Philippe
Het is nu 20 jaar geleden dat ik je leerde kennen. Bijna 21 jaar want ja, zo lang zijn je broer en ik al samen.
Vanaf de eerste moment dat je mij ontmoette nam je mij op in jullie gezin. Geen afwachten van ‘wie heeft Michel meegebracht en welk vlees hebben we in de kuip’. Neen, ik werd verwelkomd alsof ik er altijd was geweest. Geen vragen, geen afwachten, geen condities.
Over de jaren heen werden we vrienden en zelfs meer. Je was dan ook de enige keuze in ons hoofd toen we een peter zochten voor ons eerste kindje. De blijdschap op je gezicht toen je de vraag aanvaarde zie ik nog altijd voor mij. Je hoopte op een meisje, zodat je tegen haar ‘katsjen’ zou kunnen zeggen. Dit werd dan ook direct het thema toen Zelie geboren werd, alhoewel je uiteindelijk nooit ‘katsjen’ hebt gezegd.
We hebben onze keuze nooit betreurd, want je was een fantastische peter voor Zelie. Zij adoreerde je en ik weet dat dat wederzijds was. Voor haar broers en zus was jij een ideale nonkel.
Tijdens ons laatste gesprek hadden we het nog over ingesteldheden, karaktertrekken. Hoe sommige mensen eerder het glas halfvol, dan wel halfleeg zagen. Je zei mij toen dat je eerder van het tweede soort was. Dat je een realistische kijk had op de zaken, maar dat eerder de negatieve kanten ervan in het oog sprongen. Dat je wel probeerde daar niet aan toe te geven. Ik moet je daarin tegenspreken, Philippe. Want tot op het laatste moment heb je plannen zitten maken, rekening houdend met de beperkingen van je ziekte. Je ging nog naar Londen gaan met ons gezin, alleen al omdat Ãk dat zo’n fantastische stad vond. Je ging er met de mobilhome op uit trekken met Jan, naar Rome. Dat zijn geen plannen die een pessimist maakt. Dat zijn plannen van iemand die, ondanks alles, hoop heeft en daardoor ook hoop geeft. Dat zijn plannen van een optimist.
Ik ben eerder het eerste type. Ook realistisch, maar ik probeer toch in elke situatie het positieve te vinden. Alleen, tot nu toe heb ik het positieve aan jouw overlijden nog niet gevonden. Maar ik zal het je laten weten als ik het vind.
Vandaag nemen ik geen afscheid van mijn schoonbroer, maar van mijn broer en ik mis je nu al ongelooflijk.