Tag: Jan

Reactie

Al een veel gestelde vraag op de blog van mijn andere ik is “hoe reageren de andere kinderen?”.

Wel, ’t is allemaal nog niet echt duidelijk.

Over het algemeen zeer positief: Zelie en Louis zijn dolgelukkig met hun zusje. Ze hadden beiden gezegd dat ze verdrietig zouden zijn moest het een jongentje zijn, dus hun reactie toen ze hoorden dat het een meisje was was er een van dolenthousiasme.

Vooral Zelie is zeer blij. Uiteindelijk zijn er in de (relatief directe) familie ondertussen 12 kindjes geboren, met een dertiende op komst, en daarvan zijn er maar 3 meisjes (het dertiende wordt nl. ook een jongentje).

Van Zelie heb ik nog niets van jaloezie gemerkt en dat zou mij ook verbaasd hebben gezien ze noch bij de geboorte van Louis, noch bij deze van Jan ooit jaloers is geweest.

Ze doet niet liever dan in de buurt zijn als ik met Anna bezig ben, kijken wat ik doe en wat er gebeurt. Aaikes geven aan haar zusje en haar vastpakken als ze mag, wat voor mij geen probleem is.

Louis toont ook geen jaloezie maar ergens moet er toch een (onbewust) graantje aanwezig zijn. Louis is al een beetje van een neut, maar sinds ik thuis ben heeft hij de neiging om zijn vragen al wenend te beginnen. Niet dat er enige aanleiding toe is, dus ik vermoed dat het door de gewijzigde situatie komt.

Voor de rest is het een en al contentement wat het Anna betreft. Zo heeft hij haar vanavond nog eens vastgepakt en was hij aan het glunderen van trotsheid. Doodcontent dat hij was.

Van Jan weet ik het nog niet. Ten opzichte van Anna zelf is het één en al tederheid, hetgeen mij enigzins verwondert gezien 1) Jan op zich al niet de zachtheid zelve is (hij kan nogal een brute kracht zijn) en 2) hij al altijd zeer jaloers is geweest op Zelie en Louis als ze bij mij komen.

Met Anna is hij dus zeer teder en zacht en lief. Deze avond bijvoorbeeld, toen Anna huilde, ging hij aan haar wiegje staan en keek heel lief naar haar als om te zeggen “toe, niet huilen”. Toen ze effectief stopte met huilen keek hij heel blij naar mij en zei “Anna niet wenen”. Ongelooflijk ontroerend.

Toen ik nog in het ziekenhuis lag was hij daarentegen eerder boos op mij: ik mocht amper naar hem kijken, mocht hem niet helpen om zijn jas uit te doen en pas na een aantal minuten begon hij mij weer te “aanvaarden”. Waarschijnlijk meer dan normaal nu ik bijna een week niet thuis ben geweest. Hier thuis lijkt er geen probleem op dat vlak: hij is duidelijk niet meer boos.

Hij heeft wel een reactie die gelijklopend is met Louis: rapper wenen, emotionele uitbarstingen en ik heb de indruk dat hij (nog) een beetje ruwer is dan anders ten opzichte van Zelie en Louis. Allemaal relatief normale reacties zou ik zo zeggen (maar daarom nog niet aanvaardbaar, daar niet van).

Ik probeer ze alle drie zoveel mogelijk te betrekken bij Anna, maar voor het moment is het nogal moeilijk: het is zo’n braaf kindje en het enige dat ze nodig heeft nu is slaap, eten en een badje. Bij het slapen en het eten geven kunnen ze dus niet al te veel doen hé 🙂 en om haar in bad te steken zijn ze net niet groot genoeg.

We zien wel hoe het uitdraait, maar eigenlijk heb ik er een zeer goed gevoel bij.

Ziek (maar niet echt)

Jan vrijdag nog eens thuis gehouden en ermee naar de dokter gegaan. Hij is eigenlijk helemaal niet ziek qua doening, maar hij had al een tijdje last van diaree en onder het mom van “better safe than sorry” …

Dus Jantje was thuis en genoot nog maar eens van mama’s exclusieve aandacht. ’s Ochtends hebben we een beetje TV gekeken en hij had zich in de kom van mijn arm genesteld, hoofdje op mijn schouder en dekentje over zijn benen. Heel gezellig. Genieten dat hij deed. En toen het de Teletubbies was kon hij zijn blijdschap niet op.

Bij de dokter hebben we dan samen met vormpjes gespeeld en heb ik hem proberen leren om zowel naar de vorm van een blokje te kijken als naar de vorm te zoeken in “het recipiënt” en na een drietal keer begon hij het toch door te krijgen. Ik besefte dat dit iets is waar we ons al langer mee bezig zouden moeten gehouden hebben: Louis kon dit al toen hij ongeveer 20 maanden was. Maar als je niet neerzit met de kleinen om het hem te tonen is het moeilijker voor hem omdat hij het zelf moet “ontdekken”.

Het nadeel dus aan meerdere kinderen te hebben: bij de eerste is alles nieuw en ga je er zo in mee, bij de tweede lukt het nog om er actief mee bezig te zijn zolang de oudste niet te veel aandacht opeist, maar vanaf de derde gaat dat al een pak minder. De twee oudsten zijn er ook nog en gezien het veel “gemakkelijker” is hen iets nieuws te leren (omdat zij het veel rapper begrijpen) wordt de inspanning met de derde een beetje verwaarloosd.

Dat belooft dus voor nummer 4, de sukkel.

De namiddag met Jan was iets minder: het gevolg van die overdosis exclusieve aandacht zeker? Zolang we alleen waren, geen probleem. We zijn evenwel Louis en Zelie al wandelend gaan halen en eens de anderen erbij waren was het al heel wat minder.

Op de terugweg naar huis was Jan enorm koppig en wou niet luisteren. Als hij in de buggy zat wou hij er absoluut uit en eenmaal eruit wou hij er weer in. Van vooruitgaan was dus weinig sprake. Of hij was er uit en weigerde dan mee te lopen. Als ik hem dan wou pakken liep hij weg. Ik moest Zelie vragen om hem te gaan vasthouden zodat ik hem kon pakken (lopen in mijn forte niet voor het moment). Uiteindelijk heb ik hem in de buggy moeten vastmaken en zijn we met een krijsende Jan thuisgekomen.

Minder leuk einde van anders toch wel een zeer leuken dag.

Dagje Jan

Vandaag was Jan een ganse dag alleen thuis: pedagogische studiedag op de peutertuin.

Zelie en Louis waren naar goede gewoonte ’s ochtends naar school en in de namiddag bij mamie (mijn schoonmoeder dus, die zeer genereus aangeboden heeft verder de kinderen op te vangen op woensdagnamiddag ondanks dat ik thuis ben – wreed bedankt). Dus een dagje alleen met Jan. Een zeer productief dagje.

Gezien ik dus niet terug in mijnen nest kon kruipen of lui in de zetel hangen heb ik een deel van mijn lijstje afgewerkt:

  • mijn valies gemaakt. Ik vond het eindelijk hoog tijd gezien ik gisterenavond (of moet ik zeggen “vorige nacht”) nog zeer lang heb wakker gelegen van opeenvolgende voorweeën. Niet makkelijk om daarmee in slaap te vallen. En een teken aan de wand, zou ik zo denken. Dus besloten om niet langer uit te stellen en de valies klaar te zetten en dat is dus gelukt
  • de valies voor de baby gemaakt. Ze is nog niet volledig: alleen de hemdjes mankeren maar die komen morgen
  • doopsuikers afgewerkt. Dankzij de hulp van mijn goede vriendin E. hebben we samen de laatste hand gelegd aan de afwerking. Uiteraard nog geen 100%, de naametiketjes moeten er nog aan, maar daarvoor moeten we wachten op de geboorte
  • de adressenlijst vervolledigd en ge-updated (maar dat had ik eigenlijk gisteren al gedaan en Michel moet ze nu nog afwerken).

Jan was in de buurt toen ik de valiezen maakte en liep totaal niet in de weg: hij vond het wreed plezant zo van de ene kamer naar de andere te lopen. Tijdens het maken van de doopsuikers deed hij zijn middagdutje, dus dat was veilig.

Eens Jan wakker was zijn we gaan wandelen: eerst fruit halen en dan op het gemak terug naar huis via een “omwegje”. Heel traag kwestie van mij niet te forceren, maar het was zo mooi buiten en we hebben er alletwee van genoten. En eens weer thuis heb ik voor het avondeten gezorgd: een gezond slaatje (sla, tomaat, witloof, komkommer, ajuin, paddestoelen, kippewit, kaas en hesp met een sausje van 1/3 mayonaise, 2/3 yoghurt en veel kerriepoeder) voor iedereen (ja, ook de kinderen) en voor de uitzondering zaten we eens allemaal samen aan tafel. Heel gezellig.

Hoe lastig en veeleisend Jan ook kan zijn als broer en zus aanwezig zijn, zo braaf, lief en gehoorzaam is hij als hij alleen thuis is. Ik heb hem zelfs zonder (veel) problemen in bed gekregen én Michel was er niet om hem te troosten 🙂 Triomf!

Een op alle vlakken geslaagde dag dus want met Jan had ik een beetje een zware dag gevreesd, maar niets was minder waar. Zeer leuk en dus zeker voor herhaling vatbaar.

Enige minpunt: gezien ik eigenlijk van de hele dag niet gerust heb heb ik momenteel nogal veel harde buiken. Enfin, vingers gekruist houden dat de baby nu nog tot na het optreden van De Nieuwe Snaar morgen wacht en vanaf dan: kom maar af. ’t Is genoeg geweest (alhoewel: nog een paar extra dagen om alles op punt te stellen kan eigenlijk ook geen kwaad).

Terugblik – nummer 3

En zo zijn we aanbeland bij de, voorlopig, laatste bevalling.

De omstandigheden van de laatste weken zwangerschap waren niet ideaal (om het zacht uit te drukken). Eigenlijk waren er een aantal elementen tijdens de gehele zwangerschap die niet ideaal waren, maar die laatste weken waren toch een apotheose.

De zwangerschap op zich verliep vlekkeloos: nooit last gehad van enig probleem, net zoals bij Zelie en Louis, vlekkeloze zwangerschap en zeer goed kunnen genieten. Fysiek geen specifieke lasten en de ontwikkeling bij de baby verliep zonder problemen.

De omstandigheden errond waren minder. Het begon in augustus met een zware buikgriep bij mij waardoor ik bijna twee weken buiten commissie was, tijdens de maand oktober ongelooflijke stress op het werk door een werknemer die plots doordraaide omdat ze van job veranderde, in december eerst alletwee de kindjes ziek wat bij Louis eindigde in het ziekenhuis met een longontsteking (en ik had er hoogstwaarschijnlijk ook één, maar gezien de baby konden ze alleen afgaan op de bloedproeven en geen foto’s nemen) en dan de apotheose: Michel die zijn rug brak 18 dagen voor de bevalling en dus in het ziekenhuis lag tijdens de bevalling.
De bevalling was voorzien voor den 22sten en ik vermoed dat die 4 dagen wel iets te maken zullen gehad hebben met dat laatste.

Enfin, over naar “de feiten”.

De bevalling is begonnen net zoals bij Louis: met voorweeën de dag voordien; op dinsdag. Een gewaarschuwd vrouw is er twee waard en toen ik die voorweeën opmerkte heb ik ze direct in de gaten gehouden qua regelmatigheid. Die dinsdag kwamen ze maar om de paar uur, dus ik had tijd genoeg. We woonden toen bij mijn schoonouders en met alle miserie al van Michel besloot ik om mijn mond zo lang mogelijk; te houden kwestie van mijn schoonmoeder niet nog meer op de kast te jagen met bijkomende zenuwachtigheid.

Woensdagochtend opgestaan en de kinderen naar school gebracht. De voorweeën waren toen al dichter op elkaar, maar nog niets alarmerends. ’s Middags waren de kinderen dan thuis, samen gegeten inclusief mamie, en rond 14u besloot mamie Michel te gaan bezoeken in het ziekenhuis. Geen probleem, dacht ik, de voorweeën kwamen maar om de 30 minuten dus nog meer dan genoeg tijd.

Tegen 16u kwamen de voorweeën zo om de 10 minuten en ik begon mij lichtjes zorgen te maken want mijn schoonmoeder was nog niet terug en wat als ze besloten had om eerst nog boodschappen of zo te doen: moest ik dan vertrekken naar het ziekenhuis en de kinderen meenemen? Vragen, vragen. Geen paniek: een kwartiertje later was ze er en ik was op mijn gemak. Voor de zekerheid heb ik mijn schoonmoeder dan toch maar eindelijk ingelicht over de voorweeën.
Om 17u kreeg ik het in mijn kop om nog gevulde pannenkoeken te maken voor de kinderen voor ik zou vertrekken naar het ziekenhuis. Enige probleem: de voorweeën kwamen toen al om de 4 minuten en ik begon mij toch wel een beetje vreemd te voelen (understatement). Mijn schoonmoeder insisteerde dat ik nu toch misschien maar beter naar het ziekenhuis zou gaan … ge kunt nooit weten. Uiteindelijk heb ik het pannenkoekenidee laten varen, heb mijn valies gepakt, saluu gezegd tegen de kindjes en ben tot bij Michel gereden.

Bij Michel op de kamer nog een uur gewacht vooraleer we naar de kraamafdeling liepen. De afdeling van Michel was al dagen op voorhand op de hoogte gebracht van “de regeling” voor de bevalling. Gezien Michel toen al rondliep (hobbelen eerder) gingen de verpleegsters met zijn bed naar de kraamafdeling lopen en ging Michel erachter gaan. Als het te moeilijk werd kon hij weer in het bed gaan liggen.

Zo gezegd, zo gedaan. Rond 18u30 (de voorweeën waren er toen om de minuut) vertrokken we van de afdeling neurologie naar de kraamafdeling in kolonne: twee verpleegsters met Michel zijn bed, Michel en ik erachteraan gehobbeld. De blikken van de mensen in de gang waren goud waard. Zeer grappig.

Eens op de kraamafdeling werd Michel zijn bed bij mijn bed in de arbeidskamer gerold (kon maar nét binnen) en was het afwachten op “the real thing”. De eerste echte wee kwam uiteindelijk om 19u en bijna onmiddellijk erna werd mijn epidurale gezet. Voor Jan gaf deze gelukkig geen problemen: zijn hartslag bleef sterk, dus geen paniek deze keer. De weeën zelf werden er wel door vertraagd: van om de 5 minuten direct naar om de 10 minuten.
Jan was dus blijkbaar niet zo gehaast als Louis: de ontsluiting ging zeer geleidelijk, zonder noemenswaardige sprongen, en pas na 3 uur was ik klaar om te bevallen. De bevalling zelf duurde maar een fractie van een seconde: één keer persen en Jan kwam al te voorschijn. Ook achteraf geen enkel probleem: geen bloedingen en een nageboorte die er ook zonder enig probleem uitkwam.

Tot nu toe toch één bevalling die vlot ging. Het geeft hoop voor nummer 4.

Enthousiasme

Vanaf vandaag moeten de Zelie en Louis niet meer in de naschoolse opvang blijven. Als goede thuisblijvende moeder ga ik de kindjes nu direct na school afhalen.

Toen ik hen inlichtte dat ze dus niet meer in de opvang moesten blijven waren ze alletwee dolblij.

Wat mij enerzijds verbaasde (en anderzijds dan ook weer niet). Als ik tijdens “normale tijden” de kindjes vroeger afhaal zijn ze namelijk allesbehalve blij. Ze klagen dat ze nog willen spelen of dit of dat doen en gaan met tegenzin mee. Het is al gebeurd dat er tranen aan te pas kwamen. Ge denkt dan dat ge goed doet.

Maar blijkbaar is het vooruitzicht van geen opvang tout court toch leuk en vandaag absoluut geen problemen gehad 🙂

En ondanks dat ik wreed moe was vandaag heb ik er ook van kunnen genieten om zo samen dingen te kunnen doen: Zelie aan haar huiswerk zetten (helpen is (nog) niet nodig), Louis helpen met een puzzel, met Jan in een boekje kijken en de woordjes zeggen. Allemaal dingen waarvoor we anders geen tijd hebben. Zeer leuk.

Intuïtie

Zelie was 22 maand toen Louis geboren werd. Ik herinner mij haar in de tijd dat ik zwanger was van Louis.
Zelie was altijd al een redelijk “zelfstandige” baby en kind. Als baby moest ge haar bv. niet zo in typische wieghouding vastpakken. Ze zat veel liever recht op de schouder. Dat zie je aan de foto’s zelfs van in het ziekenhuis: nog geen dag oud en ze wou al recht zitten.

Eens ze begon rond te kruipen was ze nooit een schootjeszitter. Altijd in beweging. Ze kwam wel veel aaikes en kusjes vragen en geven en was zeer aanhankelijk, maar op de schoot blijven zitten: niets voor haar.

Tot ik 8 maand zwanger was. Zo een ommezwaai. Het was alsof ze door kreeg dat er iets fundamenteels ging veranderen en ze wou er nog rap het meeste uithalen. Plots wou ze niet anders dan op de schoot zitten en gepakt worden. Ze wou (bijna) niet meer lopen en bleef maar aan mijn rokken hangen. Wreed raar.

Bij Louis heb ik nooit zoiets gemerkt toen ik zwanger was van Jan. Misschien omdat hij toen toch bijna 3 jaar was en dat ene jaar maakt wel een groot verschil bij zo’n klein kind.
Maar ik krijg nu de indruk dat het bij Jan hetzelfde is. Jan is nu 25 maand en bij hem is het niet zo zeer dat hij meer aanhankelijk is (Jan was altijd al aanhankelijk) maar voor het minste begint hij nu te huilen. Niet zo een hysterisch kwaad geschreew van een kind in zijn “terrible two’s” (al heeft hij nog altijd die periodes ook hoor), maar echt hartverscheurend, indiep droef huilen van verdriet. En ook niet meer willen lopen: altijd gepakt willen worden.

Ik denk echt dat het een soort intuïtie is over een grote verandering die op komst is.

Week 37

Nog drie weken te gaan.

Alleszins geen goed begin van deze week. Rotochtend gehad.

Hoe vlot alles gisteren verliep, zo chaotisch en uit de hand gelopen was het deze morgen. De wet van Murphy zeker: alles wat mis kon gaan ging ook mis.

De kinderen waren traag, zowel Zelie als Jan hebben hun melk op de grond gegoten (eigenlijk “gemorst”, maar het was er zo veel …), Jan nog mogen een ander broek aan doen, Zelie die haar leesboek niet vond en die absoluut deze ochtend nog wou vinden, te laat thuis vertrokken, Jan die een paar kuren kreeg in de auto met een half uur gekrijs als gevolg, abonnement “vergeten” verlengen en betrapt geweest, boete gekregen die NIET moest betaald worden verzekerde de conducteur mij maar die hij gaf “voor de verzekering” en die aan het loket toch betaald moest worden “omdat ge uw abonnement niet verlengt madam”. Ben in bleiten uitgebroken voor gans Brugge en voelde mij absoluut 500% belachelijk want zo’n drama was dat nu ook weer niet.

Er zijn van die dagen …

Enfin, nog twee dagen werken en dan: rusten. Het stressgehalte zal stevig naar beneden gaan en de kinderen zullen hopelijk een leukere mama krijgen de komende weken. Ik ben, ik weet het, niet echt meer te genieten en dan vooral ’s avonds niet.

Blijven aftellen dus.

Geheugen

Jan zijn neusje is goed aan het genezen: de korstjes beginnen er langzaamaan stilletjes af te komen. Dit brengt waarschijnlijk het nodige gejeuk met zich mee want hij zit regelmatig aan zijn neus te krabben.

Michel en ik dan (bijna) gezamenlijk: “niet krabben jongen”, waarop Jan zijn standaard antwoord geeft: “neusje pijn edaan, bedje evallen”.

Ik vraag mij af hoe lang hij zich dat zal herinneren? Ik vrees echter, eens hij niets meer voelt aan zijn neus, dat de herinnering ook zal verdwijnen … en dan zal hij wel nog eens proberen uit zijn bed te kruipen zeker.

Apenstreken

Het is zo ver: Jan is deze morgen voor het eerst zelf uit zijn bed willen kruipen. Niet gelukt hoor, of beter: niet gelukt zoals hij verwacht had.

Hij slaapt nog in zo’n spijlenbedje en is in zijn colère deze morgen over de leuning gekropen met slaapzak aan en al … en hij is pardoes met zijn gezicht op de grond terechtgekomen.

Ik heb het niet zien gebeuren, daar niet van, maar dat het op zijn gezicht was valt nogal op: gans zijnen neus is geschaafd. Hij wijst nu naar zijn neusje en zegt “pijn edaan”.

De colère was er omdat hij nog niet mocht opstaan van mij toen hij om 6u20 wakker werd. Hard gekrijs en gebleit dus maar ik zei hem rustig dat hij nog moest slapen.

Toen ik naar beneden ging (moest een zakdoek hebben voor een bloedneus) hoorde ik plots een luide bonk. Rap de zakdoek gepakt en naar boven gerend en ja hoor: Jan stond naast zijn bedje hard te huilen, niet van colère deze keer maar van pijn.

Direct opgepakt en hij stopte onmiddellijk met wenen, dus zo erg kon het niet geweest zijn. Meer wenen van het verschot dan wat anders. Ik heb hem dan maar mee genomen naar ons bed, kwestie dat ik toen niet kon weten hoe hij gevallen was.

Jan aan het eten

Behalve dus zijn neusje lijkt alles in orde. De komende uren nog goed in de gaten houden (24 uur wordt gezegd), maar ik vermoed dat het niets zal zijn.

Zelie heeft het nooit gedaan, zo uit haar bed willen kruipen. Er hangt namelijk een muggennet rond het bedje en ik vermoed dat dat voor Zelie betekende dat zij er niet uit kon “omdat de gordijnen toe waren”. Zeer gemakkelijk dus want die ongerustheid daaromtrent hebben we dus nooit gekend.

Louis daarentegen was een andere zaak.

Toen hij rond die leeftijd was woonden wij bij mijn schoonouders (wegens verbouwingen hier) en Louis slaapte daar in een reisbedje, zonder muggennet errond.

Hij heeft zichzelf daar toen geleerd om uit zijn bed te kruipen. Eerst is hij zo’n vier keer op zijn hoofd terechtgekomen maar bij de vijfde poging had hij door dat hij eerst zijn beentjes erover moest krijgen en dan pas zijn hoofd.

Eens hij die truc onder de leden had was er geen houden meer aan. Niet zo gemakkelijk om hem dan nog in bed te krijgen. Of beter “te houden”.
Hoe Jan verder zal reageren is dus de vraag. Toen ik hem deze middag zei dat hij moest gaan slapen keek hij heel boos en zei “bedje pijn edaan” en wees naar zijn neusje.

Het was gelukkig geen teken dat hij niet meer naar zijn bedje wou (god begoede dat hij er nu bang van zou zijn geworden) want hij is braaf naar boven gegaan. Maar hopelijk is het een teken voor hem om het niet meer te proberen.

Alhoewel. Eens hij over de eerste schrik is en zijn neusje niet meer pijn doet vermoed ik dat ik nog bonken zal horen … tot hij het onder de knie heeft zeker 🙂

Moe

Ik ben niet de enige die moe is: Jan ligt sinds 13u30 te slapen en het is nu 17u en hij slaapt nog altijd. Ik ga hem sebiet wakker maken anders slaapt hij vanavond niet meer.

Vannacht zal er wel iets mee te maken hebben: hij heeft 2 keer moeten overgeven. Blijkbaar gewoon een maag die niet goed was want ziek is hij eigenlijk niet: geen koorts of zo, dus dat is goed.

Nu, zaterdag sliep hij ook al lang (van 14u tot 17u) en gisteren hebben we hem vroeg wakker gemaakt om Zelie op tijd af te halen van haar weekend dus blijkbaar is hij in een slaapperiode.

We zullen het maar op winter blues steken zeker? En hem goed in de gaten houden. Better safe then sorry.