Tag: Jan

ziek

Het is weer die tijd van het jaar: verkoudheid tijd. Leuk.

The usual suspects hebben het weer goed zitten: Louis en Jan. Een heel leuke nacht dus gehad gisterennacht.

Nochtans was er niets aan te zien (en heel weinig aan het horen) voor ze in hun bed kropen. Jan was een hele dag vrolijk geweest in de peutertuin en toen ik hem ’s avonds afhaalde was hij nog steeds in opperbeste stemming. Dit betekent: goed aan het spelen en mama die erachter mag lopen om hem te pakken zodat ik hem kan aankleden om door te gaan. Ook bij Louis geen probleem. Ook heel vrolijk en vol leven. Bij Louis had ik al een beetje gehoest gehoord, maar al bij al nog te verwaarlozen.

En toen was het bedtijd.

Jan begon (een beetje) lastig te doen toen ik hem in bed stak, maar dat doet hij wel meer. Louis zaagde wel, wou nog dit en dat, maar gezien dat ook geen uitzondering is stond ik er niet bij stil.

Pas toen Zelie ging slapen (zo’n half uurtje na Louis) begon Louis pas echt te hoesten: droge, diepe, blaffende hoest die mij aan een rokershoest van zo’n 80-jarige doet denken. Heel vies. Maar het hoesten was in zijn slaap en Louis bleef rustig doorslapen, dus, geen probleem. Dacht ik.

Rond 21u kwam Jan dan voor het eerst wakker. Gewone routine gedaan: sussen, tuutje geven, kalm praten en zachtjes weggaan. Moest hij niet stoppen, 1 min. later teruggegaan en herhaald. En zo blijven herhalen tot hij stopt met wenen. Van deze keer maar één keer teruggegaan, dus alles (nog altijd) normaal.

Tot 22u. Toen begon Jan te krijsen-wenen. Een duidelijk ander geluid dan zijn normaal wakker worden. Ik rap naar boven en hij stond recht in zijn bedje te hikken van het wenen. Voor de zekerheid uit bed gehaald. Temperatuur gepakt en ja: 38,4 °C. Suppo opgestoken. Een half uurtje bij mij zodat die suppo kon werken en terug naar bed. Vooral nu Louis ook wakker was geworden en luidkeels weende.

Enen kleinen in bed, de andere eruit. Jan weende eerst nog wel (slimmerik wou “kijken” – naar de TV die opstond toen ik hem bij mij had), maar viel na nog één bezoekje dan toch in slaap. Louis dan mee naar beneden, siroop tegen de hoest. Ook een beetje bij mama in de zetel en toen ik hem vroeg of hij in zijn bed wou slapen of bij mij, verkoos hij toch zijn eigen bed (oef!).

Louis in bed … en daar was Jan dan weer.

Jolijt, jolijt! Jan is voor de rest van de nacht nog zo’n 5 keer wakker geweest en heeft mij zo toegelaten om op een bepaald moment toch 1,5 uur aan één stuk te laten slapen.

Louis heb ik eerlijk gezegd niet meer gehoord. Ik moet toch ook zo’n radartje zitten hebben dat als ik weet dat Michel wakker is, ikzelf niet meer wakker wordt voor Louis of Zelie. Anders, als Michel ook slaapt (of niet thuis is) ben ik wakker van zodra één van de drie een kik geeft. Ik prijs mezelf hierom gelukkig, anders had ik waarschijnlijk geen oog dicht gedaan bv. tussen 00u45 en 2u: blijkbaar een tijd dat Jan sliep maar Louis nogal onrustig was en papa dus de troostende factor was.

Louis leek in orde deze morgen en wou naar school. Jan evenwel thuisgehouden vandaag. Ik heb hem moeten wakker maken deze ochtend (wat wilt ge) en hij had 38,6 °C. Niet ideaal dus om naar de opvang te gaan.

Vanmiddag was de koorts lichtjes gedaald: 38,3 °C. Jan slaapt nu sinds 13u15 en is alweer één keer wakker geweest van het hoesten. Hopelijk gebeurt het niet weer zodat hij een beetje schade kan inhalen van vannacht.

Deze morgen wel al naar de dokter met Jan: zowel hij als Louis zijn heel gevoelig wat hun luchtwegen betreft dus neem ik liever geen risico’s als hoesten met koorts gepaard gaan. Vooral Louis: het is al eens begonnen met griep en geëindigd met hospitaal. Sindsdien is het bij mij “beter voorkomen dan genezen”.

Hopelijk wordt het dus vannacht iets rustiger. Raar maar waar: ik heb mijn slaap nodig.

sociaal

Onze kinderen zijn zeer sociaal.

Zelie zal spontaan iedereen aanklampen op straat als ze denkt dat ze iets weet dat (wildvreemde) mensen toch ook moeten weten. Of gewoon om met iemand te praten. Gisteren ging ze op daguitstap met de scouts en toen ik haar vroeg of ze wel nog wou gaan nu haar vriendinnetje niet meeging, bekeek ze me alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Natuurlijk wou ze gaan. Ze ging met de scouts weg, niet met dat vriendinnetje…

Louis wacht over het algemeen iets langer af (toch zo’n 10 seconden). Ik zie hem zelf spontaan geen wildvreemden benaderen maar als Zelie naar iemand toestapt stapt hij gerust mee en begint ook honderduit te babbelen.

Jan is gewoon nog een beetje te jong om op iemand toe te stappen, laat staan een gesprek te beginnen. Ook een beetje moeilijk als ge eigenlijk nog niet spreekt 🙂 Maar als we ergens gaan, en hij is de situatie een beetje gewoon geworden, is zijn kieskeurigheid (lees “mama’s rokken”) ook verdwenen. Echt meegaan met mensen die hij niet kent doet hij niet geheel zonder protest, maar zwaar, gemeend protesteren doet hij dan ook weer niet.

Zoals gisteren dus op het verjaardagsfeestje van Felix, het petekindje van Michel. Louis kwam toe, zei beleefd goeiedag. Hij kent de mensen aanwezig wel, maar niet echt (ziet ze nl. maar een paar keer per jaar), maar van zodra tante Denise een kleurboekje gaf met kleurtjes waren alle grenzen direct doorbroken en heeft hij met iedereen (die wou) gebabbeld en gespeeld.

Jan was in een slechte bui wakker geworden: het leek er heel goed op dat het een aanleiding was om ziek te worden, dus toen we er toekwamen duurde de “ontdooiing” wel even, maar na een half uurtje kwam hij er eindelijk door en heb ik hem niet meer gezien of gehoord (in de zin van aan mij te hangen) tot we weggingen.

Zelie was dus op daguitstap met de scouts en kwam pas later, maar toen ze er eindelijk was, was het alsof ze de mensen dagelijks zag. Ze voelt zich overal direct thuis.

Wat me doet afvragen of “sociaal zijn” aangeboren is. Ik ben er een beetje van overtuigd van wel. Ik herinner me nl. dat ik als kind énorm sociaal was. Als we op reis gingen maakte ik gegarandeerd vriendjes in gelijk welke taal en ook al verstonden we elkaar niet (ik sprak uitsluitend Nederlands), de vriendschap was er niet minder gemeend om.

Nu ben ik allesbehalve sociaal, wat Michel ook mag beweren. In tegenstelling tot Michel ben ik evenwel niet verlegen, in tegendeel. Ik ben een nogal extravert persoon die zich niet gauw schaamt om het een of ander te proberen. Mensen die mij kennen kunnen zich trouwens in het geheel niet inbeelden dat ik enige sociale handicappen zou hebben. En toch is het zo.

Gepest worden zal daar wel voor iets tussen zitten, vooral als dat zo’n 7 jaar duurt. Sinds het humaniora is dat gedaan, maar het gevolg is wel dat ik nu in het geheel geen vertrouwen meer heb “in de mensen”. Volledig in de zin van “ze doen wel of ze me leuk vinden, maar eigenlijk is dat niet zo. Eigenlijk durven ze me niet zeggen dat ik een zaag ben en ze mij er liever niet bij hebben”. Geheel irrationeel en niet waar. In mijn hoofd weet ik dit ook wel, maar in mijn hart voel ik het zo aan.

Vandaar dat ik mezelf omschrijf als “sociaal gehandicapt”. Het feit is dat ik het besef en er iets aan wil doen. Dus forceer ik mezelf om sociaal te proberen doen: mensen aanspreken, vriendelijk doen, mij engageren in school… Ik ga immers zeer graag weg en ben graag tussen de mensen. Maar het valt mij niet gemakkelijk want ik moet mezelf telkens opnieuw overhalen om een stap te zetten en te overtuigen dat ik welkom ben. Komt daarbij dat ik er niet goed in ben … en dus kom ik over het algemeen nogal lomp over.

“Practice makes perfect” zeggen ze in het Engels, en dat zal wel zo zijn ook zeker? Na 4,5 jaar contact met een moeder op school, begint het erop te lijken dat er zoiets als een vriendschap zou kunnen groeien. Niet dat er enige problemen zijn van haar waren, ik daarentegen. En nu is er ook de mama van één van Zelie’s beste vriendinnetjes waar ik begin mee overeen te komen, dus wie weet, na 10 jaar zal ik misschien nog nieuwe vrienden maken 🙂

We leven in goede hoop.

avondje uit

Wilt ge dan een avondje uit gaan en niets dan miserie … of toch als ik Michel moet geloven, hetgeen ik al een tijdje geleden heb opgegeven 🙂 Vooral als het er op aankomt dat hij mij met een schuldgevoel wil opzadelen.

Toen ik gisterenavond vertrok kreeg ik dikke knuffels en kussen van Zelie en Louis die mij veel plezier wensten en dan vliegensvlug verdwenen (zelf geen uitzwaaien aan de deur). Jan begon evenwel enorm hard te huilen toen hij doorkreeg dat ik hem kusjes gaf als afscheid. Zo hard dat ik het tot bijna aan het einde van de volgende straat hoorde.

Enfin, Jan kennende zal dat daarna onmiddellijk gestopt zijn, dus maakte ik mij geen zorgen. Vooral nu Jan de laatste weken een enorme “crush” voor zijn papa heeft ontwikkeld.

Ik had dus een zeer aangename avond uit en maakte me geen zorgen tot ik zo goed als thuis was.

Zoals in mijn intro vermeld, is Jan een enorme tuuter. De laatste week doe ik erg mijn best om hem te leren dat tuutjes alleen voor in bed zijn, met de nodige scènes tot gevolg. Maar de aanhouder wint, en vandaag was er maar één maal een zeer korte (krijsende) eis voor zijn tuut, dus dat lijkt in orde te komen.

Toen ik dus gisteravond bijna thuis was besefte ik plots dat ik zijn tuut en beer, beiden zeer noodzakelijk bij het bed ritueel, in de auto had gelaten. ’s Ochtends gaat ze nl. nog mee naar de peutertuin, waar hij ze dan braaf afgeeft en dan steek ik ze in de auto op een plaatsje waar hij ze niet kan zien als ik hem ’s avonds terug ophaal. Gezien ik mij enorm had moeten opjagen om de kinderen thuis te krijgen en op tijd weer te vertrekken om mijn trein te halen, was ik volledig vergeten dat de attributen nog in de auto lagen. Gezien onze autosleutel (en de rest van mijn handtas) twee maanden geleden werd gestolen kan Michel niet in de auto … niet dat hij daar gezocht zou hebben, daar niet van.

Blijkbaar was er dus een drama toen Michel Jan in zijn bed moest krijgen … of tenminste dat was toch zijn versie toen ik thuis kwam. Jan zou zeker een uur geweend hebben zonder tuut en beer en uiteindelijk van uitputting in slaap zijn gevallen.

Ja, zo komt ge dan bij het schuldgevoel van “wat een slechte moeder ben ik toch”.

Bij mij lukt dat eigenlijk niet echt. Enerzijds ken ik mijn wederhelft ondertussen al zo’n beetje, anderzijds heb ik enige tijd geleden voor mezelf uitgemaakt dat we uiteindelijk met twee personen de kinderen hebben gefabriceerd en dat het dus niet uitsluitend mijn verantwoordelijkheid is om aan alles te denken en alles te voorzien. Als papa een avondje verantwoordelijk is neem ik dus aan (ik weet wel, onterecht) dat hij er op voorhand aan denkt wat hij allemaal nodig heeft en/of moet weten.

Een goede houding blijkt dus, zeker toen ik vandaag zijn relaas las van gisterenavond: geen uur voor Jan, maar een kwartiertje. Niet wenen, maar braaf in bedje wachten tot papa met een oplossing kwam.

Zoals Michel zei: de kinderen moeten het ruiken als ik er niet ben. Was het omgekeerd geweest (ik thuis zonder tuut en beer) dan moogt ge er zeker van zijn dat Jan effectief meer dan een uur zou gehuild hebben, uiteindelijk van uitputting in slaap zijn gevallen, en daarna elk uur wakker zou zijn geworden al huilend om de tuut.