Tag: Frustratie

Zoudt ge nu niet ontploffen

Zit ik hier al de hele avond hard te werken. Vrijdag moet ik les geven aan mijn medestudenten, weetwel. Mijn tweede les, en mijn eerste was niet goed. ‘Net voldoende maar met nog hele wat werkpunten’, was het oordeel van mijn lerares, en ik kan haar geen ongelijk geven.

Lesvoorbereiding voor mijn tweede les maken dus. En een leerlingenbundel. En opzoekingen doen om media bij de les te vinden. Vier uur zwaar doorgewerkt. Het kon, want den anderen zat toch te kwissen en dus was ik alleen (als ge die paar kinderen hier in huis niet meerekent). En het moet goed zijn om die eerste les goed te maken.

Besluit ik een paar minuten geleden om er, voor vanavond dan toch, een punt achter te zetten. Duw op ‘save’ en sluit de computer. Open de computer weer want ik wil mijn leerlingenbundel naar mijzelf mailen. Open Word en wat blijkt: geen leerlingenbundel. Weg. Niets meer. Nada. Foetsie.

En dan besef ik wat ik gedaan heb: mijn origineel document gedownload van een mail-die-ik-naar-mezelf-had-gestuurd. Wel regelmatig op ‘save’ gedrukt, maar dat helpt niet als ik dat document niet eerst OP MIJN HARDDISK OPSLA!

Domme kalle! Vier uur werk naar de vaantjes! Zoudt ge nu niet ontploffen! (maar ik ga daar toch tot morgen mee wachten: te moe nu om dat nu nog te doen)

Hatelijk

Ook al gehad? Aan het internet bankieren, een hele resem overschrijvingen gedaan en dan plots blokkeert den boel? Krijgt ge een scherm met een of andere foutmelding?

Herladen lijkt niet te lukken, dus het zal wel ergens daar een probleem zijn. Maar wat ik mij dus afvraag is, of ik nu alles opnieuw ga moeten invoeren of of dat ergens bewaard is gebleven?

Belachelijk

Ik moet een duplicaat van mijn diploma hebben, dus contacteer ik de univ en vraag wat ik moet doen en hoe lang het gaat duren. Antwoorden: een mailke sturen naar de bevoegde dienst én dat duurt toch wel een week.

Dus sturen we een mailke en dan begint die ‘week’:

25 januari: mail met vraag

2 februari: eindelijk antwoord met de vraag wat het factureringsadres is

5 februari: ik antwoord

8 februari: antwoord dat de factuur opgestuurd wordt en dat ik ze ‘binnen de week’ zal ontvangen

17 februari (zeer ‘binnen de week’ dus): ontvangst factuur

17 februari: betaling factuur

8 maart: nog steeds geen duplicaat … boze mail naar dienst van ‘waar blijft mijn duplicaat’

Anderhalve maand duurt die ‘week’ nu al. Hoe moeilijk is dat nu om een kopietje te maken, in een enveloppe te steken en op te sturen?

Belachelijk gewoon.

Arrogantie

Deze morgen, toen ik Anna afzette aan school, reed ook net een grote camionette de straat in. De hele straat was volgeparkeerd en om één of andere reden wou hij blijkbaar absoluut in die straat staan, dus vond die mens er blijkbaar niet beter op dan om zich verkeer te parkeren. In het midden van de straat is er immers een gebouw met een garage. De plaats voor die garage was veel te klein voor de wagen en dus reed hij schuin met zijn neus tegen de borduur, voor de garage waarbij hij tegelijkertijd een andere auto insloot met de achterkant van zijn wagen én dus ook de straat blokkeerde gezien de achterkant van zijn wagen tot over het midden van de straat kwam.

Vrolijk stapte de man en zijn compaan uit, sloten hun camionette af en begaven zich naar ‘hun werk’, een werf in de straat lager (en zo wisten we direct de reden waarom hij absoluut in die straat wou parkeren: ge kunt toch moeilijk 2 straten verder parkeren, of een plaats voor de werf reserveren. Ah ja, dat zou te gemakkelijk zijn want legaal en zo).

???? Ik stond er naar te kijken met mijn mond vol tanden.

De overbuurvrouw van de school stond er ook op te kijken en sprak er de mannen op aan. ‘Jamaar mevrouw, er is geen plaats en wij werken daar beneden, juist op den hoek’ en daarmee zou de kous moeten afgeweest zijn. Pech voor de eigenaars van de garage, pech voor de wagen die ingesloten was. Gelukkig nam de overbuurvrouw daar geen genoegen mee en heeft ze hen kunnen overtuigen om hun wagen te verzetten.

Net toen ze gingen instappen reed de auto, die net voor de voorkant van de camionette geparkeerd stond, weg en dus reden ze parallel met het voetpad in die plaats. Niet dat dat een goede oplossing was. Nu stond de straat wel niet meer geblokkeerd en werd de wagen erachter niet meer ingesloten, maar stonden ze nog steeds voor de garage (’t was een echt lange camionette).

Deze middag stonden ze er nog. Ik hoop dat de eigenaars van de garage vroeg thuiskomen, want zij kunnen niet weten van wie die wagen is (ah ja, ge moet uiteraard geen briefje nalaten hé. Gewoon eens zeggen tegen de overbuurvrouw moet toch volstaan. Zij zal zich wel bezighouden met de hele dag te staan wachten op haar buren om het hen te kunnen zeggen), en dat zij er flink werk van maken.

Treinstress

Vanavond volledig gestresseerd thuisgekomen van mijn treinrit naar huis.

Normaal gezien zijn mijn treinritten totaal zen. Het tegendeel van stress dus: een ideale tijd om te ontspannen. De trein Gent-Brugge-Gent is er namelijk één van niet overdreven veel volk waar ik op mijn gemak kan lezen of naar mijn i-pod kijken of dutten of gewoon ontspannen. Vandaag dus niet.

Vanmiddag moest ik in Brussel zijn. Dus moest ik de trein van Brussel naar Gent nemen … tijdens spitsuur. ‘Gelukkig’ mocht ik er al in Noord op, zodat ik mijn eigen plaatsje kon kiezen: ik zat op een dubbeldekkertrein aan het raampje mee met de richting; maar daar stopte mijn keuze.

In Centraal stapte een hele reeks mensen extra op en nog een hoop in Zuid. Tegen dan zat de trein bomvol en zat er naast mij een man van meer dan gemiddelde breedte die ongeveer één derde van mijn zitje erbij nam en het nodig vond om een open blikje bier onder mijn neus te duwen. De hele rit lag zijn arm half op mij zodat hij zijn blikje bier (voor mijn neus) op de tafel kon zetten én uiteraard vasthouden. Ge weet maar nooit dat één van zijn medepassagiers het blikje zou willen pakken.

Tegen dat ik in Gent toekwam beefde ik van de stress, vies. Hoe doen jullie dat zo heelder dagen?

En dan nog iets

Als het op mode aankomt, kan ik mij soms toch echt ergeren hoor.

De laatste trend: overal 3/4 mouwen. Op zich heb ik daar niets op tegen, in sommige gevallen is dat zelfs wreed wijs en hier en daar heb ik wel een truitje met 3/4 mouwen, maar in een winterjas? Gasten, peis toch ne keer na! Een winterjas dient om u warm te houden, in de winter, ALS HET KOUD IS! en als uw mouwen dan niet lang genoeg zijn, dan werkt dat niet hé.

‘k Heb een nieuwe jas van doen en ‘k heb er al een paar gezien die mij wreed aanstonden … tot ik de mouwen zag dus.

Stomme modetrends, niet te doen.

Awoert Bart Smit

Louis moet morgen naar een verjaardagsfeestje, van 11u tot 14u, en met de voormiddagactiviteiten zouden we daar morgen dus geen tijd voor hebben. Dus gingen we na school ‘in de rapte’ een kadootje kopen. Louis mocht kiezen: naar Tom Tom in de Steendam of naar Bart Smit in de Langemunt en het werd BS.

We stonden boven te kiezen toen Anna met het leuke nieuws afkwam dat ze moest plassen en als Anna dat zegt, dan moet ge niet te lang wachten met een toilet te vinden. Dus wendde ik mij tot de verkoopsters: of er een toilet was waar Anna kon plassen.

‘Neen sorry, maar dat kan niet. Bedrijfsbeleid: wij mogen dat niet toestaan’.

????

Ik hoop dat uw reactie dezelfde was al die van mij: totale verbouwereerdheid. ‘Excuseer? Mijn dochter is twee. Ze is net zindelijk en heeft dringend een toilet nodig.’ Opnieuw hetzelfde antwoord en dat ik maar naar de tearoom langs de overkant van de straat moest gaan of naar het publieke toilet twee straten verder.

Ik vroeg om met haar baas te praten en ze verwees mij naar haar collega … die twee meter verder zat en alles had gevolgd. Zij kwam dus met net hetzelfde antwoord en toen heb ik hen geantwoord dat zij volgens de wet verplicht waren om kinderen te laten plassen. Hun antwoord daarop was nóg beter: dat wisten zij wel MAAR bedrijfsbeleid blablabla. Fantastisch! Ik heb hen dan maar geantwoord dat het dan pech was voor hen als Anna in haar broek zou plassen en dat zij blijkbaar liever hun tapijt kuisten dan hun toilet ter beschikking te stellen.

Ik ben op mijn dooie gemak naar buiten gewandeld, in de hoop… Jammer genoeg begint Anna al een deftige controle over haar blaas te krijgen zodat er geen ongelukje gebeurd is. Maar nooit zet ik daar dus nog een voet binnen.

Awoert Bart Smit! Awoert!

PS Bij Tom Tom hadden ze toch een veel grotere keuze *steekt tong uit*

Missie half geslaagd

Nog maar een goed half jaar geleden hebben we hier een aantal kranen vervangen in huis. Lekkende kranen die, logischerwijs, meer slecht dan goed deden.

Voor de kraan in de badkamer gingen we voor het model ‘el cheapo’. De badkamer zal in één van de komende jaren toch grondig onder handen moeten genomen worden en ik had geen zin om dus veel geld uit te geven voor een voorlopig ding. Verkeerde beslissing dus.

Ik denk dat die kraan het twee maanden heeft uitgehouden en plots draaide ze door. Na veel prutsen en doen kreeg ik ze op een stand waarop ze af en toe drupte, maar echt volledig dicht geraakte ze nooit. Op een bepaald moment dus zelfs beslist dat die kraan niet meer mocht aangeraakt worden, wegens dat ze, telkens ze opnieuw moest dichtgedraaid worden, het lekken alleen erger werd.

Tot de bewuste kraan eergisteren per abuis toch nog eens werd opengedraaid en toen was het hek volledig van de dam: ik kreeg ze met geen stokken meer dicht. Totaal doorgedraaid en het water stroomde er zo hard uit dat de lavabo bijna overliep.

De enige oplossing was om de hoofdwaterkraan dicht te draaien met als resultaat dat ik zelfs geen was- of afwasmachine meer kon insteken, uiteraard de afwas ook niet handmatig kon doen of zelfs de kinderen in bad steken.

Vandaag dan thuis gebleven om het probleem aan te pakken: op naar de Brico om een nieuwe kraan. Deze keer heb ik me een beetje laten adviseren over een degelijk ding dat toch nog geen stukken van mensen kost (die dingen zijn duur man): goed prijs/kwaliteit verhouding dus.

Daarna linea recta naar huis, even mails gekeken en aan de klus begonnen. Gelukkig had ik vorige keer goed opgelet toen mijn persoonlijke expert mij hielp en wist ik dus dat de hele lavabo eruit moest vooraleer ik iets kon doen.

Het was een beetje prutsen en niet al te gemakkelijk, maar na een uurtje werk is het uiteindelijk gelukt: er staat een nieuwe kraan aan de lavabo. Ze sluit goed, ze geeft warm en koud water, ze drupt niet. Ik heb zo’n mengkraan gekocht deze keer met een handvat dat op en neer gaat zodat het risico op overdraaien ook drastisch verminderd is.

Waarom dus missie maar half geslaagd? Het is mij niet gelukt om de flexibel waterdicht vast te krijgen: nu komt het water er langs daar uit. Vanavond zal het dus weer hoofdwaterkraan dichtdraaien worden, maar ondertussen zijn de kinderen gewassen en zal de afwasmachine haar ding gedaan hebben.

Morgen is een werkdag maar vrijdag zal ik mij dus nog eens onder mijnen lavabo mogen nestelen om een oplossing te vinden. Dat of beginnen rondbellen voor professionele hulp, alhoewel ik daar tot nu toe geen succes in gehad heb want voor een lekkende kraan is het blijkbaar niet de moeite om af te komen. Andere hulp/raad is uiteraard ook welkom 🙂

Fin, fini, gedaan

Ergens ben ik een wreed koppig ding. Niet altijd. Ik kan ongelooflijk meegaand zijn. Maar té is teveel en erover is erover. Als ik ergens een lijn onder trek is dat ook definitief.

Zo is er het geval van een ‘beste’ vriendin. Niet dat ik zei dat zij mijn beste vriendin was (al dacht ik dat wel), maar zij verkondigde overal en aan iedereen dat ik haar beste vriendin was. We kenden elkaar al van het eerste studiejaartje in Oudenaarde. Al van kinds af aan zei ze dat ze voor x ging studeren, en toen zaten we plots allebei in ons laatste jaar humaniora. Ik in Oudenaarde, zij sinds een viertal jaar in Gent.

Ik ging in Gent studeren, zij verhuisde naar Leuven om verder te studeren. Het was zomerverlof en we brachten veel tijd samen door en bespraken onze plannen voor als we op kot zaten, aan ‘den univ’ studeerden.

Toen ik ongeveer een maand in Gent zat kwam ik een gemeenschappelijke vriendin tegen. Ook iemand uit Oudenaarde die haar laatste vier jaar bij de ‘beste’ vriendin in het humaniora had gezeten. En we geraakten aan de praat: over wat we nu deden en hoe het met x ging in Leuven en toen zei die vriendin iets raars en vroeg ik om meer uitleg.

Wat bleek: mijn ‘beste’ vriendin was blijven hangen in het zesde humaniora. Ze mocht haar jaar dubbelen. Om de ‘schaamte’ te vermijden was ze verhuisd naar een internaat in Leuven om haar laatste jaar te herdoen. Doordat ze in Leuven zat, zou iedereen automatisch aannemen dat ze daar op kot zat, aan de univ.

Ik heb haar met de feiten geconfronteerd en haar duidelijk gemaakt dat ik nooit gevraagd heb om die titel van ‘beste’ vriendin en dat dat geen gedrag was voor een ‘beste’ vriendin. Het was trouwens niet het enige dat zij mij ‘gelapt’ had die laatste jaren, maar dit was de druppel. Na dat gesprek heb ik een streep getrokken onder onze vriendschap: fin, fini, gedaan, einde. En ik ben koppig genoeg om daar niet op terug te komen, zelfs niet na al die jaren.

Hoe ik hier nu bij kom? Ik sta op eerlijkheid en ik zat net te babbelen met iemand en het ging over vertrouwen in dokters.

Toen Louis vijf jaar geleden opgenomen werd met een longontsteking was hij blijkbaar doodziek. Letterlijk dan. Maar dat zei de dokter die hem opnam ons toen niet. Hij vond dat blijkbaar een detail. Drie dagen later deelde hij dan wel doodleuk mee dat Louis nu wel buiten levensgevaar was. Dat Louis zwaar ziek was, dat wisten we uiteraard, maar dat hij elk moment kon sterven …

De volgende dag was onze kinderarts op de afdeling en heeft zij direct overgenomen. Later heb ik nog een koppel gekend die hem hadden toegewezen gekregen na de bevalling van hun eerste kindje. Toen zij twijfels hadden over een advies van hem, contacteerden zij mij en toen ik hoorde over wie het ging, heb ik hen verteld van Louis en hen aangeraden van kinderarts te veranderen, wat ze ook gedaan hebben.

Ik dacht eigenlijk dat ik zulke dingen van mij afgezet had: gedaan, fini en streep eronder, maar ik merk dat, telkens ik erover praat, ik mij er toch weer ongelooflijk in opwind. Toch eens proberen om het volledig van mij af te zetten, alhoewel, makkelijker gezegd dan gedaan.