Jan – Pagina 21 – San's Weblog

Terug thuis

Deze ochtend om zes minuten voor negen vertrokken om de twee oudsten te gaan halen. Met dat schoon weer dat voorspeld werd was ik er niet gerust in, filegewijs dan, maar behalve een snelheidsbeperking tot in Drongen van 110km/u hebben we niets gemerkt van eventuele dagtoeristen. Het langst hebben we moeten wachten vanaf de oprit naar Adinkerke: het is dÃ© oprit ook voor Plopsaland en dat kan je merken als je daar rond 10u aankomt.

We waren dus mooi op tijd en de kinderen waren zeer blij ons terug te zien maar ook een beetje triest om te moeten vertrekken.
Ze zijn een paar keer rondgegaan om toch maar zeker te zijn dat ze alle monitoren dag hadden gezegd en ik denk dat het toch zo’n half uur geduurd heeft vooraleer we eindelijk konden vertrekken.

Met dat het zo’n prachtigÂ weer was besloten we aan zee te blijven en er een dagje van te maken. Eerst een wandelingetje op de dijk, een opblaasbaren krokodil en orka gekocht, zetels voor Michel en mijzelf, een hapje gaan eten en dan het strand op. Meer moet dat dus niet zijn voor de kinderen want ik had mij wel voorzien en de zandspeeltjes, extra handdoeken en zwemkostuums meegepakt.

De hele namiddag hebben we dus aan het strand doorgebracht en hebben we genoten van zon, zee en zand. Zelie heeft alÂ niets schrik meer en gaat zo diep mogelijk de zee in. Louis gaat ook al ver maar bleef eigenlijk toch liever in het ondiepe op de orka dobberen. Jan had veel schrik in het begin en toch weer niet: hij deed niet liever dan naar de zee te gaan maar als hij er was kreeg hij schrik om er dieper in te gaan dan met zijn tenen. Maar na een tweetal uur is dat ook volledig over gegaan en sprong en liep hij erin zo rap hij kon of dobberde hij op de krokodil. Anna kon er niet genoeg van krijgen. De eerste kennismaking was een beetje verrassend maar eens ze de temperatuur en de golfjes gewoon was wou ze er niet meer uit.

We hebben er allemaal een mooi kleurtje bijgekregen (vooral Michel dan: een rood kleurtje) maar het was een zalige dag. In de late namiddag zijn we dan op het gemak teruggekeerd naar huis en eens in de auto zijn Anna enÂ Jan (en Michel ook eigenlijk)Â prompt in slaap gevallen. Louis heeft ook een dutje gedaan maar hij bleef al iets langer wakker.

We hadden een ijsje beloofd en het was er niet meer van gekomen aan zee, dus heb ik dan na de boterhammetjes ’s avonds Jan een ijsje uit de diepvries gegeven en ben ik met Zelie en Louis, eens Jan en Anna in bed lagen, nog eens tot op de Patersholfeesten geweest om met hen een ijsje te eten. Ze zaten, na zo’n zware week, eigenlijk veel te laat in bed maar voor enen keer …

Kappersbezoek

De kapper van de kinderen was vorige week in verlof. Nochtans hadden ze alle vier dringend een knipbeurt nodig.

Ik ben nog op stap gegaan met Zelie (en de andere drie ook uiteraard) om een kapper te vinden voor ze vertrok, maar ik had nooit een afspraak gemaakt en dus was er nooit plaats. Wachten met drie kinderen was ook geen optie. Zelie en Louis zijn dan maar op kamp vertrokken zonder knipbeurt.

Vorig weekend heb ik er bij Anna en Jan dan zelf een heel klein beetje de schaar in gezet: hun haar hing zo erg in hun ogen dat het echt niet meer te doen was. Na mijn knipbeurt hing het nog zeer laag, maar net niet meer in hun ogen en je zag dat ze minder geambeteerd waren.

Vandaag was de kapper weer open en deze morgen heb ik onmiddellijk gebeld. We hadden geluk: er was nog plaats deze namiddag Ã©n het was na Anna haar dutje dus direct geboekt voor twee.

Anna heeft er haar eerst kappersbeurt opzitten en ze heeft dat zeer goed gedaan. Ze zat relatief stil, bleef mooi op de stoel zitten, heeft niet geweend, en het resultaat mag er zijn, vind ik. Ze heeft een superkorte froufrou en haar haar is voor de rest maar een miniem beetje bijgeknipt.

Jan heeft zijn lange lokken ook kwijt. Toch voor eventjes. En neen, het is niet kort: ik zie Jan niet zo direct met een broske rondlopen.

Volgende week is het de beurt aan Zelie en Louis. Bij Louis zal er zo geen groot verschil zijn want hij wil een Thor kapsel. Hij is nu al lang aan het sparen en het begint er eindelijk een beetje op te lijken, dus zal er niet veel verschil te zien zijn. Zelie wil haar haar opnieuw een stuk korter. Het is weer een paar maanden geleden en het groeit zo rap dat het bijna opnieuw dezelfde lengte heeft als voordien en dt wil ze nu niet meer.

Grote jongens

Louis speelt met een blokkenpuzzel (zo een met kubussen en elk vlak vormt een puzzel). Jan komt erbij zitten.

J: Mag ik meespelen?

L: Neen, dit is voor grote jongens.

J: Maar ik ben een grote jongen.

L: Ja, maar het is voor grotere jongens.

J: Maar ik ben al een grotere jongen.

L: Neen. Voor andere grotere jongens.

J: Maar ik ben een andere grote jongen…

Tja, als hij iets wil, dan weet hij het zeer goed uit te leggen.

Hmm, vijf minuten later en Louis heeft het opgegeven en Jan heeft alle blokken mooi in de doos gelegd … maar geen puzzel gemaakt 🙂

Boterham met choco

Jan wou vanavond absoluut zelf zijn boterhammetje smeren. Met choco dus (ah ja, anders zou het nogal een stomme titel zijn, nietwaar).

Ik laat hem doen want uiteindelijk is hij toch al 3 jaar en 4 maand. Groot dus. Als hij klaar is kijkt hij op en vraagt aan mij of het goed is. Dus kijk ik naar hem en naar het massacre dat hij uitgevoerd heeft: een boterham met zo’n dikke laag choco dat ge er, ik overdrijf echt niet, zeker drie normale boterhammen mee kunt smeren.

Zijn mesje heeft hij in de chocopot gestoken, wat heel flink is want zo is de tafel niet besmeurd met choco. Ik neem het toch maar weer even uit de pot en zeg hem dat het wel goed is, maar toch wel een beetje veel. Om te demonstreren schraap ik dus de overtollige choco af.

Hij legde dan zelf een tweede sneetje bovenop en at toen braaf zijn boterham op. Daarna wou hij er nog Ã©Ã©n en opnieuw wou hij hem zelf smeren. Nu laat ik hem ook maar doen en als hij gedaan heeft schraap ik opnieuw de overtollige choco af (van deze keer was hij een beetje spaarzamer geweest: er was maar extra voor misschien net twee boterhammen) en legt hij er het tweede sneetje op.

Ondertussen waren de drie andere kinderen boven bij papa en gezien Jan mooi aan het eten is besluit ikÂ om Anna in bed te steken. Het was al twee avonden laat geweest en het kind was al wakker van 13u30 ’s middags, dus hoogtijd.

Terwijl ik Anna aan het wassen en omkleden ben komt Jan boven met een dikke laag choco op beide handjes Ã©n zijn gezicht. Toen ik vroeg hoe dat nu was gekomen begon hij helemaal te glunderen. Ik heb hem dan maar meteen zijn handjes gewassen en hem naar zijn papa gestuurd voor volgend bewijsmateriaal:

Desondanks wist ik eigenlijk nog altijd niet hoe dat nu net kwam, want uiteindelijk had ik zijn boterham gezien voor ik naar boven ging en zoooveel choco zat daar nu toch niet op.

Nadat Anna in bed lag zijn we terug naar beneden gegaan (‘ik heb nog niet gedaan met eten’ en ‘ik heb dorst’). Eens beneden zag ik wat de chocoaanslag veroorzaakt had: bovenop het door mij gemaakte boterhammetje had Jan nog een tweede (Jan-)laag opgesmeerd.

Niet te verwonderen dus dat zowel zijn handen als zijn gezicht onder de choco zaten 🙂

Springvis

Gisterenavond om 22u werd Jan weer wakker, huilend van de koppijn. Hij voelde nog steeds warm aan enÂ kreeg nog een lepeltje siroop. Ondertussen bereidde ikÂ mij weer voor op een onderbroken nacht. Maar niets daarvan: na dat laatste lepeltje siroop heeft hij gans de nacht goed geslapen.

Deze morgen, nog voor ik uit mijn bed was geraakt (de wekker was al afgelopen, maar ik had de moed nog niet gehad erop te reageren) hoorde ik gekraak op de trap. DÃ© reden uiteraard om onmiddellijk zelf uit bed te komen.

En wie vond ik op de trap? Juist, Jan. Vrolijk en springlevend. Ze vinnig als een vis in water. Zo te zien volledig genezen.

Hij was zeer stilletjes naar beneden aan het komen (‘Ik heb Louis niet wakker gemaakt’ zei hij heel trots) want hij moest naar het toilet.

Een hele opluchting voor mij om hem zo te zien dus. Toen ik hem vroeg of hij nog pijn had zei hij ‘alleenÂ een heel klein beetje hier’ (wijzend naar zijn voorhoofd), maar je merkte er verder niets meer van.

We hadden al afgesproken dat hij vandaag niet naar school zou gaan maar bij mamie mocht blijven, dus heb ik dat plan maar niet veranderd: beter nog een dagje extra in de watten leggen en zeker zijn dat hij opnieuw 100% is. En als hij vannavond nog zo is, dan mag hij morgen, voor de laatsteÂ (volledige)Â dag, terug naar school.

Ziekjes

Jan heeft het goed zitten: hij blijft maar hoofdpijn hebben en hij heeft ook nog altijd goed wat koorts. Niet overdreven, 38,5 Â°C, maar genoeg.

De hele dag al ligt hij in de zetel, nu eens even wakker maar vooral veel aan het slapen hier bij mij. Hij wou absoluut niet in zijn bedje, en wie kan hem ongelijk geven. Telkens hij wakker werd was hij zielig en half aan het wenen.

In het begin van de voormiddag heeft hij nog geprobeerd om naar een DVD te kijken maar dat was te vermoeiend en ik moest de TV uitzetten.

Ongeveer een goed half uur geleden is hij er plots weer een beetje doorgekomen. Hij begon te babbelen en er kon zelfs een glimlach van af. Hij vroeg om nog eens te proberen om naar een film te kijken: misschien ging hij nu geen hoofdpijn krijgen?

Hij heeft Assepoester gekozen en ligt nu volop te genieten. Ik vrees echter dat het geen doorbraak is, maar het werken van junifen gecombineerd met perdolan (niet samen uiteraard, maar met maar drie uur tussen gegeven).

Het belangrijkste is dat hij zich nu toch een beetje beter voelt. We zien wel wat het tegen vanavond zal zijn.

Update: ik had nog maar net op de ‘publish’ knop gedrukt of Jan keek naar mij met zijn zielige blik en vroeg om de film stop te zetten: hij heeft weer hoofdpijn. Ocharme dat ventje.

Nachtelijke escapades

Toen ik Jan gisteren van school afhaalde vertelde de opvangjuffrouw mij dat hij niet in zijnen haak was: hij weende al de hele tijd en vroeg naar zijn mama. En dat is niet van Jan zijn gewoonte. Normaal gezien is hij niet te stoppen van de energie en speelt hij vrolijk en enthousiast.

Ik ging er dan maar naartoe en effectief: van zodra Jan mij zag begon hij opnieuw hartsgrondig te huilen, ontroostbaar. Hij voelde warm aan toen ik hem knuffelde en was duidelijk ziek.

In de auto naar huis (met omtoer langs de school voor Zelie en Louis op te halen en langs de onthaalmoeder om Anna op te halen) heeft hij de hele weg geslapen en eens thuis gekomen heb ik hem dan Junifen gegeven. Een paardemiddel want een kwartiertje later kwam hij er weer enigzins door.

Hij zat op tijd in bed en is als een blok in slaap gevallen … tot hij wakker werd rond 00u15. Hij gloeide weer, klaagde van hoofdpijn en zeiÂ deze keer ook dat zijn nek pijn deed. Geprobeerd of hij met zijn kin tegen zijnÂ borstkas kon, maar hij wou niet: het deed te veel pijn.

Michel de symptomen van hersenvliesontsteking laten opzoeken en tegen dat hij ze gevonden had begon Jan al te klagen dat hij moest overgeven. In eerste instantie deed hij nog niets, het bleek vals alarm. Toch maar de dokter gebeld en toen ik eindelijk iemand aan de lijn had raadde hij toch aan om naar de spoed te gaan.

Terwijl ik beneden naar Jan zijn gezondheidsboekje zocht heeft hij dan toch moeten overgeven, een slecht teken dat mij nog veel ongeruster maakte dan ik al was.

Rond 1uÂ waren we in het ziekenhuis. Jan was braaf en kalm en eigenlijk relatief vrolijk. Hij had, toen hij wakker werd, zijn tweede portie Junifen gehad en de werking liet zich duidelijk blijken.

We hebben nog eenÂ half uurÂ moeten wachten vooraleer de dokter kon komen en in die wachttijd heeft Jan nog eens overgegeven.

De dokter heeft hem toen van boven tot onder onderzocht, oefeningen gedaan met zijn benen, oren, keel, neus, borst en buik, … ik denk niet dat ze een onderdeel heeft overgeslagen.

Conclusie na anderhalfuur van serieuseÂ ongerustheid: een virus. Hij heeft een beetje een rood oor, maar als ik zijn neus vrij houdt zou dat niet tot een oorontsteking leiden. Voor de rest doen wat ik al bezig was: koortswerende middelen geven en zorgen dat hij veel blijft drinken.

Vannacht was dus minder: pas na 2u in bed. Om 4u er weer uit omdat Jan moest overgeven. Om 5u werd Jan wakker van de koorts en pijn. Tijd voor een nieuwe dosis Junifen dus. Om 6u15 ging dan de wekker.

Vandaag werk ik dus thuis en blijf ondertussen bij Jan. Ik heb hem deze ochtend moeten wakker maken zodat ik broer en zusjes naar hun respectievelijke school/opvang kon brengen. Daarna zijn we even gestopt bij de bakker voor een chocoladekoek voor Jan (op zijn vragen)Â en een chocoladecroissant en boterkoek voor mij. Mijn koeken hebben mij zeer goed gesmaakt, Jan heeft de zijne niet aangeraakt. Wel heeft hij yoghurt gedronken, maar sinds 10 minuten geleden ligt die in het toilet.

Na deze laatste overgeefbeurt begon hij duidelijk weer meer koorts en pijn te krijgen en dus tijd voor Junifen. Ik zit nu naast hem te typen terwijl hij langzaam maar zeker in de zetel in slaap aan het vallen is.

Zieke kindjes. Niet zo leuk. En dat op het einde van het schooljaar. Ocharme.

Steunweg

Deze avond hoor ik Jan plots hard huilen op straat. Zelie en Louis warenÂ net binnen gekomen, dus er was niemand om hem te troosten en dus ging ik naar beneden kijken.

Jan lag op de grond naast Louis zijn fiets en had zich duidelijk pijn gedaan. Maar blijkbaar niet zo vreselijk hard want eens ik er was was de pijn al bijna voorbij.

Zo te zien had hij dus met Louis zijn fietsje gereden, hetgeen hij op school ook al deed: op een tweewielertje kruipen en dan met zijn voetjes ‘stappen/rijden’ over de grond. Nog niet pedaleren dus.

Ik vroeg hem om de fiets binnen te zetten, maar hij zei dat hij aan het rijden was: nog ene keer. Ok zei ik hem en hij nam de fiets weer op, zette zich op het zadel, en begon te lopen/stappen. Toen hij een klein beetje aan het rollen was zette hij plots zijn voetjes op de pedalen en … hij begon te fietsen.

Helemaal alleen. Echt fietsen. Zonder steunwieletjes. Weg was hij.

Hij heeft nog een paar keer over en weer gefietst en het vlot goed. Draaien lukt nog niet zo goed: hij stopt dan en draait de fiets aan de hand, maar er weer opkruipen en vertrekken is geen probleem meer.

En ik die dacht dat dat pas voor volgend schooljaar ging zijn.

Switch

Als de kinderen ergens pijn hebben en het is niet al te ernstig, zeg ik soms ‘Geef hier, ik zal ‘het *whatever pijn doet*’Â afsnijden’ en dan beginnen ze meestal te lachen en roepen dan luid ‘Neen!’.

Jan dus ook, maar toen ik hem tot voor kort vroeg waarom in het niet mocht doen, kon hij daarop geen echtÂ antwoord geven. Hij lachte alleen en zei nog eens ‘Neen, omdat dat niet mag’.

Deze morgen zei hij dat hij een kroetje op zijn vinger had (hij had geen pijn) en ik zei dus dat ik hem wel zou afsnijden, die vinger. Volmondig zei hij dus ‘Neen!’, waarop ik hem vroeg waarom niet.

‘Omdat, als je snijd met een schaar, dat pijn doet’.

Hij heeft een volgende stap gezet in zijn bewustwordingsproces.

Goed idee

De kinderen wouden knutselen, gisteren al.

Gisteren hadden we andere dingen te doen en dus ging dat niet meer lukken, maar als tegenprestatie mochten ze gisteren op winkeltocht dingen kiezen om te kunnen knutselen vandaag.

Deze voormiddag was het dan zover: knutseldag was aangebroken.

Zelie wou met de scoubidou knutselen (gisteren gekozen), Louis wou met de toverstiften en Jan wou schilderen met zijn handjes.

Voor Zelie een plaatsje gemaakt aan de tafel en voor de jongens een plastiek op de tafel gelegd zodat ze naar hartelust (en zonder te veel schade aan mijn tafel) hun ding konden doen.

De scoubidou lukte niet bij Zelie. Het is de eerste keer dat ze het deed en het vereist toch wel enige handigheid en vaardigheid in de vingers, dingen die je alleen krijgt door het veel te doen. Zelie heeft evenwel niet altijd geduld met dingen die niet direct lukken en er is dus heel wat afgezaagd geweest.

Louis kon het wel alleen af, dus daar was het relatief kalm.

Jan had de potjes met vingerverf nodig en om de zoveel minuten vroeg hij mij om er Ã©Ã©n open de doen. Nu vragen jullie zich waarschijnlijk af waarom ik ze niet gewoon allemaal open gedaan had? Wel, dat had ik wel gedaan, maar telkens hij een potje gebruikte deed hij het ook weer dicht. Vandaar.

Tussendoor moest ik ook nog het eten maken (uiteraard) en mij bezig houden met Anna die zich na een tijdje grondig begon te vervelen zo op haar eentje.

Tegen dat Jan besloot dat hij gedaan had met verven zat niet alleen zijn blad onder de verf, maar ook zijn volledige schort, zijn handen en zijn gezicht. Hij had nog net zijn haar gemist.

Jan naar het toilet gestuurd om zijn handen te wassen en ondertussen de schort buiten gelegd om te drogen.

Toen ik even later naar het toilet moest kreeg ik bijna een hartaanval. OK, volledig akkoord, je kan niet van een driejarige verwachten dat hij zonder morsen zijn handen wast, maar wat hij gedaan had sloeg toch alles.

De volledige lavabo, binnen- en buitenkant, zat onder de verf. Een hele plas lag onder de lavabo en het potje en opstapje dat eronder stond zaten ook quasi volledig onder de verf.

Laat het gezegd wezen dat het toilet nu heel proper staat te blinken terwijl het niet mijn bedoeling was vandaag ook te kuisen 🙂

Gelukkig hadden de kinderen, tegen dat het eten klaar was, geen zin meer om daarna nog eens te knutselen.