Het zit er hopelijk op voor dit semester. Alle examens zijn voorbij en laat ons hopen dat er geen tweede zit in zit. Ik heb toch niet dat gevoel, maar ge weet maar nooit, niewaar.
Morgen heb ik nog een schriftelijke proef voor een vacature en ik was van plan om mij alsnog een beetje voor te bereiden, of toch te proberen, maar de bobijn is af. We gaan het maar op goed geluk doen en zien wat er te doen valt.
Soms lukt het gewoon niet door timing en daar kan ik wel mee leven.
Vandaag ging ik cursus twee afwerken: voorbereiding doen, structuur en een eerste keer studeren, … maar dat was buiten de planning gerekend.
Niet dat die planning er op het eerste zicht druk uitzag. Er was een wandeling gepland om 14u en Zelie moest om 17.30u op het feest van de plechtige communie van haar vriendin zijn, dus dat viel toch nog mee?
Maar toen bedacht ik dat het toch vaderdag was en ik een cadeautje had voor mijn papa en het toch niet kon maken om het hem niet te brengen. Dus even over-en-weer naar Oudenaarde was het plan. Zelie ging mee, de rest bleef thuis, dus hoe lang kon dat duren als ik om 11u vertrok?
De vertrektijd zat goed, maar toen bleef ik iets langer dan voorzien babbelen met mijn papa en moesten we toch zeker nog eens langs mijn zus passeren en bleef ik daar even babbelen. En nog een geluk ook want bleek dat ik de babyborrel van nichtlief verkeerd op de planning gezet had: die was toch wel vandaag niet zeker?
Studeren ging toch nog wel lukken, hield ik mijzelf voor: wandeling tot ongeveer 15.30? Dan thuis een kwartier later en dan had ik nog anderhalf uur vooraleer ik Zelie moest voeren. Vandaar zou ik dan doorrijden met de rest van het gezin naar de babyborrel.
Pas terug thuis van Oudenaarde om 13.30u, dus net genoeg tijd om iedereen in de auto te krijgen en naar de plaats van afspraak te rijden voor de wandeling. Heel leuke wandeling gehad en ook zeer interessant (ook mede dankzij alle kennis van vriendin Murphy en haar dochter M.), maar wat ik dacht dat anderhalfuur zou duren, duurde uiteindelijk meer dan twee uur. Dus pas thuis om 16.30u.
Zelie moest zich dus klaarmaken voor het feest en haar haar wassen, wat gaf dat ik een beetje later haar haar stond te drogen (als ze het in de lucht laat drogen lijkt het immers alsof ze er in weken niet in gekamd heeft, en dat kon nu toch niet voor een feest) en dus toch geen tijd had om in de boeken te neuzen.
We hebben ons uiteindelijk nog mogen reppen ook opdat Zelie op tijd zou zijn en rond 18.15u stond ik dan met de drie andere kinderen op de babyborrel.
Het nadeel aan activiteiten waar mijn familie mee gemoeid is, is dat een tijdsplanning nooit kan aangehouden worden. Het was een zeer gezellige babyborrel maar in plaats van ten laatste tegen 20.30u thuis te zijn, zoals ik het in mijn hoofd had (studeren, weetwel), waren we uiteindelijk pas om 21.45u thuis. Tegen dat iedereen klaar was voor bed, erin zat en ik weer beneden stond was het 22.15u: geen uur meer om nog te beginnen studeren. Bovendien moest ik om 23.00u Zelie afhalen en had ik nog 15min vooraleer ik naar daar moest vertrekken.
Een studeerloze dag dus vandaag. Morgen zal ik toch wel een tandje moeten bijsteken.
Volgende week heb ik examens. Wilt het ’toeval’ dat de kinderen net nu een lang weekend hebben: met het Pinksterweekend breit de school daar nog een facultatieve vrije dag aan en nog eens een pedagogische studiedag, en voor je het weet zijn ze een halve week thuis.
Thuis tot en met woensdag, en ik heb mijn eerste examen woensdagavond. Een combinatie die niet gaat lukken.
Ik heb het dit stukje namiddag al goed gemerkt: Zelie en Louis zijn naar hun activiteiten dus alleen de twee kleinsten blijven over, maar laat dat nu net de twee luidste zijn. Ze waren mooi aan het kleuren hier aan tafel, braaf en kalm, daar niet van, maar dat getetter er constant bij … ik moet er geen tekeningske bijmaken, denk ik.
En toen vroeg Jan of ze TV mochten kijken, iets wat normaal gezien verboden is tijdens de schoolweek, maar waar ik nu plots bij dacht ‘Jey! TV!’ en dus volmondig toestemming gaf.
Het is hier ondertussen rustig en nu kan ik goed doorwerken. Ik vrees dat er de komende week nog veel TV zal gekeken worden en dat er hier een paar zijn die dat niet jammer zullen vinden 🙂
Al heel de week ongelooflijk hard gewerkt, maar het resultaat mag er zijn: niet alleen zijn alle opdrachten af, ze zijn nog allemaal voor (of toch ruim binnen) de deadline ingediend.
Het resultaat: ik heb mijzelf een weekend cadeau gedaan. Als dat niet fijn is. Want de laatste opdracht moest ingediend worden ten laatste op 5/6 23.59u en ik heb hem nu net ingediend.
Ik ben er van af, van al die opdrachten en opzoekingen en werkjes en watnog.
Maandag beginnen we voor serieus te studeren, maar nu eerst nog een weekend mij met de kindjes even bezig houden. Ze zullen ook content zijn.
De dochter is triest.
Mama kan niet mee om ‘dingen’ te doen. Mama moet werken. Eerst werken om opdrachten af te werken en op tijd in te dienen. Daarna werken om te studeren en klaar te zijn voor de examens.
En dus zit de dochter verdrietig te wezen in de zetel.
Wat mama op haar beurt ambetant maakt, want mama vindt het ook niet leuk om geen ‘dingen’ te kunnen doen met haar en haar broers en zus. Mama vindt het ook niet leuk dat ze moet werken. Maar mama wil nu eenmaal niet dat zij, in plaats van nog 2 weken hard te werken en erdoor te zijn, zij er nog een paar weken bijkrijgt omdat ze tweede zit heeft.
Dus is de dochter triest en de mama ambetant en lukt het werken niet zo goed als ik zou willen.
Typen met negen vingers, het is een keer iets anders. De duim doet het niet wegens een ontsteking … denk ik toch.
Ondertussen al gemerkt dat ge, om blind te typen, uw duim niet echt nodig hebt, alleen om de spatiebalk in te duwen, dus valt de ‘schade’ nogal mee. Want de timing is niet zo goed, om nu een ontsteking te hebben op mijn duim: er moeten nog 3 taken getypt worden tegen 5 juni.
Gelukkig zijn alle taken toch al voor een deel gedaan, maar ik vrees dat ik nog een beetje zal afzien tot aan de deadline.
‘k Heb het al eerder gezegd: nog een paar weken op mijn tanden bijten en dan kan ik rusten … en mijn duim ook 🙂
wat Mme Zsazsa zegt hé meiskes.
Het zijn kinderen, geen monsters, en een paar weken samen thuis zijn is alleen maar genieten (en ook af en toe u inhouden om ze niet met hun kop tegen de muur te klakken, maar soit).
Ik verschiet er altijd van hoe snel het gaat en dat we uiteindelijk nooit alles hebben gedaan wat we gezegd hebben dat we gingen doen.
Dus volg de goede raad van Mme Zsazsa: niet opjagen, rustig blijven, afwachten en genieten. Everything’s going to be allright.
Genen paniek. Ik ga hier niet weer verdwijnen hoor. Maar zoals gezegd, er komen een hoop deadlines af en die moeten gehaald worden.
Ondertussen ben ik met drie opdrachten tegelijk bezig, wat, denk ik, misschien ook wel een beetje teveel van het goede is, maar soit, het lukt nog. Ik kan geen van de drie immers afwerken, maar ik kan wel een goede voorbereiding doen zodat ik, van zodra ik wel alle gegevens heb, ze dan wel zo snel mogelijk kan afwerken. En hoe rapper die opdrachten ingediend zijn, hoe rapper ik kan beginnen studeren, nietwaar, want dat moet ook nog gebeuren.
Ondertussen zijn er op het werk ook een paar deadlines te halen. Naast mijn ‘gewone’ werk heb ik er twee extra opdrachtjes bijgekregen en alhoewel die nu niet bijzonder zwaar zijn, komt het er toch maar bij. Voor die ene opdracht is de deadline morgen, de andere zal ergens klaar moeten zijn tegen ten laatste 14 dagen.
Nog tot 17 juni op mijn tanden bijten dus, want dan is mijn laatste examen, zal op het werk ook alles weer in zijn normale plooi gevallen zijn en kan ik genieten van de zomerluwte.
Duimen jullie mee op 15 en 17 juni, voor mijn twee examens (want het zijn er gelukkig maar twee, oef! De andere twee vakken worden geëvalueerd op meewerken in de klas en opdrachten uitvoeren)?
Vorige week nog halve paniekaanvallen toen ik plots allemaal deadlines voor de opleiding op mij zag afkomen: 20 mei, 22 mei (groepswerk), 25 mei, 26 mei, 1 juni (2x), 5 juni (2x) en 6 juni (groepswerk). Na een week met Louis in het ziekenhuis en dus niets gedaan te hebben zag ik het niet direct zo goed zitten, vooral omdat ik voor die opdracht voor 25 mei nog hulp nodig had van andere mensen.
Dus mailde ik om uitstel te vragen (gelukt: 2 dagen extra gekregen voor de deadline van 25 mei, dus nu 27 mei), werkte een paar dagen tot zeer laat door om de deadline van 20 mei te halen en bleek de deadline van 22 mei een relatief fluitje van een cent omdat het een groepswerk was en wij dat al een tijdje geleden allemaal afgehandeld hadden zodat dat mooi op tijd binnen was. Tussendoor had ik ook al de helft van één van mijn werkjes voor 1 juni kunnen maken.
En zo komt het dat ik vandaag mijn werk voor 26 mei afgewerkt en ingediend heb, toch al een vierde gemaakt heb voor één van de werken van 5 juni en dat ik mij nog eens opgepakt heb om het andere werk van 5 juni in gang te zetten (hier weer afhankelijk van een derde partij, dus hopen dat die nu snel reageert).
Morgen staat dan op mijn planning om naar de bibliotheek te gaan om nog een deeltje van mijn werk voor tegen 27 mei in orde te krijgen; het laatste deel van dat werk kan ik pas op donderdag doen, maar dat zal dan ook gebeuren. Morgen moet ik ook werken aan mijn deel van het werk voor 6 juni.
Vrijdag ronden we dan het groepswerk af dat op 6 juni binnen moet, wat inhoudt dat dat dus ook ruim op tijd zal klaar zijn.
Dus in plaats van paniek, is er nu plots een beetje rust gekomen: alles zit op schema en het ziet er naar uit dat het in orde komt. Moet ook, want na de werken zijn er de examens (15 en 17 juni) en het wordt ook dringend tijd dat ik daar eens deftiger naar ga kijken.
Het moet ongeveer vier uur deze namiddag geweest zijn toen het gebeurde. Zo bijna van het ene moment op het andere.
Er moesten afspraken gemaakt worden, maar het ging gewoon over mijn hoofd heen, terwijl ik toch dacht dat ik aan het luisteren was. Maar er werd niet veel meer opgenomen, daarboven.
De afgelopen twee weken zijn zwaar geweest, want naast Louis in het ziekenhuis was er nog steeds werk en les en moesten er absoluut dingen af en nog gedaan worden. De komende weken worden nog heel zwaar, want nu volgt de ene deadline de andere op, vooral dan op vlak van de les en dan zijn er ook nog de examens en deadlines op het werk.
Toch proberen om dit weekend vooral wat slaap in te halen en mij te concentreren om overdag serieus een tandje bij te steken, kwestie dat we de vakantie nog levend mogen meemaken.