Tag: Familie

De begrafenis

Vandaag werd mijn nonkel begraven en zoals verwacht werd er veel gehuild.

Ge moest mijn nonkel gekend hebben. Hij had massa’s vrienden en dan bedoel ik ook echt vrienden. Niet van die mensen die ge zo een beetje kent en af en toe mee spreekt. Mensen waar hij door het vuur voor zou gaan. En voor zijn familie deed hij dat ook, alleen nog een stapje erbovenop.

Eerst de kerkdienst met een volle kerk. Ik ben niet zo’n kerkganger, eigenlijk zelfs niet eens gelovig, maar een goede dienst pakt u toch altijd wel. De pastoor heeft dat goed gedaan, de familie en vrienden hebben een steentje bijgedragen bij het lezen van de teksten, meestal met een grote krop in de keel. De muziek was zeer mooi: mooie liedjes gekozen van zijn favoriete zangers en er was ook iemand die heel mooi de hymnen zong. Op het einde van de dienst heeft zijn jongste dochter en dan zijn beste vriend nog een heel persoonlijke afscheidsgroet gebracht. Wreed schoon.

Veel moeten wenen, en ik was niet alleen.

Daarna was het receptie en daar was het heel gezellig. Het viel mij op dat, terwijl er op een begrafenis veel geweend wordt, dat meestal niet gebeurd op de etentjes/drinks na een begrafenis. Het lijkt veel gemakkelijker om over de dode te praten zonder in tranen uit te barsten.

Ongeveer gans de familie is komen opdagen en degenen die er niet waren könden gewoonweg niet, tot hun zeer grote spijt. Het was een gelegenheid om dus nog een beetje bij te praten en herinneringen op te halen.

De dag begon om 10u en we zijn rond 18u30 uiteindelijk naar huis gegaan. Veel geweend maar ook veel gelachen en nonkel Dirk kennende zou hij het zo gewild hebben: hij was de eerste om iedereen op te vrolijken en lol te hebben.

We gaan hem allemaal zeer erg missen.

Bezoek

Een niet zo leuke namiddag: op bezoek geweest bij mijn tante om mijn innige deelneming te gaan betuigen.

’t Is erg als iemand zo plots overlijd. Ge hebt geen afscheid kunnen nemen en dat vreet en maakt je boos.

Toen mijn mama overleed was het ergens wel plots in de zin van niet verwacht dat het die dag ging gebeuren. Anderzijds is zij gestorven. Ik bedoel daarmee dat zij langzaamaan doodgegaan is en wij waren erbij om haar te begeleiden, of hoe je dat ook wil noemen. Wij hebben afscheid kunnen nemen.

Mijn tante en nichten hebben geen afscheid kunnen nemen en dat moet des te meer pijn doen.

Zaterdag begrafenis. Het laatste afscheid, hoewel nonkel Dirk eigenlijk niet de persoon is om definitief afscheid van te nemen: veel te veel goede herinneringen.

Geluk en ongeluk

Op 13 juni is onze familie een jongentje rijker geworden: Klaas is de zoon van mijn nicht K. en haar partner K. (nog een geluk dat hun namen niet met een M beginnen, anders was het M&M :)).

Alhoewel de bevalling niet zonder slag of stoot ging (moeilijk is een eufimisme in dit geval), is het resultaat meer dan de moeite waard: een heel flinke en fantastisch mooie baby. Zoals ik zei tegen mijn nicht: in feite maken wij alleen mooie babies in de familie … en zoals ik benadrukte aan de trotse vader: een zeer schoon baaske maar toch is Anna nog mooier (kan ook niet anders want ten eerste is het mijn dochter en ten tweede is het mijn dochter).

Uiteraard waren haar ouders ook apetrots op hun 4e kleinkind (haar zus heeft het haar al voorgedaan met drie jongentjes).

Groot was dan ook de schok toen ik gisterenavond telefoon kreeg van mijn zus: mijn nonkel D., vader van K. en grootvader van Klaas, is gisteren overleden. Plots. Zonder aanleiding. Voor zover we wisten was hij kerngezond. Mijn zus aan het huilen aan de telefoon, ik aan het huilen en beven.

Via deze weg wil ik mijn familie dan ook heel veel sterkte wensen in de komende dagen, weken, maanden en jaren.

Vaderdag

Om 7u was Louis wakker en stond hij aan ons bed: kadootjes voor vaderdag, fluisterde hij opgewonden.

Eén kadootje had hij onder ons bed verstopt (een spiegeltje) het ander lag beneden samen met dat van Zelie en Jan en mij.

Zelie was ondertussen naar beneden de andere kadootjes gaan halen en twee minuten later stond ze er ook.

Even geaarzeld of ze Michel wel mochten wakker maken maar het enthousiasme en de anticipatie op hun gezicht deden me rap Michel aanporren: wakker worden, gelukkige vaderdag.

Ik kan niet zeggen dat hij het wreed kon appreciëren 🙂 maar de kinderen des te meer. Hij heeft gelukkig wel het nodige enthousiasme kunnen opbrengen voor hun kadootjes vooraleer weer in slaap te vallen.

Eens dat hij wakker was zijn we gaan sangria-aperitieven op het buurtfeest achter ons deur. De kinderen deden (uiteraard) mee aan de stoepkrijtwedstrijd en Louis was zelfs bij de winnaars: drie tekeningen werden als mooiste uitgeroepen en Louis zijn dinosaurus was er één van. De drie ‘winnaars’ mochten als eerste een prijs kiezen, daarna was het de beurt aan alle andere kindjes.

En dan was het een geluk bij een ongeluk voor mij dat Michel zijn ouders niet thuis waren zondagnamiddag: zo moesten we niet kiezen bij wie van onze vaders we vaderdag zouden vieren.

Gisterennamiddag zijn we dus naar Oudenaarde getrokken om gelukkige vaderdag aan mijn papa te wensen. Gezien mijn papa bij mijn zusje eet in het weekend zijn we daar naartoe getrokken.

Wij zaten gezellig in de tuin maar eigenlijk vooral zonder papa: de wereldbeker is begonnen en mijnen papa zal dus de komende maand heel veel voor de TV zitten. Gisteren was geen uitzondering. Maar we hebben toch een beetje kunnen kletsen tijdens de pauze en toen de match gedaan was.

De kinderen zaten in het zwembadje te spelen en onder crazy Daisy te lopen.

Great fun for everyone.

Naweeën

Niet van de geboorte hoor. Dat zou een beetje heel laat zijn. Anna is ondertussen al 7 weken (de tijd vliegt, nietwaar).

Nee, naweeën voor de kinderen van het weekend: het waren lange dagen.
Voor Zelie was het het ergst maar zij heeft er het minste last van, heb ik zo de indruk.

Vrijdagavond was het scouts voor haar en toen zat ze maar om 21u45 in bed. ’t Was een leuke vergadering (wat het belangrijkst is uiteraard) en we zijn te voet naar huis gekomen. Eerst een eindje meegewandeld met haar vriendinnetje Yanthe (en haar zusje en oma bomma): langs de Ketelvest, Nederkouter, Koophandelsplein, Veldstraat, over de Korenmarkt en dan een kleine afslag genomen om langs het Vleeshuis te passeren. Daar hebben we ook afscheid genomen van het vriendinnetje. Aan het Vleeshuis een frietje gekocht en dan op het gemak doorgewandeld naar huis.

Met dat Zelie, Yanthe en Nimuë (het zusje dus) er in de Veldstraat niet beter op gevonden hadden dan om op handen en knieën een eindje af te leggen, mocht Zelie nog in bad voor het slapengaan. Het water zag donkergrijs, ongelooflijk, maar ze zat uiteindelijk proper en fris in bed.

Zaterdagvoormiddag was het turnen voor Zelie en Louis, zoals gewoonlijk. In de namiddag zijn we dan gaan kijken om een nieuwe relax te vinden voor Michel. Ik stond erop erbij te zijn, kwestie dat hij toch (hopelijk) met iets thuis zou komen dat niet alleen comfortabel was, maar ook een beetje mooi zou zijn.

We hebben dus iets gevonden dat aan beide eisen voldoet. We zullen volgend weekend waarschijnlijk een definitieve beslissing (en dus bestelling) nemen.

Na het zetelshoppen zijn we bij Michel’s mama langsgegaan met een kadootje om haar een (vervroegde) moederdag te wensen gezien we zondag niet thuiswaren. Het was nog mooi buiten en de kinderen hebben dus naar hartelust kunnen rondhotsen, wat blijkbaar nodig was na al het winkelen.

Maar zo’n bezoekje loopt altijd uit en uiteindelijk was het na 20u eer we thuis waren. De kinderen moesten nog eten (wij ook trouwens) dus tegen dat ze in bed zaten was het weer na 21u.

Zondag rustig begonnen: beetje eten gemaakt, kinderen in bad voor een zeer grondige wasbeurt, gegeten en na het eten dan onmiddellijk vertrokken richting Nederland (Oisterwijk, waar mijn broer woont) voor het verjaardagsfeestje van mijn broer’s jongste: Louis is 4 jaar geworden.

Drukke bedoening met heel veel kinderen (18 als ik mij niet vergis, gaande van bijna 7 weken tot 13 jaar) en een hoop volwassenen, bijna allemaal familie. Altijd wreed wijs en ik amuseer mij altijd rot op zo’n gelegenheden en de kinderen duidelijk ook. Pas rond 20u vertrokken helaas, dus het was na 22u dat de kinderen in bed zaten, en dat voor een schoolavond.

Het resultaat laat zich zien.

Nu eigenlijk valt het nog mee hoor. Zelie en Louis hebben alleen last om ’s ochtends op te staan. Jan heeft meer last: hij is nogal humeurig, weent heel rap en heel hard, krijst de hele peutertuin bijeen als ik hem ’s ochtends afzet…

These thins shall pass, hopelijk alleen vroeger dan later 🙂

Weekend

Het is voorbij, het weekend. Oef.

Niet dat het tijd werd in de zin van “rotslecht weekend en blij dat het voorbij is”, eerder in de zin van “wreed goed weekend maar oerend druk en blij dat het voorbij is”.

Het begon op vrijdagavond met een zeer gezellig bezoek. Wreed goed gehad, maar het was 1u vooraleer ik naar bed ging.
Zaterdag was er dan vanalles te doen en vooral de voormiddag was, om het zacht uit te drukken, hectisch: Zelie en Louis moesten turnen, Michel ging naar een congres en ik moest van hot naar her rijden om iedereen op tijd op de plaats te krijgen waar ze moesten zijn. ’t Was eigenlijk de bedoeling dat ik ook iets wou horen van dat congres maar dat is dus niet gelukt.

Klein overzicht: om 9u moest Zelie op de les zijn en om 10u moest Michel ter plekke zijn. Dan moest ik om 10u30 Zelie ophalen om Louis af te zetten. Terug naar het congres om Zelie en Jan op de opvang achter te laten. Dan was het net weer tijd om Louis af te halen van de les (om 11u30) om uiteindelijk zelf (met Anna op de buik) toch nog eventjes naar het congres te gaan … was het toch niet net pauze zekers, dus net tijd dus om eventjes een korte babbel te doen met enkele bekende aanwezigen.
Ik ben dan na de pauze maar de kindjes gaan halen op de opvang om dan thuis te gaan eten want om 15u werden we alweer ergens verwacht.

In de namiddag werden we verwacht voor een feestje voor de verjaardag van mijn petekindje: Emil zal vier jaar worden komende dinsdag en hiervoor werd hij dus gisteren in de bloemetjes (en vooral kadootjes) gezet.

Zeer leuk feestje met ongeveer de volledige familie en een hoop kindjes. De desserts waren zalig, het avondeten zeer lekker en het gezelschap zeer te smaken. Het werd uiteindelijk 22u30 toen we naar huis trokken en dus 23u tegen dat de kindjes in bed zaten, maar voor één keer mag dat eens.

Vandaag iets rustiger begonnen: het eerste kindje (Zelie) was pas om 8u wakker en het laatste kindje (Louis) om 9u15.

’s Middags werden we dan bij mamie en grandpère verwacht om te eten en er werd duidelijk aan mij gedacht want één van mijn allerlievelingsgerechten stond op het menu: lamsgigot (sorry grandpère). Het voorgerecht was ook zalig: roodbaars op een bed van zeekralen. Jammie.

Om 16u hadden we dan afspraak op de Graslei met een vriend van Michel die hij in 15 jaar niet meer gezien had. Aangename meneer en het werd een gezellige namiddag terwijl de kinderen zonder probleem buiten konden rondlopen. Toch wel zalig zo’n autovrij stad.

Goed gevuld weekend dus. Wreed goed geamuseerd maar nu toch blij dat het voorbij is.

Verjaardag

Vandaag werd Louis zijn verjaardag nogmaals gevierd, dit maal met de (onmiddellijke) familie.

Louis keek er zeer naar uit want de neefjes zouden er dus ook bij zijn.

Donderdag zijn we eerst naar de bakker gegaan om taart te bestellen en Louis wist zéér goed wat hij wel en niet wou: een chocoladetaart en een taart met aardbeien. Ik toonde de (verse) aardbeientaart in de etalage maar neen, het was niet zo’n aardbeientaart maar een andere. Een bavarois vroeg ik, zo’n taart gelijk met mousse? Ja, zo één en ook versierd met marsepein. Alzo gevraagd, alzo besteld. De bakker zou het echter zeer druk hebben vandaag en was niet zeker of de marsepein versiering zou lukken en jammer genoeg, no go. De teleurstelling was gelukkig rap voorbij.

Zoals gewoonlijk was Louis bij elk ontvangen kadootje dolgelukkig. Hij kreeg een Star Wars laser zwaard (wauw! zo cool!), twee tenues (kleren dus), vier magneet-robots (die Michel wel zal “opeisen” :)) en een puzzel, zweefvliegtuigjes (voor alle kinderen dan) om zelf ineen te steken en dan is er nog een kadootje dat wij nog moeten kopen (mijn papa is niet zo inventief :)). Hij was dus wreed content.

Toen iedereen voor hem zong voor zijn verjaardag kon hij zijn geluk niet op: hij zat te glunderen in zijn stoel. Ik had speciale kaarsjes gekocht in de vorm van de letters van zijn naam en hij heeft ze twee keer mogen uitblazen (om zeker te zijn dat we een goede foto zouden hebben …).

Louis vijf jaar

Na het eten hebben de kinderen dan vooral buiten, op straat, gespeeld: die woonwijk hier is gewoon een paradijs voor de kinderen, zo’n grote “speelplaats” en iedereen heeft zich goed geamuseerd.

Nu nog een derde maal vieren met de vriendjes van school en dan heeft hij zijn vijfde verjaardag weer eens gehad voor een jaartje.

Pasen

Toen mijn mama nog leefde werd Pasen (of Paasmaandag) altijd bij mijn ouders gevierd met mijn broer en zus en hun respectieve partners. We hebben één maal een afwijking gehad toen Michel en ik voor het eerst officiëel gingen samenwonen in 1996 omdat wij toen voor het eerst genoeg plaats hadden om iedereen uit te nodigen.

De laatste viering bij mijn ouders was in 2001, één jaar voor het overlijden van mijn moeder. Een viering die ik gemist heb wegens in het ziekenhuis door bevallen te zijn van Louis.

Ik herinner me nog dat ik hoorde dat mijn moeder aan mijn broer en zus gevraagd hadden om Paasmaandag daar te gaan vieren. Ik belde “verontwaardigd” mijn mama op om te vragen of wij niet meer welkom waren (een grapje want ik wist meer dan goed dat dat niet het geval was). Natuurlijk wel, maar wat als ik moest bevallen? ‘k Heb haar dan duidelijk gemaakt dat, alhoewel Michel niet kon rijden, er mensen genoeg aanwezig waren die dat wel konden en dat Gent uiteindelijk maar 20 minuten weg was. Overtuigend genoeg argument en we “mochten” ook komen 🙂

We zijn er dus niet geraakt want Louis is op Goede Vrijdag (de 13e) geboren.

Het jaar erop hebben we Pasen met mijn familie overgeslagen gezien mijn mama’s gezondheid het niet meer toeliet: op 5 mei is zij dan overleden.

Sindsdien vieren we het eigenlijk bij mijn zus. In Oudenaarde begint de Paasfoor namelijk op het Paasweekend. Dus eerst gezellig eten met papa, broer en zus en hun familie, de kindjes al dan niet een dutje laten doen en dan met zijn allen naar de kermis.

Dit jaar heb ik iedereen hier uitgenodigd. Om mijn zus eens te ontlasten (we zijn ondertussen met 15, alhoewel, Anna mogen we er nog niet echt bijrekenen) maar ook vooral om Louis’ verjaardag te vieren. En gezien het bij ons was werd Michel’s familie ook gevraagd: nog eens drie man erbij.

Toen ik iedereen vroeg, een paar dagen na de geboorte van Anna, werd mij vooral op het hart gedrukt niets speciaals te doen. Gezien ik toen nogal moe was verzekerde ik dan ook iedereen dat het simpel ging zijn: spaghetti voor de kinderen en voor de groten een kaasschotel.

Maar ik voel me nu opnieuw kiplekker en ik kreeg eergisteren plots goesting om te koken. Ik vind niets leukers dan koken voor een bende: hoe meer hoe liever. En dus begon ik vrijdag te brainstormen met vriendin E. over wat de mogelijkheden waren.

Het moest iets zijn dat ik gisteren al zou kunnen klaarmaken (geen zin om een ganse tijd in de keuken te staan als er volk is) én niet àl te lang in beslag zou nemen qua bereidingstijd (of misschien wel lang mocht duren maar dan eventueel in schijfjes kon klaargemaakt worden).

Persoonlijk ben ik een groot voorstander van stoofpotten, maar ik kon niet zo direct iets bedenken waar ik zin in had. Uiteindelijk stelde E. vol-au-vent voor. Fantastisch, dacht ik … ook al had ik het nog nooit klaargemaakt. Maar ik had het al veel zien klaarmaken (door mijn mama) en ik heb soms een heel goed geheugen dus zo moeilijk zou het niet zijn.

Gisteren heb ik dan de kippen gekookt en zo mijn bouillon (basis voor de saus) gemaakt. De afwerking was dan voor deze voormiddag, want uiteindelijk is dat niet zo moeilijk (paddestoelen kuisen en eventjes in de bouillon koken, roux maken en bouillon dikken, kruiden met peper en zout en, eens het niet meer kookt, citroensap gemengd met eigeel bijdoen en klaar is kees).

Als voorgerecht deed ik slasoep, wat ook poepsimpel is en toch wreed lekker: ajuinen stoven, kroppen sla erbij, laten slinken, kippebouillon erbij, koken, mixen, bechamelsaus erbij om te dikken (optioneel: het is even lekker zonder de bechamel, maar als je die erbij doet maak je ze op basis van kippebouillon, niet melk) kruiden met peper en zout, eventueel afwerken met een beetje room.

Wat uitzonderlijk was voor mij is dat de hele menu klaar was voor er iemand is toegekomen: normaal gezien ben ik nog druk bezig als de mensen toekomen, dus dat was goed meegenomen.
Dus in plaats van een kaasschotel kreeg het bezoek een warme maaltijd voorgeschoteld, en van de 7 (of 8?) liter slasoep en 4 kippen (met frietjes) is er amper iets over.
Daarna was er nog taart: chocoladetaart, aardbeienbavarois (beide keuzes van onze jarige) en een Paastaart (op basis van biscuit), en daarvan is er alleen nog een kwart van de laatste taart over.

Er is dus goed gegeten en blijkbaar heeft het gesmaakt.

Net zoals Michel kan dus amper wachten tot ons nieuwe kookvuur er is: nog meer excuses om bendes uit te nodigen en uitgebreid te koken 🙂

Tijd

Er bestaat zo een algemene misvatting over vrouwen die thuis blijven na een geboorte: ganse dagen thuis, een zee van tijd, die kunnen dus vanalles doen. Maar het tegendeel is waar. Glad vergeten hoe weinig tijd je hebt als er een baby is.

Toen ik zwanger was van Zelie dacht ik aan al hetgeen ik zou kunnen doen als ik thuis was. Eens ze geboren was was ik al blij dat ik de basisdingen in het huishouden had gedaan en als ik iets had klaarstaan om te eten tegen dat Michel thuiskwam. Bovendien was ik bijna constant moe: ik heb zo de indruk dat als je borstvoeding geeft, de baby tevens je energie uitzuigt met de melk.

Dit was eigenlijk niet anders met de volgende twee en nu met Anna realiseer ik me dat opnieuw. Het selectief geheugen van een mens zeker.

Als je het goed bekijkt dan ziet een gemiddelde dag er als volgt uit::

Ergens tussen 5u en 6u: Anna eten geven

7u30: opstaan. Drie oudste wakker maken en klaarmaken om naar de opvang te gaan (aankleden, eten geven…)
8u45: kinderen wegbrengen

9u15: Anna wassen

9u30: Anna eten geven … dat duurt gemiddeld toch wel een 45 minuten, geloof het of niet

Rond 11u eindelijk een uurtje vrij … of beter: net de tijd om eten te halen en klaar te maken

12u30: Anna eten geven

13u30 tot 15u30 toch eventjes tijd voor mezelf?

15u30: Anna eten geven … weeral

16u30: Drie oudste afhalen

17u15: terug thuis. Net genoeg tijd om naar de beenhouwer en bakker te gaan

18u: avondeten. Wordt meestal overgenomen door Michel want om

18u30: Anna eten geven

18u45: badtijd voor de oudsten

Na 19u (als Anna “gevoederd” is): avondroutine: eerst Jan in bed, dan verhaaltje voorlezen voor Louis en Zelie, Louis in bed en uiteindelijk ook Zelie

20u: eindelijk kinderloos … voor een uurtje

21u30: Anna nogmaals eten geven

22u30: bedtijd voor Anna en mezelf

2u: Anna eten geven … en de cirkel is rond

Dit ALS Anna dus een beetje regelmatig is, maar meestal is het niet zó regelmatig om de drie uur: soms is het twee uur, soms is het vijf uur tussen voedingen. Jammer genoeg zijn die vijf uur nooit ’s nachts maar altijd overdag.

Dus met een beetje sjans heb ik overdag zo’n twee uur voor mezelf en heb ik er nog een paar ’s avonds.

In het ziekenhuis besteedde ik de tijd tussen voedingen meestal al slapend: de nachtrust die werd onderbroken moet ook ingehaald worden.

Toen ik thuis kwam met Zelie deed ik dat ook. De meeste tijd van mijn dagen bracht ik slapend door, vooral omdat Zelie ’s nachts zo’n moeilijke slaper was. Vele uren heb ik rondgelopen met haar op mijn arm (ze had last van reflux en dus na de voeding nog veel pijn). Ook heeft Zelie pas haar eerste volledige nacht doorgeslapen de avond dat ze 3 jaar was geworden.

Met Louis en Jan ging het veel beter: beiden sliepen ze heel rap de nacht door (geen 12 uur, maar wel een lange 9 uur, Jan zelfs al na vier of vijf weken) dus was ik gauw gerecupereerd.

Sinds ik nu terug ben van het ziekenhuis is het nog niet gelukt om slaap in te halen: vrijdag thuis gekomen en de paasvakantie begon direct. In het weekend waren alle kinderen uiteraard thuis en gisteren en vandaag is er hier gekuisd geweest. Niet dat ik veel gedaan heb (zie schema hierboven) maar ik heb, zo gauw ik kon, toch zoveel mogelijk geprobeerd mijn schoonmoeder te helpen (sorry mamie dat het zo weinig was :().

Morgen komt mijn broer met zijn familie op bezoek (all the way from the Netherlands) dus moet ik het kuiswerk afwerken en dan proberen voor taart en zo te zorgen en we verwachten ook een andere juffrouw die zal langskomen met een vriend. Drukke dag dus want gezien de juffrouw nogal graag gezien is hier ten huize én oom en tante met de twee neefjes komen, blijven alle kindjes ook thuis. Ik kijk er naar uit … toch naar het deel in de namiddag.

Dat brengt me bij donderdag (eigenlijk de dag dat Anna zou geboren worden :)) die tot nu toe “leeg” is: geen kinderen, geen kuiswerk, geen bezoek … Het ziet er naar uit dat ik die dag zal kunnen vastpinnen voor platte rust.

Yee ha!

Gezellig avondje

Gisteren nog eens bij mijn zusje geweest voor mijnen rug te deblokkeren.

Altijd leuk eigenlijk want we gebruiken die gelegenheden dan ook om een beetje bij te kletsen. Als we afspreken met de kinderen erbij is dat altijd druk en zo en zijn de mannen erbij, dus veel “vrouwenklets” doen we dan niet.

Niet dat we zo veel vrouwenklets doen zonder ons mannen erbij, maar het is toch anders, al is het misschien alleen het gevoel dat het anders is.

En Sofie houdt er ook rekening mee dat ik misschien nog niet gegeten heb. Als ik naar haar toe ga vertrek ik thuis van zodra Jan in bed zit en dus heb ik niet altijd tijd om vooraf te eten. Gezien wij beiden nogal heel graag slaatjes eten (haren vent is daar zo geen fan van) maakt ze dan van de gelegenheid gebruik om nog eentje uit te proberen.

Gisteren was het een zeer lekkere pastasalade: met vlindertjes, tomaatjes, komkommer, hesp, kippewit, bloemkool, broccoli, paddestoelen met een lekkere dressing (en het zou mij niet verwonderen als ik nog een paar dingen vergeten ben). Zeer lekker alleszins.

Dus een zeer geslaagde avond op veel vlakken: lekker gegeten, zeer leuk gezelschap, een beetje TV gekeken/becommentarieerd, rug gedeblokkeerd, gezellig gekletst. Wat moet een mens nog meer hé?