Tag: Jan

Lang zal hij leven

Vandaag is Jan 4 jaar geworden en terwijl ik er bij Zelie en Louis niet echt moeite mee heb dat ze groter worden, bij Jan vergeet ik dat af en toe.

Vier jaar betekent bijvoorbeeld dat hij kleren aandoet voor 5 jaar (110) daar waar ik in de winkel nog altijd naar de 104 ga en zelfs 98 (drie jaar dus). En dan sta ik daar met een paar dingen in mijn handen om dan, bijna aan de kassa, plots te beseffen dat dat al veel te klein is voor dat ventje en dat ik dus alles mag terugleggen. Jan is ongelooflijk gegroeid de laatste maanden, niet alleen in grootte maar ook in ontwikkeling en er is niets peuterachtigs meer aan, en toch lijk ik dat moeilijk te beseffen (of wil ik dat misschien gewoon nog niet beseffen).

Deze ochtend was hij wakker toen ik naar boven kwam en op het moment dat ik de kamer van de meisjes opendeed hoorde ik hem al voorzichtig zijn kamerdeur opendoen. Schoorvoetend kwam hij af en zei hij dat hij vandaag jarig was. Hij wist het zeer goed want sinds vrijdag zit hij af te tellen: nog drie keer slapen hé? nog twee keer slapen hé? nog één keer slapen hé?

Dat is weer zo’n voorbeeld van hoe hij gegroeid is: hij is enorm bezig met cijfers en aantallen en dan vooral het besef ervan, hoe dat op verschillende manieren werkt. Hij toont dan op zijn handje hoeveel vingers bijvoorbeeld ‘drie’ is en toont dat in alle mogelijke combinaties (zonder pink en duim, zonder wijsvinger en duim, zonder ringvinger en middenvinger…). Dat aftellen, daar moesten we hem ook absoluut niet bij helpen, hij deed dat helemaal alleen: weten dat hij één nacht geslapen had, dus dat er één nacht minder te slapen was.

Eens hij bij mij was ging het dan even in mineur: ik wou zingen voor hem en toen begon hij plots te huilen. Eens een beetje gekalmeerd vroeg ik hem wat het probleem was en hij wou gewoon niet dat we voor hem zouden zingen. Dus geen liedje deze ochtend ten huize Vuijlsteke.

Gisteren heb ik dus cakejes gebakken voor de kindjes in de klas en met een hoge borst bracht hij de hele doos dan naar school deze ochtend. Apetrots dat hij nu vier was gaf hij dan de doos aan de juf en toen hij hoorde dat hij een kroon zou krijgen zwol hij nog meer, als dat al mogelijk was. Hij zei dat hij hem de hele dag zal aanhouden tot ik hem kom halen.

Vier jaar. Mens de tijd vliegt.

Fiets, fiets, fiets

Zo’n mooi weer vandaag en daar moesten we van genieten, op één of andere manier, dus kreeg ik het briljante idee dat we eens met de fiets naar mamie zouden rijden. Ik was daar een paar dagen geleden mijn GSM toch vergeten, dus had ik ook een goede reden.

Probleem één: een stoeltje voor Jan. Toen Zelie geboren was hebben we twee fietsstoeltjes gekocht, één voor aan het stuur en één voor vanachter. Op één of andere manier hebben we er nog een tweede voor achteraan bijgekregen. Gelukkig, want toen mijn fiets gestolen werd zat dat ene stoeltje daar nog op én het bevestigingsstuk voor het stoeltje aan mijn stuur.

Aan het stoeltje dat hier nog was ontbrak evenwel een rechter voetsteuntje én voor het stuurstoeltje ontbrak dus een bevestigingsstuk, maar gelukkig zijn het vervangbare stukken en die ben ik dan een paar maanden geleden (eindelijk) gaan halen.

Ik was die stoeltjes toen ook beginnen installeren. Het voorste was op één, twee, drie gedaan, maar ik was in tijdsnood gekomen voor het tweede stoeltje zodat de installatie niet vervolledigd was. ‘k Had het bovendien verkeerd geïnstalleerd waardoor ik het opnieuw moest losmaken en herinstalleren. Door omstandigheden had ik het altijd uitgesteld maar vandaag moest het er maar van komen.

Met goede moed eraan begonnen en deze keer was het geen enkel probleem om het bevestiginsstuk te installeren. Het stoeltje ontbrak nog een voetsteuntje en ik was het steuntje van de juiste kant gaan halen, maar toen ik de verpakking open deed bleek het toch de verkeerde kant te zijn: verkeerde label dus.

Geen probleem, dacht ik: Jan kan op het stoeltje met één voet vast en de andere steunt op mijn zadeltassen. Misschien. We konden het proberen. En dan eerst naar de fietswinkel om het stuk te wisselen (én bevestigen), want dat is toch  niet zo ver, om dan verder te rijden.

Dus zei ik tegen Louis om zijn fiets te nemen. Nog geen twee meter had hij zijn fiets verplaatst toen die blokkeerde. Eens kijken wat het probleem was en bleek dat de ketting afgevallen was.

Plan B dus: fiets in de koffer van de auto, verkeerd stukje in de passagierszetel, Louis en Jan in hun stoeltjes achteraan in de auto en zo naar de fietswinkel. Voor een afgevallen fietsketting, hoor ik jullie nu denken. Juist, voor een fietsketting op te leggen gaan wij naar de fietswinkel. Want het is een fiets met vitessen, en de ketting moet een paar toeren maken vooraleer ze erop gelegd kan worden en de mensen van de fietswinkel, die dat als job doen, hebben er zelfs last mee om die ketting op te leggen. Dus ja, ik ga naar de fietswinkel om een ketting te laten opleggen.

In de fietswinkel was er geen probleem: onmiddellijk de ketting opgelegd en het stukje zonder enig probleem kunnen wisselen en op een goed kwartier (want er waren nog mensen voor ons) stonden we weer buiten.

Terug naar plan A: een fietstochtje in het mooie weer met de kinderen naar mamie en grandpère. Daarvoor moesten we dus eerst terug naar huis en dat deden we dan ook. Thuis de auto geparkeerd, fiets uitgeladen, steuntje voor de fietsstoel vastgemaakt, alles verliep (eindelijk) zonder problemen. Ondertussen haalde Michel Anna uit bed en tegen dat zij klaar was was alles/iedereen klaar en konden we vertrekken: Louis op zijn fiets, Anna vooraan bij mij op de fiets en Jan achteraan bij mij op de fiets.

Het was een zeer leuk en zalig tochtje. Louis reed voorop en luisterde voortreffelijk naar al mijn instructies. Hij had schrik als hij op kasseien moest rijden en langs trambanen, maar ondanks dat deed hij het zeer goed en fietste dapper door. Zelfs op de Sneppebrug gaf hij niet af en fietste zonder stoppen volledig naar boven.

Moe maar voldaan kwamen we bij mamie en grandpère toe … om te ontdekken dat zij niet thuis waren. Gelukkig was nonkel Philippe er wel dus had ik nog een beetje klap bij mijn (welverdiende) kopje koffie. Een half uurtje later kwam Louis al vragen wanneer we terug zouden keren. Hij was moe toegekomen maar ondertussen volledig gerecupereerd en hij stond te popelen om opnieuw te fietsen.

Van in Sint-Denijs zijn we naar Zelie gereden die bij de scouts zat (ik had er met haar naartoe gereden met de fiets) en dan zijn we alle vijf mooi samen naar huis terug gereden.

Voor herhaling vatbaar en misschien maken we er nu wel een vrijdag ritueel van: op vrijdag ben ik toch thuis, dus kunnen we evengoed met de fiets naar school gaan. Nu de zitjes erop staan houdt niets ons nog tegen.

Vervroegd kado

Michel moest gisteren van fotoshoot doen en ‘men’ had hem gezegd dat de kinderen best mochten meekomen, verkleed zelfs.

De combinatie van (mijn) kinderen en verkleden, awel, dat moet ge hen geen twee keer zeggen, dus trokken wij gisteren naar de verkleedwinkel hier dichtbij: het was nu eenmaal een fotoshoot en de versleten verkleedkleren die we hier liggen hebben zijn nu niet iets voor op een professionele fotoshoot. Bovendien mag af en toe wel eens iets speciaals.

Eens in de winkel wisselde de gewenste kledij af: clown, neen, indianen, neen spiderman, neen Obelix, neen… tot uiteindelijk iedereen iets vond: Jan werd spiderman, Zelie Pipi Langkous en Louis spiderman 3-den zwarten. De keuze was dan nog ideaal want er bleek een thema te zijn voor de shoot: heroes (voor Anna hadden we iets thuis: tinkelbel).

Kostuumkes gepast, gekeurd en naar de kassa alwaar mij gevraagd werd of ik ze wou kopen of huren. De twee jongens waren dolenthousiast geweest toen ze hun pakje aantrokken om te passen: blinkende oogjes, springen van enthousiasme, the works, en terwijl dienen mens dat aan mij vroeg stonden ze daar alletwee vol verlangen te kijken. ‘k Heb dus maar de prijs gevraagd en toen nog bleek dat er 20% afslag op was heb ik dan maar toegegeven.

En zo zijn we hier dus twee spiderman-kostuums (én een pipi langkous pruik) rijker. Jan verjaart binnenkort (nog 10 daagjes) en twee maand later is het de beurt aan Louis, dus heb ik hen gemeld dat het wel een vervroegd verjaardagskadootje is.

Ze hadden er allebei geen probleem mee, alleen vroeg Louis, of ik alsjeblief niet naar zijn vriendjes, die naar zijn feestje zouden komen, zou bellen om hen te zeggen dat hij al een kadootje gekregen had? Als ze het niet wisten, dan zou hij misschien van hen wel nog kadootjes krijgen 🙂

Onvoorziene sprong

Jan kleurt al een hele tijd, zoals de meeste kleuters. Vorig jaar was de tactiek voornamelijk: neem potlood in de hand, ga er wild mee over blad, wissel potlood met ander (van hopelijk ander kleur) en herhaal beweging. Hier ten huize beminnelijk ‘kriebel krabbel’ gedoopt.

Reeds in het begin van dit schooljaar zag je al een serieuze verandering/vooruitgang in zijn (in)kleuren en tegen de Kerstvakantie kleurde hij al relatief binnen de lijntjes van zijn tekening maar nu gebruikte hij voornamelijk één kleur en er was nog steeds heel veel wit tussen het kleuren.

Zijn tekeningen die sindsdien van school naar huis komen en ook deze die hij thuis maakt, toonden de laatste weken wel evolutie: hij begon meer kleuren te gebruiken, maar kwa densheid bleef het toch kriebel krabbel.

Tot hij vandaag mij een tekening kwam geven: heel mooi binnen de lijnen gekleurd. Verschillende kleuren gebruikt in éénzelfde vlak en alles mooi dicht gekleurd, niets meer wit gebleven, zonder dat hij in/over de kleuren ernaast gekleurd had.

Ik was ervan overtuigd dat het geen tekening van Jan was: zo mooi, dat had ik nooit zien aankomen. Dus vroeg ik het hem, of hij ze wel gekleurd had. Jan bevestigde en nog geloofde ik hem niet (jaja, ik weet het, slechte moeder). Dus vroeg ik aan Louis of Jan de tekening zelf had ingekleurd en ook Louis bevestigde dat. Toen moest ik het wel geloven.

Jan heeft dus plots een klik gemaakt met betrekking tot zijn kleuren: heel mooi, net en secuur is het gedaan. Hij heeft daarna nog een paar tekeningen gekleurd en telkens even mooi.

Gisteren had ik ook al opgemerkt dat Jan onlangs een flinke groeischeut gekregen heeft. Blijkbaar is die groeischeut niet alleen fysisch geweest.

Een kinderhand is gauw gevuld

… met een schoen bijvoorbeeld.

Ons gasten zijn alle vier nogal zot van Pokemon. Ikzelf heb er nooit wat aan gevonden, maar smaken verschillen. Gisteren zat Jan blijkbaar aan Anna de les op te vragen. Deze namiddag vraag ik aan Jan om zijn schoenen in de badkamer te zetten en in plaats van dat te doen, doet hij aan elke hand een schoen en doet hij Pokémon aanvallen.

Blijkbaar is één schoen Pikachu, de andere is Drako en dan slaat hij de schoenen hard tegen elkaar terwijl hij dingen zegt zoals:

“Pikachu, doe je bliksemaanval” tsjjjjj

“Drako, doe je stokaanval” phffffiiuw

“Pikachu, doe je snelle aanval” kraatch

… tot één van de schoenen van zijn hand valt en dan is, afhankelijk van de schoen, de ene of de andere gewonnen. Sinterklaas mag volgend jaar nog een oud paar schoenen brengen.

Beter

Sinds maandag heeft Jan geen drama’s meer gemaakt en zegt hij ook niet meer dat hij niet naar school wil. Wat er ook mag gebeurd zijn, het is blijkbaar vergeven en/of vergeten.

Alleszins veel plezanter om dan weg te rijden: dikke kus en een paar knuffels en dan staat hij voor het raam lustig te zwaaien tot hij mij niet meer ziet. Uiteraard zwaai ik terug, tot ik hém niet meer zie, maar dat is altijd een beetje gevaarlijk: als je achteruit loopt zie je niet altijd waar je loopt. Tot nu toe heb ik gelukkig nog geen ‘voorvallen’ gehad, en met mijn legendarische handigheid is dat wel een unicum.

Anna houdt haar lachend uitwuiven nu dus ook al drie dagen vol. Volgende week is het krokusvakantie, maar ze zal alleen de laatste twee dagen thuisblijven zodat het voor haar een niet te lang afscheid zal worden met kans op ’terugval’ nadien.

Alleen leuke ontwikkelingen dus *zegt ze opgelucht*

Schoolmoe

In tegenstelling tot vorig jaar, waar Jan af en toe ochtendkuren had toen ik hem op school afzette, was Jan dit jaar de vrolijkheid en enthousiastheid zelve om naar school te gaan.

Enthousiast om zijn boekentas klaar te maken, vrolijk bij het vertrek, bijna huppelend de schoolpoort door om zich dan te installeren (boekentas op zijn plaats, jas aan de kapstok, fietsje kiezen, …) en mij dan met een brede glimlach uitwuiven.

Een zeer leuke manier om je werkdag te beginnen, wetend dat je kinderen een leuke dag zullen hebben omdat ze graag zijn waar ze zijn die dag.

Tot vorige donderdag. Plots begon Jan een drama te maken toen ik hem op school afzette. Ik had het totaal niet zien aankomen, maar donderdagochtend begon hij heel hard te wenen toen ik hem afzette en zei dat hij niet meer naar school wou. Ik kreeg hem met moeite van mij af zodat ik kon vertrekken en de juf vertelde mij achteraf dat hij zeker nog een drie kwartier ontroostbaar was. Vrijdag was al niet veel beter. Toen bleef ik een beetje langer bij hem om hem te proberen kalmeren, maar niets lukte, integendeel: hij kreeg alleen maar meer verdriet en hij wou niet naar school ‘omdat hij het niet leuk vond’. Opnieuw heb ik met een bloedend hart een wenende Jan achtergelaten.

’s Avonds eens met zijn juf gepraat, of zij iets gemerkt had dat veranderd kon zijn? werd hij gepest? verveelt hij zich misschien? zijn er dingen veranderd met andere kindjes? … Maar de juf wist ook van niets en begreep er eigenlijk ook niets van, vooral omdat, eens zijn bui voorbij is, hij er niets meer van laat merken, dat hij eigenlijk niet naar school wil: hij werkt goed mee, is vrolijk, speelt met zijn vriendjes, is lief en behulpzaam, … Zijn normale zelf dus.

Ik dacht dat het misschien lag aan vermoeidheid en dit weekend heb ik er vooral proberen voor zorgen dat hij op tijd in bed zat. Behalve vrijdag is dat ook gelukt en hij heeft toch telkens 12 u geslapen. Goed uitgerust dus.

Maar ondertussen bleef Jan tijdens het weekend wel herhalen dat hij niet meer naar school wou. Dat hij zijn boekentas niet meer zou klaarmaken. Toen ik hem vroeg waarom niet, wat er gebeurd zou kunnen zijn, antwoordde hij alleen dat hij het niet wist, maar dat hij niet meer naar school wou.

Deze ochtend dus opnieuw drama. Het leek er nochtans eerst op dat het ging lukken, da er geen drama’s zouden zijn: hij deed zijn jas uit en hing hem zelf aan de kapstok, hij koos een fietsje, hij begon rond te rijden, … maar toen ik door wou gaan klampte hij zich vast aan mijn jas en mijn vinger (serieus pijnlijk) zodat de juf hem uiteindelijk van mij heeft moeten aftrekken.

Hopelijk is het een fase, zoals hij er vorig jaar ook een paar heeft doorgemaakt. Uiteindelijk is hij nog zeer klein. Maar ik ben toch bang dat er meer aan de hand is, de ommekeer is zo plots. Als er dus een oorzaak is, hoop ik dat deze rap aan het licht komt, want zo gaan werken is allesbehalve plezant.

HN

Terug van het nieuwjaarsfeestje/-drink/-dink bij Michel op zijn werk. We keken er eigenlijk allemaal naar uit, ‘allemaal’ zijnde ik en de drie oudste kinderen, want dan zouden we de mensen en kinderen terugzien die we (nog beter) hadden leren kennen in oktober.

Vorig jaar waren we er ook bij, maar toen werkte Michel er nog maar relatief pas en kende ik geen kat. ‘k Heb mij toch goed geamuseerd: ’t zijn allemaal sympathieke en sociale mensen, dus dat compenseert mijn associaliteit wel een beetje, maar het is toch leuker met mensen te praten die je ondertussen als eens meer gezien hebt en waar je al een gedeelde ervaring mee hebt.

De drank en het eten was weer overvloedig en zeer lekker: wraps, lekkere slaatjes, zalm, iets speciaals/aparts voor de kinderen, scampies (allemaal koud) en zeer lekkere (warme) kipcurry en rijst. ‘Uiteraard’ hebben we een deel van de overschot mee in doggy bags.

Deze keer gebleven tot 21u20 maar het heeft toch nog een half uur geduurd voor het doodstil was in de auto en iedereen, behalve de chauffeur uiteraard (ikzelf dus), lag te slapen.

Thuisgekomen eerst Anna naar boven gedragen en in haar bedje gelegd. Gelukkig had ik reeds op de receptie haar pijama aangedaan want ze was met geen stokken wakker te krijgen, wat ook een eerste is.

Daarna Jan naar boven. Die is wel wakker geworden en was niet goed gezind en wou plots absoluut nog eten en iets drinken. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen kalmeren door hem een slokje te laten drinken en is hij braaf gaan slapen.

Dan een derde keer naar beneden om Zelie en/of Louis te halen, maar net toen ik Louis er wou uithalen werden ze allebei wakker. Oef, want nu konden ze zelf naar binnen en boven in plaats van dat ik ze moest dragen. Het was toch half elf vooraleer ze er alle vier eindelijk inlagen.

Dan eindelijk mails gechecked, een paar blogs gelezen, een beetje geschreven en nu is het tijd om zelf ook in bed te kruipen: ‘k ben de vorige twee dagen mooi op tijd gaan slapen dus best deze goede trend doorzetten (geloof mij: half twaalf is ‘op tijd’ voor mij).

Ritmestoornis

Eigenlijk moet ik het al weten en gewoon zijn, maar het blijft mij toch verbazen hoe het afwijken van het ritme soms toch zo’n impact kan hebben op een kind.

Gisteren is het een goed half uur later geworden voor Jan en Anna. Het avondritueel was een beetje uitgelopen en in plaats van om zeven uur was het half acht gepasseerd vooraleer zij erin zaten.

Resultaat: Anna heeft nog ongeveer een klein half uur geprotesteerd in de zin van een beetje wenen, een beetje neuten, weer even stilte, herbeginnen. Anders valt zij als een blok in slaap, dus dat maakt direct een uur minder slaap. Deze ochtend was ze dan ook in een niet al te best humeur en als we er dan rekening mee houden dat ze tegenwoordig al wat kuren heeft, kan dat tellen om het zeer lastig te maken ’s ochtends.

Bij Jan was er aanvankelijk zo goed als niets aan te merken. Hij was al uit zijn bed toen ik hen ging oproepen, heeft zich aangekleed (misschien een tikkeltje trager dan anders), begon wel te neuten omdat hij zijn tweede schoen niet vond … die vlak naast hem lag, maar voor de rest viel het mee.

Maar dan moesten we vertrekken en waren er ‘problemen’ in verband met zijn boekentas, was er ‘iets’ met zijn muts, moest en zou hij mijn hand vasthouden op weg naar de auto (waar hij anders volledig alleen loopt) en eens op school begon hij te wenen dat hij niet naar school wou. Overduidelijk te moe dus.

Vanavond dus zorgen dat ze er zeker op tijd inzitten. Gelukkig zijn er vandaag geen activiteiten. Dus zullen we op tijd aan tafel kunnen zitten, gaan we nog overschot van tijd hebben om in bad te gaan en zullen ze nog op tijd in bed zitten.

Leve donderdag!