Tag: Jan

Terrible Two’s

We zijn er volop in beland: Jan is begonnen aan zijn “Terrible Two’s”.

De vorige maanden hadden we nu en dan al een voorsmaakje gekregen, maar uiteindelijk viel het wel mee.

Nu daarentegen…

Zelie was het meisje dat in die periode rollend over de vloer de hele GB bij elkaar schreewde. Thuis daarentegen bleef ze over het algemeen een heel lief meisje.

Louis deed het omgekeerde: was een hel thuis. Kuren tot en met. Maar als we er mee buiten kwamen hield hij zijn manieren.

Jan is weer een geval apart. Hij is een charmeur tot en met. Heeft de liefste glimlach ter wereld en kan je zo om zijn vingertje winden. En dan krijgt hij een “aanval”: stampen, slaan en, begod, spuwen.

Dat stampen en slaan verwacht ik: Zelie en Louis deden dat ook én zij beten zelfs. Maar dat spuwen. Jakkes. Enorm degoutant.

Dit weekend en gisteren dus heel wat geroep, getier, gestamp, geslaan en gespuw meegemaakt. En daar moet ge dan kalm bij blijven. Of toch proberen. De “algemene” opinie is om ze dan apart te zetten tot ze wat gekalmeerd zijn, maar bij Jan is dat nog niet zo gemakkelijk: ofwel zit hij u in uw gezicht uit te lachen, ofwel loopt hij gewoon weg.

De aanhouder wint, zeggen ze dan, maar ge moet toch diep putten uit uw reserves. Ik vermoed dat ik niet de enige ouder ben die de neiging om terug te slaan soms heftig moet onderdrukken. En jezelf blijven dwingen om kalm en kordaat te blijven.

Hoe lang duurt dat ook alweer?

Samson

Enkele dagen geleden, aan tafel, zag Jan de sneetjes Samsonworst liggen en hij vroeg een schelleke:
– Sammeso?
– Ja, Samsonworst. Wil je een schelleke?
– Sammeso!
…. en daarna begon hij spontaan de introductie te zingen van de Samsonsoap 🙂

Onze kinderen TV verslaafd? Nee hoor, hoe komt ge erbij?

Slaap

Ik kan over het algemeen weinig klagen over het slapen van de kinderen.

Alleen met Zelie hebben we vroeger last gehad. Het zal er wel mee te maken hebben dat ze ons eerste was en we “de kneepjes van het vak” nog niet onder de knie hadden en we het dus verkeerd hebben aangepakt, maar toch. Zelie kwam gemiddeld zo’n 3 à 4 keer per nacht wakker en dit tot ze 3 jaar werd. Op haar 3e verjaardag (exact!) is ze beginnen doorslapen en ik was nog nooit zo content. Ik had tot daarna, toen ik zelf weer kon doorslapen, eigenlijk ook niet gemerkt dat ik in een contstante staat van vermoeidheid verkeerde. Het verschil na een paar nachten doorslapen was duidelijk merkbaar.

Louis en Jan hebben dat nooit gedaan. Wakker geworden ’s nachts. Of toch niet constant.

Louis is de nacht beginnen doorslapen toen hij zo’n kleine drie maanden was en behalve de periode rond de tijd van verlatingsangst (rond 8 maand) heeft hij nooit lastig gedaan.

Jan was nog beter: rond 5 weken sliep hij vlot 7 uur na elkaar door en een week of zo later waren dat er al 11 uur. Ik heb het misschien al gezegd maar Jan was een pracht van een baby als het op gemak en rust aankwam.

Jan heeft evenwel zijn periodes van “verlatingsangst”. Ik weet niet anders hoe het te omschrijven. Om de zoveel tijd wil hij niet meer gaan slapen en schreewt hij zijn longen uit. Dat duurt gemiddeld zo’n dag of 3 en dan slaapt hij weer zonder problemen in. Maar sowieso heeft hij ’s nachts altijd goed doorgeslapen.

En dan zijn er de nachten zoals de laatste twee. Afschuwelijk. Nachten dat niet één, maar alle drie de kinderen wakker komen. En liefst één voor één zodat ik zo goed als gans de nacht mag opstaan om de één of ander te troosten. Een echte uitputtingsslag.

Twee nachten geleden was het eerst Louis. Hij kwam bij ons in bed liggen want “zijn bedje was te koud”?? Een beetje later werd Jan ook wakker. Om 5 uur ’s ochtends. Uiteindelijk Louis zonder veel problemen terug in bed gekregen, maar Jan was een pak lastiger. Uiteindelijk was Jan weer stil rond 6u20 maar als je om 6u30 opstaat is dat niet wreed vet.

Vorige nacht nog zo’n nacht van weinig slaap:
om 1u30 Zelie wakker met een nachtmerrie. Rond 2u was ze er weer. Uiteindelijk haar toch kunnen overtuigen om aan leuke dingen te denken en te proberen verder te slapen. Blijkbaar is dat gelukt want ik heb haar niet meer gehoord voor de rest van de nacht;
om 4u was Louis er dan: hij moest plassen. Ik probeer hem al een paar maand uit te leggen dat hij groot genoeg is om dat alleen te doen, maar tot nu toe zonder veel succes. Hij ligt te huilen in bed alsof er iets afschuwelijks is gebeurd en ik dus in een soort paniek wakker schiet. Als ik dan met kloppend hart boven kom en vraag wat er aan de hand is, blijkt dat hij enkel naar het toilet moet. Joechei;
om 5u was Jan aan de beurt: tuut en beer kwijt. Hij deed dan wat lastig om weer te gaan slapen, maar gelukkig niet te lang. Hij was deze morgen dan toch al wakker om 6u40, dus van lang slapen was dus ook geen sprake.

Tegen dat ik dus terug ingeslapen was tussen twee kinderen in … Ik heb zo de indruk nu dat ik vannacht eigenlijk niet geslapen heb. Doodmoe ben ik.

Ik hoor jullie afvragen “en Michel?”. Awel, die slaapt door … of doet alsof. Hij is het geheel niet gewoon om op te staan voor de kinderen en de kinderen zijn het dus ook niet gewoon om door hem getroost te worden.

Als hij nog wakker is en de oudste komen wakker om één of andere reden, lukt het hem wel om hen te troosten. We hebben wel een goed gesprek moeten hebben met Louis daarover, uitleggen dat hij evengoed met papa naar toilet kon en dat ik niet noodzakelijk moest wakker gemaakt worden, maar sindsdien lukt het meestal.

Bij Jan is het geen avance. Michel probeert het soms maar uiteindelijk mag hij mij toch uit bed halen.

Dus ik ben degene met het slaaptekort. En het is op momenten als deze dat ik mij dus afvraag waarom wij in godsnaam aan een 4e begonnen zijn 🙂

Routine

Ik kan het niet genoeg herhalen: routine is zéééér belangrijk voor kinderen. En hoe jonger, hoe belangrijker. Vooral dan de slaaproutine.

Klinkt misschien saai, maar als de routine verbroken wordt is het alles behalve saai … en niet in de goed zin.

Dit is dus niet echt meer van toepassing op Louis en Zelie. Alhoewel dat als we hun routine verbreken qua slapenstijd, we daar ook nog de gevolgen van merken (een beetje meer geneut de volgende dag, maar over het algemeen is dat te verwaarlozen).

Bij Jan daarentegen is het iets helemaal anders. Amaai.

Jan is nu niet de grootste en langste slaper ter wereld, maar over het algemeen wel een goede en gemakkelijke slaper. Hij deed al geen ochtendutjes meer toen hij nog geen jaar was en nu slaapt hij in de namiddag tussen het uur en het uur en half. ’s Avonds ligt hij in zijn bedje tegen ten laatste 19u15 en hij slaapt gemakkelijk tot 7u30 à 7u45 ’s ochtends. En hij komt over het algemeen niet meer wakker ’s nachts, en dit al sinds hij een week of 5 is.

Maar … het moet in zijn eigen bedje zijn!

Zolang ze babies zijn maakt het over het algemeen niet veel uit waar ze slapen. Als ik mij niet vergis is dat (minstens?) tot ongeveer 6 maanden en nadien beginnen ze soms wel al het verschil te merken tussen hun eigen bed en een ander. Of beter misschien: tussen hun eigen bed in hun kamer en een ander bed ergens anders. Dus hoe meer ze gewoon zijn om regelmatig ergens anders te slapen, hoe beter, want dan kennen ze verschillende bedjes en kan je ze gemakkelijker aan een routine houden.

De onze kennen eigenlijk vooral hun eigen bedjes. Ze gaan soms slapen bij hun grootouders, waar ze hun eigen kamer hebben, maar niet echt regelmatig genoeg om het een routine te maken.

De gevolg van deze vakantie zijn dus nu nog voelbaar, of beter: hoorbaar 🙂

Op kerstavond zijn we naar Nederland getrokken om Kerst bij mijn broer te vieren. De eerste onderbreking dus van de routine. Oudejaarsavond werd dan weer gevierd bij mijn schoonouders. Gezien we daar dan nieuwjaarsdag bij doen, bleven we daar twee nachten slapen.

Na Kerst was er nog niets te merken aan Jan: hij was relatief vlug in slaap gevallen en heeft de hele nacht goed doorgeslapen.

Oudejaarsavond daarentegen verliep heel wat minder vlot. Het in slaap geraken viel nog mee, maar na middernacht is hij wakker geworden, en met hem broer en zus ook. Ambiance verzekerd. Het heeft uiteindelijk 45 min geduurd vooraleer ik hem weer in slaap kreeg en daarmee was de toon gezet voor de volgende avonden.

Niets zo uitputtend als nen wenende kleinen. En nochtans moet ge niet echt iets doen. Ik pak hem niet uit bed, dus fysiek is er niets aan. Ik kalmeer hem al sussend pratend en ga regelmatig binnen in zijn kamertje om hem te kalmeren, maar het is gewoon afmattend. Het zijn momenten als deze dat ik meer dan begrijp hoe “shaken baby syndrome” gebeurd: op de duur zijt ge zo over uw toeren en uitgeput dat ge gewoon niet meer beseft wat ge doet.

We zijn nu meer dan een week verder en ik begin de indruk te krijgen dat Jan eindelijk terug op zijn plooi komt. Gisteren weende hij maar 10 minuten meer voor hij in slaap viel en vandaag was het nog korter. Joechei. Er is licht aan het einde van de tunnel … tot de volgende sleepover 🙂

Terug van weggeweest

Een klein weekje thuis en nu terug op het werk. 🙁

Ik kan niet zeggen dat ik er echt zin in heb, maar wat doet ge eraan. In principe kan ik thuisblijven zoveel ik wil, het jammere is dat ik de enige ben voor het werk dat ik doe, dus als ik er niet ben stapelt het zich gewoon op. Hoe rapper ik weer in werk-mode kom, hoe beter. Het is niet gemakkelijk, alhoewel het eigenlijk nog meevalt: al goed kunnen doorwerken, een beetje leuke muziek op de achtergrond (het voordeel aan een eigen kantoor) en het is al bijna etenstijd.

Het aftellen is sowieso begonnen: nog 4 dagen werken (na vandaag dus) en ik ben weer twee weken thuis: leve het werk dat ons twee weken vakantie bovenop onze wettelijke dagen geeft. Dank u, oh prachtige werkgever. 🙂

Niet dat thuis zitten vorige week enigzins op vakantie leek: twee zieke mannen is geen sinecure. Maar ge zit in een ander ritme. En alhoewel ik werk had meegenomen naar huis om ’s avonds een beetje in te halen, is het er (behalve de eerste avond) niet van gekomen: te moe van het weinige slapen tijdens de nacht en het zorgen maken overdag.

Het ergste is thuis achter de rug vermoed ik: Jan zit terug in de peutertuin en alhoewel Louis deze week nog thuis blijft, ziet het er naar uit dat hij er bovenop is. Geen zin om hem terug te sturen zonder de bevestiging dat de longontsteking 100% over is en dat weten we pas donderdag: dan heeft hij een controle en moet hij nieuwe foto’s laten maken. Maar zoals hij nu doet heb ik er een goed oog op. Fingers crossed.

progress

Het ziet er naar uit dat het hier in orde komt. Langzaam maar zeker, maar toch.

Jan heeft sinds gisteren geen koorts meer, of toch niets zorgwekkends: 37,4 °C ’s ochtends en 37,6 °C ’s avonds. Hij is vrolijk en actief, dus die is er door. Volgende week kan hij dan weer naar de peutertuin. Goed nieuws ook voor Michel die volgende week thuis is.

Voor Louis is het nog niet voorbij. Hij lijkt zeer goed te reageren op de antibiotica. Gisterenochtend had hij ook geen koorts meer (37,5 °C) en hij was zeer vrolijk en actief. Hij is koortsvrij gebleven tot de namiddag. Rond 16u is hij dan hier thuis in slaap gevallen (papa was thuis) terwijl ik Zelie was gaan halen en toen hij wakker werd stond hij weer roodgloeiend: 38,7 °C. Direct Junifen gegeven (koortswerende siroop, voor de kinderlozen onder u) en de koorts was weg. Hij reageert tenminste goed op de medicijnen, dus dat is ook al veel. Deze ochtend opgestaan met koorts, maar het viel mee (38,1 °C). Zeer neuterig en voor het minste beginnen wenen, maar na een lepeltje siroop was de koorts weg en hij is nu weer zijn vrolijke zelve.

Hij heeft wel een hekel aan zijn antibiotica siroop. Eergisteren heb ik hem bijna moeten vastpinnen om het binnen te krijgen, maar uiteindelijk hebben mijn overredingskrachten hem ervan kunnen overtuigen het vrijwillig door te slikken. Gelukkig. Twee keer per dag worstelen om een kind van 4,5 siroop te laten drinken zag ik niet echt zitten.

Voor de rest amuseren ze zich hier wel. Het leuke is dat de twee jongens meer naar elkaar toegegroeid zijn. Ze hadden alleen elkaar (en de TV) om zich bezig te houden, dus dat helpt wel. Voordien speelde vooral Zelie met Jan, Louis bijna nooit. Nu gaat Louis zich ook bezighouden met Jan, wat wel leuk is.

Dag 3

drie dagen later en het is zover: Louis heeft een longontsteking.

Ik vond nochtans dat hij er deftig uitzag deze morgen: niet te letargisch, relatief vrolijk, de koorts een (voor hem) redelijke 38,7 °C. Maar in tegenstelling tot de laatste dagen bloosde hij niet (van de koorts) maar zag hij lijkbleek.

De dokter heeft elke dag spreekuur van 10u tot 12u, dus ik er maar naar toe “voor de zekerheid”, en ja: hij hoorde “iets” aan de rechterkant. Doorverwezen naar de radioloog voor foto’s en patat: longontsteking. Van deze keer zijn we er goed op tijd bij. Geen ziekenhuisopname, of toch: nog niet. Antibiotica voorgeschreven en goed in de gaten houden dat de antibiotica pakt. Het is blijkbaar een infectie die 1. moeilijk te horen is en 2. waarvan het niet duidelijk is of ze nu bacterieel of viraal is. Dus, als het blijkt viraal te zijn zullen de antibiotica niet veel helpen, vermoed ik zo. Dus afwachten maar weer.

Toen ik hoorde dat het een longontsteking was heb ik maar direct naar Jan ook laten kijken want alhoewel hij amper koorts meer heeft en vandaag al uiterst actief en vrolijk is geweest, wil dat blijkbaar nog niets zeggen. Gelukkig, geen complicaties bij Jan, maar ook: in de gaten houden.

Als ik mij niet vergis is mijn wederhelft morgen thuis, hij zal dus kunnen uitkijken naar een “rustige” dag met twee zieke kindjes. Joechei.

update

Louis had deze morgen geen koorts (37,5 °C). Niet verwonderlijk na zijn dosis suppo’s en siroop van vannacht. Afwachten dus wat het zal geven tegen vanmiddag of vanavond.

Jan daarentegen had weer 38,8 °C. Opnieuw een suppo, dus dat betert wel.

Voor de rest zien ze er niet ziek uit: beiden zeer actief en helemaal niet neuterig, dus dat is ook altijd een goed teken.

Saga

en zo gaat de saga der zieke kinderen door.

Louis is gisterenavond met nogal veel koorts gaan slapen. Voor het slapengaan nog een lepeltje siroop gegeven tegen de koorts en één tegen de hoest en hij is zo rap als tel in slaap gevallen.

Ik zei zo rond 21u30 dan tegen Michel dat ik nog één tekst zou afmaken (voor het werk) en er dan in zou kruipen wegens dood en doodmoe. Maar, zei ik er bij, ge zult zien dat op het moment dat ik in mijn bed wil kruipen, er miserie zal zijn van boven (Jan of Louis dus).

En effectief, nog geen 5 minuten later, hard gehuil: Louis. Ik naar boven en die jongen lag echt op te branden. Heb hem naar beneden gedragen en zijn hele lijf stond in vuur en vlam. Nog maar weinig meegemaakt. Resultaat na temperatuuropmeting: 39,5 °C.

Bij Louis is dit relatief “normaal”: hij maakt direct zeer hoge koorts. Ik heb hem nog maar weinig geweten met koorts onder de 39 °C. Waar ik mij wel zorgen overmaakte was die hoest in combinatie met de koorts. Nog een keer siroop gegeven, een half uurtje gewacht maar geen verandering. Louis zag zo rood als een kreeft en zag er relatief opgeblazen uit.

Dan maar de dokter gebeld. Wij bellen altijd naar onze huisarts en als hij niet meer werkt wordt ge dan automatisch doorverbonden met de wachtdienst die dan de dokter van wacht contacteert.

Deze keer was er iets een beetje anders: de mens achter de telefoon bij de wachtdienst vond niet zo direct wie de dokter van wacht was. En na een beetje zoeken vond hij het nog niet ?? Hij vroeg toen maar naar wie van de dokters van ons (ze oefenen een praktijk uit met twee) onze voorkeur uitging. Eerst nog proberen bellen (door die mens dus) mar dat lukte niet. Hij heeft dan maar een berichtje nagelaten. Een 10-tal minuutjes later werden we dan opgebeld door onze eigen huisarts. Ik vond het wel jammer voor die mens maar was eigenlijk toch wel blij iemand te hebben die ons kinderen tenminste goed kent (en hun voorgeschiedenis).

Alles bij elkaar valt het dus nog mee. Louis zijn longen lijken in orde, niets te horen. Voor Louis is de koorts niets abnormaals. Dus te doen: goed in de gaten houden, koorst onder controle houden (siroop en suppo’s) en luisteren of hij niet sneller begint te ademen. We hebben een briefje voor de radioloog moest Louis zijn ademhaling beginnen veranderen. Als er niets verslechtert zijn ook geen foto’s nodig.

Laten we maar hopen dat we vandaag dus “rustig” thuis kunnen blijven 🙂

Dus, een goede nachtrust zat er niet in. Ik kon uiteindelijk maar om 23u30 gaan slapen en heb nog twee maal moeten opstaan om Louis te troosten. Jan heeft gelukkig de ganse nacht braaf doorgeslapen. Uiteindelijk toch zo’n 4 uur aan één stuk kunnen slapen, maar wel terug in slaap gevallen deze morgen toen de wekker was afgelopen. Ik ga dus proberen vandaag (overdag) wat slaap in te halen als de twee jongens dutten. Hoop doet leven.