Tag: fret

Zin

Ik ben dol op chili con carne. Als ik naar een mexicaans restaurant ga waar ik nog nooit geweest ben zal ik meestal de chili bestellen om te weten hoe goed hij wel is.

Zondagavond kreeg ik plots heel erg zin in chili en ik weet van één zeer goed recept: dat van Jamie Oliver. Allez, dat denk ik toch.

Indertijd, toen hij nog zijn programma had op BBC, heb ik hem dat eens zien maken en heb in de rapte het recept opgeschreven. Maar ge weet hoe dat gaat als er iets op TV is: ge mist wel eens een ingrediënt, de hoeveelheden zijn niet altijd je dat, … Er is dus nogal veel improvisatie nodig om de leegtes op te vullen.

Het was in 2001, moet ergens november geweest zijn, dat ik dat gezien heb want ik heb toen het (improvisatie)recept gebruikt om een mexicaanse avond te organiseren ter ere van mijnen verjaardag: chili con carne (én sla én guacamole én …) voor zo’n 20 man. Zeer lekker en gemakkelijk want je kan het op voorhand maken. Dat het lekker was, hoeft niet gezegd want mijnen pot was compleet uitgelekt.

Dat recept was zo op een los papiertje geschreven dus ik moet er geen tekeningetje bij maken om te weten wat er ondertussen mee gebeurd is. Juist: foetsie. En ondanks de hopen en hopen kookboeken die zowel mijn schoonmoeder als ikzelf hebben, laat het nu wezen dat wij beiden geen enkele boek van Jamie Oliver hebben.

Maaaaaarrrr …. mijn goede vriendin E. heeft wel een aantal kookboeken van hogergenoemde Jamie en dus heb ik haar maar gemaild: of ze me alsjeblieft het recept wou doormailen. Nog geen half uurtje later had ik het (dat is nu eens vriendschap zie).

Maandag en dinsdag heb ik geen boodschappen kunnen doen, maar gisteren wel en dus heb ik er mij gisterenavond aan gezet en ik moet zeggen: het rook al heerlijk. Vanavond is dus dé avond: we gaan chili eten. Joepie!

Als het zo lekker is als ik mij herinner, of beter: als het échte recept zo lekker is als indertijd het improvisatierecept, dan post ik het morgen, uiteraard schaamteloos overgenomen van de enige echte. Ondertussen ga ik mij eerst nog een beetje verlekkeren op wat komen gaat.

Bokes

Vanaf acht maanden mogen babies boterhammen beginnen eten. Anderhalve maand geleden ben ik daar dus mee begonnen bij Anna en haar reactie was om u ziek te lachen: had ik haar vergif gegeven, ze had geen erger gezicht kunnen trekken.

Geen succes dus, om het met een eufimisme te zeggen.

Sindsdien heb ik het af en toe eens geprobeerd en heel af en toe at ze twee of drie dobbelsteentjes van zo’n 3mm, maar meestal werd het categoriek geweigerd: mond stijf dicht en hoofd weggedraaid. Kwestie van duidelijk te zijn, nietwaar.

Tot gisterenavond. Ik gaf haar weer een paar dobbelsteentjes en ze aanvaardde ze zonder protest. Ze heeft zelfs haar pincetgreep geoefend om dan zelf de stukjes in haar mondje te steken (het loslaten was zelfs een relatief succes) en op een bepaald moment nam ze zelfs mijn pols vast om mijn hand rapper naar haar mondje te brengen. Voor ik er erg in had, had ze een halve boterham binnen. Succes dus.

Deze ochtend was het opnieuw van dattem: een halve boterham binnengespeeld zonder enig protest.

Na de groentenpap, de fruitpap, de formule melk en nu de geplette ‘patatjes’ (haar groenten worden ook niet meer gemixed) eet Anna nu ook boterhammetjes. Ze is weer een stapje groter geworden.

Pretoogjes

Jan had vanavond gedaan met eten maar wou nog zijn ‘kaasje’ (een yoghurt dessertje van op school) opeten vooraleer zijn pyjama aan te doen. Terwijl Jan mooi bij Michel aan tafel bleef om zijn yoghurt op te eten ging ik naar boven met de drie andere om hun pyjama aan te doen.

Terwijl iedereen al omkleed was, was Jan nog altijd beneden aan het eten. Ik ging Anna dan maar al in bed steken en riep ondertussen naar Jan waar hij bleef. Toen ik terug kwam van Anna’s kamer kwam Jan eindelijk naar boven, met een enorme glimlach op zijn gezichtje en pretlichtjes in zijn ogen.

Boven gekomen toonde hij mij zijn mouw van zijn hemd en zei ‘kaasje gemorst’. Geen probleem, zei ik, we zullen het wassen. Behalve zijn mouw en plakhandjes was hij verder proper. Klein accidentje dus, dacht ik.

Tot Michel mij vanavond de bewijsstukken van ‘het morsen’ toonde: ik moest zo hard lachen dat ik dacht dat de kinderen wakker zouden worden van het lawaai.

Kijk zelf maar:

Yoghurt gemorst

Hiep hiep hiep

Er is er een jarig, hoera, hoera! Allez, er was er toch één jarig want het is ondertussen al middernacht gepasseerd.

Mijnen papa is gisteren, tweede kerstdag, 65 jaar geworden. De mooie pensioengerechtigde leeftijd. En dat speciaal getal vonden wij, als kindjes, toch eens de moeite om in de bloemetjes te zetten dus besloten we dan maar om samen iets te gaan eten: papa, drie kindjes en drie partners. Met ons zevenen dus.

We hebben er lang over gesproken maar nooit effectief iets aan gedaan tot een kleine twee weken geleden we plots in gang schoten. Als zotten beginnen rondbellen naar allerlei restaurants en wat bleek: de meeste zijn gesloten tussen kerst en nieuw. En als ze niet de hele week gesloten zijn, zijn ze toch alleszins gesloten op tweede kerstdag.

Even gedebatteerd om het uit te stellen tot na nieuwjaar maar dat bleek ook niet vanzelfsprekend: mijn broer en schoonzus zijn niet alleen doktoren, met wachten dus, maar wonen bovendien in Nederland. Zij konden al niet de week na nieuwjaar. Wij waren al ‘geboekt’ voor het weekend nadien en daarna kon mijn zus niet. En zo zouden we direct al moeten reserveren voor februari. Een verjaardag vieren meer dan een maand later ontneemt ook wel een beetje van de vreugde.

Uiteindelijk bij Auberge du Pecheur beland. Het restaurant was gesloten maar de Brasserie was open, met beschrijving, volgens de website

‘Naast een lekkere grillade kan u er ook genieten van een snack, de suggestie van het moment of een lekkere dagschotel’.

Een ‘snack’ was nu niet wat we voor ogen hadden voor zo’n gelegenheid, maar we dachten: het is belangrijker het te vieren en gezellig samen te zijn. Maar wat zij onder snack verstaan is blijkbaar in het geheel niet wat wij eronder verstaan: de kaart was iets uitgebreider dan dat.

Uit een uitgebreide keuze van voorgerechten (foie gras, coquilles, scampi, hazeterrine, kaaskroketten, slaatjes, …) kozen wij met vier voor de garnaalkroketten en verder een gebakken geitenkaasje, oesters en carpaccio van coquilles. Het ging allemaal zeer smakelijk binnen.

De hoodgerechten waren ook zeer gevarieerd met zowel een uitgebreide keus in vis (kabeljauw, tong, tonijn, paling, …) als vlees (steak, lam, wild, …). Wij lieten onze keuze vallen op drie maal hazenfilet, één fazant, één griet, één ossenhaas en één zeebaars. Jammie.

Mijn papa heeft zichzelf getrakteerd op een zeer goede fles wijn bij het eten (om samen te drinken uiteraard) en we hebben besloten met een koffie.

Het eten was zeer lekker, het kader was zeer aangenaam en het gezelschap was fantastisch. Wat moet je nog meer op zo’n avond.

De avond voor …

Vanavond is het kerstavond en dat vieren wij hier ten huize Vuijlsteke-Pattyn traditioneel met mijn familie.

Jaren lang gingen wij, ik en mijn gezin en mijn broer en zus met hun gezin, dit vieren bij mijn ouders. Toen mijn moeder overleed in 2002 hebben we de locatie dan maar verlegd: de eerste drie jaar bij mijn zus, waar mijn zus en ik samen kookten. Vorig jaar en dit jaar bij mijn broer in Nederland.

Gezien hij zo ver woont (allemaal relatief uiteraard) helpen wij hem niet echt met koken, maar proberen we toch ons steentje bij te dragen. Vorig jaar zorgde mijn zus bijvoorbeeld voor de groenten. Ik zorgde voor de tafeldecoratie.

Dit jaar ben ik weer verantwoordelijk voor de decoratie en werd mij gevraagd ook voor de taarten te zorgen. Eerst gedacht om ze hier te bestellen, bij Françoise bijvoorbeeld of bij Damme, maar toen dacht ik: waarom niet zelf doen?

Michel heeft eindelijk ontdekt hoe een fantastisch lekker lemon curd te maken en de tartes tatin van zijn moeder zijn zalig, dus … heb ik Michel chinese vrijwilliger gemaakt (uiteraard niet zonder het hem eerst te vragen hoor).

Vanavond is het dus het uur van de waarheid: we hebben al het materiaal in huis, de voorbereidingen zijn getroffen, dus nu is het afwachten want gisterenavond wou de meringue (nog) niet lukken.

Deze namiddag trekken we naar Nederland. Een verslagje volgt nog wel maar tot dan: een zeer gelukkig kerstfeest.

Vergadering

Een heel leuke vergadering gehad gisteren met de ouderverening. Een ‘Buitengewone Algemene Vergadering’. Klink goed, nietwaar?

Maar eigenlijk is het gewoon een eufimisme om te zeggen: we gaan iets gaan eten om de mensen te bedanken die hun mandaat in de vereniging niet meer hernieuwen.

De place to be: Le Grand Bleu. Een echte aanrader, maar dat wist ik al lang.

Het menu: eerst een half kreeftje, gevolgd door een sorbet van limoen. Tongrolletjes gevuld met rivierkreeftstaartjes en puree als hoofdgerecht en geëindigd met een bolletje ijs met aardbeien overgoten met een heerlijke sabayon.

Naast het zeer lekkere eten was er ook een zeer aangenaam gezelschap. Kortom: een zeer leuke avond.

Tijdelijke stop

Een tweetal weken geleden ben ik begonnen met ook patatjes aan Anna te geven. Gezien ik nu vrijdag thuis ben had ik drie dagen de tijd om te zien hoe het ging.

De eerste dag was geen succes: met heel veel moeite twee hapjes binnen gekregen en dan mocht ik het vergeten. De rest van het weekend werden ook niet echt vorderingen gemaakt: tegen zondag at ze wel al 6 hapjes, maar de moeite die dat kostte. Hetzelfde blijkbaar bij de onthaalmoeder: ze at wel, maar niet van harte en zeer weinig.

Twee weken hebben we geprobeerd en deze week heb ik ‘stop’ gezegd. Het ging echt niet vooruit. Het meeste dat ze ooit heeft gegeten was 8 schepjes en je zag duidelijk dat ze er niet mee gediend was. Soms begon ze zelfs te huilen als ze de lepel nog maar zag.

We gaan nu twee weken wachten en dan nog eens herbeginnen. Zien wat het dan zal geven.

Niet dat ik er mij zorgen in maak: Anna drinkt heel goed, haar fruitpap is helemaal geen probleem dus uiteindelijk zal het wel lukken. Blijkbaar zal het bij Anna alleen wat langer duren dan bij haar broers en zusje.

Vreemd

Op dit eigenste ogenblik zitten er twee vreemde mannen in onze keuken.

Ze hebben iets groots bij, waar ze nu aan het prutsen zijn, en gaan iets (gelijkaardigs) klein terug meenemen.

Juist: de mannen van Adek zijn er met ons vuur. Hiep hiep hoera!!!!

Plan

Ik wil groentetaarten of quiches maken in grote getale. Enig probleem: ik heb dat nog nooit van mijn leven gedaan … tot vanmiddag.

Voor het eerst dus een taartje gemaakt met groenten en al zeg ik het zelf: het was niet slecht. Maar aan de andere kant: het was zeker niet zeer goed. Eetbaar, het heeft gesmaakt, maar het kon beter, veel beter.

Kijk, zo zag het eerst exemplaar eruit

Quiche met spinazie

’t Was er eentje met spinazie en geitenkaas en ham

Quiche met spinazie

De tweede was zelfs nog minder gelukt. Nog altijd eetbaar en we hebben dus geen honger geleden, maar zeker voor verbetering vatbaar. Die tweede was er eentje met witloof, emmental en hesp.

Beiden waren niet luchtig en helemaal niet om te zeggen: geef er ons nog zo’n paar. Dus niet om te maken voor een grote bende.
De recepten heb ik van in Ons Kookboek, dus very basic.

Als iemand mij tips kan geven voor zeer lekkere en luchtige taarten, één adres. Ofwel op dit blog, ofwel op sandra.pattyn@gmail.com.

Please, ik smeek jullie: tips, tips, tips (en recepten?). Wie weet kunnen jullie ze dan ooit in persoon proeven 🙂

Konijn

Ik vind konijn nogal wreed lekker en de kinderen ook. Vrijdag was het dus markt en ben ik met de kinderen konijn gaan kopen.

Het plan was om konijn met pruimen te maken, maar zaterdagnamiddag kwam ik per toeval i. tegen en zij raadde mij een ander recept aan: met witloof en worteltjes in biersaus. Het leek me een goed idee want mijn kindjes lusten ook zeer graag witloof en wortelen, dus wat kon er verkeerd mee zijn?

Ingrediënten gaan halen en deze morgen klaargemaakt. Mij een beetje misrekend met de gaartijd van de schotel zodat we deze middag eigenlijk boterhammetjes gegeten hebben en het konijn moesten uitstellen tot vanavond.

Gedurende het garen van het konijn kreeg ik evenwel mijn twijfels. Enerzijds lukte het niet zo goed met zachtworden en anderzijds vond ik het er niet echt lekker uitzien of lekker ruiken. Nu, het ‘kwaad’ was geschied dus op hoop van zege.

Deze avond aten we dus konijn met witloof, worteltjes en frietjes en ik moet i. gelijk geven: zééér lekker. Zowel ik als de kinderen zijn zeer enthousiast. Dus voor de geïnteresseerden, hier het recept (tenminste, mijn interpretatie ervan):

In een pan het konijn aanbraden; kruiden met peper en zout. In een ander pot: ajuin stoven, een knoflookteentje, de wortelen en het witloof erbij. Een beetje laten stoven en dan het konijn erbij. Overgieten met bruin bier (ik vond geen Liefmans dus heb ik Rodenbach gebruikt, een goed surrogaat). Kruiden naar smaak met peper en zout. Peperkoek besmeerd met mosterd erbij (voor het dikken van de saus) en laten garen. Simple comme bonjour.

Smakelijk.