Tag: Familie

Bos

Gisteren ben ik met de kinderen tot bij mijn vriendin gereden om dan met z’n allen naar het bos te gaan wandelen. Kwestie van een prachtige dag toch buitenshuis te beleven.

Met Michel zijnen rug in kaduuke staat doe ik de meeste uitstapjes alleen en gezien mijn vriendin gisteren ook alleen thuis was met haar 2 koters (haar man is verpleger en heeft dus af en toe weekend dienst) besloten we er samen op uit te trekken.

Niet dat ge u daar veel van moet voorstellen: we zijn naar het Muziekbos in Etikove/Maarkedal Ronse geweest, een bos dat een schotelvod groot is, maar dus ideaal met kleine kinderen want weinig kans op verloren lopen.

Aanwezig dus: ikke en mijn vriendin, beiden 35 jaar, mijn drie gasten (6j 6m, 4j 8m en 22m) en haar twee gasten (6j 4m en 3, 2m).

Het eerste deel van de wandeling was geen probleem. Ik had de buggy mee, maar Jan liep liever (wat een gemak was, want met een buggy door gebladerte sleuren is geen sinecure). Het (grind)pad ging voornamelijk naar beneden en de twee oudsten liepen constant ook zijwaarts want dat ging ook nog meer naar beneden en dan weer naar boven. Louis probeerde meestal mee te gaan, maar over het algemeen waren de oudsten te rap. Gelukkig had hij daar eigenlijk geen probleem mee. Enfin, een zeer goede oefening voor de kindjes dus en ze amuseerden zich rot. Zelfs Jan, die om de twee stappen op zijn gezicht viel, vond het hilarisch (ja, het vallen ook).

Eenmaal beneden was er de keuze tussen terugkeren langs de baan of door het bos. Het is de tweede keer dat we dit doen en de eerste keer zijn we langs de weg teruggekeerd. Het probleem was dan dat we ongeveer elke 5 min moesten roepen naar de kinderen om opzij te gaan voor de auto’s. Gezien het zo mooi was in het bos, besloten we dus de terugweg te wagen door het bos. Makkelijker en leuker voor de kinderen. Hm.

Het probleem was echter dat er maar één grindpad in dat bos was, hetgeen we hadden bewandeld toen we naar beneden kwamen. De terugweg gebeurde dus langs bospaden … die er eigenlijk niet waren. We hadden zo’n wijzertje gevonden met “bosleerpad” op (of zoiets) en we besloten dat dan te volgen. Zelie en mijn vriendin’s oudste (die ondertussen volleerde lezers zijn :)) gingen de wijzertjes zoeken en de weg leiden. Niets leukers dus. Mijn vriendin’s jongste was het ondertussen beu om te lopen, dus zij in de buggy. Jan was gelukkig nog altijd even enthousiast om verder te lopen.

Ook al is het de laatste dagen droog geweest, houdt dat nog niet in dat het in een bos ook droog is. Ik had mijn kinderen voorzien van hun rubberen laarzen, maar zelf ben ik niet in het bezit van een paar, dus had ik mijn gewone botten aan. Mijn vriendin had evenwel helemaal geen rekening gehouden met eventuele nattigheid, dus noch zij, noch haar kinderen waren voorzien van bescherming tegen modder.

Pech.

Het “pad” lag immers niet zo droog als we gehoopt hadden. Af en toe moest de kleine uit de buggy om hem door de modder te krijgen en moest ik Jan een eindje verderdragen, maar al bij al viel het nog mee. Tot …

Ik vermoed namelijk dat Zelie op een bepaald moment toch een pijltje gemist heeft want plots stonden we voor een obstakel van “omvergevallen boom met veel takken”. Als bezorgde moeders besloten we dus om rond de hindernis te lopen, kwestie van ons kinderen niet nodeloos te beschadigen én een buggy die door of over de takken zou moeten gesleurd worden, wat niet echt praktisch was.

Hilarische taferelen volgden: de omgeving rond de boom was één en al modder en we zonken er enkeldiep in. Ik was voorop gegaan om de kinderen over te helpen en dan de buggy aan te nemen dit terwijl mijn vriendin op de achterblijvertjes lette tot zij ook over konden. Eenmaal alle modderpoelen over bleek dat de helling zo stijl was en vooral superglad was van het mos, dat wij (ikke en mijn vriendin dus, de drie oudste deden dat rechtopstaand) er op handen, knieën en voeten omhoog moesten. Dit gecombineerd met het proberen van een drie jaar oude, een bijna twee jaar oude en een buggy ook naar boven te krijgen … We lagen plat van het lachen en waren doodcontent dat we op dat moment alleen waren.

Nog nooit zo blij geweest dat we eindelijk boven waren en terug asfalt zagen.

gelukkig nieuwjaar

en al en zo.

Het was een zeer goed einde en een goed begin. Wel zeer vermoeiend, amaai niet.

‘k Heb veel en heel mooie kadootjes gehad, o.a. een gastronomisch weekend van mijn schatje. Er staat nog niets definitiefs vast: het is een boekje met keuze uit hotels en nu moet enkel nog de reservatie gemaakt worden. Dus volgende week ga ik dat eens op mijn duizend gemakjes bekijken (tijdens de lunchpauze op het werk of zo) en dan reserveren. Hoogstwaarschijnlijk pas voor eind volgend jaar, zo rond mijn verjaardag. Kwestie dat ik een beetje vast aan huis zit tot september met een baby en als ik dan toch een weekend weg ga is het toch de bedoeling om de kindjes NIET mee te nemen 🙂

Ook een prachtige sjaal gekregen van mijn schoonmama. Michel zijn mama kan prachtig breien maar ze had het in jaren al niet meer gedaan. Een tijdje geleden heeft ze blijkbaar de breimicrobe weer te pakken gekregen en dat is zeer goed voor ons … en minder voor haar. Ze heeft de laatste weken ongeveer dag en nacht zitten breien met als resultaat:
3 volwassen sjaals
1 volwassen muts
2 kindersjaals
2 kindermutsen
1 paar kinderwantjes
4 prachtige kindertruien
1 volwassen trui
en een hoop stijve en ontstoken spieren, wat veel minder is. Ze is van plan blijkbaar om nog een trui voor Zelie te breien (volgens Zelie dan toch), maar ik hoop toch dat ze dat op een beetje langere termijn doet … voor haar eigen gezondheid 🙂

Voor de rest was alles tip top in orde: goed eten, zeer leuk gezelschap.

Alleen de kindjes hadden het een beetje lastig: verandering van routine bevalt hen niet altijd, vooral Jan dan niet. Op oudejaarsavond zaten ze er nogal laat in en dat heeft zich dan ook laten gelden op nieuwjaarsdag en nog meer gisteren, maar dat zal ook niet lang meer duren vermoed ik. We zijn weer thuis, dus de gewone routine zal gauw weer opgenomen worden.

Vandaag beginnen we aan de grote opkuis van ons huis … of dat is toch de theorie 🙂 We zullen zien wat we kunnen doen hé, zo’n gehandicapte en een zwangere vrouw samen. Gelukkig vinden de twee oudste het (nu toch nog) leuk om te kuisen, dus zullen we er maar van profiteren (slechte moeder, ja ik weet het).

kerst

’t Is alweer gekomen en gegaan en ’t was leuk. Een beetje vermoeiend, maar leuk.

We zijn met zijn allen naar Nederland gegaan. “zijn allen” zijn mijnen papa, mijn zus en schoonbroer met hun 2 kinderen en wij vijfen (bijna zes). Bij mijn broer, schoonzus en hun twee kindjes, die daar sinds een aantal jaar wonen en niet meer van plan zijn terug te komen.

Dat maakt dus 7 volwassenen en 7 kinderen. Vollen bak dus.

Het menu werd volledig door mijn broer en zus gedaan. Beiden uitstekende koks. Ik heb gevraagd of ik iets kon doen, maar toch niet. Niet dan ik zo’n slechte kok ben hoor :), maar ik stond in voor de tafeldecoratie. Dus iedereen droeg bij tot een feestelijke sfeer. En al zeg ik het zelf, de decoratie was meer dan geslaagd … en het eten ook:
eerst toastjes met fois gras en gerookte paling. Dan Sint-Jacobsschelpen met truffel gevolgd door warme oesters met een saboyon van champagne. Als hoofdgerecht dan reerug met knolselderpuree, gemengde paddenstoelen, veenbessen, peertjes in rode wijn en kroketjes en als dessert en zalige aardbei-frambozentaart. En alles zelfgemaakt, zelfs de taart.

Tafel

Nu, zowel mijn broer als schoonzus kunnen zeer goed taarten maken. Als we er naar toe gaan voor een feestje voor de kinderen maken ze die ook altijd zelf en ’t is de moeite waard.

De kadootjes waren ook in orde en het was een gezellige avond tot en met.

Ik moet zeggen dat ik nogal wreed te vinden ben voor zo’n familie dingen: verjaardagsfeestjes, kerstmis, oudejaarsavond. Ja, zelfs oudejaarsavond doen wij bij de familie (van Michel) en niet met vrienden. Wij hebben allebei nogal wreed toffe familie, dus dat zal er wel iets mee te maken hebben.

Nu hebben zowel Michel als ik twee weken vakantie. Lekker thuis met de kinderen. Als Michel zijn koopwoede gestild is zullen we dan misschien eens plannen kunnen maken voor uitstapjes. 🙂

Saga

en zo gaat de saga der zieke kinderen door.

Louis is gisterenavond met nogal veel koorts gaan slapen. Voor het slapengaan nog een lepeltje siroop gegeven tegen de koorts en één tegen de hoest en hij is zo rap als tel in slaap gevallen.

Ik zei zo rond 21u30 dan tegen Michel dat ik nog één tekst zou afmaken (voor het werk) en er dan in zou kruipen wegens dood en doodmoe. Maar, zei ik er bij, ge zult zien dat op het moment dat ik in mijn bed wil kruipen, er miserie zal zijn van boven (Jan of Louis dus).

En effectief, nog geen 5 minuten later, hard gehuil: Louis. Ik naar boven en die jongen lag echt op te branden. Heb hem naar beneden gedragen en zijn hele lijf stond in vuur en vlam. Nog maar weinig meegemaakt. Resultaat na temperatuuropmeting: 39,5 °C.

Bij Louis is dit relatief “normaal”: hij maakt direct zeer hoge koorts. Ik heb hem nog maar weinig geweten met koorts onder de 39 °C. Waar ik mij wel zorgen overmaakte was die hoest in combinatie met de koorts. Nog een keer siroop gegeven, een half uurtje gewacht maar geen verandering. Louis zag zo rood als een kreeft en zag er relatief opgeblazen uit.

Dan maar de dokter gebeld. Wij bellen altijd naar onze huisarts en als hij niet meer werkt wordt ge dan automatisch doorverbonden met de wachtdienst die dan de dokter van wacht contacteert.

Deze keer was er iets een beetje anders: de mens achter de telefoon bij de wachtdienst vond niet zo direct wie de dokter van wacht was. En na een beetje zoeken vond hij het nog niet ?? Hij vroeg toen maar naar wie van de dokters van ons (ze oefenen een praktijk uit met twee) onze voorkeur uitging. Eerst nog proberen bellen (door die mens dus) mar dat lukte niet. Hij heeft dan maar een berichtje nagelaten. Een 10-tal minuutjes later werden we dan opgebeld door onze eigen huisarts. Ik vond het wel jammer voor die mens maar was eigenlijk toch wel blij iemand te hebben die ons kinderen tenminste goed kent (en hun voorgeschiedenis).

Alles bij elkaar valt het dus nog mee. Louis zijn longen lijken in orde, niets te horen. Voor Louis is de koorts niets abnormaals. Dus te doen: goed in de gaten houden, koorst onder controle houden (siroop en suppo’s) en luisteren of hij niet sneller begint te ademen. We hebben een briefje voor de radioloog moest Louis zijn ademhaling beginnen veranderen. Als er niets verslechtert zijn ook geen foto’s nodig.

Laten we maar hopen dat we vandaag dus “rustig” thuis kunnen blijven 🙂

Dus, een goede nachtrust zat er niet in. Ik kon uiteindelijk maar om 23u30 gaan slapen en heb nog twee maal moeten opstaan om Louis te troosten. Jan heeft gelukkig de ganse nacht braaf doorgeslapen. Uiteindelijk toch zo’n 4 uur aan één stuk kunnen slapen, maar wel terug in slaap gevallen deze morgen toen de wekker was afgelopen. Ik ga dus proberen vandaag (overdag) wat slaap in te halen als de twee jongens dutten. Hoop doet leven.

sociaal

Onze kinderen zijn zeer sociaal.

Zelie zal spontaan iedereen aanklampen op straat als ze denkt dat ze iets weet dat (wildvreemde) mensen toch ook moeten weten. Of gewoon om met iemand te praten. Gisteren ging ze op daguitstap met de scouts en toen ik haar vroeg of ze wel nog wou gaan nu haar vriendinnetje niet meeging, bekeek ze me alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Natuurlijk wou ze gaan. Ze ging met de scouts weg, niet met dat vriendinnetje…

Louis wacht over het algemeen iets langer af (toch zo’n 10 seconden). Ik zie hem zelf spontaan geen wildvreemden benaderen maar als Zelie naar iemand toestapt stapt hij gerust mee en begint ook honderduit te babbelen.

Jan is gewoon nog een beetje te jong om op iemand toe te stappen, laat staan een gesprek te beginnen. Ook een beetje moeilijk als ge eigenlijk nog niet spreekt 🙂 Maar als we ergens gaan, en hij is de situatie een beetje gewoon geworden, is zijn kieskeurigheid (lees “mama’s rokken”) ook verdwenen. Echt meegaan met mensen die hij niet kent doet hij niet geheel zonder protest, maar zwaar, gemeend protesteren doet hij dan ook weer niet.

Zoals gisteren dus op het verjaardagsfeestje van Felix, het petekindje van Michel. Louis kwam toe, zei beleefd goeiedag. Hij kent de mensen aanwezig wel, maar niet echt (ziet ze nl. maar een paar keer per jaar), maar van zodra tante Denise een kleurboekje gaf met kleurtjes waren alle grenzen direct doorbroken en heeft hij met iedereen (die wou) gebabbeld en gespeeld.

Jan was in een slechte bui wakker geworden: het leek er heel goed op dat het een aanleiding was om ziek te worden, dus toen we er toekwamen duurde de “ontdooiing” wel even, maar na een half uurtje kwam hij er eindelijk door en heb ik hem niet meer gezien of gehoord (in de zin van aan mij te hangen) tot we weggingen.

Zelie was dus op daguitstap met de scouts en kwam pas later, maar toen ze er eindelijk was, was het alsof ze de mensen dagelijks zag. Ze voelt zich overal direct thuis.

Wat me doet afvragen of “sociaal zijn” aangeboren is. Ik ben er een beetje van overtuigd van wel. Ik herinner me nl. dat ik als kind énorm sociaal was. Als we op reis gingen maakte ik gegarandeerd vriendjes in gelijk welke taal en ook al verstonden we elkaar niet (ik sprak uitsluitend Nederlands), de vriendschap was er niet minder gemeend om.

Nu ben ik allesbehalve sociaal, wat Michel ook mag beweren. In tegenstelling tot Michel ben ik evenwel niet verlegen, in tegendeel. Ik ben een nogal extravert persoon die zich niet gauw schaamt om het een of ander te proberen. Mensen die mij kennen kunnen zich trouwens in het geheel niet inbeelden dat ik enige sociale handicappen zou hebben. En toch is het zo.

Gepest worden zal daar wel voor iets tussen zitten, vooral als dat zo’n 7 jaar duurt. Sinds het humaniora is dat gedaan, maar het gevolg is wel dat ik nu in het geheel geen vertrouwen meer heb “in de mensen”. Volledig in de zin van “ze doen wel of ze me leuk vinden, maar eigenlijk is dat niet zo. Eigenlijk durven ze me niet zeggen dat ik een zaag ben en ze mij er liever niet bij hebben”. Geheel irrationeel en niet waar. In mijn hoofd weet ik dit ook wel, maar in mijn hart voel ik het zo aan.

Vandaar dat ik mezelf omschrijf als “sociaal gehandicapt”. Het feit is dat ik het besef en er iets aan wil doen. Dus forceer ik mezelf om sociaal te proberen doen: mensen aanspreken, vriendelijk doen, mij engageren in school… Ik ga immers zeer graag weg en ben graag tussen de mensen. Maar het valt mij niet gemakkelijk want ik moet mezelf telkens opnieuw overhalen om een stap te zetten en te overtuigen dat ik welkom ben. Komt daarbij dat ik er niet goed in ben … en dus kom ik over het algemeen nogal lomp over.

“Practice makes perfect” zeggen ze in het Engels, en dat zal wel zo zijn ook zeker? Na 4,5 jaar contact met een moeder op school, begint het erop te lijken dat er zoiets als een vriendschap zou kunnen groeien. Niet dat er enige problemen zijn van haar waren, ik daarentegen. En nu is er ook de mama van één van Zelie’s beste vriendinnetjes waar ik begin mee overeen te komen, dus wie weet, na 10 jaar zal ik misschien nog nieuwe vrienden maken 🙂

We leven in goede hoop.

avondje uit

Wilt ge dan een avondje uit gaan en niets dan miserie … of toch als ik Michel moet geloven, hetgeen ik al een tijdje geleden heb opgegeven 🙂 Vooral als het er op aankomt dat hij mij met een schuldgevoel wil opzadelen.

Toen ik gisterenavond vertrok kreeg ik dikke knuffels en kussen van Zelie en Louis die mij veel plezier wensten en dan vliegensvlug verdwenen (zelf geen uitzwaaien aan de deur). Jan begon evenwel enorm hard te huilen toen hij doorkreeg dat ik hem kusjes gaf als afscheid. Zo hard dat ik het tot bijna aan het einde van de volgende straat hoorde.

Enfin, Jan kennende zal dat daarna onmiddellijk gestopt zijn, dus maakte ik mij geen zorgen. Vooral nu Jan de laatste weken een enorme “crush” voor zijn papa heeft ontwikkeld.

Ik had dus een zeer aangename avond uit en maakte me geen zorgen tot ik zo goed als thuis was.

Zoals in mijn intro vermeld, is Jan een enorme tuuter. De laatste week doe ik erg mijn best om hem te leren dat tuutjes alleen voor in bed zijn, met de nodige scènes tot gevolg. Maar de aanhouder wint, en vandaag was er maar één maal een zeer korte (krijsende) eis voor zijn tuut, dus dat lijkt in orde te komen.

Toen ik dus gisteravond bijna thuis was besefte ik plots dat ik zijn tuut en beer, beiden zeer noodzakelijk bij het bed ritueel, in de auto had gelaten. ’s Ochtends gaat ze nl. nog mee naar de peutertuin, waar hij ze dan braaf afgeeft en dan steek ik ze in de auto op een plaatsje waar hij ze niet kan zien als ik hem ’s avonds terug ophaal. Gezien ik mij enorm had moeten opjagen om de kinderen thuis te krijgen en op tijd weer te vertrekken om mijn trein te halen, was ik volledig vergeten dat de attributen nog in de auto lagen. Gezien onze autosleutel (en de rest van mijn handtas) twee maanden geleden werd gestolen kan Michel niet in de auto … niet dat hij daar gezocht zou hebben, daar niet van.

Blijkbaar was er dus een drama toen Michel Jan in zijn bed moest krijgen … of tenminste dat was toch zijn versie toen ik thuis kwam. Jan zou zeker een uur geweend hebben zonder tuut en beer en uiteindelijk van uitputting in slaap zijn gevallen.

Ja, zo komt ge dan bij het schuldgevoel van “wat een slechte moeder ben ik toch”.

Bij mij lukt dat eigenlijk niet echt. Enerzijds ken ik mijn wederhelft ondertussen al zo’n beetje, anderzijds heb ik enige tijd geleden voor mezelf uitgemaakt dat we uiteindelijk met twee personen de kinderen hebben gefabriceerd en dat het dus niet uitsluitend mijn verantwoordelijkheid is om aan alles te denken en alles te voorzien. Als papa een avondje verantwoordelijk is neem ik dus aan (ik weet wel, onterecht) dat hij er op voorhand aan denkt wat hij allemaal nodig heeft en/of moet weten.

Een goede houding blijkt dus, zeker toen ik vandaag zijn relaas las van gisterenavond: geen uur voor Jan, maar een kwartiertje. Niet wenen, maar braaf in bedje wachten tot papa met een oplossing kwam.

Zoals Michel zei: de kinderen moeten het ruiken als ik er niet ben. Was het omgekeerd geweest (ik thuis zonder tuut en beer) dan moogt ge er zeker van zijn dat Jan effectief meer dan een uur zou gehuild hebben, uiteindelijk van uitputting in slaap zijn gevallen, en daarna elk uur wakker zou zijn geworden al huilend om de tuut.