Niet plooien

We hebben allemaal een “innerlijke” klok. Bij de één werkt die al wat beter dan bij de ander, maar we hebben ze toch.

Wat ik hiermee bedoel is dat, als we dagelijks op hetzelfde uur iets doen, ik ga hier het voorbeeld geven van ‘s ochtends opstaan, we op de dagen dat we dan niet moeten opstaan, we op datzelfde uur toch zullen wakker worden.

Als volwassene ga je daar goed mee om: je negeert het, draait je om en slaapt verder.

Kinderen daarentegen zijn zo “slim” nog niet (jammer genoeg): als zij op hun gewone uur wakker worden zullen ze ook effectief opstaan. Vandaar dat uitslapen, als je kinderen hebt, er over het algemeen niet meer inzit.

Ons kinderen hebben dat dus ook. Wij staan rond 6u30 op en dus ook in de vakanties zijn Zelie en Louis er meestal vroeg bij. Gelukkig niet om 6u30, eerder tegen 7u: we merken nl. dat ze meestal op schooldagen grote moeite hebben om om 6u30 op te staan, dus een half uur meer kunnen ze goed gebruiken.

Als de vakantie een tijdje duurt slapen ze zelfs meestal tot na 7u30. Grote luxe dus voor mama en papa.

Hoe groter ze worden, hoe makkelijker het blijkbaar is om nog een beetje langer te slapen en die interne klok te negeren. Die indruk heb ik tenminste.

Vandaar dat ik nogal strikt ben met Jan.

Net zoals hij terugkerende periodes heeft van “verlatingsangst”, zo heeft hij periodes dat hij plots vroeger begint wakker te worden.

Gemiddeld slaapt hij tot minimum 7u15. Tegen die tijd hebben Zelie en Louis gegeten en kan ik hem op mijn gemak klaarmaken voor de dag. Jan eet dan zijn ontbijt in de peutertuin.

Deze week begon hij weer vroeger wakker te worden. Eerst maandag om 6u45. Zelie en Louis waren nog in de badkamer, dus heb ik Jan er maar bij gehaald. Dinsdag was het dan 6u20. Ik vond het dicht genoeg bij het “opstaan” uur, dus mocht hij uit bed en heb ik dan ook maar broer en zus al wakker gemaakt.

Maar deze morgen was hij er al om 6u. En sorry, maar daar doe ik niet aan mee. Ik weiger pertinent hem op te laten staan als hij zo vroeg wakker wordt. Ik ga er van uit dat dat “slechte gewoontes” kweken is (vooral nadelig dus voor ondergetekende :)) en als hij zo vroeg wakker wordt moet hij maar nog een beetje slapen.

Deze morgen heb ik hem dan ook resoluut terug in zijn bedje gelegd en gezegd dat hij nog moest slapen. Zeer boze reactie dus (wat dacht ge): roepen, met beer en tuut smijten, krijsen… wat ge maar wilt. Maar de aanhouder wint (ikke dus) en uiteindelijk na 15 minuten is hij stil gevallen … tot 7u15!

Voor mij, op korte termijn, maakt dat dus weinig uit: 15 minuten later moest ik toch opstaan. Maar op lange termijn maakt het véél uit want dan leert zijn innerlijke klok hem 6u niet het moment is om wakker te worden … en kan ik lekker toch een beetje langer slapen.

Doodmoe

Volledig uitgeput. Ik kan het niet anders beschrijven.

Niet dat ik vandaag uitzonderlijke dingen gedaan heb. Nee hoor: de kinderen waren braaf deze morgen, ze waren op tijd klaar zodat alles vlot verliep en we ons niet moesten opjagen, het was een goed dagje op het werk zonder pieken (hoog noch laag). Alles verliep dus zeer goed … tot ik vannavond Jan ging afhalen.

Hij heeft vandaag zijn verjaardag in de peutertuin gevierd en ik denk dat het een beetje té is geweest. Hij was goed als ik hem afhaalde, deed braaf zijn jas aan en ging vlot mee naar buiten. Alles in orde. Tot we bij de auto kwamen.

In de auto is hij beginnen bleiten, niet normaal. En ik weet eigenlijk nog altijd niet waarom. En hij is niet opgehouden tot, ik zweer het, 35 minuten later. 35 minuten onophoudelijk gehuil.

Ik ben kapot thuis gekomen en ben nu bekaf.

Feest 2

Jan is twee jaar geworden dit weekend. Meer bepaald vorige zaterdag.

Zaterdag konden we het niet vieren want dan is het véél te druk: Zelie en Louis gaan ’s morgens turnen en in de namiddag gaat Zelie naar de scouts. Bovendien was het zaterdag ook scoutsfeest, dus een feestje thuis voor Jan zat er niet in.

Dus verlegd naar zondag: een brunch voor de “directe” familie (ouders, broers en zus) en meter en peter.

Ik ben dol op koken/dingen klaarmaken voor grote getallen. Niet dat ik dat goed doe (heeft er niets mee te maken) maar ik doe het graag. Uiteindelijk lukt het ook wel (ik ben geen slechte kok en Michel al zeker niet), maar meestal is mijn (onze?) timing niet je dat (vraag maar aan mijn schoonmoeder: ze krijgt er grijs haar van :)).

We hadden op de uitnodiging gezet “vanaf 10.30”. Gelukkig zijn ze in de familie niet zó stipt want om 10.30 waren we nog vollop bezig om alles uit te nemen en klaar te zetten. Enfin, tegen dat de eerste gasten toekwamen (rond 11.00) was 99% in orde en moest ik alleen nog naar de bakker een verjaardagstaartje ophalen.

Toen we Jan zijn kaarsjes lieten uitblazen was het een genot om zien: eerst met een grote lach die kaarsjes blazen en toen we begonnen zingen wist hij niet waar kruipen van contentement. Zóó gelukkig dat hij keek. Fantastisch.

Een brunch bleek achteraf gezien een zeer goed idee. We hadden alles uitgestald buffet-gewijs zodat de mensen zichzelf konden bedienen. Het enige waar we ons nog moesten van aantrekken was de eieren bakken, hetgeen ook geen uren duurt. Op die manier konden wij ook gezellig meegenieten en -praten en moesten we niet constant van hot naar her lopen.

Een tweede voordeel: de mensen blijven niet hangen tot een gat in de nacht en vooral als het een werk- en schooldag is de dag erop is er tijd genoeg over om op je gemak alles op te ruimen voor het bedtijd is.

Al bij al een geslaagde verjaardag.

Feest 1

Zaterdag was het groepsfeest van de scouts.

Zelie (bij de kapoenen) mocht dus optreden en keek er enorm naar uit. De week voordien hebben ze hard geknutseld, geschilderd en geöefend en zaterdagnamiddag gingen ze nog heel de namiddag voorbereiden voor ’s avonds.

Gans de familie dus in de vooravond gaan kijken naar de optredens en het was wel leuk: de tak van Zelie deed iets rond de werelddelen. Zelie was verkleed als chinees meisje en ze hadden een (kartonnen) draak gemaakt waarachter ze opkwamen. Ze deden dan nog een dansje en pakten de draak dan terug op om af te lopen. Zeer leuk gedaan.

Persoonlijk vond ik het optreden van de welpen (ook?) fantastisch: met zeer veel humor gebracht en uitgevoerd. Zéér goed.

De kinderen hadden reuzepret, waren apetrots en de ouders genoten. Niet alleen de kapoenenouders dus, maar die van alle takken.

Daarna was het eten: ofwel vleesschotel, ofwel kaasschotel. Allebei grote porties, mooi gepresenteerd en lekker. Vooral in de kaas was er veel keuze en de volwassenen hadden zelfs de mogelijkheid om nog een tweede keer terug te gaan.

Voor de kinderen was er dan een kinderfuif. Zelie en Louis waren dus rap verdwenen en raar maar waar: Jan is de hele avond bij mij gebleven zonder enige vorm van protest. Terwijl ik met enkele andere ouders gezellig zat te tafelen en kletsen was Jan doodstil op zijn eentje aan het spelen en heb ik hem geen moment gehoord. Zelfs toen we naar huis gingen protesteerde hij niet.

Een moment om vast te leggen in de annalen!

Voordelen en nadelen

Jan begint door te hebben dat hij als eerste moet gaan slapen en dat broer en zus dus nog even mogen opblijven. Louis moet als tweede gaan slapen en Zelie mag als oudste het langst opblijven. We hebben dat aan Louis uitgelegd waarom dat zo is en hij begrijpt dat (niet dat hij er altijd mee akkoord is) maar dit aan Jan uitleggen gaat nog niet echt.

Dus als hij ’s avonds in zijn bedje moet is het de laatste dagen groot drama: roepen, tieren, in alle bochten wringen zodat ik toch maar zijn slaapzak niet aan krijg. Enfin, gezellig is anders.

Gisteren was ik bij mijn schoonmoeder (mamie) de kindjes gaan halen en ik vertelde haar dat. Zelie zat bij ons aan tafel mee te luisteren. Mamie zei dat het maar normaal was dat de oudste kindjes het langst mogen opblijven en ik ging daar volledig mee akkoord … en Zelie begon te glunderen dat het geen naam had.

Het voordeel van de oudste te zijn, zei ik tegen Zelie. “Jammer genoeg heeft het ook nadelen hé” vroeg ik haar. Ze reageerde daar niet direct op.

Een paar minuten later evenwel deed Zelie iets en mamie gaf daar een opmerking over in de zin van “het mocht niet en als oudste moest ze het voorbeeld geven” … en toen reageerde ik tegen Zelie: dát is dan een nadeel van de oudste te zijn.

Ze moest daar gelukkig alleen eens mee lachen.

Slaap

De laatste week slecht en/of weinig geslapen.

Deze keer had het niets te maken met de kinderen: zij zijn heel braaf geweest en hebben geslapen als roosjes (meestal toch).

Nee, enerzijds ligt het aan mezelfs: nu Michel er niet was bleef ik te lang naar (slechte) TV kijken … omdat ik kon. Anderzijds slaap ik de laatste dagen relatief onrustig, wat wel veel zal te maken hebben met een dikke buik.

Gisteren was ik dan zo moe dat ik ’s middags even boven in de zetel ging zitten en prompt in slaap viel.

Gisterennamiddag gingen we dan op bezoek. Doordat we vroeg moesten vertrekken konden we Jan niet laten slapen, maar we hadden dat nog al eens voorgehad en blijkbaar heeft hij daar zo geen last van. Toen we ’s namiddags terug naar huis kwamen heeft hij wel een 10-tal minuten in de auto geslapen, maar toen waren we ter plaatse en dus meer was dat ook niet.

Tegen 19u20 waren we eindelijk thuis en kon Jan gaan slapen.

En nu is het 9u30 ’s ochtends en Jan slaapt nog altijd! Niet te doen. Ik ben voor de zekerheid gaan kijken/luisteren (ge weet nooit hé), maar hij is vast in het slaap.
Het resultaat is dat ik ook zeer goed (en lang) geslapen heb: ook al was Michel (weer) niet thuis, ik ben voor de eerste keer deze week slim geweest en ben op tijd in bed gekropen. En ik heb (weliswaar niet non-stop) geslapen tot een kwartiertje geleden.

De andere twee kindjes waren wel al wakker vanaf 7u20 maar daarvoor hebben we dan kinder TV. Ik weet het: slechte ouders. Maar ze mogen alleen al kijken in het weekend, dus dat komt goed uit voor ons en voor hen.

Nu ben ik dus lekker uitgerust en klaar voor de dag. Straks gaan we op bezoek bij mijn nicht Katrien (tevens Jan zijn meter) en haar partner Koen dus kan het een lastige dag worden voor Jan en laat ik hem maar slapen.

Update: Jan heeft nog tot 10u30 geslapen!

Suiker

Voor elk van mijn kindjes heb ik de “doop”suikertjes zelf gemaakt.

Al zeg ik het zelf, ik ben nog niet zo slecht in handwerk (meer specifiek haken, patchwork en quilten) én wat nog belangrijker is: ik doe het ook graag, zij het in periodes.

Voor Zelie heb ik een T-shirt gehaakt met streepjesmotief in. Het was in allemaal vrolijke, nogal felle kleuren en het pastte bij het seizoen: eind juni.

Voor Louis heb ik een bloemetje gedaan in Iers haakwerk. Voor de mensen die niets van haken kennen: dat is met reliëf in.

Jan kreeg een wantje, wat ook toepasselijk was voor februari.
Voor nummer 4 ben ik nu al bijna 7 maand mijn hoofd aan het breken. Al verschillende ideeën gehad en verworpen. Eén ding uitgeprobeerd en dat zou te veel tijd in beslag nemen.

Ik ben nu iets nieuws aan het uittesten en het lijkt te lukken. Enige nadeel: om zeker te weten of het zou kunnen lukken moet ik nog tot het einde van de maand wachten omdat de nodige “requisieten” dan pas in de winkel toekomen. Dat betekent jammer genoeg ook dat ik ofwel nu moet proberen blind te werken, ofwel moet wachten tot het eind van de maand … en dat maakt het wel heel erg kort dag om zo’n 50+ suikertjes in elkaar te boksen.
Nog 9 weken te gaan. Better get a move on 🙂

Beertje

Ramp, oh ramp. Ik ben vanavond “beertje”, Jan zijn knuffel, vergeten in de peutertuin.

Over het algemeen blijft beertje thuis gezien er al een dubbel in de peutertuin is. Maar deze morgen was hij verdrietig en wou hij (thuis)beertje niet loslaten en dus ging hij ook mee naar de peutertuin.

En toen ik Jan vanavond ging halen ben ik dus zijn beertje vergeten.

Thuisgekomen vreesde ik dus het ergste.

Ik ben kalm gebleven en telkens toen hij naar zijn beertje vroeg heb ik hem gezegd dat hij nog bij Moniek (verzorgster) was en dat ik hem een andere knuffel ging geven.

Maar wat raadt ge. Voor het eerst sinds weken heb ik Jan in zijn bedje gestoken en hij heeft niet geweend.

Hij vroeg naar beertje en ik heb hem gezegd dat ik een knuffel zou gaan zoeken. Ik heb de deur dicht getrokken en … het bleef muisstil. Geen kik. Niets. Noppes.

Op hoop van zegen dus dat hij vannavond en vannacht niet meer wakker komt.

Update: zóóóó zielig deze morgen.

Jan is huilend wakker geworden (hetgeen normaal is) maar heeft zeker het volgende kwartuur zo zachtjes gesnikt/geweend met hele dikke tranen, waarbij hij tussen het snikken door constant herhaalde “beertje, beertje”. Precies een gebroken plaat.

Mijn hart brak dat ik hem niet kon troosten.

Jasje

Jan had gisteren een giletje aan van fleece.

Blijkbaar was hij daar nogal dol op want toen ik hem wou uitkleden maakte hij er een groot drama van dat ik zijn gilet (“jasje” voor hem) uitdeed. Dus eenmaal zijn pyama aan deed ik zijn jasje ook weer aan.

Enig probleem was dat hij ook slaapt in zo’n fleece slaapzak. Fleece + fleece leek mij toch wel een beetje té veel van het goede dus toen ik hem in zijn bed stak deed ik zijn “jasje” uit. Resultaat: enorm hard geween. “Jasje! Jasje!” Uiteindelijk toegegeven en zijn jasje weer aangedaan boven zijn slaapzak onder het mom “eens hij slaapt doe ik het wel uit”.

Toen ik hem ging onderstoppen voor ik zelf naar bed ging, probeerde ik dus heel zachtjes en voorzichtig zijn jasje uit te doen.

En wat raadt ge: vanuit zijn diepe slaap protesteerde hij: “Jasje! Jasje”. Ik heb hem dus zijn jasje maar gelaten en ben gierend van het lachen naar beneden gegaan.

TT-II

Het is zo onvoorspelbaar hé, die “terrible two’s”.

Dit weekend en gisteren een ettertje van een kleinen. Vandaag het liefste engeltje ter wereld: vrolijk, gehoorzaam, lief, al wat ge wilt. Zijn gewone charmante zelf.

Ik heb er echt van genoten … zeker omdat ik weet dat het van korte duur is 🙂 Maar ik hoop toch op een paar dagen.

Ik heb ooit eens horen zeggen dat je kan zien hoe je kinderen zullen zijn als puber als ze door hun TT gaan. Het belooft dus met de onze 🙂