbij stand-up comedians andere comedians nadoen. Op Ã©Ã©n na was het genen vetten: Ã©Ã©n iemand die het niet slecht deed en dat wel een glimlach ontlook, iemand die het goed leek te doen maar op Ã©Ã©n of andere manier kwam het niet over, bij drie gewoon niet goed: niet overtuigend, flauw, zeer slechte timing, … noem maar op, een ander waarvan je wist dat hij het zeer goed zou kunnen doen maar er gewoon zijn voeten aanveegde en alles afhaspelde. De winnaar winnaar deed het niet alleen goed, maar gewoon fantastisch. De commentaar van de jury zat er op: het was beter dan het origineel. Het was dus een echte winnaar, niet een winnaar-bij-gebrek-aan-beter. Wat wel zeer goed was aan de hele avond was de presentator: fantastisch gewoon! ‘k Heb mij een breuk gelachen en zo maakte hij veel goed wat aan de kandidaten mankeerde.

Alhoewel de optredens dus niet denderend waren was het een enorm leuke avond. Daarna zijn we nog ‘iets’ gaan drinken in de foyer van de Minard en daar was het meer dan goed: P. en haar partner, i. was er ook en zo zaten we het grootste deel van de avond met ons vijven aan een tafeltje. Alle comedians van de avond zaten in het cafÃ© en nadat P. en vriend naar huis gingen bleven wij nog plakken en zijn er nog een aantal comedians bijgekomen waar Michel mee gebabbeld heeft maar ik niet want ik ken die mensen niet, behalve van zien (en behalve Henk dan), en dan durf ik dat niet. Maar ’t was wreed wijs, (iets te) veel gedronken en uiteindelijk waren we rond half vier thuis.

Kwa moe zijn valt het nog mee vandaag en neen, ik heb absoluut geen kater: zoveel heb ik nu ook weer niet gedronken. Grootste nadeel van zo’n drukke week is de strijk die weer ongelooflijk opgelopen is: die ene avond die ik thuis was zag ik het echt niet zitten om dat dan te doen, maar vanavond pak ik mijn moed in beide handen en zet ik er mij weer aan: eerst nog een machine of twee/drie wassen … kwestie dat ik toch ga weten wat gedaan 🙂

One of those weeks

‘k Heb het er al meer over gehad, van die periodes dat het superdruk is op sociaal vlak en dat dat meestal samen valt. Februari lijkt op zo’n superdrukke maand.

Deze week ben ik welgeteld 3 avonden thuis. Ik was namelijk maandagavond thuis, deze avond ben ik thuis en dan nog zondagavond. Maar maandagavond was het niet van niets-doen thuis: ik had thuis een vergadering gepland voor GiG van het Project, dus was ik wel degelijk ‘bezet’.

Gisteren had ik dan vergadering van de klasafgevaardigden van ’t school: ik ben zelf klasafgevaardigde Ã©n ook secretaris dus dubbele reden om aanwezig te zijn. Morgen ben ik weg naar mijn zus, niet zozeer voor de gezellig babbel, alhoewel die zeker niet zal ontbreken, maar vooral om mij te laten ‘martelen’: ze behandelt mijn rug dus en die behandeling zelf doet minder deugd. ’t Is dat het effect heeft, want anders…

Vrijdag- en zaterdagavond ga ik mijn ventje vergezellen naar het Comedy Zone festival: vrijdagavond samen met beste vriendin E. en haar partner, zaterdag ‘alleen’ want gezien Michel een perspas heeft via het Project zal ik alleen mogen zitten, maar dat vind ik niet erg, zolang de optredens goed zijn.

Zondag staat nog als volledig leeg in de agenda en hopelijk komt daar niets meer in tegen dan, want ik denk dat ik een rustige dag zal kunnen gebruiken. Alhoewel, rustig, met vier kinderen? Nah! Trouwens, die gaan willen gaan zwemmen en een fris bad, dat kan maar deugd doen.

Kerstshopping

Zo goed dat dat kan gaan en leuk dat dat dan is.

Wegens werk, zieke kindjes en ook maar sinds Ã©Ã©n goede week weten wat we nu feitelijk gingen doen met Kerst, was het er nog niet van gekomen om kadootjes te kopen (en als ge al niet weet waar ge nu naartoe gaat zou het sowieso dwaas zijn om kadootjes te kopen voor onbekenden, maar soit).

Vrijdag, mijn vrije dag, kon niet wegens ziek en kerstdrink op school. Gisteren kon niet wegens ochtendtouren, kapper en kerstfeest van turnclub in de namiddag. Morgen kan niet wegens kinderen baden en op tijd naar Nederland vertrekken. Dus moest het vandaag gebeuren.

Ik moest vier kadootjes kopen: Ã©Ã©n voor mijn metekind, Ã©Ã©n voor de jongste van mijn broer (beiden zijn even oud wat een gemak is), Ã©Ã©n voor mijn broer en Ã©Ã©n voor mijn schoonzus (of drie kadootjes als ik een gemeenschappelijk kadoo kocht voor broer en schoonzus samen).

Eens Anna in bed lag en de andere kinderen op hun gemak naar een filmpje keken, heb ik mijzelf warm ingeduffeld, heb ik mijn fiets gepakt en heb ik mij in het centrum gewaagd.

Eerste adres was op goed geluk. Voor mijn broer had ik iets in mijn hoofd maar voor mijn schoonzus had ik nog geen vast idee. Michel had vorig jaar een aantal leuke kadoos gevonden in Het Bijhuis en dus heb ik mij geriskeerd om daar vandaag ook eens binnen te stappen. Ik vreesde voor een massa mensen, maar dat viel eigenlijk mee.

De eerste dingen die ik bekeek waren belachelijk duur en bijna had ik mij niet naar de benedenverdieping begeven (wegens die belachelijke prijzen), maar ik heb het gelukkig wel gedaan, want net daar vond ik het ideale kadoo voor mijn broer Ã©n schoonzus voor een meer dan redelijke prijs. Naar boven met het pakje, onmiddellijk bediend aan de kassa, er was ook direct een inpakster vrij, maw: binnen en buiten in een recordtijd.

Voor mijn neefjes was het geen probleem. Voor Kerst kopen wij altijd kleren voor de kinderen en ik heb zo mijn adresjes waar ik sowieso mijn zin vind. Ik had nog dubbel geluk want al in de eerste winkel vond ik juist wat ik nodig had voor alletwee, er stond geen volk aan de kassa en ik was dus binnen en buiten op en tik.

Dan direct naar mijn laatste adres. Het kadoo dat ik initieel in mijn hoofd had voor mijn broer was ook goed voor beiden. Gezien het eerste kadootje ook voor beiden was heb ik in de derde winkel dan ook uitsluitend gekocht voor de twee samen. Binnen gestapt, eerste kadoo kon ik zelf nemen, tweede kadoo gevraagd aan de kassa en ik had nog net het laatste exemplaar, onmiddellijk kunnen betalen, pakje gemaakt en naar buiten.

Oef!

Onze laatste ‘drukke’ dag van het jaar. Behalve scouts deze namiddag lopen alle andere zaterdagactiviteiten vandaag gewoon door, met die bijkomstigheid dat er deze namiddag een extra activiteit is van de turnclub: het jaarlijkse Kerstfeest.

Zeer belangrijk voor de kinderen want niet alleen mogen ze hun kunnen tonen aan de verzamelde ouders, grootouders, familie, vrienden en vriendinnen, ze gaan die ook tonen aan niemand minder dan de Kerstman.

Het zal dus laat worden deze avond: die feesten lopen altijd uit, temeer dat ze eigenlijk altijd relatief laat beginnen: 16u45. Het uitdelen van de kadootjes door de Kerstman is voorzien voor 19u en meestal begint dat ook al niet op tijd.

Afgesproken dit jaar met een andere mama dat we de picknick zouden meehebben. De vorige jaren zo dom geweest om daar niet aan te denken en had F. het gisteren niet gesuggereerd, dan had ik er dit jaar ook niet aan gedacht. Maar als ik het (weer) vergeet, betekent het dat we tegen 20u thuis zijn en dat de kinderen dan nog moeten beginnen eten. Ze lopen nu al zo moe als een hond, ik mag dat dus zeker niet vergeten.

Eens deze dag voorbij is begint de vakantie dus ten volle: een volle twee weekends met niets van verplichtingen. Niet rondrijden om van hot naar her te gaan, niet moeten ergens op tijd zijn, niet moeten opstaan om ergens op tijd te geraken. Gewoon zalig genieten van de vakantie, uitrusten en af en toe wel eens een activiteit ondernemen, zolang die maar niet valt in de vroege uurtjes van de dag.

Oef! Bijna rust (al is dat ook wel relatief met vier kinderen in huis).

Avondje(s) uit

Ik moet er proberen vroeg in te kruipen vanavond want het wordt druk de komende dagen. Ik had bijna geschreven, vooral ’s avonds, maar overdag is het niet veel beter.

Morgen is moet ik zoals elke zaterdag taxi spelen voor de kinderen overdag. ’s Avonds organiseert mijn vriendin E.Â een feestje in Au Bain (omdat zij haar winkel gesloten heeft – het kind moet een naam krijgen hÃ©). Het leuke hieraan is ook dat een andere vriendin, B.Â ook gaat afkomen, iemand die we alle twee al 31 jaar kennen (we zijn alle drie samen in het eerste leerjaar begonnen) en B., Michel en ik gaan eerst samen iets eten in toch Ã©Ã©n van mijn favoriete restaurants (zeer lekker Ã©n vlakbij).

Zondagnamiddag hebben we een verjaardagsfeestje voor het petekind van Michel. ’s Avonds gaan we naar Comedy Casino Festival (tenminste als het in orde komt met de babysit, maar dat zal wel).

Maandag is een gewone werkdag en ’s avonds had ik keuze tussen de uitreiking van SVHJ of een optreden van Clouseau en het is Clouseau geworden:Â vriendin E.,Â die morgen het feestje geeft, was zo enthousiast Ã©n ze wil rijden, waardoor plots alle praktische bezwaren wegsmolten als sneeuw voor de zon.

Ik heb zo’n flauw vermoeden dat ik zal mogen recupereren vanaf woensdag, dus als het hier wat stil wordt, mijn excuses. Nightynight.