Het beloofde al goed te worden toen ik zaterdagochtend Zelie naar haar turnles bracht en ik gewoon veel te warm had met mijn trui aan. Zo om 9u al in korte mouwen kunnen lopen, dat geeft al een goede indicatie voor de rest van de dag.
Nog een geluk ook, het mooie weer, want het was het jaarlijkse schoolfeest op school, en met dat de school 175 jaar bestaat hadden ze een beetje extra werk gemaakt van de optredens van de kinderen. Er liep dit jaar een rode draad door de optredens van alle kinderen, van de eerste kleuterklas tot en met het zesde leerjaar, en het zat allemaal leuk en goed in elkaar.
Het verhaaltje: ze waren met een vliegtuig in de jungle neergestort en probeerden nu de weg naar de bewoonde wereld terug te vinden. De mensen hoopten dit te kunnen doen door de junglebewoners te volgen. Zo kwamen ze olifanten tegen (Jan), vlinders, nijlpaarden, vogels, apen, junglebewoners (Zelie) en uiteindelijk zigzagmuizen (Louis), tiktakdiertjes (of zoiets), …
Even bang geweest dat Jan forfait zou geven. Vorig jaar weigerde hij ook mee te doen en daar waar hij dit jaar initieel vol enthousiasme naar de klas ging om klaargemaakt worden stond hij een paar minuten later opnieuw boven en was hij aan het wenen. ‘k Ben dan met hem meegegaan, heb hem toch kunnen overtuigen om zijn kleren aan te doen en zich te laten te shminken, zijn handje vastgehouden tot we beneden waren en daar, samen met zijn papa, hem eindelijk kunnen overtuigen om met zijn juf mee te gaan en zijn dansje te doen. En hij deed dat nog zeer goed ook (zegt de mama zeer onbevooroordeeld).
Zelie heeft eerst nog gezongen met het kinderkoor vooraleer zij haar stukje van het verhaal mocht dansen. Daar waar wij er vroeger van overtuigd waren dat zij nooit een zangeres zou worden (als kleuter zong ze allesbehalve toonvast) was zij vandaag één van de vijf kindjes die een stukje solo mochten zingen. Je groeit toch wel een paar centimeter als ouder als je dat ziet en nog meer als je ziet hoeveel plezier ze erin had om daar te staan zingen.
Louis was ook uitverkoren om een stukje te zingen in de microfoon toen de kindjes van zijn jaar hun dansje mochten doen en dat was al een stuk minder toonvast, maar ik was er niet minder trots op en hij had er alleszins evenveel plezier in.
En tussen al die grote kindjes liep Anna als een zelfverzekerde dame rond, niet gehinderd door enige vorm van afhankelijkheid of vreemdhied. Ze had het springkasteel gezien en telkens we haar even niet vonden moesten we maar naar daar kijken en we vonden haar direct. Schoenen uitdoen en erop kruipen en springen, meer moest dat niet zijn voor haar.
En bij al die leuke dingen prachtig weer, schitterende zon en toen ik het laatste anderhalf uur moest ‘werken’ (aan één van de standjes met een spelletje staan en de punten bijhouden) was dat in een zalige zon. Ik denk zelfs dat ik er een kleurtje aan overgehouden heb, een rood jammer genoeg.
We hebben de dag beëindigd in de ‘grote’ school, het humaniora dus. Met nog een paar ouders naar daar afgezakt om stoverij met frietjes te eten en nog veel te kletsen en de kinderen (niet alleen de mijne dus)maakten ondertussen de speelplaats onveilig.
Meer zo’n dagen zouden er moeten zijn.