Anna krijgt meer en meer toeren. Ze kan heel goed duidelijk maken wat ze wil, maar soms versta ik het toch niet helemaal of verstaat zij niet volledig wat je wil zeggen.
Zoals bij het ontbijt deze morgen. Ze neemt een croissant en wil er iets mee, nl. dat de puntjes aan elkaar vast zouden zitten, maar dat kan natuurlijk niet en dat probeer ik haar uit te leggen. Het resultaat was een kwade huilbui omdat ik de twee eindjes niet aan elkaar vastmaakte.
Ze wil ook steeds wat de anderen hebben. Dus toen Louis een nieuwe ontbijtkoek nam, liet Anna haar croissant direct vallen om ook een andere koek te nemen. Gezien ze nog niet van de croissant gegeten had mocht ze, maar toen ze een chocoladecroissant uitkoos was ik nogal sceptisch: Anna lust immers geen chocoladekoeken en -croissants. Maar ze heeft de koek dan toch gans opgegeten … nadat ze alle chocolade eruit geprutst had.
Ondertussen hebben we toch al een beetje ervaring en ik herinner me dat ze allemaal zo waren op die leeftijd en het ‘ergste’ moet nog komen. Hm. Ik kijk er al naar uit.
Maar normaal is ons jongste een schatje … zolang je haar haar goesting maar heeft. Ze kijkt je dan zo heel mooi aan met haar blauwe kijkertjes en glimlacht dan zo heel lief.
Ondertussen spreekt ze vlot in halfzinnen van twee of drie woorden (Zelie bedje slapen? Deze voetje vuil. Yogoe djinken? Jasje aan? Sjaalje uit. Doet da nie! Stop daaimee! …) Het is nog niet altijd allemaal verstaanbaar en dan wordt ze enorm gefrustreerd en kan ze dus heel boos worden.
In de peutertuin doet ze het heel goed. Ze is zo rap als tel mee, gedraagt zich voorbeeldig en de verzorgsters zijn dol op haar. Terwijl ze thuis begint te wenen als we haar eens berispen of haar iets verbieden, gaat ze daar alleen boos kijken. Ze kent alle kindjes bij naam (wist dat na amper twee weken al) en doet de kinderverzorgsters lustig na met de andere kindjes op hun plaats te zetten (‘Louisje! Niet doen!’, ‘mooi eten’, ‘Jeffe! Opruimen’) en als ik dan toekom en haar eerst nog een beetje bekijk is dat altijd zalig om zien hoe goed ze zich daar voelt.
Soms denk ik dat ik haar teveel verwen, maar uiteindelijk mag ze evenveel als de anderen en zeggen we genoeg wat wel of niet mag. Het zou trouwens niet pakken bij de drie anderen moest zij dingen mogen doen die zij niet mogen.
Op motorisch vlak zijn er dus ook geen klachten. Ze gaat vlot onze steile trap op en af, niet meer op haar poep, maar rechtop terwijl ze zich met haar twee handjes vasthoudt aan de speilen.
Nu ja, vlot. De ene keer lukt het al beter dan de andere. Gisteren heeft ze nog eens een trede gemist en is daardoor met haar mond op de trap gevallen waardoor ze met haar tandje in haar lip zat. Veel bloed natuurlijk en veel wenen, maar ook zeer rap genezen en vergeten. Tegenhouden kunnen (en willen) we haar toch niet en het beste is, als zoiets gebeurd, om haar direct weer die trap te laten doen. Het is dat, of we mogen haar weer beginnen naar boven en beneden dragen telkens ze het in haar hoofd krijgt (en dat is veel: deze voormiddag zeker al zes keer over en weer).
Om naar haar kamer te gaan is er een klein niveauverschil tussen de gang en de kamer. Tot voor kort hield ze zich telkens vast aan de deurlijst om het trapje af te gaan of ze zette zich op haar poep. Gisteren is ze voor het eerst zonder enige steun de trap afgegaan: gewoon doorgewandeld terwijl ze rekening hield met het niveauverschil. Haar evenwicht en zelfvertrouwen nemen dus goed toe.
Ook de fijne motoriek zit zeer goed: ze speelt graag mee met de Playmobiel en heeft er geen probleem mee om de kleine stukjes vast te nemen. Kleine dingen vind ze eigenlijk meestal wreed wijs. Dingen ergens insteken en weer uitnemen: geen probleem.
Haar kousjes doet ze al zelf uit en haar schoenen ook. Die schoenen, die kan ze soms al zelf aandoen ook: in de auto doet zij ze regelmatig uit en af en toe krijgt ze er wel een weer aan ook. Oefening baart kunst dus.
Ze speelt heel graag met poppen en dan vooral de (voor haar) grote BabyBjorn van Zelie. Heel grappig om haar daar mee te zien rondzeulen want voor Anna is dat een relatief groot en onhandig ding.
Maar ze speelt nog liever met haar broers en zus: eraan hangen, erop zitten, knuffelen, kusjes geven en vooral, niet te vergeten, hen zeggen wat ze wel of niet moeten doen. Bevelen geven is heel plezant.
’s Avonds gaat ze tegelijk met Jan slapen. Beneden krijgt papa (en soms Zelie en Louis) kusjes en knuffels. Boven geeft ze Jan dan eerst duizend knuffels en kusjes vooraleer ik haar kan/mag oppakken om haar in haar bed te steken. Nu ja: ‘mag’ is veel gezegd want als ik haar echt zou laten begaan blijft ze gans de nacht kussen en knuffelen. Mij dan een kusje geven zit er niet meer in, want eens ze door heeft dat ik haar in haar bed ga steken wordt ze boos. Maar ook al krijg ik geen kusje en knuffel, van mij krijgt ze er des te meer.
Springen, dat heb ik haar nog niet zien doen. Dansen doet ze des te meer. Vooral speelgoed dat muziek maakt is daarvoor interessant want dan kan ze zelf de deuntjes bepalen.
In het zwembad kent ze geen vrees: ze wil alleen wandelen door het water. Ze stapt toch tot het water aan haar kin komt en als ze al eens kopje onder gaat moet ik haar wel even vasthouden, maar niet te lang: ze gaat onmiddellijk terug alleen het water in. Gaan zwemmen en ook eigenlijk in bad gaan, vind ze zalig. Eruit komen is al een heel pak minder alhoewel dat in het zwembad een heel pak gemakkelijker gaat dan hier thuis.
Haar middagdutje vind zij absoluut niet meer nodig. Het is meestal groot drama als ik haar naar haar bedje breng, maar ze heeft het wel nog absoluut nodig. De weinige keren dat ik het haar laat overslaan, omdat we bijvoorbeeld weg gaan, krijgt ze haar klop rond 17u en dan is ze niet meer te genieten. Dat duurt gelukkig ook nooit lang, maar plezant is anders. Als we er haar ’s middags naar boven brengen dan weent ze meestal, maar eens in bed is het protest zo goed als onmiddellijk over. Dan is het eerder een protest van ‘ik wil wel, maar ik kan niet’ en tegen dat de deur goed en wel dicht is slaapt ze al bijna.
De laatste tijd toont ze aanstalten om op het potje te gaan. Als ik bijvoorbeeld op het toilet zit wil ze soms ook gaan. De pamper gaat dan uit, maar tot nu toe nog geen succes. Wel achteraf, als ze van het potje is en ik haar niet onmiddellijk een pamper aandoe, maar het potje zelf is tot nu toe proper gebleven. Maar daar is nog meer dan tijd genoeg voor: ze is nog maar 21,5 maand.
Nog een kleine twee maanden en dan wordt ze al twee jaar. De tijd vliegt.